Ogyüst Roden – müasir heykəltəraşlığın
titanı
(Əvvəli
ötən şənbə sayımızda)
Xoşbəxtlikdən,
Ordenin Ali Atası və banisi gənc rahibin dindar
olmadığını və əslində rəssam
olduğunu qət etdikdən sonra, ona bağda rəsm çəkməyə
və öz başının və büstünün heykəl
təsvirini yaratmağa icazə verdi. Bunun nəticəsi Rodenin öz vəziyyətini dərk
etməyə səbəb oldu və o, yenidən
monastırı tərk edib, dünyəvi fəaliyyətə
qayıtdı. Bunu qeyd etmək də maraqlıdır ki,
“Cəhənnəm qapıları”nın və
“Kale burgerləri”nin müəllifi olan heykəltəraş həyatın
bu yadda qalan hissəsindən də bir rahib kimi keçməli
oldu.
O, bir
sıra nəcib adamlarla – Aleksandr Düma və Teofil Qotye kimi
yazıçılarla, Delakrua, Enqr və Karpo kimi rəssamlarla
görüşüb tanış oldu. Onun şəxsi həyatında
da dəyişiklik baş verdi.
1864-cü
ildə Roden heç də tənhalıq həyata keçirməsə
də, gənc dərzi qız olan Mari-Roza Byore ilə tanış oldu, qız ondan dörd yaş
kiçik idi. Bu tanışlıqdan iki il
sonra ona bir oğul – körpə Ogyüstü doğdu. Atası balaca uşaq ilə pis davranırdı.
Roza isə özünün bütün qalan
ömrü boyu Rodenin sədaqətli partnyoru, bir adamın da əlavə
etdiyi kimi, qulu oldu. Bir dəfə özünün də
dediyi kimi, xalqdan olan bu qadının ehtiraslı
loyallığına belə sözlərlə cavab
vermişdi: “Eh, heç nə! Mən heç nə
istəmirəm. Mənim vəzifəm ona
qayğı göstərməkdir və sona qədər mən
bunu edəcəyəm”. Bu qadın
bütün ömrü boyu ona köməkçi oldu, cavan
olanda ona modellik edirdi. Axırda, Rozanın
ölümündən bir ay əvvəl onların uzun sürən
ittifaqı nikahla qanuniləşdi. Bu
qadın Roden üçün çox şey demək idi.
Onlar çətin dövrləri birlikdə
keçirmişdilər. O, daim bu qadını
aldadırdı. Öz ölümünə dörd il qalmış, 1913-cü ildə Roden sevimli rəfiqəsinə
yazırdı: “Bunu sənə deməliyəm ki, ağlım
böyük Allahın mənə verdiyi bəxşişlə
doludur, o vaxtdan ki, səni mənim yanıma qoymuşdur. Bu fikrimi sən öz alicənab ürəyində
saxla”.Rozanın “Miqnon” kimi erkən heykəltəraşlıq
portreti coşğun ruhlu və canlı bir qadını təsvir
edir.
Rodenin
Roza ilə birgə yaşamağa başladığı ildə,
bir fotoqraf onu İkinci İmperiyanın ən populyar heykəltəraşı
olan Ernest Karrye-Bellyoz ilə tanış
etdi. O, müstəsna dərəcədə uğur
qazanmış adam idi. Roden
onunla işləməyə başladı. Bu vaxt artıq Roden “heykəl düzəltmək
üçün, demək olar ki, bir maşın” idi.
Hər gün büstlər, ornamentlər, heykəllər,
kiçik heykəllər, şamdan, kariatida yaratmaqdan, tunc
işləri görməkdən heç də yorulmurdu. Tunc, mərmər,
gips, alebastrla yanaşı, o, hər şeyi
taraşlayırdı, nəqş edirdi, hər şeyə
forma verirdi. Yalnız bu vaxt onun heykəltəraşlıq
işinə olan marağı təzələndi və o, bu
vaxt XVIII əsrin zövqünün canlanması, bərpa olunması
üçün mühüm bir şəxsiyyətə
çevrildi. O, eranın bir sıra mühüm şəxsiyyətləri
olan III Napoleonun, Delakruanın portret büstləri ilə
qalereyanı təchiz edirdi. Roden Bartlettə
demişdi ki, “Mən Bellyozun yanına getməkdə çox
xoşbəxtəm, çünki o, məni ornament düzəldəndən
fiqurlar düzəldənə çevirdi”. Digər bir vaxtda o, qeyd etmişdi ki, “Karrye-Bellyoz
öz qanında XVIII əsrin gözəlliyindən nəyəsə
malikdir”.
Baxmayaraq ki, Roden Bellyoz üçün pis heykəllər
düzəldirdi, bununla yanaşı, daim fiqurların
kompoziyası barədə düşünürdü və
bu, sonralar ona kömək göstərməmiş qalmadı. Bellyoz isə
yeri düşdükcə onu tərifləyirdi, həm də
nadir hallarda olsa da, hətta onu tənqid edirdi. Roden bilirdi ki, onun işləri Bellyozun xoşuna gəlir.
Buna baxmayaraq o, Rodenin maaşını artırmırdı.
1875-ci ildə 35 yaşlı Roden özünün şəxsi
ifadə üslubuna başladı. Bu dekorativ tunc heykəlləri
tökmək üçün lazım idi. Onun çox
saydakı erkən əsərlərinin
ayrı-ayrı hissələrindəki üslubuna XVIII əsrin
təsiri açıqca hiss olunur. 1876-cı ildə
yaratdığı “Kupid”, Piqal üslubundakı “Qəfəslə
olan uşaq” əsərinin əks-sədasını yada
salır. Özünün sonrakı
“Minotavr” əsərindəki fiqurlarla o, keçmişin sənətkarlarının
yaratdıqları nümunələrdən istifadə edir.
O, sonrakı dövrlərdə öz dostu və hamisinin evinin
üzgüçülük hovuzu üçün XVIII əsr
fransız heykəltəraşlığının nümunəsindən
istifadə edərək, çimən qadınların
müxtəlif fiqurlarını hazırlamışdı.
Roden hansısa bir anda spesifik və müstəsna bir
üslubun yaranması fikri ilə razılaşmırdı,
onun rəyinə görə, problemlərin həlli hökmən
öz yolunu tapır. 1864-cü ildən Roden öz
karyerasına başladı və
yaradıcılığı ilə öz mülahizəsinin
düzgün olduğunu sübut etməyə
çalışdı. Lakin onun əsərləri
özünə çətinliklə yol tapırdı.
O, “Qırılmış burunlu adam” əsərini
Salona göndərdi. Lakin rədd cavabı
aldı. Həmin ilk illərdə o,
müxtəlif üslublar nümayiş etdirdi, onun antik
dövrün və XVIII əsrin sənətinə sevgisi həmin
əsərlərdə aydın hiss olunurdu.
Onun
yaşayış şəraiti çətin idi, ancaq o, həyatı
sevən və ruhdan düşməyən bir adam
idi. Öz əsərləri barədə gənc
rəssamların karyeralarının astanasında deyirdi ki, “Mən
əsərlərimdə heç vaxt kədərli olmuram.
Mən daim onlardan həzz alıram. Mənim sevgim nəhəng
ölçülüdür. Mən daim
öyrənirəm. Öyrənmək
onların hamısını öz ağuşuna alır.
Mənim işlərimi görənlər,
onların pis olduğunu deyirdilər. Məni
həvəsləndirən bir sözü heç vaxt
eşitmirdim. Dükan pəncərəsinə
qoyduğum terrakotadan olan kiçik baş və fiqurlar
heç vaxt satılmırdı. Dünya çox
uzağa getdikcə, mən ondan qapalı bir vəziyyətdə
qalırdım və ya bilmirdim ki, o, mənim üçün
faydalı ola bilər. Mən Salona gedir və
orada aparıcı heykəltəraşların əsərlərinə
valeh ourdum... Düşünürdüm ki,
onlara bərabər olmağa heç vax qadir olmaram. Bütün belə vaxtlarda mən təbiətdən
öyrənib işləyirdim. Lakin əllərimi
onlarınkı kimi yaxşı edə bilmirdim və başa
düşə bilmirdim ki, bu niyə belədir... Təbiətdən nəyisə nəqş etməyi
bilmirdim. Mənim düşüncəm
yalnız öz modelimi kopiyalamaq idi. Həmin günlərdə
Luvrda valeh olduğum tabloların evdə
kopiyalarını işləyirdim. Yaddaşım yaxşı
olduğuna görə studiyada hazırladığım
işlərin çoxu əvvəllər
yaratdıqlarımın hər birindən yaxşı idi: Az qaydada laqeyd olurdum, o işlərdən bəziləri
qalmalı idi. Mən minlərlə frank pul verərdim ki, həmin
fiqurlardan bəzilərinə malik olum. O vaxtdan mən
yaxşı dostlarımın qədrini, qiymətini bilməyə
başladım, lakin əgər onlardan hətta birinə o vaxt
malik olsaydım, bu mənim üçün dünyaya bərabər
ola bilərdi. Onda mən
bilmirdim ki, mənim işim hansısa bir dəyərə
malikdir”. Bu etiraf onun
böyüklüyünə, dahiliyinə sübutdur. Axı dahilər bəzən özlərinə tənqidi
yanaşmağı da bacarırlar.
Sonrakı rəy bəlkə də Rodenin erkən
işləri barədəki düşüncələri ilə
bütünlüklə razılaşmaya bilər,
çünki kifayət qədər maddi dəlil
qalmamışdır ki, onları mühakimə etmək
mümkün olsun. Təravətə malik olan bəzi ilkin sənət
əsərləri sonrakı illərin kamil kompozisiyalarında
yoxa çıxsa da, onun qədəm qoyduğu improvizasiya
yollarında bütünlüklə itmədi. İndiyədək
daha mühüm olan odur ki, “Qırılmış burunlu adam” əsərində o, elə formanı nəzərdə
tutur ki, onda heykəltəraşın dühası daha
çox cəzbedici təsəlli tapır. Ruhi
məna nüanslarına təslim olmaqda isə effektlər lap
əvvəldən müəyyən dərəcədə
şansa borcludur. Roden heç vaxt bu dərsi
unutmadı və zaman-zaman onun xarakterindən gələn və
özünün nəzərdə tutduğu səmərəlilik
naminə, o, formanın fırlanmasından və ya hərəkətindən
istifadə edirdi. Onun karyerası çox
hallarda itirilmiş günahsızlıqdan bir yol, bir xilas
axtarışı idi.
Cəmiyyətlə
əlaqədar problemlər və kəşflərə
sönməyən həvəs
Fransa-Prussiya müharibəsinin başlanması İkinci
imperiyanın sonunu yetişdirdi. III Napoleonun Prussiya kralına ehtirama
məhəl qoymayan məktubu kansler Otto fon
Bismark tərəfindən ustalıqla müharibənin
başlanması üçün istifadə edildi. Müharibə 1870-ci ilin sentyabrında Sedanda imperator
III Napoleonun əsir düşməsi və ordunun
darmadağın edilməsi ilə fransızların məğlubiyyətinə
və İkinci İmperiyanın məhvinə səbəb
oldu. Müharibə digər həmvətənliləri
kimi Rodenin həyatına da təbii olaraq öz zərbəsini
vurdu. O, Milli Qvardiyanın 158-ci alayında xidmət
edirdi. Alayın iki zabitinin terrakotadan büstlərini
hazırladı. Lakin uzağı görə
bilmədiyinə görə onu hərbi xidmətdən azad
etdilər.
Müharibə 1871-ci ildə Frankfurt sülh müqaviləsi
ilə başa çatdıqdan sonra Rodeni Brüsselə
öz köhnə ustası Karrye-Bellyozun yanına
çağırdılar. Bütövlükdə
o, Belçikada ömrünün altı illik bir müddətini
keçirməli oldu. Əvvəlki
dövrdə o, çox həyəcanlı günlər
yaşadı, çünki o, Rozanı və kiçik
oğlunu Parisdə qoyub, onları tərk etməyə məcbur
olmuşdu.
Roza Paris Kommunası bədbəxtliklərinin şahidi
oldu. Bu vaxt Rodenin öz rəfiqəsinə olan
ehtiraslı məktublarından görünür. Məsələn,
bir məktubunda yazırdı: “Mən səni bütün
ürəyimlə sevirəm”.
Onun Brüsseldəki işi Karrye-Bellyoza assistentlik etmək
idi, o, bu paytaxt şəhərindəki Kommersiya Birjası
binasının fasadı üçün bir sıra dekorativ bəzəklər
düzəltmək sifarişini almışdı. Rodendən əlavə
bu işin icra komandasına üç belçikalı da
daxil idi. Gündüz işindən sonra o,
axşamlarını kiçik ölçülü tunc
qruplar düzəltməyə həsr edirdi, hamisi isə
onları öz məhsulları kimi satırdı.
Rodenin istedadı o qədər böyük idi ki, ona
özünün bütün vaxtını başqa daha nə
iləsə məşğul olmağa sərf etməyə
imkan verirdi. Bu kiçik tunc əsərlərin Karrye-Bellyozun
öz adı altında satması hamisi ilə onun sözləşməsinə
gətirib çıxardı. Rozaya yazdığı məktubda
da şikayətlənirdi: “İndi mən səpinə malik
deyiləm. Buradakı bir kimyaçı və
öz kolleqalarımdan biri mənə kömək etdilər.
Onlarsız mən nə olacağını təsəvvür
edə bilməzdim. Mən səndən
xahiş edirəm ki, yazdığım məktubu mənim
şalvarıma girov qoyasan. Belə bir asan
yolla pul qazanmaq olardı”.
Kommunanın məğlubiyyətindən sonra
Karrye-Bellyozun Parisə qayıtması ilə Rodenin fərdi vəziyyəti
yaxşılaşdı. O, bir belçikalı ilə birlikdə studiya
açdı və bir il sonra, 1873-cü
ilin fevralında hər iki heykəltaraş on iki illiyə
kontrakt imzaladılar. Bu müqavilənin şərtlərinə
görə hər biri öz əsərlərini öz
doğma ölkələrinə çatdırmaq
üçün imzalayacaqdı. Bu
müqavilə 1877-ci ilin avqustuna qədər quvvədə
qaldı. Müqavilənin vaxtından əvvəl
öz qüvvəsini itirməsinin səbəbi,
belçikalılar üçün Rodenin yaratdığı
sənət əsərlərinin partnyoru Jozef van Rasburq tərəfindən
imzalanması oldu, çünki bu,
razılaşdırılmış şərtin pozulması
idi.
Bu dövrdə o, Antverpen şəhərində
burqomistirə qoyulacaq heykəl də daxil olmaqla, başqa
işlərini başa çatdırdı. Həmin
sifarişi varlı gəmi sahibi vermişdi, onun özü də
həvəskar heykəltəraş idi. Abidə Roden və
van Rasburq tərəfindən yaradılsa da, ona Roden öz
imzasını qoymuşdu. Abidənin üslub xarakterini təhlil
edən bir məqalədə onun Mikelancelonun
yaradıcılığı ilə əlaqəsinin olduğu
göstərilirdi və Kanzas-Siti şəhərinin Nelson
qalereyası üçün düzəldilmiş bir
oturmuş adam heykəlinin mumdan olan eskizi də
həmçinin oxşar müşahidəyə məruz
qalmışdı. Həmin əsər əvvəlcədən
“Mütəfəkkir” heykəlinin eskizi kimi nəzərdə
tutulmuşdu və çox güman ki, abidə
üçün hazırlıq işi idi. Rodenin özü də Mikelancelonun əsərinə
öz yaratdığının oxşarlığından
“heyrətə gəlmişdi”, baxmayaraq ki, açıq şəkildə
bəyan edirdi ki, heç də onu “ağlında
tutmamışdı”.
Ümumiyyətlə, Rodenin həmin dövrdəki heykəltəraşlığı böyük üslubda olan tipik qarışıqlıqdan ibarət idi və onlar çox saydakı Avropa binalarında həmin vaxt tapılan dekorasiyalar ilə paralellik təşkil edə bilərdi. Onlar həmçinin fransız ənənəsində idilər.
(Ardı var)
Telman Orucov
525-ci qəzet.-
2014.- 20 sentyabr.- S.25.