Yenə də Məcnun...

Qələmlə yox, Leyli, sənin adını

Yazanda yazıbdı qanıyla, Məcnun .

Bütün zamanların yol yoldaşıdır,

Bircə can... bircə an... saniyə Məcnun!

Qaçanlar verdiyi sözündən qaçır,

Bu adam qaçanda özündən qaçır.

Bu adam sevgisi üzündən qaçır,

Oxşamır gördünmü hamıya, Məcnun!

Batırır batırsa yasa özünü,

Heç kimi yox, istər asa özünü.

Qana bilmir gəzə-gəzə özünü,

Anlamır anlaya-anlaya, Məcnun!

Bax, sədəf budu, bu, yerə düşsə də,

Bax, hədəf budu, bu, köksü deşsə də...

Bax, sədəf budu, bu, min il keçsə də,

Bəzəkdir həm yerə, həm göyə, Məcnun!

Aşiqi yaşatsa bil ki, yaşadır,

Bu yerlə bir xətir, göylə bir xətir!

Günəşlə bir doğur, Ayla bir batır,

Yaşayır pərvanə, şamıyla, Məcnun!

Bir sən də ağzına bir su al, durub,

Sən durmusan, axar bu sular durub.

Min ildi cavabsız br sual durub:

“Sən niyə, Leylisən, sən niyə Məcnun?!”

Sönürlər... soyuqdan donurmuş kimi,

Gülürlər sevgini danırmış kimi.

Ay Barat, Allahı tanırmış kimi

İstəyir sevgini tanıya Məcnun!

Kəndir

Qardaş, mənim üçün hər söz söz deyil,

Qardaş mənim üçün cəngi sözü var.

Ölsəm də qalstuk taxa bilmərəm

Mənim boğazımda kəndir izi var!

Ölsəm də qalstuk taxa bilmərəm,

Onda qəzəbinə gəlmiş olaram,

Mən öz əcdadımın, köhnə nəslimin.

Mən onda üzünə baxa bilmərəm,

Nə Həllac Mənsurun, nə Nəsiminin?!

Mən neynim, sevmirəm bəzək- düzəyi,

Mən də qaraçıyam, belə qaraçı.

Qalstuk- malstuq neynirdi onda,

Bir kəndir var idi...

bir dar ağacı?!

Qalstuk vurana düşmən deyiləm,

Yox, mən qalstuku sonulamıram.

Yox, mənim sözümün canı başqadı,

Mən bunu demirəm...

bunu demirəm...

Zaman istər məni dəyişik salsın,

Qalstuk hərisi bir yantamaqla.

Nə iş qalstukla düzələn deyil,

Nə mən qalstuku sonulamaqla!

Saxlasam əyilməz baş saxlamışam...

Uymayıb taleyin qara tacına...

Mən öz boğazımı boş saxlamışam,

Mən yer saxlamışam dar ağacına!!

Ürəyim özümdə, başım özümdə,

Yoxdu əlacım da, var əlacım da!

Kəndirim özümdən, başım özümdən,

Elə özümdəndi dar ağacım da!?

Mən ölüm taxanam yaz, boğazıma,

Qalstuk taxmaqla məşhur deyiləm.

Mən kəndir doğuram öz boğazımdan,

Kəndir böyüdürəm öz boğazımda!

Mən kəndir boğuram öz boğazımda,

Qalstuk boğmaqla məşğul deyiləm!

İnsan ki, yenilməz, ərinməz olur,

Ondan əsrlərlə bəhs etmək olar.

Mən deyən kəndirlər çürüməz olur,

Ondan qalstuk da düzəltmək olar!

lll

Bəlkə xəbərim yoxdu

Mən bir vaxt Çöl olmuşam?

Yoxsa niyə mən Çölə

Bir belə vurulmuşam,

Bir belə gül olmuşam?!

Gedirəm öz-özümü

Çöldə yoxlamağa mən.

Gedirəm, öz-özümü

Bəlkə ağlamağa mən?!

Niyə evə sığmıram,

Niyə Çölə qaçıram?

Molla Nəsrəddin kimi

Nağdı verib canımı,

“Çala-çala” qaçıram,

Nə varmış ki, dünyada?

Bir çölmüş... görəcəyəm

Gümanım çoxdu yaman,

Ölmüş doğmalarımı

Çöldə baxıb uzaqdan

Dirilmiş görəcəyəm!?

...Məcnun düşüb çöllərə,

Başı qan-qadalıymış.

Deyirlər, Leylini yox,

Allahı axtarırmış...

Asılmayıb... gedibdi

Çölə dönə Nəsimi!

Axtarıb öz-özünü,

Axtarıb Allahını,

İnanıram, axtarıb,

Çölə dönənə kimi!

Kim Çölü çox sevirsə,

Çölə dönür axırda.

Onçün Çölə varmışam

Allah Çöldü, deyirlər,

Allah, bağışlarmısan?!

Yol

Adi yol deyildir mən dediyim yol,

Bu yol dərviş yolu, bu yol ər yolu!

Arifə bəllidi, Aşiqə agah,

Qələndər üçündü qələndər yolu!

Əsl yoldaşıdı yol Ərin axı!

Deyir yolsuzlardan yol ərin, axı!

Yolların qibləsi, yolların şahı

Ərənlər yoludu, ərənlər yolu!

Zər ziba –içində batırar bizi,

Azaltmaz, daima artırar bizi!

Tanrı dərgahına çatdırar bizi,

Aşıq Alı yolu, Ələsgər yolu!

“Ələst” aləmində Ney dolu camdı,

Yaranır, yaşadır, meyid olur, camdı.

“Bəli” kəlməsidi, Mey dolu camdı,

İçiblər gedənlər, gələnlər yolu!

Qədim Nuh tufanı, daşqını- yolum,

Ömrün beş əsrlik beş günü- yolum!

Mən etmişəm Allah eşqini yolum,

Yol hesab eyləməz Barat hər yolu!

Mən səndən öyrəndim yazı yazmağı...

Günəş sübh çağından gen düşməz, Tanrım,

Musa Tur dağından gen düşməz, Tanrım!

Alma budağından gen düşməz, Tanrım,