Ramiz Rövşən Aydın Məmmədovun xatirəsinə yazır

TABUT

Hələ çiyinlərdə gedir tabutun,

qəbrinin ağzı da açıqdı hələ.

Gözləyir o qəbrin dilsiz sükutu;

sənin sükut payın nə çoxdu hələ!..

Ən rahat, qorxusuz yoldasan indi,

dünyanın ən təmiz, ağ donundasan.

Bircə Allah bilir hardasan indi;

ömrün əvvəlində, ya sonundasan.

Sən indi yumsan da gözünü, bəlkə,

o sönən ağlınla nəsə qanırsan.

Beşikdə bilirsən özünü, bəlkə,

astaca-astaca yırğalanırsan.

Bəlkə, sən deyilsən tabutda gedən,

bəlkə, doğrudan da körpə uşaqsan.

Tabutun qəbrinə çatana qədər

təzədən böyüyüb dil açacaqsan.

Hamı quruyacaq getdiyi yerdə,

sən axı onlara nə deyəcəksən?!

Bəlkə, bu dünyayla bir ayrı dildə

Danışıb dərdləşmək istəyəcəksən.

Heç kəs qanmayacaq dilini onda,

danışıb, danışıb yorulacaqsan.

Təzədən çatacaq ölümün onda,

təzədən tabuta qoyulacaqsan.

Sus daha!.. Susmağı öyrən bu başdan,

bəxtinə yazılıb bu sükut axı.

Nəyinə lazımdı hansı ağacdan,

kəsilib-düzəlib bu tabut axı.

Gedər əsə-əsə bu qara tabut,

qorxma, səni yolda salıb itirməz.

Yüz il bar gətirsə bu qara tabut,

bir də səndən gözəl meyvə bitirməz

Ramiz Rövşən

525-ci qəzet.- 2014.- 11 yanvar.- S.19.