“Kəndin payızı” silsiləsindən

I

Adamlar əlindən alar barını,

Özü azuqəsiz qalar ağaclar;

Külək tərpətdikcə yarpaqlarını,

Ayrılıq havası çalar ağaclar;

Elə ki, payızın qırovu düşər,

Tək qalmaq qorxusu bağrını deşər,

Özü-öz içində yeknəsəkləşər,

Saralmış saçını yolar ağaclar.

...Bozarmış yollara baxıb, yorular,

Çılpaq budaqları qəmə yol olar,

Yaşıl libasını atıb kol olar,

Payızdan heyfini alar ağaclar.

II

...Dərələr kədərli,

Zirvələr fikirli,

Yollar yorğun kimidi,..

Ağacların yarpağı

Payızın sarı simidi,

Külək oxuyur yenə

Ayrılıq şərqisini...

III

Bir çığır uzanıb gedir,

Düz payızın içindən;

Bir cığır uzanıb gedir,

Durnaların köçündən;

Bu cığıra söykənib,

Düşünür qoca qarı;

Əlindəki əsası

Əldən salıb yolları;

Düşünür qoca qarı;

-Durnalar köç edirlər,

Bir “əlvida” şeirini

Göy üzünə köçürürlər...

Payızın içindən keçib,

Yol gedir qoca qarı;

Addımlayır yol üstündə

Dayanan ağaca sarı;

Ağacın budağından

Sonuncu yarpaq düşür,

Göy üzünə baxır qarı,

Könlünə torpaq düşür.

Söz

Bir gün məndən incisə,

İnciyib üz döndərsə,

Qələmim ağlayacaq,

Ürəyim ağrıyacaq,

Nəyim var bu dünyada,

Sözdən özgə, ilahi!

Adamlardan yorulsam,

Tənhalığa yol olsam,

Sözlərlə ovudaram,

Könlümü aram-aram,

Söz bilib yaratmısan

Məni bəlkə, ilahi!

... Nə olsun ki, yollar çox,

Düz yoldan kəsəsi yox,

Kim ki, düz yolu seçdi,

Ölümü ötüb keçdi,

Sənə uzanan yoldu -

Sözə sevgi, ilahi!

Kölgəsindən boy alsam,

İnsanlığa ucalsam,

Üzünü ağ eyləsəm,

Üzümü ağ eyləyər,

Nə yaxşı ki, olmadım

Sözə kölgə, ilahi!

Ona arxa çevirmək,

Dönməkdi heçə dönmək,

Göz udan göy üzüdü,

Kainatın özüdü,

Hər şeyin sonu sözdü,

Sözdü ilki, ilahi!

Bir ürəyin iki üzü

Bir ürəyin iki üzü olurmuş,

Bir üzündə ölüm,

Bir üzündə sevgi...

Bir dəfə

Özü söylədi ki,

Hər gün ürəyinin

Bir üzündə

Ölümümü arzulayan qadın,

Ürəyinin o biri üzündə

Yolumu gözləyirmiş...

Vahid Aslan

525-ci qəzet.- 2015.- 20 iyun.- S.29