Mənə məktub yaz ...

Orta məktəbdə bizə öyrədiblər ki, dünyada hər şey hərəkətdədir, sükut ölüm deməkdir. Əslində bircə açar qırx qapıya düşsə də, hər qapıya ayrı- ayrı açarlar axtarılıb, son nəticədə qapıların qırxı da bu günədək bağlıdır. Darvinin çürük təkamül nəzəriyyəsi çoxdan əhəmiyyətini itirsədə (bilmirəm, heç ona haçansa inanan olubmu ?!) hələ də orta məktəb dərsliyində insanın əmələ gəlməsi prosesi kimi təbliğ olunur.

Deməli, bugünkü nəslin də azad düşünmə haqqına girmiş oluruq və Allah bilir, neçənci dəfə özümüzü aldadırıq... Nə isə bu özgə, bəlkə də uzun bir söhbətin mövzusu ola bilər...

El içində belə deyirlər ki, ən gözəl təzə ən yaxşı köhnədir. Baxırsan ki, otuz- qırx il öncə dəbdə olan geyim forması saç düzümü, tərz və üslub bu günümüzə daşınır, özü də çox sevilir. Hələ bir nostalji də yaşayırıq, sevinirik ki, yeni nəsil bilmədiyi, görmədiyi, qiyabi tanıdığı ənənəni qəbul edir və nə yaxşı ki, edir... Daha bəzi "ədəbiyyatçı"lar kimi "mən varam, dünya var" illüziyası ilə xumarlanmır... Bu gün keçmişə söykənir, dünəndən doğulur, sabahı isə yaradır.Keçmiş həqiqətdi, onu gizlətmək, inkar etmək olmaz..

...Məni bir ədəbiyyatçı kimi həmişə qapalı, sirli məqamlar cəlb edir. Məsələn, orta məktəb partasının üstünə ya qələmlə, ya da bıçaqla qazıyıb nəsə yazanlar onda da vardı, indi də var, güman ki, sabah da olacaq . Fərq orada yazılan sözlərdədi ... Açıq şərhə ehtiyacı varmı?!..

Mən keçmişdən gəlmişəm,

Qəbul edəcəksənmi?..

Könlümdən keçənləri

Duyub biləcəksənmi?..

Dağlarda duman vardı,

Söylə hələ qalırmı?

Yenə həzin küləklər

O nəğməni çalırmı?

Bilmirəm kim haqlıdı,

Kimin çoxdu

günahı.

Kimsəsiz ağacların

Görünməyir ki ahı.

Ver əlini, ver mənə,

Bilməyən qınayacaq.

Bu sevgi üzə durub,

Bizi çox danlayacaq.

Gözlərimə bir də bax...

Özünü tanıdınmı?

Keçmişdən gəldiyimə

De, indi inandınmı?..

Əlbəttə, keçmişdən gələn təkcə mən deyiləm, şübhəsiz sizin də aranızda belələri yox deyil...

... Sevgi payını, taleyinə yazılan qisməti axtaran, onu heç gözləmədiyi vaxtda tapıb elə tanıdığı kimi itirənlər də olur... bəxtəvərlərlə yanaşı... Elə 90 yaşlı amerikalı qadın kimi... Gənclik illərində çox az adam gündəlik yazır, bura etiraf etməyə cürəti çatmadığı ürək sözlərini, gizli hisslərini, ömrün yaddaqalan tarixi anlarını qeyd edir, özünü özüylə bölüşür...

Təsəvvür edirsiz, gəncliyin köpüklü dənizə bənzəyən təlatümlü çağında sevən, sevilən, amma mənfur müharibənin qırdığı ürək, yarımçıq qoyduğu ömür, darmadağın etdiyi həyat...

Əvvəlcə ilk sevgi hədiyyəsi olan, sonra müharibədə həlak olmuş gənc oğlanın ürək çırpıntıları, sevgi etiraflarını bu günümüzə daşıyan bir muzey eksponatına çevrilən gündəlik... Həyatın hər bir anı sürprizlərlə, təzadlarla doludur. Açdığı qapını sonda kimin bağlayacağını bilmir insan... 70 il sorağında olduğu sevgili, bu illərin iztirablarına boyanan pirani saçlar, həsrətdən solan bəniz, gənclik təravətini itirmiş sima, zəifləmiş ürək, itirmiş səadətin naməlum ünvanına zillənən tutqun baxışlar... Bax budur həyat...

Könlümdəki daşa bax,

gözümdəki yaşa bax,

İllər ötür... yaşa bax...

Sevgi həyatdır...

Mark Avreli öyrədirdi ki "sevən adam möcüzələrə inanmırsa, batıb". İlk sevgi etirafları... həyəcanlar, hissi sözə çevirməyin yüz yol ölçülüb biçilməsi...

Görünəndə isə bütün düşündüklərinin bir andaca "beynindən uçması"!..

Görəsən sevginin açmadığı ürəyi başqa nə ilə açmaq olar ?.. və görəsən sevgi hər ürəyi özünə mənzil seçirmi? Mənim cavabım yoxdur:

Məhəbbət candan gəlir,

Ürəkdən, qandan gəlir,

Uca Tanrıdan gəlir,

Hər ürək sevə bilməz...

Dünyanın tək ehtiyacı, yeganə xilas yolu olan məhəbbət !... gözlə görünməyən, əllə hiss olunmayan başlanğıcı dünyanın özündən qoca, özü hələ cavan məhəbbət... sevməyənlərin varlığına inanmadığı, sevənlərin səcdə qılıb iman gətirdiyi məhəbbət ... əbədiyaşar, ulu , müqəddəs hiss... Şair və yazıçıların əbədi və əzəli qibləsi və cismin vəhdəti, insanı yerdən alıb asimana qaldıran duyğu ... onu , onun özünə belə daha mükəmməl surətdə təqdim edən, dəyişən, cilalayan eşq...

... Sənsizdim, tənhaydım, kimsəsiz idim,

Öz içimdə batan həzin səs idim...

Dünya özü boyda dəmir bir qəfəs,

Mənsə bu qəfəsdə boğulan nəfəs...

Məhəbbət yuva quran ürəklərdə qəzəb, kin, nifrət, nislik, paxıllıq, xəyanət ... kimi neqativ hisslərə yer olmaz.Sevginin övladı yaxşılıqdır, qarşılıqlı hörmətdir, qayğıdır, sədaqətdir, halallıqdır, əmin-amanlıq, sülh ... bir sözlə gözəllikdir.

Sığal çəksən, quru budaq da canlanar, qayğı göstərsən, şoran torpaq çiçəklənər... Səmavi eşq, Yaradana sevgi bütün canlı aləmdə bir- birinə sevgi doğur, ən çətin olanı isə onun etirafıdı...Dünənəcən bizə elə gəlirdi ki, yalnız insanlar sevgi münasibəti qurur ... Sən demə bir- birinə qonşu duran ağaclar da öz aralarında söhbətləşirmiş ... İlahinin hikmətinə bax...

Dahilərdən biri "sevməyi yalnız sevirəm deyə qışqıranlar bacarmır" söyləyirdi ... ...Bir zaman məktub yazardılar sevdiklərinə ... öz pünhan hisslərini ağ vərəqə hopdurub çatdırardılar...

... Dediyim çox uzaq tarix olmasa da bu gün demək olar ki, özü tarixdi...

Təəssüf , çox təəssüf...

PS: Bəlkə səhv edirəm?.. Belə düşünən varsa... Mənə məktub yaza bilər...

Şahnaz Şahin

525-ci qəzet.- 2015.- 18 mart.- S7