Rəsul Rza şeiri

yer üzünün insanları həm də

göy üzünün insanlarıdı.

yer üzü

özü

göy üzündədi...

...təkcə ana doğmur ki, insanı,

uzaq ulduzlardan tutmuş

yerdə kiçik zərrəyə qədər

min-min sirrin sevgisindən,

sehrindən doğulur insan –

kimində

göy üzünün payı çox olur,

kimində yerin.

göy üzündən

payı çox olanlar

sakit-sakit baxa bilmir

yerin dərdlərinə-

ilahi bir nəfəs gəlir,

göy üzünün sevdiyi şairlərin

şeirlərinə.

mələklər doğulur gözəlliklərdən...

mələklər doğulur gözəlliklərdən,

bu dünya köklənib

ahəngə doğru...

qırıqdan, sınıqdan iblis boylanır...

fürsət gözləyir

hər anın hər anından...

ahəngi pozdunmu,

canavartək tullanır, ildırımtək şığayır,

çayır kimi göyərir iblis...

aman verdinmi,

alıb aparacaq səni

Həvvanı apardığıtək...

ağ qızılgül, sevdalı

nə baxırsan ağ qızılgül

belə sevdalı-sevdalı?

görmürsən ki, ürəyimin

dözməyə qalmayıb halı?

şux ləçəklər nurla dolu,

behişdənmi ətrin sənin?

çəhrayı xətlərin sirli

olma mənə belə qənim...

yanağında damla şehlər

məni valeh eləyirlər

yarpaqların sirli yaşıl

hansı aləmdən gəliblər?

aman, nə məğrur baxırsan,

yavaş, axrıma çıxırsan...

Allah! Allah! o nə dildi?

belə doğma danışırsan?

tikanının sehri, ya nə?

əl uzatmaq olmur sənə....

mən o sehri necə açım?

etibarın varmı mənə?

balaca balıq

oxşar mövzuda yazmış

Səməd Behrəngiyə rəhmət

dənizlərin birində, suların dərinində

boy atan balaca balıq

sənin, göy üzü dediyin

hələ suyun bir qatıydı....

böyüdükcə-böyüdükcə

dənizin dibindəki

bu çiçəkli, qayalı, kollu

balıqlı, ilbisli, ilanlı...

qeylü-qallı aləmlərdən gözəl

bir aləm doğuldu qəlbində...

o aləm göylərə səslədi səni...

qəlbindəki aləmin

tellərini titrətdi...

bax bu da növbəti qat,

bax bu da o biri qat, sonuncu qat...

ah! göy üzü deyilmiş!

bu ki,

yaşadığın dənizmiş!...

dənizə tökülən bir çayda

bir az yuxarı qalxıb

dənizə baxan balıq...

kaş insanlar sənin kimi

baxa biləydi

başına oyun açdığı

öz yurduna, ölkəsinə,

boğub məhv etdikləri

yer kürəsinə...

yeni düşmənçilik

düşmənlər əvvəl qılıncla, qalxanla, oxla

tüfənglə, topla, qəhrəmanlarla gəlirdi.....

indi təbəssümlə, işvəylə, nazla

nərmənazik oğlanla, qızla gəlir üstümüzə....

açıq savaş olurdu, öldürürdü, ölürdü

hər kəs kimin kim olduğunu bilirdi...

indi dost deyib, bağrına basır bizi düşmən...

ayağımızın altını qazır düşmən...

əvvəl kürəyimizi, şəhərimizi, kəndimizi

indi qəlbimizi, gələcəyimizi nişan alır,

nəğməmizi, nəşəmizi, yeyib içdiyimizi,

doğulmamış körpəmizi,

gəncliyimizi nişan alır...

fitnəli nəsihəti, nağılıyla ağıl verir

adamları yox, ağılları əsir alır.

cəsuslardan yaradır ordularını

əvvəl bac, xərac alırdı, indi sirr alır...

insanlarla işi yox, qəlbləri əsir alır

qardaşı qardaşa yesir eyləyir...

kimini mal- pulla, kimi imanla,

kimin gümanla qoşur özünə...

düşmənlər əvvəl qılıncla, qalxanla, oxla

tüfənglə, topla, qəhrəmanlarla gəlirdi...

indi təbəssümlə, işvəylə, nazla

nərmənazik oğlanla, qızla gəlir üstümüzə...

edam

Adəmə ad qoyanda Allah

nəfsi büto v oğlan idi Adəm...

ahəngi ahəng verirdi

yer üzünün ahənginə...

ilahi rəng verirdi

yer üzünün rənginə...

əməlli başlı adam idi Adəm...

Həvvanın eşqinin dumanında

yiyə dura bilmədi nəfsinə...

qurban oldu həvəsinə...

nəhs onu qaraladı...

hər nəhsdən, qat-qat artıq

yeni nəhs balaladı...

bax, nə gündədi yer üzü?....

bəla həmən bəladı...

Adam-

öz nəfsini qul eyləyəndir...

nəfsə qul olanlar adam deyil ki..

nəfsin hökmü qədər iblisə qulsan,

nəfs kimi məhv etsə-

edam deyil ki?

ümidim bir çiçəyədir

aşkar-yuxu sərhəddində

xəncərlər üzür balıqtək,

xəncərlər şər tellərini

kəsməyəcək? kəsəcək?

ovcumdakı bu qan hardan?

niyə tez vurdular məni?

dostlarım varmı dünyada?

düşmənlər tapdılar məni.

düşmənlər mənim düşmənim?

tanımıram mən onları.

heç bilmirəm ki, nədədir

azarları, ağrıları.

nə gözəl bitir bu çiçək!

ümidləndim onu görcək.

mən getsəm, mənim sevdamı

yer üzünə söyləyəcək...

səndən nur yağır

səni çiçəklərmi yaradıb, yoxsa

buluddan süzülüb, işıqtək gəldin?

necə də ilahi baxırsan hərdən,

dindirdim, nə doğma ədayla dindin?....

cənnət guşəsidir sənin dörd yanın

sənsə bu cənnətin bir məlakəsi...

nə gözəl dolanır başına sənin

sənə aşiq olan günəş şöləsi...

axı belə kimsən? səndən nur yağır...

ətraf sehr içində şəfəqlərindən...

nə qədər doğmasan, nə qədər əziz...

duydum o titrəyən gül əllərindən...

nigaranlıq

yarpaqların pıçıltısı ilə qarışıram dünyaya,

suların nəğməsi,

körpələrin səsi ilə qarışıram dünyaya...

... sən hardasan gülüm, sevgilim?...

üzünü görməmişəm, əllərim əllərinə

tellərim tellərinə dolaşmayıb.

dünyadakı yolumun çoxunu keçdim daha,

hardasan?

olmaz ki,

mən dünyadaykən, sən

dünyada olmayasan...

günəş elə doğmalaşdı ki...

ay uzaqlarda qalan sevgilim...

bu səhər

qəlbim dolu həsrətin,

kədərli-kədərli günəşə baxdım...

...mənimlə danışan günəşin

indi səninlə də danışdığını düşündükcə,

elə kövrəldim ki...

günəş elə doğmalaşdı ki,

ona pıçıldadım

ayrılığa dözə bilmədiyimi....

bu səhər

yenicə çıxan günəşin şəfəqləri

gözümün önündəki

zümrüd meşənin üstə

elə ilahi

bir aləm qurdu ki...

sən o aləmdən,

buludlar arasında

məlakətək yüksəldin...

günəşin dili ilə

dindirdin məni....

bu sənmisən, bu qədər ögey?

dünyanın başı üstündə durmusan

hovuz üstə duran kimi...

tərəddüdün

diksindirir özünü...

axır göz yaşların...

axdıqca, axdıqca göz yaşların

kəmər-kəmər itir

dünyanin işıqları, gözəlliyi,

olub qalanı...

dünya bom-boz

mən dünyada tək-tənha...

üz tutub hayana gedirəm belə?

çürüməyə başlayan

meyid rəngdədir hər yan...

dünyanın başı üstündə durmusan

hovuz üstə duran kimi...

sən məni

diri-diri ağladın...

bu səninmi baxışlarındı,

arxamca baxır?

bu səninmi baxışlarındı?

hər zaman qəlbimi

ilmə-ilmə dindirən?

yer üzünü

bir nağıla döndərən?

bu sənmisən, bu qədər ögey?

sən çiçəklərin ruhusan

səni bu dünyaya gətirən ana

ruhunu dağlarda çiçəkdən alıb,

yurdun, nənələrin öyüdlərindən

ülviyyət ünvanlı gerçəkdən alıb.

səndə şux lalənin yüz qəmzəsi var,

sanki dağ çayısan, ləngərli, duru

yadıma düşdükcə valeh eyləyir

təbəssüm qarışıq üzünün nuru.

qarşında sarsıldım, yox oldum ... neynim?

yerimdə sanki bir divanə qaldı...

üzünün ifalı, sözünün ruhu

məni bəlaların əlindən aldı...

şükür ki, gəldin....

sənin ruhun ruhumdaymış

yer üzünə gələndən...

qısqanırmış məni hər vaxt

özgələrin ruhuna...

hərdən sənin sorağını duyurdum

qulaq asdıqca

ürəyimin ahına...

sənin ruhun ruhumdaymış

qovurmuş hər kəsi uzaqdan uzaq...

səni axtarırmış... sənə həsrətmiş.

əsən küləklər səndən danışırdı mənə...

ən ülvi sevgiylə sevən ürəklər

səndən danışırdı mənə...

gəldin! ömrümə gəldin...

bir məlakə hüsnündə,

məlakə ruhunda gəldin...

xoş gəldin, ruhumun ruhu!!

sən qal göy üzündə

səsindən gözəl nəğmə yoxdu,

y erişin elə bil şirin xəyaldı

sənin gözlərindən bir alov axdı

aldı məni, tamam aldı.

sən hələ bir gözəl

pöhrəsən, kövrək

gözün sual dolu,

baxışın ürkək.

sən qal göy üzündə, yüksəkliklərdə –

ömrümə gəlmə heç,

ol ilham pərim...

qoy sənin eşqinlə bəzənsin ömrüm,

qoy sənin eşqinlə yansın ürəyim.

Əhməd QƏŞƏMOĞLU

525-ci qəzet.- 2015.- 14 feral.- S.29.