Adil Qaçayoğlunun
arzusu
14 yanvar tarixi çoxlarına bir şey deməyə bilər. Mənim ömrümə isə həmin gün qızıl hərflə yazılıb.
1998-ci il yanvarın 14-də bu günə qədər çalışdığım “525-ci qəzet”də (bütövlükdə
mətbuatda) ilk yazım
(xəbərim) dərc
olundu. Yazının səbəbkarı Azərbaycanın istedadlı
jurnalisti, televiziyada yeri görünən, o vaxtlar “525”in idman şöbəsinin müdiri
işləyən Altay Əliyev,
ilk oxucusu isə Azərbaycan jurnalistikasının
əjdahalarından biri
- Yusif Rzayev oldu. Yusif müəllimin ikiqat
redaktəsindən, daha
doğrusu, xəbəri
təzədən yazmasından
sonra... jurnalistikaya rəsmən qədəm qoydum.
Mətbuatda qalmağımda rolu,
çiynimdə haqqı
olan bu şəxslərə,
eləcə də Rəşad Məcidə
(mənə həyatda
ən böyük dəstəyi verən insana), Yaşar Əliyevə, Qalib Toğrula, Seyfəddin Hüseynliyə bu gün də təşəkkürümü bildirirəm, dünyasını
dəyişmiş müəllimim,
Azərbaycan idman jurnalistikasının əfsanəsi
Adil Qaçayoğlunun
xatirəsini minnətdarlıqla
anıram və gəlirəm o günlərə
ki, Adil müəllim bir yazımı oxuyub, mənə çox ciddi, həm də haqlı irad tutmuşdu: “məzələnmək” sözü
nədir, başlığa
çıxarmısan?” Sonra
ürəyimi qırmamaq
üçün mehribanlıqla,
kübarcasına əlavə
eləmişdi: “Qəzet,
jurnalistika ara sözlərin, küçə
sözlərinin yığını
deyil, belə sözlərə qəzetdə
yer olmamalıdır”.
...Ruhun şad olsun, Adil müəllim,
görəsən, Azərbaycan
idman jurnalistikasının
bugünkü iyrənc,
eybəcər durumunu görsəydin, nələr
deyərdin?
***
19, ya 20 yaşım
vardı, təcrübəsiz
idim, qəzetçilik,
jurnalistika nə deməkdir, bilmirdim. Tez-tez müzakirə
açırdıq, hər
söhbətindən xeyli
şey götürürdüm.
Bir dəfə dedi ki, kimsə
kiminsə haqqında
“şərəfsiz”, “ləyaqətsiz”
kimi sözlər işlətsə belə,
sən bunları yazma. Yüngülvarı etiraz edib dedim,
axı bu, sensasiya yarada bilər. Cavabı qısa və tutarlı oldu: sensasiya axtaran Maradonadan müsahibə götürər, qeyri-adi
nəsə tapar, insanları təhqir eləmək sensasiya deyil, ədəbsizlikdir.
...Çərxi-fələyin üzü
döndü, Adil müəllim, sizin kimi böyüklər, ustadlar aramızdan getdikcə idman jurnalistikamızı bit-birə
basdı, onların dilində “şərəfsiz”
ən şərəfli
sözə çevrildi.
***
“Qalatasaray”ın az
qala fanatı idi. Gərək ki, hansısa
bir türk futbolçusundan söhbət
düşmüşdü. Yanıb-yaxıldı ki, bizdə
- Azərbaycanda jurnalistlə
bu səviyyədə
söhbət eləyə
biləsi futbolçu
yoxdur. Elədir, böyük ustad,
yoxdur, heç yaranmır da. Amma axı indiki
idman jurnalistikamızda
futbolçuyla ədəb-ərkan
çərçivəsində, normal söhbət apara bilməyən gənclər
də az
deyil. Bəs onda niyə, məsələn, o savadsız
futbolçumuzla o “ağıllı
jurnalist” arasında hətta qəzet səhifəsinə çıxan
belə dialoq yaşansın:
- Eşitdiyimə görə,
səni “nakazat” ediblər?
- Bu nə sualdır verirsən, sən jurnalistsən, yoxsa “türemşik?”
Dünyadan bixəbər futbolçunun
müəllimlik iddiasına
düşən “jurnalistə”
ağıl verdiyi zamanda yaşayırıq
biz.
***
“Kaş babat pulum olaydı. Bir idman qəzeti açardım, yığardım bütün istedadlı gəncləri o qəzetə. Gənclərlə işləmək mənə ləzzət verir”. Tez-tez deyərdi bu sözləri.
- Qəzetin adını nə qoyardınız, Adil müəllim?
- “Qol” yaxşı addır.
Sonra daha bu haqda söhbət eləmədik, eləyə bilmədik. Yatağa düşdü, çarəsiz xəstəlik 2008-ci ilin 4 mayında 53 yaşlı böyük ustadı əlimizdən aldı.
Elə həmin ilin sentyabrında Mirhaciblə yenicə yaratmağa başladığımız saytın planlarını cızırdıq:
- Aydın, hər şey
hazırdır, qalıb ad məsələsi.
Nə ad qoyaq sayta?
- Qol.az
Adil müəllimin
dünyasını dəyişdiyi
elə həmin 2008-ci
ilin 17 noyabrında
Qol.az saytı fəaliyyətə
başladı.
Qol.az təkcə Mirhacibin,
Aydının yaratdığı
bir futbol saytı deyil, həm də böyük ustadın idman jurnalistikamıza yadigarıdır.
Ruhun qarşısında baş
əyirəm, Adil müəllim!
Aydın Bağırov
525-ci qəzet.-
2014.- 16 yanvar.-S.2.