Sülh arzulu
kainat, yaxud Umud Rəhimoğlu necə varsa...
Dolu
ürəklə gəlmişdi
...Həm
ömrümün, həm də qoynunda pərvazlandığım
Qarabulağın - indiki Füzuli rayonunun bir-biriylə bəhsləşən
həmrəy çağları idi. Köksümə
sığışmayan duyğularım dilə gəlib məni
uca göyləri, Qacarlı dünyanın bütün gözəlliklərini
coşğun bir həvəslə duymağa, sevməyə səsləyirdi:
Gəzib
dağın-dərənin,
Qoynunu dərin-dərin.
Təşnəyəm-çeşmələrin,
Gurunu
axtarıram..
O vaxtlar
respublikamızda yeganə universitet olan Azərbaycan Dövlət
Universitetini (BDU-nu) 1976-cı ildə bitirib, rayonumuzda
çıxan “Araz” qəzeti redaksiyasına təyinat
almışdım. Gəncliyimə xas
coşğun bir həvəslə seçdiyim peşədə
axtarışlar aparmağa, yeni söz deməyə tələsdiyim
kimi, həyatda məhəbbətin, dostluğun da dağ
çayları, çeşmələri kimi ən büllur, ən
gur olanlarını tapmağa tələsirdim. Çox istəyirdim ki, ruhuma yaxın narahat təbiətli
bir gənc redaksiyamızın qapısını
döysün. Günlərin birində
şux qamətli, gur saçlı, iti qartal baxışlı
bir gənc döydü də. Yerə-göyə
sığışmayan dolu bir ürəklə, ürəkdəki
təzə-tər duyğularla, ülvi bir istəklə
Aşağı Əbdülrəhmanlı kəndindən gəlmişdi.
Bu mənim çoxdan axtardığım,
görmək istədiyim həmin gənc idi - bu, Umud idi, Umud Rəhimoğlu-Mirzəyev.
“... Heyrət,
ey büt...”- deyib bir də onda ayıldıq ki, sehrli beytləriylə
könlümüzü cəzb edən dahi Füzulinin heykəli
önü bizim üçün ruhumuzun ehtiyac hiss etdiyi,
sonralar heç vaxt unutmayacağımız “Qəm Karvanı”
adlı poeziya günəşinin sehirli ata qucağına
çevrilibmiş. “Araz” qəzeti
redaksiyasından, “Ərgünəş” ədəbi birliyindən
daha çox biz burada görüşər, bir-birimizə yeni
şeirlərimizi oxuyar, fikir və düşüncələrimizi,
ən məlhəm duyğularımızı bölüşərdik.
O, dünyaya məndən 12 il gec gəlsə
də, dostluğumuz bizi 12 ildən də artıq sürətlə
birləşdirdi.
Fəxrlə deyə bilərəm ki, Umud Rəhimoğlunun
o vaxtlar üfüqləri yenicə parlamağa başlayan
uğurlu sabahını, xüsusi istedad və qabiliyyət
sahibi olmasını ilkin görüb, duya bilənlərdən
biri də mən olmuşam.
Onu da
etiraf edim ki, bu gənc “Qacar Əbdülrəhmanlı”
balasını sonralar daha dərindən tanıyarkən məlum
oldu ki, o təkcə mənim “kəşf” etməklə
öyündüyüm adam deyilmiş. Hələ
məndən də çox-çox əvvəl o,
özünün üstün cəhətləri ilə diqqəti
cəlb edə bilirmiş... Kənd məktəbində
aşağı sinifdə oxuduğu vaxtlar onların kəndinə
aid sovxozda briqadir işləyən Rəhim kişi
danışır ki, qoruq sahəsində, üzüm
bağlarına yaxın yerlərdə qoyun-quzularını
otarıb “təsərrüfata ziyan vuran” uşaqları
qoyun-quzuları ilə birlikdə həmin sahələrdən
qovub uzaqlaşdırarkən təkcə Umuda dəymirdim.
Çünki həmişə yaşıdlarının əllərində
nənələrin üstünə yağ,
şor yaxıb verdiyi yarım parça təndir çörəyi,
mer-meyvə olduğu halda, onun əlində kitab
görürdüm. O, həm də səliqəli geyimi,
özündən böyükləri görən kimi səmimiyyətlə
salam verməsi ilə fərqlənirdi.
Ədəbiyyat
nəhənglərini
heyrətləndirə bilirdi
Umud Rəhimoğlu
vaxtı ilə Monqolustan torpağında əsgəri xidmətdə
olarkən dünyaya məhəbbət, həyat eşqiylə
dolu şeirlərinin birində yazırdı:
Göylərə
baxıram- qızardıqca dan,
Qəlbim
az qalır ki, alışa-yana.
Beşiyim
başında çox dayanmısan,
İndi
keşiyini çəkirəm ana!
Mənim
kipriklərim sərhəd dirəyi-
Ətalət
gözümə yol tapmaz yatam!
Sinəmin
altında əsgər ürəyi,
Özüm
sülh arzulu bir kainatam!
Sonralar
Umud Rəhimoğlu “Sülh arzulu kainat” olduğunu təkcə
doğulduğu Aşağı Əbdülrəhmanlı kəndi
üçün deyil, bütün Azərbaycanımız
üçün, onun işıqlı sabahı
üçün çox gərəkli alovlu vətənpərvər
bir oğul olduğunu öz iti zəkası, çoxşaxəli,
səmərəli, gərgin yaradıcı əməyi, fitri
təşkilatçılıq qabiliyyəti ilə sübut
etdi...
Umudun bir
vaxtlar Moskvada, Maksim Qorki adına Ədəbiyyat
İnstitutunda təhsil aldığı illərdə mənə
ünvanlandığı məktubları ən əziz xatirə
kimi bu gün də qoruyub saxlayıram. Ədəbiyyat
İnstitutunun o vaxtlar dünyanın orada təhsil alan ümidverən ən istedadlı tələbələrinin
yaradıcılıq nümunələri, onların fərdi
xüsusiyyətləri haqqında seminar və mühazirə
müəllimləri olan görkəmli tənqidçi,
şair və yazıçıların fikirlərindən
ibarət ədəbi almanaxda Umud Rəhimoğluya da xüsusi
yer ayrılmışdı.
Ədəbiyyat
nəhəngləri hələ o vaxt, o təhsil illərində
Umud Rəhimoğlu təbiətinə, yaradıcılıq
dünyasına xas olan coşğunluğu,
axtarışı, təlatümü, deyim və duyum tərzini
görüb heyrətlənirdilər...
Qələmimə
inamı uğurlu bir yazıya səbəb oldu
Yeri gəlmişkən, Umud Rəhimoğlunun mənə,
qələmimə göstərdiyi xüsusi hörmət və
ehtiramla bağlı ömürboyu unutmayacağım parlaq bir
xatirəni də yada salmaq istəyirəm. Umud Rəhimoğlu
Moskvada təhsilini başa vurub Azərbaycan
Yazıçılar İttifaqının (AYB) orqanı olan
“Ədəbiyyat və incəsənət” qəzeti
redaksiyasında şöbə müdiri vəzifəsində
işləyirdi. Ömrünün çox
narahat çağlarıydı. Həyatda,
seçdiyi sənətdə öz yerini tapmaq,
özünü-sözünü sübut etmək istəyirdi.
Məhz onun qəlbindən, qələmindən qopması hiss
edilən, dili-üslubu ilə seçilən bədii və
publisistik yazıları, xüsusi ilə nadir tarixi abidələrimizin,
incəsənət nümunələrinin hifz edilməsinə
dair tarixi oçerkləri, ittihamedici replikaları ilə həmin
qəzetdə nə axtardığını yaxşı bilən
və onu görmək istəyən tələbkar oxucuların
diqqətini cəlb etməkdə idi... Yaxşı
yadımdadır,1989-cu ilin mart ayında,
gözəl bir yaz səhərində redaksiyadan zəng edərək
məni salamlayıb özüməxsus şirin amiranə səsiylə
yeni şeirlərimdən birinin iki bəndini söylədi:
Yenə
gözəllikçün ürəyim acdı-
Dağlar öz qoynunu üzümə
açdı,
Sıldırım
qayada ayağım qaçdı-
Ümidim tikanlı kol budağında.
...
Əsrlər uzunu təzə-tər qalıb,
Gör bizə nə gözəl
bar-bəhər qalıb-
Hələ
dərilməmiş meyvələr qalıb,
Bizim muğamların zil budağında.
Sonra zəng etməkdə əsas məqsədini bildirərək
həmin ilin aprel ayında Azərbaycanda möhtəşəm
muğam məktəbinin yaradıcısı, müqtədir
xanəndəmiz Seyid Şuşinskinin 100 illik yubileyinin
yaxınlaşdığını söylədi.
Qəzetin yubiley nömrəsində xüsusi səhifə
üçün mənə Seyid haqqında geniş bir məqalə
hazırlamağı təklif etdi.
Etiraf edim ki, bu mənim üçün gözlənilməz
bir təklif olduğu üçün tərəddüd
etdim. Birincisi
ona görə tərəddüd etdim ki, başda Firidun
Şuşinski olmaqla paytaxtımızda S.Şuşinskinin
musiqi sahəsindəki əvəzedilməz yeri və
mövqeyi barədə söz demək üçün məşhur
musiqi biliciləri, tədqiqatçıları ola-ola həmin
sahədə olduqca az bilik və məlumata malik bir jurnalistə,
yəni mənə müraciət edilirdi. İkincisi
ona görə tərəddüd edirdim ki, xeyli müddət
idi rayon partiya komitəsində təlimatçı vəzifəsində
çalışırdım. Qəzetdən,
yaradıcı jurnalist işindən bir müddət ayrı
düşdüyüm üçün bu işin öhdəsindən
gələ bilməyəcəyimi zənn edirdim. Sonda
Umudun inam dolu ümidverici məsləhətindən ruhlanaraq
dünyaya göz açdığı, ilk təhsil
aldığı doğma Horadiz kəndində, xüsusi ilə
1933-1938-ci illərdə Füzuli Rayon Dövlət Dram
Teatrının bədii rəhbəri işlədiyi dövrdə
Seyidi yaxşı tanıyan, el toylarında, şənliklərində
onun fitri ifaçılıq məharətinin canlı
şahidi olan, ecazkar səsinin sehrinə düşən
adamlarla görüşüb topladığım maraqlı
faktlar əsasında həmin yazını hazırladım. “Ədəbiyyat və incəsənət” qəzetində
dərc edilən bu məqaləm rəğbətlə
qarşılandı.
Məqaləmdə Umud Rəhimoğlunun da tövsiyələrini
nəzərə alıb Seyidin adının rayon mədəniyyət
evinin, Füzuli şəhər uşaq musiqi məktəbinin
adında əbədiləşdirilməsi barədə real
olmayan bir məlumat da vermişdim. Həmin vaxtlar Füzuli rayon partiya
komitəsinin 1-ci katibi vəzifəsində
çalışan Cavanşir Məmmədovun o vaxtlar Rayon
Xalq Deputatları Sovetinin sədri, S.Şuşinskinin qohumu, həmkəndlisi
Əbdül Sultanova “bax bu sənin vəzifən və vicdani
borcundur” tapşırığından sonra, Azərbaycan Mədəniyyət
Nazirliyi ilə razılaşdırılaraq həmin faktın
reallığını təsdiq edən sərəncam
imzalandı.
Çətin
günün adamı
...
Zaman-zaman yaranışım,
Ölümüm də mərd olubdur.
Bu gün
artıb çoxalmağım,
Çoxlarına dərd olubdur.
Hər bir millətin inkişafı, tərəqqisi ilk
növbədə milli özünüdərkdən
başlayır. Tarix verdiyi dərslərdən
düzgün nəticə çıxarmayanları, qan
yaddaşı pozulanları, unutqanları çox amansız cəzalandırır.
Qoca tarix Azərbaycanımızı da dönə-dönə
çox ciddi sınaqlara, ağır imtahanlara çəkmişdir.
Azadlığa, bugünkü müstəqilliyimizə,
dövlətçiliyimizə uzanan yol həm faciə, fəlakət,
həm də şərəf dolu tarixə malikdir.
Azərbaycanın
çox ağır vaxtlarında, 90-cı illərin əvvəllərində
Azərbaycan həqiqətlərinin blokada şəraitində
bütün dünyaya çatdırılmasında Umud Rəhimoğlu
o vaxtlar mövcud maneələrə, çətinliklərə
baxmayaraq sədri olduğu, əhatə dairəsində
böyük nüfuz qazandığı Beynəlxalq Avrasiya Mətbuat
Fondunun bütün təsir imkanlarından istifadə etdi.
Xalqımızın düçar olduğu Qarabağ
müharibəsində ilk gündən Umud Rəhimoğlu
vaxtaşırı səngərlərdə
döyüşçülərimizin yanında olaraq, onlara
maddi və mənəvi dəstək göstərdi. O sanki bir ümid
çırağıdır. Bir səma
elçisi kimi daim köməyinə, yardımına
ehtiyacı olanlara zəruri anda özünü yetirir. O,
maddi imkanı zəif, istedadı, qələmi güclü
olan onlarca şair, yazıçı, jurnalist
dostlarının kitablarının çap olunmasında,
onların bir çox maddi və mənəvi problemlərinin
həllində, xüsusi ilə dünyasını dəyişmiş
qələm dostları üçün müxtəlif mərasimlərin
təşkilində böyük ürək və səxavət
nümayiş etdirən yorulmaq, usanmaq bilməyən qeyri-adi
xarakter sahibidir. Səhhətimlə bağlı
dəfələrlə böyük qayğısını, sədaqətini
görən-hiss edənlərdən biri də mən
olmuşam. Bir neçə kitabım, o
cümlədən, “Füzuli şəhidləri”, “Sözüm
var hələ” kitablarım da məhz onun dəstəyi ilə
işıq üzü görüb.
Dünyaya
təzadlı gəliş
Təlatümlü təbiətinə oxşar qəribə
taleli insandır Umud Rəhimoğlu... 1961-ci ilin fevral
ayının 1-də, gəlişiylə valideynlərinin
sevincini, məhəbbətini alovlandıran şaxtalı-boranlı
bir qış günündə üç bacıdan sonra
dünyaya gələn dörd qardaşın ilki idi. Bu tarix təkcə Mirzəyevlər
ailəsinin böyük həvəslə adlar içindən
sevib, seçib öz körpələrinə verdikləri ad
kimi deyil, bütün dünyanın öz gələcəyinə
böyük bir ümidlə boylandığı, həyatın
təzələşməyə, keyfiyyət dəyişiklərinə
(respublikamızda o vaxtlar pul dəyişikliyinin baş verməsi,
rayonumuzun kəndlərinə elektrik, radio, rabitə xətlərinin
çəkilməsi, həmin dövrdə kosmosun insan tərəfindən
ilk fəthi bizi dünyaya qovuşduraraq könül
dünyamızı da sevincə, nura qərq etmişdi ) ehtiyac
hiss etdiyi və bu dəyişiklərin baş verdiyi
maraqlı bir zaman kəsiyi idi.
Sonralar, Umud Rəhimoğlu 21 yaşı olanda
yazırdı:
Onda hələ
mən yox idim,
Atam
vardı,
anam
vardı,
3 bacım vardı,
Məndən
yox idi bir soraq
Anamın ürəyinə
danmışdı
oğlan
doğacaq
Əlləri qoynunda,
mən də
boynunda
Anam məni gözləyirdi.
Bir
gün dünyaya gəldim
Bir balaca otaqda doğuldum.
Deyirlər
ki, onda belə deyildim
Onda yaman
oğuldum
Böyüdüm,
ayaq açdım,
Bir balaca
otaqdan
dünyanın
içinə sarı qaçdım.
Durnaların
köçünə sarı qaçdım
Şəhərə
gəldim
Şəhər
qızların gözləri oddu, oddu
Bu şəhər
uddu məni uddu
İndi mən
biri varıymış,
biri yoxuymuş
nağılında
Ay baba fit
ver oyununda
Anamsa 21 il bundan əvvəl
Əlləri
qoynunda
necə
gözlərdisə məni
eləcədə
gözləmədə.
Həyatında
bir-birindən soyuq, sərt neçə-neçə üzlər
gördü, sınağa çəkildi Umud Rəhimoğlu...
1983-cü ilin oktyabr ayının 25-də amansız
ölümlə üz-üzə gəldi. Belə ki, şair, gənc
yazıçıların respublika ədəbi birliyinin rəhbəri
Vaqif İbrahimlə birlikdə ədəbi dərnəyin
növbəti məşğələsindən
çıxaraq Bakıdan Sumqayıta gedərkən
ağır avtobus qəzası nəticəsində
V.İbrahim faciəli surətdə vəfat etdi, o isə
çox ağır yaralanaraq ölümün bir neçə
addımlığında dayandı. Daha sonralar
iki ağır maşın qəzasına düşdü,
Qarabağın ən qaynar nöqtələrində müxtəlif
ölkələrdən olan jurnalistlərlə birlikdə cəbhənin
odlu-alovlu güllələrinin altında keçirdi, neçə
dəfə ölüm təhlükəsi ilə üzləşdi.
Müstəqilliyimizin ilk illərində arzuolunmaz həbsxana
divarları, bəzən məhəbbət, bəzən rəqabət-maraqlarının
kəskin surətdə toqquşması, comərdliyi və
birmənalı kəskin fikirlərinə görə ona
qarşı qurulan məkrli namərd toru, bəzən
şıltaq xəstəliyin üzləri ilə
qarşılaşdı. Daim Uca Tanrıya
sığındığı, yalnız özünə
güvəndiyi, bağışlamağı,
yaxşılıqlar etməyi, ölümün
gözünün içinə düz baxmağı
bacardığı üçün bu keçilməzlikləri
yarıb keçə bilərək bir-birindən çətin
bu imtahanların hamısından qalib çıxmağı
bacardı.
Əkiz
qardaşlar - “dəli istək, dəli külək”
...Müxtəlif
televiziya və mətbuat orqanlarında çalışan
jurnalist dostlarının, tanışlarının
ardıcıl təkidi ilə 2011-ci ilin fevral ayının 1-də
özünə 50 illik yubiley tədbirinin keçirilməsinə
gəldikdə isə bu da öz qəribəliyi, qeyri-adiliyi
ilə yaddaqalan oldu. Bir vaxtlar “Dəli külək”
şeirində yazdığı kimi - bəzən onun qəlbində
kükrəyən “dəli istəklə” təbiətin
qopardığı dəli külək əkiz qardaş
olurlar. Umud yubiley tədbirini, orada onu nələr
gözlədiyini yaxşı bilə-bilə, dünyaya göz
açdığı, xoşbəxt günlərinin
şahidi, hazırda işğal zonasında yerləşən,
göz dağına çevrilən, daim uca bildiyi doğma kəndində
keçirmək, kənd qəbristanlığında uyuyan əzizlərinin
təhqir edilmiş küskün məzarlarını ziyarət
etmək fikrinə düşdü. (Məgər bu fakt hər
gün sorağı dünyanın bir ölkəsindən gələn
“sülh arzulu planet”in qəlbinin bütün telləriylə
öz müqəddəs yuvasına necə bağlı
olduğunu sübut etmirmi?!.) Çəkiliş qrupu, komandanlığın
razılığı ilə onları müşaiyət edən
milli ordumuzun əsgərləri ilə birlikdə arzuladığı
ünvanda güllər-çiçəklərlə deyil,
azğın düşmənlərin
yağdırdıqları odlu güllə
yağışı altında qarşılandı. Burada onu öz doğma torpaqlarında əzizlərinin
məzarını ziyarət edərkən girov
götürülərək vəhşicəsinə
ağır işgəncələr verildikdən sonra saxta məhkəmə
məclisi qurulub ən ağır cəzalara məhkum edilən
Kəlbəcər sakinləri Dilqəm Əsgərov və
Şahbaz Quliyevin başına gələn acı aqibət
gözləyirdi. O vaxt böyük çətinliklə
həmin təhlükədən salamat qutara bildilər.
Umud onu
tanıyanların və özünün gözlərində
Ana təbiət hələ erkən yaşlarından
onun gur saçlarında daxili aləminin də dəyər
göstəricisi kimi müdriklik naxışı vurub. Görən,
duyan böyüklü-kiçikli hər kəs həmişə,
hər yerdə onu Ağsaqqal sayıblar. O hər zaman
dövlətə, dövlətçiliyə, ölkəmizin
gələcəyi naminə ümumbəşəri dəyərlərə
bağlı olub. Maraqlıdır, görəsən, yorulmaq,
usanmaq nə olduğunu bilmədən bu qədər gərgin
işlərin öhdəsindən gəlməyi bacaran, ürəyi
daim gənclik eşqiylə, həvəsiylə
çağlayan böyük şəxsiyyət olan əziz
Ağsaqqal, yəni bizim sevimli Umud Rəhimoğlu onu dərindən
tanıyanların gözündə, fikrində necə
görünür?
Həmin sualla başqalarına müraciət etməmişdən
əvvəl nədənsə yadıma böyük türk
şairi, dramaturqu Nazim Hikmət barədə oxuduğum bir əhvalat
düşmüşdü. Vaxtiylə məşhur
heykəltəraş Münəvvər Rzayeva büstünü
hazırlamaq üçün ona müraciət edəndə
“Qızım, bacarırsansa mənim gözlərimin heykəlini
yarat!” - demişdi. Və
sonralar mahir heykəltəraş şairin bu arzusuna əməl
edərək həqiqətən onun Vətən həsrətiylə
alışıb-yanan acı nisgil dolu gözlərinin təsirli
abidəsini yarada bilmişdi.
Bu minvalla
da mən onun “olduğu kimi görünə,
göründüyü kimi ola bilib” - bilməməsini
öyrənmək üçün onu yaxından
tanıyanlara müraciət etdim...
Hətəm
Quliyev, akademik: Mən Umudu 1989-cu ildən tanıyıram. Xarici mütəxəssislərin iştirakı ilə
“Yenidənqurma və Sovet İttifaqına daxil olan
Respublikaların iqtisadi inkişaf perspektivləri” mövzusunda
beynəlxalq tədbir keçirirdik. Şahmat
üzrə keçmiş dünya çempionu, nankor həmyerlimiz
Harri Kasparovun da iştirak etdiyi bu tədbiri xeyli sayda jurnalist
izləyirdi. Öz
çıxışı zamanı H.Kasparov güclü qəzəb
və etiraz hissi doğuran məkrli, qərəzli bir fikir irəli
sürdü. Umud dərhal söz alıb yurdumuzun adına yaraşmayan təhqiredici fikrinə
görə şahmat diliylə desək
çaşdırıcı, yanlış gedişlər edən
H.Kasparovu tutarlı, məntiqi dəlillərlə mat vəziyyətinə
qoydu. Bu cəsarəti, vətənpərvərliyi
özünün sərrast, rəvan nitqi, gur qıvrım
saçı, nüfuzedici iti baxışı ilə diqqəti
cəlb edən bu gənc jurnalisti mənim gözlərimdə
çox ucaltdı.
Bu hadisədən sonra mən Umud Rəhimoğlu ilə
dostlaşdım. Şadam ki, sonralar bizim dostluğumuzun BAMF-ın
yaradılmasında, onun möhkəmləndirilməsi, fəaliyyətinin
genişləndirilməsində əhəmiyyətli təsiri
oldu...
Dünya şöhrətli alimimiz onu da əlavə etdi
ki, Umud Rəhimoğlu olduqca fədakar, yorulmaz adamdır. Onun aylarla təkərlər
üstə keçən narahat həyatı, qeyri-adi
işgüzarlığı Azərbaycanı sevməsindən,
vətənpərvərliyindən irəli gəlir.
Umudun təşkilatçılıq məharəti
çevik, işgüzar bir komanda yarada bilməsində, Azərbaycanın
müasir düşüncəli vətənpərvər
ziyalılarını bu işə cəlb edərək,
onların təcrübəsindən, fikirlərindən təşkilatın
fəaliyyətində istifadə etməsində də
özünü göstərir. Onun
yaratdığı təşkilatın Azərbaycanda vətəndaş
cəmiyyəti və medianın inkişafı, Azərbaycanın
həqiqətlərinin dünyaya çatdırılması,
söz azadlığının qorunması, beynəlxalq əməkdaşlıq
imkanlarının genişləndirilməsi istiqamətində
müstəsna rolu vardır.
Bununla yanaşı Azərbaycan Ərazilərinin
Minalardan Təmizlənməsi üzrə Milli Agentliyin fəaliyyətinin
güclənməsində və minalara qarşı mübarizə
proqramının Azərbaycanın müharibədən zərərgörmüş
ərazilərində maarifləndirmə, müxtəlif səviyyəli
tədqiqatlar, araşdırmalar sayəsində genişlənməsində
böyük təsiri olub. Yüzlərcə adam
bu sahədə ixtisas qazanıb və bunların təcrübəsi
BMT və digər beynəlxalq təşkilatlar tərəfindən
münaqişə ocaqlarının yerləşdiyi ərazilərdə
yayılıb, tətbiq olunub.
Elxan Zal,
şair: Umud Rəhimoğlu şəxsən mənim
xoşuma gələn şairdir, amma ictimai fəaliyyəti
daha parlaqdır. Bir azərbaycanlı oğlu
gedib BMT səviyyəsinə çıxıbsa, mən onunla
qürur duyuram. Şübhəsiz ki, Umud Rəhimoğlu
Azərbaycanda QHT sektorunun öncüllərindəndir. Amma o mənim ürəyimi nə QHT rəhbəri
kimi, nə də şair kimi fəth edib. Mən
onu istedadlı şairlərin hamısı kimi sevmişəm.
Onun Azərbaycanın üç bənzərsiz
şairinin həyatında çox önəmli rol
oynadığının şahidi olmuşam. Bunlar
Əlisəmid Kür, Şaiq Vəli və Murad Köhnəqaladır...
Əlisəmidin yazar dostlarının əhatəsində
göz yaşlarını xatırlayıram, amma bu
kasıblıq önündə əyilməyin göz
yaşları deyildi, bu möhtəşəm bir dostun
olmasının qüruruydu...Şairin yubileyə ehtiyacı
olmur, el diqqətinə ehtiyacı var. Yubileylərimiz onsuz da
çoxdur. Amma Azərbaycanın bənzərsiz bir
şairinin 60 yaşını qeyd eləmək
üçün onun dostlarını bir yerə yığan
umud qapısı Umud Rəhimoğlu oldu...
Yaxşı adamların varlığıdır
dünyanı gözəlləşdirən. Hərdən
düşünürəm ki, nədir görən
yaxşı adamla pis adamın fərqi? Cavabı Umudun
bir şeirində gördüm:
Yoxdu ulu
sevgilərə
Ölüm
deyilən şey-
Ulu ürəklərə
də eləcə!
Sevgi hissidir insanları fərqləndirən, insanın
içində sevgi ölən gün insanlıq da öləcək.
Mən həmin sualla onun özünə də müraciət
etdim. Aldığım cavabı elə bilin ki,
özündən eşidirsiniz.
-
Ağlım kəsən gündən atamı dünyada
hamıdan artıq istəmişəm, güvənib
hamıdan güclü, hər şeyə qadir bilmişəm.
Etiraf edim ki, torpaqlarımız işğal
olunduğu ilk günlərdə onu məğlub görkəmdə,
köçkün olmasına inana bilmirdim. Atamın mənəvi
güzgüm bildiyim, daima ona baxıb özümü düzəltməyə,sahmana salmağa
çalışdığım gözlərinin içinə
düz baxa bilmirdim.
Umud Rəhimoğlunun həmişə nurlu, təbəssüm
əskik olmayan, inam dolu üz-gözünə hələm-hələm
yaxın düşə bilməyən, çox nadir hallarda
gördüyüm bir neçə çəngə
acı-nisgil dumanı çökmüşdü. Ani sükutdan sonra sifətinə
yaraşmayan yol azmış naşı dumanı qova bilib
sözünə davam etdi:
- Atam onun
ümidini doğrultmaq, “düşmənə çəpər
olmaq” üçün ilk oğul övladı olan mənə
bu adı qoyub. Neçə illərdir ki, hər
bir çətinliyə qatlaşaraq necə gərgin
çalışdığımı da, yaratdığım
təşkilatın özünü sübut etdiyini də, səsimin-sorağımın
bu gün haralardan gəldiyini də indi o, yaxşı bilir.
Haqq işimizin zəfər çalması naminə
aparılan böyük işlərdən, ciddi cəhdlərdən
də xəbərdardır Atam. Hər dəfə xarici
səfərlərimdən qayıdarkən Vətənimiz
üçün bu gün gərəkli azda olsa bir iş
gördüyümüzü eşidib biləndə onun
gözlərindəki işığın necə
gurlaşdığını, mehriban çöhrəsində
fərəh, iftixar naxışlarının necə
artdığını görəndə özümü
dünyada hamıdan xoşbəxt hiss edirəm. Amma bütün bunlarla yanaşı nə qədər
ki, torpaqlarımız azad deyil, nə qədər ki,
qaçqın, köçkün sözü adımızdan
silinməyib, nə qədər ki, Atamın gözlərinin
içinə hələ tam baxa bilmirəm, demək hələ
öz gözümdə özümü görə bilmirəm.
Yol
ayrıcında
Yol ayrıcında, seçim qarşısında
qaldığı vaxtlarda ürəyi onu yalnız məşğul
olduğu bədii və publisistik
yaradıcılığını axıra kimi davam etdirməyə,
əqli-düşüncəsi isə daha çox bu gün məşğul
olduğu kimi ictimai, təşkilati sahədə fəaliyyət
göstərməyə, əməli işlər görməyə
səsləyirdi. Düşünüb-daşındıqdan
sonra ikinci yolu seçdi və zaman sübut etdi ki, bu
seçimində yanılmayıbdır. Birinci yolla getsəydi,
Umud Rəhimoğlu kimi həmin sahədə də yüksək
adlar, uğurlar qazana, cild-cild kitabların müəllifi ola bilərdi. İkinci yolu Yurd həsrətiylə
yaşayan bizləri bir gün Aşağı Əbdülrəhmalıya,
Qacara - bir sözlə doğma Qarabağımıza aparıb
çıxarmaqda təsir imkanlarının geniş
olduğunu uzaqgörənliklə hələ əvvəlcədən
bildiyi üçün könül verib seçmişdi.
Birinci yoldan qat-qat çətin, qat-qat əzablı
olan ikinci yol öz məqsədinə nail olması
üçün qətiyyəti,
ardıcıllığı, fitri təşkilatçılıq
qabiliyyəti sayəsində Umud Mirzəyevi bu gün yüksəldiyi
zirvələrə gətirib çıxarıb. Amma
Umud Rəhimoğlunun şeirləri və poeziya nümunələri
ilə yaxından tanış olan birisi
kimi əminəm ki, O, bir gün öz sözünü deyəcək
və onun da məqamı gələcək.
22 ildir
ki, qurucusu və rəhbəri olduğu Beynəxalq Avrasiya Mətbuat
Fondunun (BAMF) sədri, Azərbaycan Mətbuat
Şurasının sədr müavini, Azərbaycan
Respublikası Prezidenti yanında Kütləvi İnformasiya
Vasitələrinə Dövlət Dəstəyi Fondunun
müşahidə şurasının sədri, Beynəlxalq Mətbuat
İnstitutunun (BMİ) idarə heyətinin üzvü və
BMİ-nin Bakı Regional Təşəbbüs Mərkəzinin
rəhbəri, Beynəlxalq Sülh Bürosunun Ali
Şurasının üzvü və Qərbi Asiyanın 18
ölkəsi üzrə nümayəndəsi kimi yüksək
vəzifələrin, titulların sahibidir. Azərbaycan
Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin sərəncamı
ilə Əməkdar mədəniyyət işçisi fəxri
adına layiq görülüb.
Ünvanlar
içində ünvan
Dünənki şəhər gözəlliyi, bugünkü inkişafı göz oxşayan sevimli Bakımızın ürəyinin ən füsunkar, ən uca, ən gəlimli-gedimli təkrarsız bir guşəsində, xüsusi ilə rəmzi üç alov diliminin üçrəngli milli bayrağımız kimi dünyada analoqu olmayan çox möhtəşəm bir abidəyə çevrilərək göylərə ucaldığı məşhur ünvanlar arasında bir ünvan da var. Həmin ünvanda BAMF-ın baş ofisi yerləşir. Rəhim ata bu “Dünya evi” nin inşasına bir zamanlar Aşağı Əbdülrəhmanlıda digər həmkəndliləri kimi böyük arzularla, həvəslə tikdirib qoynunda ailəsiylə birlikdə xoşbəxt yaşayıb 4 oğul, 3 qız övladı böyütdüyü evdəkindən də artıq alın təri axıdıb. Bu gün onun oğlu Umud Rəhimoğlunun yaradıcısı olduğu, “övladı kimi sevdiyi” Azərbaycanımız üçün gərəkliyini daim daha da çox sübut edən bu “Dünya evi”nin burada yerləşməsinə haqqı var. Bu həm də uzun bir yolda öz qələmi, sözü və ən nəhayət fəaliyyəti ilə dövlətimizin və xalqımızın keşiyində dayanan, onun yorulmaz əsgəri olan bir qurumun mücəssəməsinə verilən dəyərdir.
İmzası imzalar içində getdikcə daha artıq parlmağa başlayan Umud Mirzəyev yaratdığı, nəfəs aldığı bu təşkilatın qazandığı hər yeni uğura sevimli qızı Aysəbanın Londonun City Universitetinə, yeganə oğlu Oğuzun ABŞ-ın Sent Luis Universitetinə daxil olarkən və həmin dünyəvi ali təhsil ocaqlarını bitirərkən keçirdiyi iftixar və sevinc hissindən də çox sevinir. Fondun bugünkü və gələcək fəaliyyəti barədə məhz həmin ovqatla, ürəkdolusu həvəslə söhbət açır:
- BMT-nin Baş katibi Pan Gi-Mun BAMF-nin fəaliyyəti barədə dedikləri məncə fəaliyyətimizi bir cümlə ilə ifadə edən ən doğru yanaşmadır: “Mən sizin bəşəriyyət üçün gördüyünüz təmənnasız işləri dəstəkləyirəm”.
Bu fikir gördüyümüz işlərin necə böyük əhəmiyyət kəsb etdiyini dəqiq ifadə edir. 22 ildir Azərbaycanda, ümumilikdə Avrasiya məkanında mədəni humanitar inkişaf və sülh quruculuğu istiqamətində gördüyümüz irimiqyaslı işlərin, həyata keçirdiyimiz layihələrin, könüllü fəaliyyətimizin müqabilində qazandığımız böyük uğur da həmin fikrin həqiqət olduğunu təsdiq edir. 2014-cü ildə təşkilatımız BMT-nin İqtisadi -Sosial Şurasının (ECOSOC) QHT bölməsinin Ən Yüksək Statuslu (General Status) üzvlüyünü qazandı. Məhz qazandı ifadəsi burada ən düzgün ifadədir. Çünki biz bu ali statusa layiq olmaq üçün gecə-gündüz zəhmət çəkdik, fəaliyyətimizi beynəlxalq statuslara uyğunlaşdırdıq. Müasir dövrün tələblərinə uyğun layihələr icra etdik, tədbirlər keçirdik və vətəndaş cəmiyyətinin inkişafına öz töhfəmizi verdik.
Məlumat üçün onu da deyim ki, dünyada 31 min vətəndaş cəmiyyəti qurumu BMT ilə əməkdaşlıq edir.
Bunlardan yalnız 147 təşkilat ən yüksək -
Əsas Məşvərətçi Statusla (General Consultative
Statuse) BMT-yə üzvdür. Təqdirəlayiq haldır ki, Azərbaycandan,
eləcə də Rusiya Federasiyası istisna olmaqla digər
post Sovet məkanından olan ilk qeyri hökumət təşkilatı
kimi, BAMF artıq BMT-də ən yüksək statusu
daşıyan vətəndaş cəmiyyəti təşkilatlarının
sırasındadır. Bu üzvlük Azərbaycanımızın
haqq səsinin BMT-nin daha yüksək tribunasından səsləndirmək,
Azərbaycanımızın mövqeyinin və
maraqlarının beynəlxalq arenada güclənməsinə
dəstək olmaq üçün geniş imkanlar
açır. Təsadüfi deyildir ki, BMT-nin baş
katibi Pan Gi Mun, nüfuzlu ictimai xadim Nobel Sülh
Mükafatı laureatı Məhəmməd Yunus, Beynəlxalq
Sülh Bürosunun baş katibi Kolin Arçer, Beynəlxalq Mətbuat
İnstitutunun sədri Con Yerevud, BMT-nin İqtisadi-Sosial
Şurasının QHT bölməsinin rəhbəri Alberto
Padova və digər beynəlxalq nüfuz sahibləri Umud Rəhimoğlunun
gərgin əməyi, yorulmaz iradəsi sayəsində
BAMF-ın əldə etdiyi nailiyyətləri, təkcə Azərbaycan
üçün deyil, regionumuz üçün əhəmiyyətli
və vacib hesab etdiklərini bildiriblər.
Umud Rəhimoğlu həm də zərurət anında cəsarətli addımları, alovlu çıxışları, dövlətimizin dayaqlarının qorunmasında ən xırda təhdidlərə qarşı mübariz, düşmənin üzərinə əyilmədən yeriyə bilən, qorxunun gözlərinə dik baxan kəskin və qətiyyətli fikirləri olan bir şəxsiyyətdir. Azərbaycan mətbuatı üçün illər boyu külüng çalan simalardandır.
“Sevməyə dəyərmiş” adlı ilk kitabımdakı “Cəsarət” şeirimin ilk iki bəndi də bu xarakterik obrazı belə canlandırır:
Cəsarət ilahi hikmətlə dolu
Sabaha səsləyən bayatımıdır?!.
Cəsarət bəşərin inkişaf yolu,
Haqqın, azadlığın boyartımıdır.
Zirvəyə can atan barmaq yolu var,
İz var ki, sıldırım qayadan keçir.
Tufanla
üz-üzə durmaq yolu var-
Bəxtini
yuxudan oyadan keçir...
... Cəfakeş
atası ixtiyar yaşlı Rəhim kişinin bütün
ümidlərini öz hünəri, cəsarəti ilə
doğruldub Umud Rəhimoğlu. Özününsə
yeganə oğlu, bu gün müsəlləh əsgər kimi
ana vətənin keşiyində dayanan Oğuzun rəmzi
adında yaşayan görmək istədiyi nələr
varsa-onları dörd yaşının üfüqlərinə
yenicə-yenicə boylanan istəkli nübar nəvəsi,
böyük qızı Aytəkin xanımın oğlu
Maqsudun maraq, heyrət dolu dupduru gözləriylə
axtarır. Tapa biləcəkmi? Axtaran tapar - deyiblər. Axtardıqlarının
bir çoxunu indiyə qədər tapa bildiyi kimi.
Mahmud QACAR
525-ci qəzet.- 2015.- 15 avqust.- S.16-17.