Con F.Kennedi: “Mərdliyin
profilləri” (davamı)
İngiliscədən
Telman Orucov tərcümə edib
Ancaq belə hücumlar azlıqda idi. Ümumi qaydada Şimal və
Cənub etiraf etdi ki, çıxış bədbəxtliyə
səbəb ola biləcəyi halda, əslində
gözə çarpan zəfər idi. Bu da
yaxşı məlum idi ki, tarixin qəribə qüvvələri
və şəxsi tale tərəfindən hərəkətə
gətirilən insan və təsadüf həmin gün
Vaşinqtonda qarşılaşmışdı.
Bu adam kim idi?
Lutsius
Kvintus Tsintsinnatus Lamar 1874-cü ildə “ictimai adam”
idi. Nə xırda işlər, nə siyasi əhəmiyyət
daşımaması, nə də hətta özəl işlər
ona öz intellektini yadırğamağa imkan vermirdi. Nə də tərəfdarlıq, şəxsi və
sektsional gözləmələr onun milli marağa və həqiqətə
özünü həsr etməsini üstələyə bilməzdi.
O, yalnız dövlət xadimi deyildi, həm də alim və
öz dövrünün az sayda orijinal
mütəfəkkirlərindən biri idi. Henri
Adams hesab edirdi ki, o, “Birləşmiş Ştatlarda ən
sakit, daha ağıllı, daha mülayim və sosial lətafətdə
tam qeyri-adi adam idi. Hər şeydən əvvəl
o, takta və yumora malik idi”. Məşhur Vaşinqton
reportyoru Henri Uotterson onu “adamlardan ən maraqlısı və
sevilməyə layiq olanı” adlandırırdı... Mən hətta düşünürəm ki,
qarşılaşdığım bütün adamlardan ən
böyük beyinlisi idi”. Və Senator Hoar bir dəfə
qeyd etmişdi:
“Mərhum Metyu Arnold belə deməyi sevirdi ki, “Amerikan
ictimai adamlarında onun “ləyaqət”
adlandırdığı şey yoxdur. Heç kəs
bunu mister Lamar haqqında deyə bilməzdi. O, istənilən
yerdə özünün xarakteri və keyfiyyəti ilə
şübhəli şəxsiyyət ola
bilərdi. O, çox maraqlı, çox gözəl və
çox nəcib şəxsiyyət idi”.
Yaxşı
tanınan Vaşinqton müxbiri Uilyam Preston Conson
yazırdı: “Lamarlar başlanğıcda huqenot (Fransada XVI əsrdə
kilsənin qüsurlarına etiraz əlaməti olaraq katoliklərdən
ayrılmış protestantlar belə adlanırdı – tərcüməçi)
idilər. Dühanın faciəli cehizi bu ailəyə
məxsus idi. Bütün bunlar onun öz
toxumalarından, ilhamlandırmağından, zəfərindən
və bədbəxtliyə bəzi şərik
çıxmasından irəli gəlmişdi.
İldırım çaxması onun atasının vətənində
təəssürat yaradan bir hadisə idi; çünki San
Xasintoda meksikalıların döyüş xəttini yaran və
özünü Texas Respublikasının ikinci Prezidenti edən
Mirabo Bonopart da daxil olmaqla, Lutsius Lamarın əmiləri
Cefferson Cekson, Tomas Randolf və Lavuazye Leqran bura daxil idi, onlar
xaç suyuna çəkiləndən maraqlarını tarixdən
siyasətə və siyasətdən kimyaya dəyişdirməklə
tanınmışdılar. Lakin dühanın bu
məhvedici toxuması və melanxoliya onun atasını hədəf
götürmüşdü. O, otuz yeddi yaşında
oğlundan əvvəl Borciya vəkilliyində görkəmli
karyeraya malik olmuşdu, bəzən güclü depressiyaya məruz
qalmışdı, arvadını və uşaqlarını
öpərək onlarla vidalaşmışdı,
bağında gəzərkən özünü güllə
ilə vurub həyatdan getmişdi.
Buna bənzər əhval-ruhiyyənin və
depressiyanın qara sapı Lamarın bütün həyatından
ötüb keçmişdi. Heç vaxt onun özünü məğlub
edə bilməməsinə baxmayaraq, müasirləri onun
özünə qapılmasını, hissiyyatlı, bəzi
hallarda qaş-qabaqlı olmasını müşahidə
etmişdilər, lakin onun gəncliyi bütövlükdə
xoşbəxtlikdə, zonanın plantasiyasında
keçmişdi, burada Coel Harris onun əmisi Remus və Br`er
Dovşanları əhvalatını toplamışdı,
Lamarın özü bu əhvalatların olduğu Cənubun kənd
yerlərində sonralar məşhurlaşmışdı.
Henri Adamsın Konfederasiyanın necə səmərəli təmsilçisi
olduğu barədə Lamar danışanda qeyd etdiyi kimi,
Londonda deyəcəkdi: “London cəmiyyəti ona sevinəcəkdir,
onun əhvalatları uğur qazanacaqdır; onun
davranışı onu sevməyi tələb edəcəkdir;
onun natiqliyi hər bir auditoriyada yayılacaqdır”.
Lamar başlanğıcdan anasının birbaşa təsiri
altında öyrənməyə diqqətəlayiq bir
münasibət göstərmişdi. Çox illər sonra o, demişdi:
“Kitablar! Mən kitablarla əhatə
olunmuşdum. İlk kitab anamın mənə
verdiyi Franklinin (Bencamin Franklin görkəmli mütəfəkkir,
Birləşmiş Ştatların bani-atalarından biri idi – tərcüməçi)
“Tərcümeyi-halı” idi. İkinci kitab
Rollinin “Tarix”i idi, həmin “Tarix” haqqında doqquz yaşlı
Con Kvinsi Adams çox-çox illər əvvəl fikir
yürütmüşdü. Lamar
diplomatiyanı və qanunu yaxşı oxumuşdu, lakin o, həmçinin
yüngül ədəbiyyatı da ehtirasla sevirdi. Bəzi
müxbirlər bir neçə il sonra açıb göstərdilər
ki, Lamarın kolleksiya toplamasına kömək etdikləri bir
neçə kitab, o, Kabinetin iclasında iştirak etmək
üçün Ağ Evə girəndə təsadüfən
onun kiçik çemodanından düşmüşdü,
onların hamısı ucuz romanlar idi.
Lamarın girdiyi Emori kolleci ştatların
hüquqlarının istixanası idi. Onun prezidenti məşhur
Lonqstrit ailəsinin üzvü, Kalhounun alovlu
ardıcılı idi və onun Lamara daim güclü təsiri
olmuşdu, Lamar onun qızına evlənəndə bu təsir
daha da böyümüşdü. Lonqstrit
Missisipinin Oksford şəhərində Ştat Universitetinin
prezidentliyini götürmək üçün Corciyanı tərk
edəndə, Lamar vəkil işi ilə məşğul
olmaq və mühazirə oxumaq üçün onu
müşayiət etdi və məhz bu universitetdə Lamar
özünün ictimai karyerasına başlamaq
üçün imkan qazandı.
5 mart 1850-ci ildə Missisipi ştatının
Qanunvericiliyinin qəbul etdiyi bir sıra qətnamələr
Missisipi təmsilçilərinə təminat verirdi ki,
Kaliforniyanın Birliyə qəbul edilməsi əleyhinə səs
versinlər. Senator Fut diqqətəlayiq igidlik göstərməklə
bu təminatlara məhəl qoymayanda, Lamara məlum oldu ki, Fut
Missisipiyə Qubernator seçilmək üçün
qayıdan vaxt Demokratların Ştatların Hüquqları
Komitəsi Senatoru müzakirəyə qoyacaqdır.
Lamarın bu vaxt vur-tut iyirmi altı yaşı var idi,
ştatda və həmin günün siyasi həyatında yeni adam idi və ona həmin dövrlərin ən
ağıllı və aqressiv siyasətçilərindən
birinə qarşı debatda çıxış etməyə
hazırlaşmaq üçün yalnız bir neçə
saat vaxt verdilər. Lakin onun hazırlanmamış, qəflətən
edilən çıxışında o, Senator Futu Missisipi
Qanunvericiliyinin təlimatlarına məhəl
qoymadığına görə qamçıladı (iyirmi səkkiz
il sonra özünün başına belə
bir iş gələcəkdi), həmin çıxış
diqqətəlayiq müvəffəqiyyət idi və
debatın sonunda universitetin tələbələri onu “öz
çiyinlərində oradan çıxardılar”.
Onun Konqressə seçilməsi, Kalhounun və Cefferson
Deyvisin arxasınca getdikləri doktrinalara möhkəm kömək
idi. Konqressdə
Aleksandr Stivens, Robert Tumbs və digər Cənub yunionistləri
(Birlik tərəfdarları – tərcüməçi) əbəs
qaydada sekstional dalğanı dayandırmaq yolunu axtaranda, Lamar
güclü Cənubpərəst idi. O, Nümayəndələr
Palatasında çıxış edərkən demişdi:
“Başqaları özlərinin çox genişlənən vətənpərvərliyi
və onların Birliyə şişirdilmiş və dərk
edilən məhəbbəti ilə öyünə bilərlər.
Mən isə etiraf edirəm ki, Cənubun maraqlarının irəliləməsi,
yalnız Cənubun şərəfi qorunub saxlandıqda öz
əhəmiyyətinə görə ikinci ola
bilər”. Bir neçə il sonra demişdi ki,
o, quldarlığın öz əhəmiyyətinə görə
müharibəyə dəymədiyini bilənə qədər
heç vaxt Cənub sisteminin sağlamlığına
şübhə etməmişdi”. Ancaq o, bu
yolu davam etdirmədi, onun ağılsız kursu sona çatdı.
Sonralar o, məktubunda yazmışdı: “Parçalanma sakitcə
baş verə bilməz. Birliyin günəşi
batanda, bu, qan tökülməsi ilə baş verəcəkdir”.
1860-cı ildə Henri Adamsın sözlərinə
görə o, “Cənubun alov yeyənlərindən ən pisi
kimi” parlament üzvlüyünə keçdi. Cənubun
federal Birlikdə ədaləti əldə edəcəyinə
bütün ümidlərini itirdiyindən Çarlstonda
Cefferson Deyvislə birlikdə Demokratik qurultayda gəzişirdi,
Birliyin zəncirlərinin bu vaxtadək qalmış həlqəsini
qırmağa kömək edirdi. Onun
müharibədən əvvəlki karyerası 1861-ci ildə
öz kulminasiya nöqtəsinə çatdı, bu vaxt
Missisipi ayrılmaqla Birliklə əlaqəsini kəsmək
barədə Ordinansın layihəsini tərtib etdi. Külək səpilmişdi. Lamar
və Missisipi tufanı biçəcəkdilər.
Hər
iki tərəfdən bərabər zorakılıq hiss
olunurdu. Əlbəttə, mühakimələrin
çoxu və müharibədən sonra Cənubun
keçirdiyi aqoniya mübarizədə o adamların itirilməsinə
borclu idi ki, onlar regionda liderliyi ələ keçirməyi
gözləyirdilər. Şimalla müqayisədə Cənubda
hökumətə nəzarət daim dar şəkildə
olmuşdu və idarə edən ailələrin arasında
“şərabın qədəhlərə süzülməsi”
xüsusilə ağır bir iş idi. İlk
Lamarın Amerikadakı on üç törəməsi
Konfederat ordusunda leytenantdan polkovnik kimi və daha yüksək
rütbələrdə xidmət etmişdi, yeddi nəfəri
isə müharibədə həlak olmuşdu. Lamarın kiçik qardaşı, yəqin ki, o,
çox parlaq bir gənc imiş, Cefferson Mirabo Krempton dərəsində
düşmənin torpaqdan tökülmüş brustverinə
at üstündə hücum edəndə
öldürülmüşdü. Əmisi oğlu Con Cənubda ən
böyük qul sahiblərindən biri olmaqla, onun yanına
yıxıldı. İki il sonra Lamarın
böyük qardaşı Tompson Böd Florida Beşinci
Ordusunun polkovniki idi, Pitersburqdakı qanlı döyüşdə
öldürülmüşdü. Lamarın iki vəkil
partnyoru: Uilyamsburqda polkovnik Mott, orada Lamar onun tərəfində
vuruşurdu, Marfrisboro qırğınında isə Ceyms Otroy
öldürülmüşdü. Qaranlıq
günlərin simvolları gəlib çıxdı,
üç partnyorun adını ixtisar edilmiş şəkildə
daşıyan dağılmış ofis çayda axanda
tapılmışdı.
Lamarın özünün karyerası iflic zərbəsi
ilə sona çatdı, bu xəstəlikdən o,
bütün həyatı boyu əziyyət çəkdi və
onun yüksək həyəcanlı anlarında ölüm
kimi daim onun başının üstündə asılı vəziyyətdə
qalırdı.
Müharibənin qalan bütün dövrünə
yaxın, o, Konfederat hökumətinin diplomatik elçisi kimi fəaliyyət
göstərdi.
Müharibənin başa çatması ilə Lamarın bütün arzuları və illuziyaları partlayıb dağıldı, o, keçmişin qəzasını tərk etmək və başqa ölkəyə getmək barədəki güclü təzyiqin altında oldu. Onun tərcümeyi-halını yazan Uirt Armisted Keytin sözlərinə görə, o, hiss edirdi ki, öz xalqını heç vaxt oradan qayıda bilməyəcəyi bir səhraya aparan lider kimi biabır olmuşdur. Lakin o, Robert Linin Cənub liderlərinə verdiyi məsləhətinə qulaq asıb qaldı və “özünün sevilən ştatlarının taleyinə şərik oldu” və 1865-ci ildən 1872-ci ilə kimi sakitcə Missisipidə yaşayıb dərs verdi və vəkillik etdi, necə ki, onun ştatı da öz yenidənqurulmasının acı günlərindən keçməli oldu.
Heç bir ştat Missisipidən çox
xalça kisəsinin (sakvoyajın; sakvoyaj idarəçiliyi
siyasi fırıldaqçılar hökumətinə deyilirdi,
sakvoyajçılar isə Cənubda 1861-1865-ci illər
müharibəsindən sonra nüfuz və sərvət
qazanmış Şimallılara verilən ad idi – tərcüməçi)
idarəçiliyindən əziyyət çəkməmişdi.
Mendə
yerli sakin olan Adelbert Eyms ilk Senator, sonra isə Qubernator
olmuşdu. “Nyu-Orlean qəssabı” olan bədnam Ben Batlerin kürəkəni
idi. O, Konqress Komitəsindən əvvəl gəlmişdi
və yalnız Senata seçilməsi onun Missisipidə məskunlaşmasını
sürətləndirmişdi. O, azad olmuş qullardan və
Radikal Respublikaçılardan təşkil olunmuş
çoxluğun hesabına Qubernator seçilmişdi, onlar isə
federal süngülər vasitəsilə saxlanır və
qidalanırdılar. Nyu-Yorkda oğurluq ittihamı altında
olan Kardosa adlı bir adam ictimai məktəblərin
rəhbərliyində yerləşdirilmişdi və iki
keçmiş qul, Qubernatorun köməkçisi və
Dövlət katibi vəzifələrini tutmuşdu. Missisipinin geniş əraziləri viran
qalmışdı. Vergilərin səviyyəsi
on dörd dəfə yüksəlmiş, yüksək
olduğu kimi, yenidənqurma hökumətinin qeyri-adiliyini,
ştatın və milli ağır müharibə
borclarını dəstəkləməyə görə
normal hesab olunurdu.
Bu narahat dövrlərdən keçdikcə Lamar
başa düşməyə başladı ki, Cənub
üçün yeganə ümid Şimalla onun köhnə
sözləşmələrini davam etdirməkdə deyil,
barışığı irəlilətməkdədir və
federal-ştat əlaqələrinin normal hala
qayıtmasında, inkişaf etdirilməsində və hərbi
idarəçiliyin ləğv edilməsindədir. Belə dönüşə
yalnız Şimalın dərk etməsi ilə nail oluna bilər
ki, Cənub artıq bunu arzu etmir. Lamarın
sözlərinə görə Cənub – “Amerikan siyasətinin
təşviqatçısı və təşviq olunmanın
saat kəfkiri olmalıdır”. Lamarın
ümid etdiyinə görə, elə etmək lazımdır
ki, Şimal qət etsin ki, Cənub xalqının Konstitusiya
qarantiyalarının ləğvi hökmən Şimal
xalqının azadlıqlarına da öz təsirini göstərəcəkdir.
O, inanmağa başladı ki, ölkənin gələcək
xoşbəxtliyi yalnız qarşılıqlı
barışığın, bütün sektsiyalar və
bütün ştatlar arasındakı əməkdaşlığın
ruhundadır.
(Ardı var)
525-ci qəzet.-
2014.- 9 may.- S.22.