Bürkü
30 il əvvəlin
hekayəsi
İşığı söndürmək istədi. Sonra fikrini dəyişdi.
Onsuz da yata bilmir. Səhəri
gözü açılana qədər çarpayısı
ilə tutaşır. Gecə də
qurtarmaq bilmir. Aman Allah, adam da bu qədər
yuxusuz qalarmı? Yaxşı ki, əsəbləri
pozulmur.
Çöldə qaranlıqdı. Həyətlərdəki
dirəklərdən asılmış elektrik
lampalarının işığı gecənin
bağrını yarır. Yaxınlıqdakı
limandan qalxan təyyarələrin gurultusu aləmi
bürüyüb. Pəncərənin
qabağını ağaclar kəsdiyindən göy üzünün
yarısı
görünmür. Bayaqdan gözlərini
o bir parça göyə dikib. Ulduzlardan
biri daha parlaqdır.
Bir azdan həmin o parlaq ulduz onun gözlərini çəkir. Sonra hər şey
saralmağa başlayır...
... buludlar qaralıb... dağların zirvələri
baş - başa dayanıb. Ay göyün tən ortasından
baxar.Ayın üzünə elə bil kölgə
yapışdırıblar. Elə bil kölgə kimi adamlar da
ayın üstünə cumurlar, əllərində də
külüng. Ay da
yavaş - yavaş saralmağa başlayır. Aman Allah, bu nədir, yoxsa Ayı parçalamaq istəyirlər?
Lənətə gələsiniz! Həmin o
kölgə kimi adamların içində bir
zırpısı hərdən Yerə, yatmış kəndə
baxıb dişlərini ağardır. Sonra
o kölgə kimi adamlar siçovula oxşamağa
başlayır.
Sonra, daha
sonra...
Sonra Aydan mis səsi gəlir. Elə bil külünglə Ayı
çapılır. Sonra siçovula oxşar adamlar
çoxalmağa başlayır. Ayın ətrafında
dövrə vururlar. Hə, deyəsən onlardan
birini tanıdı. Sarı Vəliydi...
sarı Vəlinin külüngü o birilərinkindən daha
iri idi. Bir dəfə vuranda Aydan daha uzun
şırım açılırdı.
Qışqırmaq istədi... səsi batmışdı: - əlin
qurusun, qolun sın... öz qışqırtısına
oyandı...
- Aman
Allah, belə də isti olarmı?
İşığı söndürüb yerinə
girdi. Qollarını və kürəyini tər
aparırdı. Başı isti kösöy kimiydi. İstədi
soyuducudan suyu götürüb başına çəkə,
sonra fikrindən vaz keçdi. Üstünə
örtdüyü mələfəni çarpayının
başına atıb uzandı. Yarıaçıq
pəncərəni ayağının ucuynan itələyib
açdı. Yüngül meh kürəyini,
çiyinlərini yaladı. Uzandığı
yerdə xoşhallandı. Göyün üzündəki
o parlaq ulduz bir az da irilmişdi,
işığı da artmışdı.
- Lənət
sənə şeytan, bu Sarı Vəli hardan peyda oldu? Bu boyda
dünyada adam tapılmadı bəyəm?
Nəyə gəlmişdi, nə istəyirdi bu
yüz ilin ölüsü? Gorbagor
olmuş, sağlığında daş atmadığı
çəpər qalmadı. İndi də
ölüsü əl çəkmir.
Gorun çatdasın. Sarı Vəli!
Gözünü yumdu ki, yata. Hardaydı o xoşbəxtlik,
yuxusu bir tikə əppək olub göyə çəkilmişdi.
Həmin o parlaq ulduz da mıxlanmışdı
ulduzların arasına. İşığı da
hamısından çox...
İnstitutu bitirdiyi iki ay olardı, hələ də
işləmirdi. Lənətə gəlsin pis adamları, elə
deyirdilər "yer yoxdur". Gərək
elə bu "yer yoxdur" onun bəxtinə düşəydi?
Onsuz da onunku əvvəldən gətirmir.
Arzusunda olduğu şeylərin hamısı
çətinliklə düzəlir. Bir
sözlə çörəyi daşdan çıxır
(ancaq hələ heç çörək qazanmayıb
axı, Allah atasının canını sağ eləsin, əlini
çörəyə çatdırır). Ey, nə olsun, çalış, vuruş, sonra da qəbir.
Nə qəbir?.. qəbir
nədi... son vaxtlar qara fikirlər başından
çıxmır. Yaxşısı budur ki,
heç nə haqqında fikirləşməyəsən.
Ancaq fikirləşməyəndə də olmur.
Yaşamaq üçün gərək fikirləşəsən.
Ayaq tərəfinə atdığı mələfəynən
sinəsinin tərini sildi. Sol əli ilə
alnına qonan ağcaqanadı vurdu. Ovcunun
içi nəm oldu. Bildi ki, ağcaqanad o
söz... rahat nəfəs aldı. Pəncərələrə
nazik cuna tutulduğundan evdə ağcaqanad olmurdu. Bu "yazıq" yəqin cunanın deşiyindən
girib. Qan sormaq istəyinə soğan
doğrandı. İndiyə qədər
sorduqlarının hamısı burnundan gəldi.
Yuxusu gəlsə,
bir az yatardı. Elə bil
canında yüz ilin yuxusu var idi. Neyləsin,
axşama qədər küçələrdən
yığışmır. Adamı nə qədər
get-gələ salmaq olar?.. Bunun
axırı nə olacaq görən. Adam
lap üzülür. Yaxşı deyiblər,
gündüzlər gəzər obanı, axşam
ağrıyar dabanı. Elə haçan sədrin qəbuluna
gedir, qapının ağzında oturan qız əzilə - əzilə:
- Bu
gün qabul elamiyacək, - deyib, qıp qırmızı
boyaqlı dodaqlarını büzür. Canın
çıxsın sənin, elamiyacək, nə elamiyacək?
Dili dönmür nədi,ermənisən, nəsən,
gedib ölə bilmirsənmi? Nolar sabah da gələr,
iki aydı hər gün "sabah gələr, sabah gələr"
noldu? Ancaq bu gəl-getlər onun axırına
çıxacaq. Bu qız da lap dəymədüşərdi.
Adam görəndə başı oynayır.
Xarici görünüşdən şəhərin adi
qızlarına oxşayır; saçları, gözləri,
qaşları, nə bilim daha nəyi... Canı
yanmışların xəmiri elə bil bir ləyəndə
yoğrulub. Hamısının da əli
ağappaqdı, yamanca da nazlanırlar bu ciyəri
pörşülənmişlər. "Qabul elamiyacək"!
"Qəbul eləmiyəcək" deyən dilin haçan
dönüb "qəbul eləyəcək" deyəcək...
adam balası kimi danış da... Nə isə...
cəhənnəm olsun hər şey...
Yenə pəncərənin
yuxarısından göyün görünən hissəsinə
baxdı. Ulduzlar çox parlaq olduğundan
bildi ki, gecə yarıdan ötüb. Yəqin səhərə
az qalıb. Bəs niyə
yata bilmir? Bəlkə əsəbləri
pozulub? Sabah həkim yanına gedər, bir əməlli-başlı
yoxladar özünü. Heç səhər,
açılırmı ki, görə də nə iş
görür. İstədi qışqıra, lap
ucadan qışqıra, səsini ulduzlar eşidə.
Qışqırıb deyə ki, ey bu gecənin səhəri
açıl! Sonra fikirləşdi ki, səhər
açılacaq, o biri səhər də açılacaq.
Hələ bu dünyada çox səhərlər
açılacaq. Və bu səhərlərin birində də o işə
gedəcək, axşam işdən qayıdanda oğluna da bir
oyuncaq maşın alıb gətirəcək... Yenə göyə baxdı. Gözü
Ayı axtarırdı. Ay nə gəzirdi. Yadına bir mahnı düşdü.
"Evlərinin
dalı qaya,
Qayadan
baxarlar Aya"...
Nə xoşbəxt imişlər, evləri
varmış, dalında da qaya, oradan da Aya baxarmışlar. Deyəsən
mürgüləyir. Hə, yatsa
yaxşı olar. Gözlərini tavana zillədi...
... elə bil tavan aşağı enirdi. Divarlar otağın içinə sarı
sıxılırdı. Lap ulduzların yanından ağ bir şey uçurdu ona sarı. Bir az sonra həmin o ağ şey pəncərəyə
yaxınlaşıb içəri düşdü. Elə
bildi işıqdı, sonra gördü ki, yox həmin o katibə
qızdı, qanadları da var. Qanadlı qız onun
çarpayısının baş tərəfinə qonub
pıçıltı ilə dedi:
-
Qaşanq oqlan necasan? - və uçub
getdi. Diksinib gözlərini açdı.
Deyəsən onu qara basır. Gurultu aləmi
ağzına almışdı. Təyyarəydi,
limandan qalxırdı. Əşi bu təyyarələr
də lap adamın zəhləsini tökür.
Qardaşı da gəlib ev kirayə eləyib.
Səhərə qədər motor zırıltısından qulağ tutulur. Başından
elə bil bulaq açılmışdı. Selin-suyun içindəydi. Mələfəynən
tərini silib uzandı.
Anası yadına düşdü. "Balam ev
çörəyi yemir" kəlməsi qulaqlarında cingildədi.
Birinci sinfə gedəndən şəhərə
gəlib nənəsinin yanında qalmağa, nənəsi onu
"oğulluğa" götürmək istəyirdi. Ona görə də, anası ona həmişə
"atam oğlu qardaşım" deyib oxşayardı.
Deyirdi ki, sən
mənim qardaş payımsan. Nənəsinə
qismət olmadı onu oğulluğa götürmək. Yazıq arvad, deyirdi ki, məktəbi qurtaran kimi səni
evləndirəcəyəm. Sonra oxuyarsan.
Gündə on dəfə "sənə qurban
olum" deyərdi. Əri müharibədə
ağır yara alandan sonra qayıdıb
ölmüşdü. Onda nənəsinin
on doqquz, iyirmi yaşı ancaq olardı. Özünün
dediyi kimi, qızıl-qırmızı gəlin imiş,
qalıb başıkəsik. Elə o
vaxtdan da ərə getməyib, iki yetim qız
uşağını min əziyyətlə
böyüdüb. Müharibə illəri kürəyində
iyirmi beş girvənkəlik neft şüşəsi,
qurşağında xəncər rayon mərkəzindən kəndə
qızlarının
yanına nəfəsiyanıq qaçarmış,
özü də gecəynən. Nənəsi
deyirdi ki, müharibə illəri dağlar, dərələr
qurd-quşnan dolmuşdu. Vallah, arvad qurd
ürəyi yeyibmiş. Neyləyəydi,
damın altında iki yetim gözləyirdi. Sonra
qızlarını yaxşı - pis böyütdü, ərə
verdi, özü qaldı tək. Deyirdi ki, daşdan yaranmışam, yoxsa canım
çoxdan puç olmuşdu. Həmişə də iki
misralıq bir şeir oxuyardı...
Gəlin
nənən, qız nənən,
Qalıbdı yalqız nənən.
O isə
deyərdi, can nənə, bəyəm mən ölmüşəm,
sən yalqız qalasan... Sağlıq olsun, əlim
çörəyə çatar, səni saxlayaram, ürəyini
sıxma. Yazıq arvad öləndə
çığıra-çığıra öldü.
Heç əlli yaşı yoxuydu.
Bütün arzuları
gözündə qaldı. Lənətə
gəlsin o xəstəliyi.
Çöldə küçə və həyat
işıqlarından qaçan qaranlıq küncə-
bucağa, ağacların altına soxulub. Onun
yatdığı otağa da qaranlıq dolub. İsti də lap zəhləsini töküb.
Belə də hava olarmı, adam az qalır
boğulsun. Nə yatmaq mümkündür, nə
durmaq. Sabah oğlunun bir yaşı tamam
olacaq, o isə burda uzanıb dünyanın altını
üstünə dartır, üstünü altına. Körpə indi ayaq açıb yeriyir. Görən
onu tanıyacaqmı?.. Axı harda
görüb ki, tanıya da: uşaq anadan olan kimi o, Moskvaya
gedib, onda institutun sonuncu kursundaydı. İndi
olsun, ata demək öyrənib. Eh, uşaqlar
dünyanı nə bilir axı... Mən nə
gördüm səndə, ay dünya? Yaşım
otuzu ötüb, oxumağı təzə qurtarmışam,
elə bilirdim o saat əlim çörəyə çatacaq,
sən demə oxumaq-zad boş şeymiş. Hamısından yaxşı elə fəhləlik eləməkdi.
Sonra fikirləşdi ki, əşi fəhləliyin
də ayrı dərdləri var. Lənətə gəlsin bu
istini, avqust girəndən Bakının gecəsi-gündüzü
yanır. Adam lap üzülür. Cəhənnəmə olsun hər şey. Bir neçə günlüyə rayona getsə
yaxşı olardı. Uşağı
görər, anasına baş çəkərdi. Bir az hər şeyi unudardı. Bəlkə sabah çimərliyə gedə! Onsuz da sabah o, meymuna oxşar qız yenə "sadr
maşquldu" - deyəcək. Yaxşısı
budu getsin dənizə, dəniz gözəldi. Hamıya qoynunda yer verir. Dənizi ilk dəfə
on il qabaq
şəhərə gələndə görüb. Onda saatlarla sahildə oturub dənizə baxardı.
Qağayılara baxmaqdan ötəri ürəyi
gedirdi.
Bir az qəribsədi. Quzu nobatına
getdiyi vaxtlar yadına düşdü. Onda
uşağıydı, elə bilirdi ki, göylər
dağların başında yerə birləşir. Ordan
əl uzatsan göyə çatasıdı... Sonralar
şəhərə - nənəsinin yanına gedəndə
baxdı ki, göylər genişdi, əl-zad çatası
deyil. Eh, uşaq vaxtı adam çox
şeyləri bilmir.
Qalxıb pəncərədən boylandı. Göyün
görünən hissəsində ulduz-ulduzu
çağırırdı. O parlaq ulduzu
axtarırdı, nə gəzirdi?.. Elə
bil göy üzünün işığı bir az azalmışdı. Hardaydı,
o parlaq ulduz? Bəlkə heç elə ulduz olmayıb?.. yəqin uçub getdi...
görən kimin taleyinə doğmuşdu, kimin taleyindən
uçdu?... Aman Allah, göyün içi alışıb
yanır...
Yox, deyəsən yata bilməyəcək. İlan vuran
olsaydı, indi çoxdan yatmışdı. Başından açılan sel-su
yastığını tamam islatmışdı. Yastığı o bir üzünə çevirdi.
Bircə gözlərindəki ağrı çəkilsəydi...
Yəqin indi yatardı. Onun
tayları başını yerə qoyan kimi div yuxusuna gedir.
Bəs ona nə olub? Kaş
orda olaydı, ulduzların yanında. Ordan
bu dünyaya baxardı. Qardaşının kirayə
qaldığı bu balaca otağa, Bakının küçələrinə,
Qız qalasına baxardı... Sonra da kəndlərinə, hər
yana, hər yana baxardı... və oradan
qışqırardı, elə qışqırardı ki...
...Qayıdıb
uzandı. Ulduzlar get-gedə saralıb
balacalaşırdı.
1986
Nazim ƏHMƏDLİ
525-ci qəzet.- 2015.- 29 dekabr.- S.6.