“İlahi, qələmdən yetim qalmayım!”

Əslində bu qəbildən olan materialları 18-20 yaşlı qələm sahibləri üçün yazırlar. Indi haqqında söz açmaq istədiyimiz insanın isə artıq 62 yaşı tamam olur. Qətiyyətlə deyə bilərəm ki, gənclik illərində onun haqqında heç kəsin heç nə yazmadığına görə birmənalı şəkildə özü günahkardır. Çünki heç zaman - "mən də varam" demək istəməyib, özünü gözə soxmağa çalışmayıb. Hansısa redaksiyaya gedərək - "mənim də şeirlərimi oxuyun, qəzetdə verin" - deməyib. Daha doğrusu, redaksiyalara gedib, amma şeirləri üçün yox, publisistik materialları və digər yazıları üçün. Getməyi də əbəs olmayıb. Artıq 10 ildir ki, respublikanın Əməkdar jurnalistidir.

Söhbət, imzası 40 ilə qədər müddət ərzində ölkə oxucularına tanış olan İttifaq Mirzəbəylidən gedir. O, görkəmli bəstəkarlar Şəfiqə Axundova və Tofiq Bakıxanovun bir sıra mahnılarının sözlərinin müəllifidir. Tofiq müəllimlə birlikdə yazdıqları bir mahnı böyük sənətkar Lütfiyar İmanovun ifasında Bakı, İstanbul, Tehran və Təbrizdə Dövlət Radiolarının "Qızıl fondu"na qəbul edilib. Görkəmli alimlərin "Həyatın bütün çətinliklərini görmüş yaradıcı insan" adlandırdığı (Qutqaşen rayonunda kolxozda, Bakıda Bayıl neft mədənlərində, Respublika "Bilik" Cəmiyyətində, "Dalğa" qəzetində, Dövlət Radiosunun Xəbərlər Baş Redaksiyasında və nəhayət, "Xalq qəzeti" kimi mötəbər mətbuat vasitəsində çalışmasına işarədir) İttifaq Mirzəbəylinin tanış olduğumuz bütün şeirlərində məhz özü və öz həyatı var.

Qəribədir, onun bir neçə şeirində od, köz, kösöv, yanğı görünür:

"Zaman, yandır məni öz ocağında,

İllərin oduna, közünə dönüm.

Bir də alışmağa qalsın gümanım,

Kül etmə, kömür et, gözünə dönüm"

- deyən müəllif bir də nə zamansa od almaq istəyini və ümidini itirmir. Bunun üçünsə tonqal kimi alovlanmaq yox, gizlin yanmaq lazımdır. Deyəsən, o, elə gizlin yanır. Yoxsa: "Ətrafımda görən yoxdu tüstümü, hər baharda xəzan örtdü üstümü" deməzdi. Eləcə də, "Bağışla, İlahi" şeirindəki "Ocaq çatdım, köz özüməm, Söndümsə, külü bağışla"- ifadəsi də bu məqamda yerinə düşür.

İttifaq Mirzəbəyli üçün şeirə çevrilməyən heç nə, heç bir hiss yoxdur. Amma seçilmiş məqamlar var. Məsələn, valideynlərinin kədəri haqqında yazdığı şeirdəki

Anam "oxuyurdu" atam öləndə

Səsi divardakı daşı dəlirdi.

Payızı bərabər haqlamışdılar,

Atamsız anamın qışı gəlirdi"

- bəndi də, "İstanbuldan Ər-Riyada uçanda" şeirindəki

Bir az yuxarıda bəyaz buludlar,

Bir az aşağıda gömgöy Egeydir.

Təyyarə "əyildi", bir söz eşitdim,

Bizə yer doğmadır, göylər ögeydir

- bəndi də konkret məqamın sətirlərə köçməsidir. Amma konkret məqamın deyil, bütöv ömrün bir bəndlik şeirə çevrilməsi də mümkündür. Hərçənd o, özünü şair adlandırmaqdan çox-çox uzaqdır. Təxminən 15 il əvvəl Yazıçılar Birliyinə üzv olmaq istəyəndə də şair kimi deyil, publisist kimi ərizə vermişdi.

İttifaq Mirzəbəyli beş il qabaq ürəyi ilə bağlı ciddi problemlərlə üzləşmişdi. Dostları danışır ki, üç gün heç nə yeyə bilməyən İttifaq ondan xəbər tutmaq üçün gələnlərə zarafatla deyibmiş ki, çənədən yetim qalmışam. Sonradan həmin ifadə şeirə çevrilib. Şeirin son bəndində deyilir:

Dədəmdən, nənəmdən yetim qalmışam,

Dişimdən, çənəmdən yetim qalmışam.

Mən çox kimsənəmdən yetim qalmışam,

İlahi, qələmdən yetim qalmayım!

Əziz qardaşıma yeni-yeni yaradıcılıq uğurları və cansağlığı arzulayaraq onun bir neçə şeirini hörmətli "525-ci qəzet"in oxucularına təqdim edirəm. İnanıram ki, bu sətirlərin onun ad günündə - 10 fevralda qəzetdə verilməsi ona layiqli hədiyyə olacaq.

Gülzar İBRAHİMQIZI,

filologiya elmləri namizədi

525-ci qəzet.- 2015.- 10 fevral.- S7.