Düma ilə Coys
arasında, yaxud darıxan adamlar
esselər
(əvvəli ötən şənbə
sayımızda)
... Professor Eko oturduğu kreslodan qəflətən
ayağa durdu. Biz, Sandro ilə mən
bir-birimizin üzünə baxdıq. Eko özünəməxsus
təmkin dolu bir coşqunluqla bizə səsləndi:
–Mənimlə
gəlin. Sizə qədim əlyazmalarımı
göstərmək istəyirəm.
O irəlidə,
biz də arxasınca salondan çıxıb uzun, bir o qədər
də geniş olmayan dəhlizlə qədim əlyazmalar
saxlanan otağa tərəf gedirik. Dəhlizin
sağı və solu uca tavana dirənən kitab dolu rəflərdir.
Bir-iki yerdə xüsusi qalxıb-enmə qurğuları var və
rəflərin içindəki kitablar sanki adama deyir: “Mənə
toxunmamış, məni varaqlamamış hara gedirsən?”
Sağ tərəfdə
yerləşən Əlyazmalar otağının iki
addımlığında Eko qəflətən ayaq saxlayır
və sağdakı əlçatan rəfdən qara rəngli
bir qalın kitabı az qala nəvazişlə
çıxarıb mənə uzadır:
– Bu,
Coysdur. O sizdən də qəliz yazır...
Bayaq salonda mənə dediyi “Sizin romanı plyajda oxumaq
olmaz” – sözlərini və bunu deyərkən nəvazişli
təbəssümünü xatırlayıram.
– Siz Coysu çox
sevirsiniz...–Kitabı əlimə alıb vərəqləyirəm.
– Mən onun haqqında kitab
yazmışam. – Eko təvazökarlıqla başını
aşağı dikib, amma gizli bir fəxrlə deyir.
Əlbəttə ki, xatırlayıram. İndi isə
mənə agah olur ki, bu, əsl sevgidir. Və mənə
elə gəlir ki, Eko bu dəhlizlə nə qədər o başa, bu başa gedib-gəlibsə,
sağdakı, soldakı saysız kitabların yanından bəzən
onlara fikir vermədən ötüb keçə bilib, amma
Coysun yanından heç zaman elə-belə ötüb
keçməyib, həmişə Coysun yanında ayaq
saxlayıb. Eynən indiki kimi.
Sağa burulub onun qürurla “mənim əlyazmalarımın
məskəni” adlandırdığı böyük bir
otağa daxil oluruq.
– Bunlar da mənim qədim əlyazmalarım...—Eko
əllərini gen açaraq şövqlə elan edir və
dörd ətrafına elə baxır ki, elə bil, bu saat
burda qalaq-qalaq, rəf-rəf yığılmış əlyazmaların
hamısını birdən qucaqlayacaq.
Ətrafa mən də heyranlıq içində
boylanıram.
Yenə də dörd tərəfi kitabla dolu
görürəm. Amma bu otaqdakı kitabların
dəhlizdəkilərdən fərqli və xüsusi
olduqları elan edilməsəydi də mən, əlbəttə
ki, bunu hiss edəcəkdim. Belə deyim,
dörd ətrafdakı qalın, nəhəng, qədim cildlərin
əzəmətli, qaraqabaq bir möhtəşəmliyi
vardı. Sanki yuxarıdan aşağıya (rəflərdən
adamlara) bir az da kübarcasına
baxırdılar. Əlçatmazlıqlarını
əməlli-başlı, özü də gizli bir ləzzətlə
nümayiş etdirirdilər. Adama belə
bir hiss təlqin edirdilər ki, hardasa 16-cı, ya da lap elə
12-ci əsrə düşübsən, bura da hansısa
monarxın kitabxanasıdır.
Bir məsələdə əlyazmalar səhv etmirdilər. Otaqda monarx
olmağına monarx var idi. Ancaq o, ədəbiyyat
monarxı idi.
Bir xeyli beləcənə heyran-heyran bu qədim əlyazmalardan
gözümüzü çəkə bilmirik. Professor yenə özünəməxsus
cəld bir hərəkətlə onlardan birinə
yaxınlaşır və rəfdən onu az
qala ikiəlli çıxarıb sinəsinə sıxır. Bu, qalın, böyük, qaradərili, kifayət qədər
ağır bir kitabdır. Otağın ortasında stol var, Eko qucağındakı kitabı onun
üstünə qoyur və ehtiyatla vərəqləməyə
başlayır:
– Bu, 500 il əvvəlin əlyazmasıdır.
Vergilidir. – Eko bunu deyib hətta bir az özünü geriyə çəkir və
kitaba kənardan, bir nazənin qadına baxan kimi xüsusi nəvazişlə
baxır. Sonra yenə mənə müraciət edir:
– Əlinizi vərəqlərə
toxundurun, görün nə hiss edəcəksiniz?
Mən ehtiyatla əlimi
vərəqlərə toxundururam. Onları
sığallayıram. Yekə vərəqlərdəki latın hərflərinə və bu hərflərlə
yazılmış latın dilindəki mətnə baxdıqca
baxıram. Şriftlər oynayır, sanki
atılıb-düşür, misraların bir çoxunun ilk hərfləri
rəngbərəngdir. İllüstrasiyalar
adamı heyran edir. Nəyi hiss edirəm?! Latın hərflərinin
şıltaq oyanışını hiss edirəm. Bu hərflər indi bir başqa lətafətdədilər.
Çünki bu əlyazma onların vətənidir.
Dil vətənidir. Hərf də öz
doğma vətənində –
doğma dil məkanında olanda dəyişə bilərmiş,
necə də gözəlləşərmiş...
Bu kitablarla dolu labirintdə növbəti dayanacaq Ekonun
bizi arxasınca apardığı və onun öz
yazdığı kitablarından, bu kitabların müxtəlif
ölkələrdəki nəşrlərindən ibarət
“Esseistika” otağı olur. Professor elə-belə də deyir:
– İndi də mənim
cızmaqaralarımın otağına gedək. “Esseistika” otağına. (3-cü
hissənin sonu).
lll
Mən darıxan adamlar haqqında düşünürəm.
Haqverdiyevin kiçik şedevrlərindən biri də
“Çeşmək” adlanır. Bu hekayə sanki adi bir
məzənin üzərində qurulub. Dostu
ilə zarafat edən bir bəy ondan həm özü, həm
də başqa adamlar vasitəsilə səhərdən
axşama qədər çeşməyini soruşur. Guya bu, bir zarafatdır. Axırda
çeşməkdən xəbəri olmayan bu biçarə
məcbur qalıb şəhərdən çıxıb gedir,
yenə olmur. Başqa yerlərdə də
onu tapıb çeşməyi qaytarmağını xahiş
edirlər. Sonunda doğma şəhərinə
dönən bu məzlum xəstəlik tapır və həyata
əlvida deyir. Məzarı üstündə
ən çox “qardaş, vay!” deyib ağlayan elə onu bu dərdə
salan dostu olur. Vəssəlam.
Sanki vəfa və vəfasızlıq üstündə,
bihudə canfəşanlıq barədə, sonrakı
peşmançılıqdan bəhs edən bir hekayədir. Amma onun son dərəcə
kədərli bir dərin qatı da var. Bu adamlar
darıxırlar. Haqverdiyevin qəhrəmanları
istər uca dağ başında dəli oynatmaqla məşğul
olsunlar, istər kənddən kəndə gəzib məktəb
uşaqlarını dərsə gətirməyə getsinlər,
istər uzaq məmləkətlərin yolunda can
çürütsünlər, fərqi yoxdur, onlar
hamısı darıxan adamlardır.
Eyni ölçü ilə hansı ustad
yazıçımıza desəniz, yanaşmaq
mümkündür. Mirzə Cəlilin də, Üzeyir bəyin
də darıxan adamları var. Darıxan adamlar bəzən, məqsədli,
çox zaman məqsədsiz şəkildə onların təsvir
etdikləri demək olar ki, bütün obrazlara xas bir səciyyədir.
Bu arada Qoqol da yada düşür. İvan
İvanoviçlə İvan Nikiforoviçin
küsüşmə əhvalatını təfərrüatı
ilə qələmə alan bu böyük
yazar povestini belə bir cümlə ilə bitirir: “Bu dünya
necə də darıxdırıcıdı, cənablar”.
lll
Siz sonsuzluğu təsəvvür edə bilirsinizmi? Mən edə
bilmirdim. Elm dahilərindən
olan riyaziyyatçı Fon Neymanın sözləri mənə
bu maneəni dəf etməyə bir az
kömək elədi: “Sonsuz çoxluqdan sonsuz çoxluğu
çıxsan, yerdə yenə sonsuz çoxluq qalacaq”.
Mən çox düşündükdən sonra bu məsələnin
həll mümkünsüzlüyünün belə bir
linqvistik izahını tapdım. Bilirsinizmi,
sonsuzluğu niyə təsəvvür eləmək çətindi,
bəlkə də mümkün deyil?! Çünki
biz onu sonu olan, kəsik-kəsik quruluşa malik “söz” vasitəsilə
dərk və izah eləməyə
çalışırıq. Sonsuzluğun
isə öz bitib-tükənməz, fasiləsiz izahedici
“aparatı” olmalıdı. Məsələn, biz onu fasiləsiz
şüuraltımızda “dərk” edə bilərik, fasiləli
dilə isə gətirməyi bacarmarıq...
lll
Rəşad
Məcidin çap olunmamış bir şeiri var. “Qala adam” adlanır. Qatları
açıldıqca açılan bir şeirdir. Arxanda
dağ kimi duran Qala adam arzusu, nisgili var bu
şeirdə. Hamının
özünə hayan arzuladığı, xilaskar Qala adam! Şeir sakit və təmkinli
çay kimi axır. Sanki heç nə
baş verməyəcək. Və birdən
bu şeir bütün arxasınca gələn misraları ilə
bir yerdə bir misranın arxasınca son dərəcə
gözlənilməz bir şəkildə nəhəng şəlaləyə
dönərək böyük bir yüksəklikdən
özünü yerə atır. Bir misra,
bircə misra şeirin daxili mahiyyətini yeni bir məcraya
salır. O misra budur: “Bəlkə də təzə bəladı...”
Sakit çayın şəlaləyə
dönüb yüksəklikdən aşağı sürət
yığımının məqamı.
Bəladan
xilas edən özü bəlkə təzə bəladı...
Əsl şeirin daxili energiyası elə belə
də olur, başqa cür olmur.
lll
Biz hamımız nə zamansa mağaradan
çıxmışıq – bu, bəlli. Amma heyhat
alaçıqdan bu gündə bəzilərimiz çıxa
bilməyib.
lll
“Xaosda heç nə yoxdur” deməyənə
var ki... Asandan asan. Əsas məsələ
odur ki, “xaosda heç nə var” deyəsən. Belə deyilə bilirsə, əslində, nə dəyişdi?
Heç nə. Ya “heç nə
yoxdur” de, ya da “heç nə var” de. Fərq
edərmi? Etməz. Amma
necə də fərq edir.
lll
...Hara
yağdığını dəqiq bilən
yağışlar kimi qadın var ki, kişinin diqqətini onun
qarşısında şux gəzişməsilə cəlb
etməyə çalışır, qadın da var ki, fikirlərini
bu cür deməklə, yada yazmaqla.
lll
Cavidin yerə
enməməkdə israrını o zaman da ona
bağışlamamışdılar, bu gün də bəzi
ağzı və ağlıgöyçəklər bunu ona
bağışlaya bilmir. Əlbəttə, Cavid cinayətkardır,
əlbəttə, Cavid günahkardır! Cavid
günahsızlığın günahkarıdır. Bu adamlara daha nə demək olar ki, onlar sakitləşsinlər?!
Mən yalnız onu deyə bilərəm ki,
Cavid öz “göylərdən enməmək” israrı və
inadkarlığı ilə Azərbaycan ədəbiyyatının
semiotik bütövlüyünü qorudu. Burada
“Aşağı” var idi, Cavid “Yuxarı”nı
qurdu.
lll
Mən Azad Mirzəcanzadəni düşünürəm.
Belə
bir latın ibarəsi var: “dosendo
discimus”. Mənası budur:
“öyrədərək öyrənirəm”. Öyrənməkdən
və öyrətməkdən yorulub usanmayan bu insan onu
yaxından tanıyanların yaddaşında elə bu iki
müstəvidə qalacaq: öyrənmək və öyrətmək
müstəvilərində. Öyrənməyi az
qala özünün bioloji zərurətinə çevirməyi
bacarmışdı. Düzdü, öyrətmək
müstəvisinin formal çərçivələri bəzən
qatı rənglərə bürünürdü. Bu
müstəvidə onun üçün ancaq ağ
və qara rənglər vardı.
Belə alimlər adətən rasional fikir rejimində
çalışırlar. Azad müəllimdə isə bundan
başqa daha bir gizli “klapan” vardı: onun əvəzsiz
intuisiyası. İrəlini hiss etməsi. Dədə
Qorqud demişkən, “qayibdən dürlü xəbərlər
verməsi”.
Təkidli və israrlı idi. Başqa adamdan isə
təkid və israrı qəbul eləməzdi. Amma məni sındırmazdı. Mənim təkidli
xahişlərimdən sonra bizim Slavyan Universitetinə gəlib
ayda iki dəfə gənc alimlər, magistrantlar ilə, indi
belə demək dəbdi, “master klasslar” keçməyə
başladı və bir az sonra özü də bundan mənəvi həzz aldı. Ədəbiyyatı, mədəniyyəti nəinki
sevərdi, öz öyrətmə müstəvisində bu
istiqamətləri israrla gücləndirərdi. Onun təşəbbüsü
ilə birgə
hazırladığımız “Bakı Slavyan Universitetində mühazirələr”
kitabı Azad müəllimin master-klasslarının və mənim
Filologiya fakultəsində oxuduğum mühazirələrin
toplusundan ibarət oldu. Mən öz tənbəlliyim
ucundan (əslində, vaxt qıtlığı!) yazmalı
olduğum (daha doğrusu, oxuduğum mühazirələri, yəni
kitab üçün hazırlamalı olduğum) hissəni
gecikdirirdim. Azad müəllim bu məsələlərdə
çox səliqəli idi – hər gün, demək olar ki, hər
gün mənə zəng edib bu hissələri nə zaman nəşriyyata
təhvil verəcəyimi soruşurdu. Və
bu israrlılıq öz növbəsində məni daxilən
səfərbər etməyə bilmədi. Kitab vaxtında çapdan çıxdı.
Onun məşhur
sualı bu idi: “ Deyə bildim?” .
Diqqət
yetirin: “başa düşdün?” yox, “anlada bildim?” yox – “deyə
bildim?!” Sualın qoyuluşu artıq
qarşı tərəfə hörmətdən və
yüksək mədəniyyətdən xəbər verir.
Ən
çox sevdiyi məqam: ona ünvanlanmış
ağıllı sual. Sualın sahəsi nə qədər
onun öz doğma elmindən uzaq olurdusa, o qədər
yaxşı idi.
Ən
çox sevmədiyi
məqam: onun sualına düzgün cavab verildiyi məqam.
Bu zaman “tələsmə, yenə sən tələsirsən...”
deyə yumşaq şəkildə etiraz edərdi.
Narazı qalardı, çünki bir azdan sualın gözlənilməz
cavabını özü “partlatmaq “
şansını itirirdi. İndi
düşünürəm ki, haqlı idi. Cavabı hökmən özü səsləndirmədiyi
üçün narazı qalmırdı, ona görə
narazı qalırdı ki, cavabın məntiqini əsaslandırmaq
həvəsini itirirdi.
O, öləndə
bizləri tərk etmədi, xalqını, vətənini tərk
etmədi.
O,
dünyanı tərk edib getdi.
lll
Səhvlərimizin qrammatikası bizə deyir ki, bizim bir
sıra bəlalarımız çox zaman hansısa məsələləri
bilməməyimizdən yox, əksinə, çox
yaxşı bilməyimizi güman etməyimizdən
qaynaqlanır.
lll
Mən Rüstəm Behrudini düşünürəm. Bütün
yaradıcılığı ilə özünü ədəbiyyata
salan –
var. Bir şeiri ilə özünü ədəbiyyata
salan –
var. Misra ilə – var. 4 söz ilə ədəbiyyata
düşən – var. Rüstəm, hələlik yeganə
şairdi ki, 3 söz ilə ədəbiyyatın düz
göbəyinə salıb özünü. “Salam,
dar ağacı” ən müxtəlif yaş dövrlərinin,
əhvallarının, pessimizm-optimizm qütblərinin hər
birində cövlan edən şeirdir. Elə
bil ki, bu üç söz paroldu, onu kimə desən ən
bağlı ürəklərində qıfılı
açılıb öz-özünə ayaqlar altına
düşəcək və sən istədiyin qəlb evinə
girəcəksən. Azərbaycan
poyeziyasının bu sehirli 3 sözü nağılların
“sim-sim”i kimi təhtəlşüurumuzda arzu və ümidlər
aləminə keçidi rahlayır. Bu üç
sözün sahibi yer üzündəki bütün sirlərin
sahibi ola bilərdi. Olmayıb.
Bir səbəb –
insanlara acıyıbdır, demək. İkinci səbəb...
lll
Bizim
şairlər, elə bil ki, bir-biri ilə “kim
daha qəşəng sevir?!” mücadiləsinə
çıxıblar. Bu son dərəcə intim
və ancaq sevən kəsə aid olan duyğu nə
üçün əksər şeirlərimizdən
qırmızı xətlə keçir?! Dilin, təfəkkürün
ağlagəlməz qatlarına enə-enə “bu, daha
yaxşı şairdir” adını qazanmaq üçün
şairlər sevdikləri adamın az qala alt paltarının
tərənnümünə keçiblər –
hələ bədən üzvlərinin təsvirini demirəm.
Niyə bunun fərqində deyilik?! Bu yol, əslində, bizi mənəviyyatın digər,
daha vacib arxeoloji qatlarına enməkdən uzaqlaşdıran
yoldur. Özünə tənqidçi deyənlər
bu barədə düşünüblərmi?
Düşünməyiblər, əksinə bu yolu təşviq
edib, kim daha yaxşıdır
“cıdırını” düzənləməklə məşğul
olublar. Təəssüf...Şekspir hələ 16-cı əsrdə
ingilislər üçün belə bir bədii-ictimai meyar
formalaşdırıb yazırdı:
Eşqimi
tərifləyib
heç
kimi aldatmıram,
Çünki
öz sevgilimi
bazarda mən
satmıram...
Marsel
Prustun bu sözlərini hər bir yazar, məncə,
yadında saxlamalıdı: “Hiss haqda düşüncəni həmən
hissin özündən ayırmaq lazımdır”.
lll
Professor Ekonun “mənim cızmaqaralarımın yerləşdiyi”
dediyi yer geniş və eyni zamanda saysız kitab əlindən
xeyli daralmış, dəhlizdə və Əlyazmalar
otağında olan kimi hara baxsan kitab gördüyün
böyük bir otaq idi. Əlyazmalar otağı boyda olardı, amma ondan nisbətən
daha işıqlı və bir az da
tör-töküntülü idi. Rəflər
ölkələr və tərcümələr üzrə
bölünmüşdü. Burada Ekonun
dünya dillərinə tərcümə olunmuş əsərləri
saxlanır. Dünyanın hansı ölkəsi
burda yox idi?! Məndə belə bir şübhə var
ki, burdakı saysız-hesabsız leqal şəkildə
işıq üzü görən kitabların arasında Ekonun və onun ədəbi
agentinin xəbəri olmadan çap edilən kitablar yer
tutmayıb. Olsaydı, o zaman o nəşrləri
də yerləşdirmək üçün bu otaq kimi daha
neçə otağa ehtiyac olardı.
– Mən sizə bir hədiyyə
vermək istəyirəm. – Professor deyir.
Biz –
Sandro ilə mən, sağımızda, solumuzda səliqəsiz
şəkildə yer alan kitabları bir-bir qaldırıb nəzərdən
keçirərkən (aha, bu da “Qızılgül”ün
Türkiyə nəşri!) Eko bu sözləri deyib
otağın dolambaclarında harasa gözdən itir, sonra biz
onu ucada, az qala tavana dəyən bir rəfin
üzbəüzündə görürük. O, qalxma
qurğusunun üstündə ora qalxıb. Və çox
keçmir, Professor əlində bir
qalın kitab yanımıza qayıdır.
– Bu rus dilində olan nəşrdir.
“İllüziyaların tarixi. Əfsanəvi
məkanlar, torpaqlar və ölkələr “
adlanır. Rusiyada çap edilib. Mən indi bunu sizə yazaram.
Eko elə ayaq üstündə bu gözəl tərtibatlı
kitabı mizin üstünə qoyub üstünü yazır. Kitabı mənə
təqdim edir. Moskvanın məşhur “Slovo” nəşriyyatının
xeyli nəfis, zövqlü və az qala hədiyyəlik
nəşri. Mən Professora səmimi-qəlbdən
təşəkkür edib kitaba yazdığı sözləri
gözdən keçirirəm. Ekonun
imzasından və öz adımdan başqa heç nə, təbii
ki, anlamıram. Sandro mənim
başım üstündən Ekonun yazdığını
oxuyub tələsik tərcümə edir: “Kamal Abdullaya –
dostluq arzuları ilə... “
Əlbəttə ki, bu kitaba yazılan sözlərin mənim
üçün əhəmiyyətini bir-iki sözlə deyib
üstündən keçmək mümkün deyil. Biz bir-birimizə
baxırıq və ikimiz də başımızı
aşağı dikib bir müddət susuruq. Mən
kitabdan ayrıla bilmirəm, Eko isə deyəsən, mənə
belə bir zövq verməsindən aldığı ləzzətdən.
Sonra biz yenə salona qayıdırıq. Büruzə
vermədən saatıma baxıb Sandro ilə
baxışıram. Bu salona qədəm
qoymağımızdan saat yarım keçir. Söhbətimiz artıq ordan-burdan davam etsə də
pərakəndəlikdən də xali deyil. Mən sonra xatırlayacağam ki, gərək bunu da
soruşaydım, onu da soruşaydım. Gərək bunu
da deyəydim... O an isə mənə elə gəldi ki, biz
bir dünya söhbət eləmişik. Vidalaşmaq
vaxtı isə bax, beləcə, öz-özünə, təbii
şəkildə yetişdi. Hamımız
eyni vaxtda ayağa dururuq. Qapı
ağzında bir xeyli ləngiyirik. Hansısa
nüansları xanım Eko ilə dəqiqləşdirmək
lazımdır. Təbii ki, mən Azərbaycana
səfərlə bağlı söhbətin son nöqtələrini
düzürəm (“pəncşənbə” və nöqtələri
yadıma düşür). Nəhayət,
sanki hər şey deyildi, aydınlaşdı. İtalyanlarla azərbaycanlıları bir şey də
birləşdirir – bu, qapı ağzında uzun-uzadı
sağollaşmalardır. Mənim bu
sözlərimdən sonra gülüşürük və nəhayət,
xeyli mehriban şəkildə bu gözəl insanlardan
ayrılırıq.
Küçədə hər şey əvvəlki
kimidir. Nəhəng binalar yenə də əzəmətli
duruşları ilə ətrafa meydan oxuyur. Elə bil, ikimiz də sərxoşuq. Əlbəttə
ki, bu, bir az əvvəl Ekogildə
içdiyimiz qədim şərabın təsirindən deyil.Təəssürat
bizi tam olaraq öz ağırlığı altına
alıb. Bir xeyli müddət ikimiz də
dinmirik. Sandro ilə hara gedəcəyimizi
bir-birimizlə razılaşdırmadan üzü qala divarlarına
tərəf baxırıq. Kastello
küçəsinin o biri tərəfinə keçirik.
Qala divarlarının əsas qapısından qədim
Milan ərazisinə daxil oluruq. Bura ki əsl orta əsrlər
dünyasıdır, desəm, inanın. Orta əsrlər İtaliyasının cazibəsi
bizi bərk-bərk tutub buraxmır. Küçələri,
evləri, meydançalarının daxili ruhu ilə bura bizim üçün
Kastello, 13 nömrəli evin ikinci mərtəbəsindəki
bayaqkı görüşümüzün təbii davamına
çevrilir. Və bu orta əsrlər
dünyasının hər bucağından artıq
qulağımıza Professor Ekonun həlim səsi gəlməyə
başlayır, nəfəsi duyulur. Sandro
ilə mən bir-birimizin üzünə baxmasaq da, mən
bilirəm, o da eyni hissləri keçirir.
lll
Taleyində olan həyatında olmaya bilər.
Rəssamlar öz tablolarının bir küncünə adətən imzalarını qoyurlar. Bu da mənim imzam olsun.
SON
Kamal Abdulla
525-ci qəzet.-2015.-
21 fevral.- S14-15