Milli mədəniyyət tariximizin 100
yaşlı Cəfər Cəfərov səhifəsi
100 il
keçir bu böyük insanın – Azərbaycan tənqidi və
ədəbiyyatşünaslığının görkəmli
nümayəndəsi, sözün həqiqi mənasında XX əsr
ədəbiyyat tariximizdə layiqli yeri olan professor, Azərbaycan
EA-nın müxbir üzvü Cəfər Cəfərovun
doğum günündən. 1914-cü ilin 7
sentyabr günündə Bakıda, xırda bir tacir ailəsində
dünyaya gəlmişdi. Cəfər müəllim böyük bir
həyat yolu keçmişdi. Onun həyatında o qədər maraqlı səhifələr
var ki... Bir neçəsini nəzərinizə
çatdırıram.
Moskvada təhsil almışdı. Otuzuncu illərdə
qəzetdə, Dövlət Dram Teatrında, Bakı
kinostudiyasında, Yazıçılar İttifaqında, Elmlər
Akademiyasında çalışmışdı,
sonra-Böyük Vətən müharibəsində iştirak
etmişdi. Müharibədən sonrakı illərdə MK-da, ADU-da, “Pravda” qəzeti
redaksiyasında, Mədəniyyət Nazirliyində
çalışmışdı. Pedoqoji fəaliyyətlə
də məşğul olmuşdu. Son iş yerləri: Azərbaycan
KP MK-nın ideoloji işlər üzrə katibi və EA-da
Memarlıq və İncəsənət İnstitutu teatr və
kino şöbəsinin müdiri...
Bu tərcümeyi-hal
hələ böyük Cəfər Cəfərovun kimliyi haqda
heç nə demir. Ömrü boyu yüksək
vəzifələrdə çalışan o qədər
xadim tanıyırıq ki, onlardan ancaq quruca tərcümeyi-hal
qalıb. Ancaq Cəfər Cəfərov XX
əsr Azərbaycan tənqidi və ədəbiyyatşünaslığı,
teatr aləmi və sənətşünaslıq tarixində əbədi
izləri qalan bir şəxsiyyətdir. Qırx bir il öncə (1973) dünyasını dəyişsə
də, Cəfər Cəfərovun yazdığı əsərlər
qətiyyən öz müasirliyini itirmir. O əsərlər
küll halında ədəbiyyat tariximizin, teatr tariximizin ən
maraqlı bir səhifəsini təşkil edir. Ancaq
təəssüf ki, bu böyük alimin, tənqidçi və
teatr xadiminin 100 illiyi yada düşmür. Ölümündən sonra da onun heç bir
kitabı işıq üzü görməyib.
Cəfər Cəfərov çox məlumatlı,
bilikli, dünya ədəbiyyatına yaxşı bələd
olan son dərəcə savadlı bir insan idi. Onun həyat yolu və
yaradıcılığı haqqında ən sanballı
sözü Anar müəllim deyib:
“Cəfər Cəfərov – həqiqi mənada təbiətcə,
xislətcə təvazökar insan idi. Təvazö
onun xarakterinin zahiri örtüyü deyildi, üzvi keyfiyyətiydi.
Cəfər
Cəfərov güclü adam idi. Onun barəsində küncdə-bucaqda hərzə-hədyan
danışanlara baş qoşmağı, onların səviyyəsinə
enməyi öz qüruruna sığışdıra bilmirdi.
Cəfər
Cəfərov – cəsur adam idi, tənqidçi,
alim fikrinin ardıcıllığı, sənət
mövqeyinin prinsipiallığı, inandığı
anlayışlarda, əqidəsində, zövqündə
sabitliyi-dövrün bütün sınaqlarından mərd-mərdanə
çıxmışdı”.
Bu sözləri o insan söyləyir ki, həyatda, ədəbi
aləmdə dəfələrlə Cəfər Cəfərovla
ünsiyyətdə olub. Və onun şəxsiyyətini, insani
keyfiyyətlərini bəlkə də hamıdan çox
anlayan, dərk edən və sevən nadir adamlardan biridir Anar.
Ona görə “nadir” deyirəm ki, Cəfər Cəfərovu
sevən, onu bir insan və alim kimi yüksək qiymətləndirən
dostlarının çoxu həyatda yoxdur.
Lakin Cəfər Cəfərovun özünün və
dostlarının ölümüylə Cəfər Cəfərov
dünyası bitmir. Çünki Cəfər müəllimin əsərləri
qalır və tam qətiyyətlə deyə bilərik ki, bu əsərlərin
əksəriyyəti heç vaxt öz müasirliyini itirməmişdir.
Bu gün – onun 100 yaşından da bir ay keçmiş
bu böyük alimin yaradıcılığını nəzərdən
keçirəndə onun çoxcəhətli sənət
dünyası səni doğrudan da heyrətləndirir.
O, ədəbiyyata
tənqidçi kimi gəldi. 1934-cü ildə,
“Ədəbiyyat qəzeti”nin 30 may sayında “Həyat
burulğanı və ondan çıxış yolu” məqaləsi
dərc edildi. Bu məqalə o zamanın gənc
nasiri Ənvər Məmmədxanlının “Burulğan”
povestinə həsr olunmuşdu. O, bu əsərin ruhunu,
müəllifin məramını duyaraq təhlil edirdi, əsasən
obrazların səciyyəsinə diqqəti yönəldirdi. Yazırdı: “Ənvər
doğru olaraq göstərir ki,yeni insan
meydana çıxarmaq üçün bu yeni həyatın
alovlarında yanıb, ağrıları ilə böyümək
və bunu dərindən dərk etmək lazımdır”. Bu fikir o zamankı ədəbi tənqiddə
başlıca şüarlardan biri idi. Yeni insan!
Cəfər Cəfərovun tədqiq obyekti ilk növbədə
bədii ədəbiyyat idi və o, sonralar görkəmli bir
teatr tənqidçisi kimi fəaliyyət göstərəndə
də təhlillərində ədəbi düşüncə
meyarı öndə dururdu. Onda Azərbaycan ədəbiyyatının
keçmişinə və müasir durumuna aydın və
konseptual mövqe formalaşmışdı. Azərbaycan ədəbiyyatının həm milli
meyarlar baxımından, həm də Qərb ədəbiyyatı
mövqeyindən qiymətləndirilməsi onun tənqidçi
kredosunun ayrılmaz xüsusiyyətləri idi. O, sənətdə
yenilik, novatorluq tərəfdarı idi. Yazırdı ki:
“Şeirdə tradisiya məsələləri ilə əlaqədar
olaraq bir mühüm cəhəti də qeyd etməliyik. Məsələ burasındadır ki, ənənə
dedikdə ancaq klassik Azərbaycan şeirini nəzərdə
tutmaq olmaz. Bəs Heyne, Bayron, Puşkin,
Mayakovski-onların qoyub getdiyi tradisiya? Bu ikinci
tradisiyanın əhəmiyyəti heç də birincidən
az deyildir”.
Cəfər
Cəfərovun ədəbi-tənqidi irsində teatr və dramaturgiyanın tədqiqi
birinci sırada durur. Gəlin, onun bu sahədə ardıcıl
fəaliyyətini əks etdirən yazılarının
adlarını çəkək: “Hacı Qara”, “Azərbaycan
dramaturgiyası”, “Dramaturgiya və teatrımızın yeni
yüksəlişi uğrunda”,”Yüksək keyfiyyətli
dramaturgiya uğrunda”, “M.F.Axundovun dramaturgiyası” (monoqrafiya).,
“M.F. Axundov və teatr”, “Nəcəfbəy Vəzirov”, “Vilyam
Şekspir”, “Cavid teatrı”, “Cəfər Cabbarlı”, “Dramaturgiyada yüksək
sənətkarlıq uğrunda”, “Naxçıvan teatrı”,
“Antoni və Kleopatra”, “Təklik faciədir”, “Yalansız”, “Azərbaycan
teatrı” (monoqrafiya), “Teatrda müasirlik”-bunlar sırf teatr və
dramaturgiya ilə bağlı məqalələr idi və o məqalələrin
hər biri ümumən sənət tariximizin qiymətli
nümunələridir. Görkəmli tənqidçi
Yaşar Qarayev yazır: “Cəfər Cəfərovun təhlil
üslubu və dili ayrıca, müstəqil bir dil və
üslub vahidi kimi bizim ədəbi tənqidimizdə
çoxdan seçilir və tanınır.
..Müəllifin şərhində teatr problemləri, estetik
istilah və anlayışlar səhnə nəzəriyyəsinin
son nailiyyətləri ilə yeniləşən ən
müasir məzmunu ifadə edir”.
O,
“M.F.Axundovun dramaturgiyası” monoqrafiyasında ilk dəfə
olaraq böyük sənətkarın dramaturji irsini hərtərəfli
tədqiq obyektinə çevirir, ədəbiyyatımızda
sözün həqiqi mənasında inqilab yaradan Axundovun
komediyalarını ümumən mədəniyyət tariximizin
fenomenal hadisələri hesab edir. Cəsarətlə
deyə bilərik ki, Axundov dramaturgiyası haqqında hələ
bu sanbalda, belə professional səviyyədə ikinci bir əsər
yazılmayıb. Burada vaxtilə böyük ədibimiz
Mirzə Cəlilin Axundov haqqında söylədiyi qiymətli
bir kəlamı xatırlatmaq yerinə düşər:
“Axundovun öz əsərlərində, o cümlədən,
komediyalarında qaldırdığı hər bir məsələdən
“qan iyi” gəlir”. Cəfər Cəfərov da sanki bu fikri
öz monoqrafiyasında reallaşdırmağa
çalışır və buna nail olur.
Məsələ burasındadır ki, Cəfər Cəfərovun zamanında teatr və dramaturgiyanı tədqiq edən araşdırıcıların sayı o qədər də çox deyildi. Buna səbəb o idi ki, dramaturgiya tənqidi sahəsində professionalların sayı az idi. Bir də, şeirə və nəsrə nisbətən dram əsərləri haqqında, həmçinin teatr problemləri ilə bağlı yazılarda ümumi nəzəri biliyin azlığı, bu iki sənət növünün mahiyyətinə bələdsizlik nəzərə çarpan nöqsan idi. Cəfər Cəfərov bu boşluğu müəyyən mənada aradan qaldıra bildi.
Cəfər Cəfərovun aydın, səlis məntiqi vardı və o, istənilən bir dram əsəri, ya dramaturgiyanın ümumi vəziyyəti, ya da ayrı-ayrı dramaturqlar, rejissorlar və aktyorla bağlı məqalələrində bu məntiq bəzən çox sadə şəkildə ifadə olunurdu. Ancaq bu sadəlikdə bir dərinlik hiss olunurdu. Onun yazıları həm də bədiilik elementləri ilə “yüklənmişdi”. O, oxucunun fikrini elə ilk cümləsindən özünə cəlb edirdi. Görkəmli dramaturqumuz İlyas Əfəndiyevin “Sən həmişə mənimləsən” pyesi və onun tamaşası haqqında qələmə aldığı “Təklik faciədir” məqaləsini xatırlayaq. Bu yazıya ən gözəl tənqidi hekayə də demək olar. Məqalə belə başlayırdı: “Bu, məlum həqiqətdir, nəsillərin uzun tarixi göstərir ki, təklik doğrudan da faciədir. Ədəbiyyat və sənət bu faciəni bir çox gözəl əsərlərlə təsvir etmişdir. Dakin təkliyin faciəsi hələ bitmədiyindən, sənətkarlar təkrar-təkrar bu mövzuya qayıdıb, onun müxtəlif şəkillərini, çox zaman duyulmaz çalarlarını bizə göstərirlər. Nə üçün təklik mövzusu belə davamlı təbiətə malikdir? Çünki təkliyi, tənhalığı doğuran subyektiv səbəblər deyil, ictimai quruluşun ziddiyyətləri, insana qarşı bu və ya digər dərəcədə ədalətsizliyidir... “Sən həmişə mənimləsən” tamaşasının qəhrəmanlarından biri deyir ki, insanlarla əhatə olunduğun halda, Robinzon Kruzo kimi yaşamaq olmaz...və “bizim quruluşumuzda insan cəmiyyətdən, onun mübarizəsindən kənarda qalarsa, heç bir zaman xoşbəxt ola bilməz”. Bu, belədir. Lakin təklik və tənhalıq mövzusu hələ diridir və şüurlarda öz təzyiqini hiss etdirməkdədir”.
Onun əksər yazıları məhz bu tipli bir tezislə başlayır və sonrakı sətirlərdə həmin tezis öz elmi-tənqidi təcəssümünü tapır.
Cəfər Cəfərovu səciyyələndirən ümdə bir cəhəti də qeyd etmək istərdik. O, axtarışı sevirdi. Bunu iki mənada yoza bilərik. Birincisi; onun axtarışları məqsədyönlü idi. Cəfər müəllim istər teatrda, istərsə də dramaturgiyada gözə çarpan sənət yeniliklərinin aşiqi idi. O, Şekspirdən-bu dahi sənətkardan yazanda Şekspiri bütün incəliklərinə qədər Azərbaycan oxucusuna tanıtmağa can atırdı və buna nail olurdu. Şekspirin Azərbaycan səhnəsində tamaşaya qoyulan “Antoni və Kleopatra” tamaşasından yazanda da teatrın axtarışlarını təqdir edirdi. “Toy” komediyasının yeni quruluşda səhnədə təcəssümünə də elə bu axtarışlar müstəvisindən yanaşırdı. İkincisi; Cəfər Cəfərov Azərbaycan teatrının təxminən bir əsrlik tarixini qələmə almışdı. “Azərbaycan teatrı (1873-1973)” monoqrafiyası (əsərin sonuncu fəsli- “Axtarışlar davam edir”- Yaşar Qarayev tərəfindən qələmə alınıb) uzun illərin gərgin axtarışlarından doğmuşdu. Bu əsər alternativi çətin tapılan qiymətli bir tədqiqat əsəridir. Faktların həqiqəti burada elmin həqiqətinə çevrilir.
Cəfər Cəfərovun axtarışçı bir alim olduğunu sübut eləməyə ehtiyac yoxdur. Ancaq ehtiyac duyulursa, onun “Hüseyn Ərəblinski. Sənəti və mübarizəsi” məqaləsini misal gətirə bilərik.
“15-16 il bundan əvvəl Hüseyn Ərəblinski haqqında ilk dəfə əsər yazmaq fikrinə düşəndə hiss edirdim ki, onun həyatına, sənətinə dair məlumatım, təsəvvürüm azdır, səthidir. Ömründə səhnədə görmədiyin sənətkar haqqında belə zəif təsəvvür əsasında nə yazmaq olar və kimi inandırmaq olardı? Vaxtın darlığı ucbatından axtarışlarla məşğul olmağa imkan qalmadı. Əldə etdiyim məlumat və faktlarla, Sidqi Ruhulla, Kazım Ziya, Ə.Salahlı, İ.Hidayətzadə, R,Təhmasiblə qısa söhbətlərlə kifayətlənməli oldum. Özümü doğrultmaq üçün yalnız bunu deyə bilərəm ki, məlumatım az olsa da, həvəsim, ehtirasım güclü idi. İçəridən alışıb-yanırdım. Yazmamaq mümkün deyildi. Mənə elə gəlirdi ki, Ərəblinskini duyuram, görürəm, o mənə daxilən çox yaxındır və ola bilməz ki, onun haqqında qələmdən yalan sızsın; qəlplik Ərəblinski ilə uyuşan şey deyildi”.
Beləcə, Cəfər müəllim Ərəblinski ilə bağlı axtarışlarını davam etdirir, vaxtilə, inqilabdan əvvəl onun haqqında, tamaşaları barədə yazılan məqalələri arayır və nəticədə...sən də Ərəblinsikini, bu patriarx Azərbaycan aktyorunu duyursan, görürsən, tamaşalarına baxırsan, hətta onunla həmsöhbət olursan. Bu, əksər teatr tənqidçilərinə müyəssər olmayan bir yenilik idi. Onun Cahangir Zeynalov, Abbas Mirzə Şərifzadə, İsmayıl Hidayətzadə, Rza Təhmasib və Həqiqət Rzayeva haqqında yazdığı məqalələri oxuyanda da eyni hissi keçirirsən.
Cəfər Cəfərov böyük teatr bilicisi idi. Bu bilgi
dünya teatr sənətinə bələdlikdən gəlirdi. Rejissura sənətini,
aktyor oyununu, ümumən teatra aid tərtibat, rəssamlıq,
musiqi məsələlərinə professional qiymət verməyi
bacarırdı.
Cəfər Cəfərov haqqında söz açanda
bir də unutmaq lazım deyil ki, o, həm də estetik fikrimizin
inkişafında da öz alim-nəzəriyyəçi əməyini
əsirgəməyib. “Estetik fikir tariximizdən”, “Estetika və sənətşünaslıq”,
“Estetik zövq”, “Sənətlərin təsnifi” ...bu məqalələr
elə bu günün özündə də “Estetka” dərsliklərinin
ən sanballı fəsilləri ola bilər.
Cəfər Cəfərov böyük Alim, böyük
Şəxsiyyət və böyük İnsan idi. Müasirləri də
deyirdi bunu, indi sağ qalan dostları, sənət adamları
da deyir bunu, biz də deyirik... Unudulmaz Cəfər Cəfərov...
100 yaşın mübarək!
Vaqif YUSİFLİ
525-ci qəzet.-
2014.- 4 oktyabr.- S.30.