“Kitabi-Dədə Qorqud” eposu haqqında
mülahizələr
Oğuzların dünya, zaman, insan, dövlət, ordu, qəhrəmanlıq, ənənə və s. haqqında yazılmamış qanunlar, düşüncələr, baxışlar məcmuəsi “Kitabi-Dədə Qorqud” bitgin və sistemli bir abidədir.
Görkəmli
türk alimi Fuad Köprülü təsadüfi
yazmırdı: “Bütün türk ədəbiyyatı tərəzinin
bir gözünə, “Dədə Qorqud” digər gözünə
qoyulsa da Dədə Qorqud ağır basar”.
Xalq məişətinin
zənginliyini, xalqın müdrikliyini, ululuğunu göstərən
bu əbədiyaşar epos tədqiqatçıların fikrincə
elm aləminə 1815-ci ildə alman şərqşünası
Henri Fridrix fon Ditsin “Basatın Təpəgözü
öldürdüyü boy”un alman dilinə tərcüməsi
və çapı ilə məlum olmuşdur.
Bizə qalırsa, burada söhbət abidənin dünya
elm aləminə bəlli olmasından gedir.
Dədə Qorqud haqqında hələ uşaqlıqda
eşitmişdim.
İynəyə
tikən demədin,
ay Dədə
Qor qud.
Tikənə
sökən demədin,
ay Dədə
Qorqud.
Gəlinə
ayıran demədin,
ay Dədə
Qorqud.
Ayrana
doyran demədin,
ay Dədə
Qorqud.
Bu o deməkdir ki, həddən artıq müdrik
olduğun halda, bu həqiqəti niyə
açıqlamayıbsan?
Sonralar “Kitabi-Dədə Qorqud”la tanışlıqdan
sonra gördüm ki, xalq arasında geniş yayılan, nəsildən-nəslə
keçən bu deyimə eposda təsadüf edilmir.
Əslində epos Azərbaycanda xalq arasında,
ziyalılar və qələm sahibləri arasında məlum
olub. Məsələ
burasındadır ki, akademik Həmid Araslı “XV əsr Azərbaycan
şairi Ətainin “Leyli və Məcnun” poemasında “Dədə
Qorqud” motivləri” adlı məqaləsində (Bax: “Kitabi-Dədə
Qorqud” (məqalələr toplusu), Bakı. Elm,
1999, s. 75-82) göstərir ki, Ətainin əsəri Qorqud
Atanın müqəddəs övliya, bir el bilicisi kimi türk
dünyasında geniş nüfuzunu əks etdirir. Məqalənin 77-78-ci səhifələrində
Ətainin Dədə Qorquda ithaf etdiyi şeirlər yer
alır. Bir bəndi oxuculara təqdim edirəm:
Dədə
Qorqud söylədi ki, kimsənin,
Ölüsü ölsə sevinmə düşmənin.
Nişə
kim bu cümlə başlardan keçər,
Cümlə aləm həm bu şərbətdən
içər.
Keçən
əsrin 40-50-ci illərində “Kitabi-Dədə Qorqud”un kəskin
basqılara məruz qaldığı bir zamanda dahi Səməd
Vurğun çəkinmədən şair fəhmi ilə “Dədə
Qorqud”un işıqlı gələcəyini görüb, “Gələcəyin
toy-bayramı” şeirində onu tərənnüm etmişdir.
Dədə
Qorqud dediyimiz min bir yaşlı bir ozan da,
Qoca
vaxtı öz sazını sinəsinə
basacaqdır.
Bütün
xalqlar və tayfalar
ona qulaq
asacaqdır.
XX əsrin 60-cı illərindən başlamış
abidə “bəraət” qazandı və elmi-ədəbi fikir
dövriyyəsinə daxil edildi. Tədqiqatçı
Yeganə İsmayılovanın doğru olaraq qeyd etdiyi kimi,
milli düşüncənin bütün sahələrindən
daha çox ədəbiyyatda coşğun “Dədə Qorqud”
dövrü başladı. Sanki milli ədəbi
düşüncədə bir “Dədə Qorqud”
yanğısı var imiş. Sanballı tədqiqatlar
və tədqiqatçılar meydana gəldi.
Araşdırıcılar göstərir ki, “Kitabi-Dədə
Qorqud” eposunun əksər boyları islamiyyətdən
çox-çox əvvəl yaranıb, sonralar yazıya
köçürülüb. Mənə belə gəlir
ki, eposu ilk dəfə yazıya köçürən elə
Dədə Qorqud olmuşdur.
Eposun adından da bunu görmək olur “Dədə
Qorqudun kitabı”. Bizcə, Dədə Qorqud çox qədimlərlə
səsləşən əfsanə, rəvayət və hekayətləri
toplayaraq yazıya almışdır.
Burada bir mühüm məsələyə xüsusi diqqət
yetirmək zərurəti ortaya çıxır. Folklor
nümunələrinin yaranması və yazıya
alınmasını eyniləşdirmək qətiyyən
doğru deyildir.
“Kitabi-Dədə Qorqud”un başlanğıc cümləsini “Rəsul Əleyhissəlamın
zamanına yaqın Bayat boyundan Qorqud Ata derlər, bir ər
qopdu” əsas götürərək eposun VII əsrdə
yarandığını göstərmək həqiqətdən
uzaqdır.
Abidədə yer alan boylarda cərəyan
edən, islamla uyuşmayan hadisələr deyilənlərə
dəlil-sübutdur.
Dits başda olmaqla əksər tədqiqatçılar
“Basatın Təpəgözü öldürdüyü boy”u
yeni eradan əvvələ aid edirlər.
Dits bu boyun çox qədimlərlə səsləşdiyini
ortaya qoymuş və Homerin “Odisseya”sındakı yunan
siklopu Polifemin Təpəgözün
təsiri ilə yarandığını
isbatlamışdır. Dits bu münasibətlə yazmışdır:
“İnanırıq ki, Homer Asiyaya səyahəti zamanı Təpəgöz
hekayəsini eşitmiş, onun natamam cizgilərini, tərcüməçinin
dediyinə əsaslanaraq öz Polifeminə vermişdir”.
Eposun “Duxa qoca oğlu Dəli Domrul” boyu da yeni eradan əvvələ
gedib çıxır. Dəli Domrulun Əzrayıl haqqında təsəvvürünün
belə olmaması çox mətləblərdən xəbər
verir.
1974-cü ildə Londonda “Dədə Qorqud” dastanları
Cofrey Lyuis tərəfindən kütləvi tirajla nəşr
edilib. O, abidənin
Azərbaycana xas olduğunu göstərir və qətiyyətlə
bildirir ki, “Dastanlar” islamiyyətdən əvvəl yaranıb,
sonralar isə yazıya köçürülüb.
Deyilənlərə
onu da əlavə edək ki, hələ XIV əsrin əvvəllərində
(1309) əslən oğuz olan tarixçi Əbubəkr ibn
Abdulla əd-Dəvadari Misirdə ərəb dilində
“Şöhrətləndirilmişlərin tarixindən bir inci”
adlı kiçik əsərində “Kitabi-Dədə
Qorqud”dan, Təpəgözdən, Oğuz xandan söz
açır və yazır ki, türklərdə “Oğuznamə”
adlanan çox məşhur, əldən-ələ keçən
bir kitab var. Burada onların ibtidai həyatından, ilk
hökmdarlarından bəhs olunur. Çox təəssüf
ki, əsərin orijinalı zəmanəmizə qədər gəlib
çıxmamışdır... Fakt budur ki,
Harun Ər-Rəşidin zamanında bu “Oğuznamə” ərəb
dilinə də tərcümə edilibmiş.
Görkəmli
türkoloq alimlər Fərhad Zeynalov və Samət Əlizadə
“Kitabi-Dədə Qorqud”un 1988-ci il
çapına yazdıqları ön sözdə qəti qənaətə
gəlirlər ki, VIII əsrdə ərəb dilinə tərcümə
edilən bu əsər ağızlarda dolaşan şifahi ədəbiyyat-folklor
dilindən tərcümə edilə bilməzdi. O,
yazılı bir əsər olmalı idi. Deməli,
hələ o vaxt “Dədə Qorqud” kitabının müəyyən
hissələri mövcud imiş.
Mövcud
olan isə Ulu Öndərimiz Heydər Əliyevin 1300 illiyi
haqqında 20 aprel 1997-ci il tarixli Fərmanına
əsasən dövlət səviyyəsində bayram etdiyimiz
“Dədə-Qorqud”un VII əsrdə yazıya alınan
kitabı idi.
“Kitabi-Dədə
Qorqud”un birinci cümləsindən məlum
olur ki, Qorqud Ata Bayat boyundandır. Bayat boyu, Bayat əsirəti,
Bayat qəbiləsi terminləri ilə tanınan Bayatlar harada
məskən salmışlar və “Kitabi-Dədə Qorqud”un onlara təsiri olmuşdurmu?
Kərküklü folklorşünas, etnoqraf və
tarixçi Şakir Sabir Zabit (Molla Pənah Vaqifin Bakıda
keçirilən 250 illik yubileylərində fəal iştirak
etmişdir).
“Bayat əşirəti haqqında araşdırmalar” kitabında
Bağdad və Kərkük şəhərləri
arasında 64 bayat köyünün (kənd) olmasından
söz açır. (Təəssüf ki, Səddam
Hüseyn rejimi vaxtı o kəndlərin bəzisi
dağıdıldı).
Bayat əşirəti haqqında ilk maraqlı məlumatı
“Şərqi-Hind” şirkətinin nümayəndəsi Edmondzun
1820-ci ildə türkmanların yaşadığı əraziyə
səyahətindən əldə etdik. Edmondz yazmışdır:
“Saat 8:20-də Quruçaya çatdıq. Burada
Bayat türkmanlarının çadırları vardı.
Əşirətin başçısı,
“Qaraquş bəy” adlanan Həsən bəy gəlib məni
yeməyə dəvət etdi” (Edmondz S.C. Kürdlər,
türklər, ərəblər (ingiliscə). London, 1957, s.267).
Eposun “Duxa qoca oğlu Dəli Domrul” boyunda göstərilir
ki, Dəli Domrul Quruçay üzərində körpü
salaraq körpüdən keçəndən otuz üç
axça, keçmək istəməyəndən qırx
axça alırdı. Kimin gücü var gəlsin mənimlə
savaşsın deyirdi.
Bir halda
ki, söhbət Quruçaydan, Dəli Domruldan
düşdü, deməyə dəyər ki, Dəli Domrul bu
gün də İraq Türkmanlarında “Dəlli dobur”
formasında “dəli-dolu” mənasında
işlənir (Bax: Həbib Hürmüzlü. Kərkük
türkcəsi sözlügü. İstanbul,
2003, s.132).
Çəkinmədən
demək olar ki, əsrlərlə ərəblər və
kürdlər əhatəsində qalan, məhz buna görə
də qədim leksik və fonetik göstəricilərini daha
çox saxlayan İraq türkmanlarlının ləhcəsi
“Kitabi-Dədə Qorqud”un dil xüsusiyyətlərini
tamamilə əks etdirir. “Kitabi- Dədə Qorqud”da yer alan onlarca sözün indinin özündə
belə Kərkük ellərində işlək olması,
daha doğrusu, həmin sözlərin yalnız həmin mənada
işlənməsi tutarlı dəlil - sübutdur. Məsələn:
kəpənək (yapıncı), xerxız//xırxız
(oğru), əkmək (çörək), ənsə (arxa),
qalavuz (bələdçi), qısraq (at, madyan), yayan (piyada), nəsnə
(əşya, alət), səmiz (kök), sığır
(buğa, çöngə), mavlamaq (huşunu itirmək),
qanara (çarmıx), boru çalmaq (şeypur çalmaq),
davul dögmək (təbil çalmaq), ismarlamaq
(tapşırmaq), yarın (sabah), ög (ön), xoyrad (qaba, kobud,
nadan), yağmalamaq (talamaq), qavat (alçaq, əskik adam), oda
(otaq), imdi (indi), baş üzərinə (baş üstə!),
qaum-qardaş), eyi (gözəl), kəndi (özü), dam (tələ),
yoğurd (qatıq) və s.
“Kitabi-Dədə
Qorqud”un İraq-türkman şifahi və
yazılı ədəbiyyatına təsiri də deyilənləri
təsdiqləyən əsas amillərdəndir:
Hanı
dediyim bəy ərənlər,
Dünya mənimdir deyənlər?
Əcəl
gəldi, yer gizlətdi,
Fani dünya kimə qaldı?
İraq-türkman
folklorunda:
Ya sinnən;
Mim əlifnən, ya sinnən.
Dünya
mənim deyənin
İndi gəldim yasınnan.
Təsadüfi
deyildir ki, azərbaycanlı tədqiqatçılar “Kitabi-Dədə
Qorqud”u Azərbaycan şifahi və yazılı ədəbiyyatının
“babası”, kərküklü tədqiqatçı Əta Tərzibaşı
isə onu İraq türkmanlarının “ana kitabı”
adlandırmışdır.
“Dədə Qorqud” boylarını ərəbcəyə tərcümə edərək “Hekayət Dədə Qorqud” adı altında çap etdirən (Bağdad, 2007, 264 səh.) kərküklü yazar Cəlal Polad (Əbdüllətif Bəndəroğlunun kürəkəni) giriş məqaləsində yazmışdır:
“Kitabi-Dədə Qorqud”un dilini araşdırdıqda deyə bilərik ki, bu dastanlar türkmanca olan ilk əsərdir. Bu dastanların təsiri ilə bir çox tarixi dövrlərdə çoxlu xalq nağılları, dastanları və hekayələri yaranmışdır”.
Dünya alimlərinin qənaəti budur ki, “Dədə Qorqud” dastanları Azərbaycan dilində yazılmış və azərbaycanlılara aid bır abidədir. Bu, təkcə onunla izah olunmur ki, “Kitabi-Dədə Qorqud”da yer alan əksər toponimlər Azərbaycanla bağlıdır: Əlincə qalası, Dəmir qapı Dərbənd, Qazlıq tağı (Qafqaz dağları), Gəncə, Bərdə, Göyçə gölü, Dondar, Qaradərə (Qarabağda yer adı) və s.
“Kitabi-Dədə Qorqud” tədqiqatçılarından V.Bartold, F.Köprülü, A.Dilaçar, M.Ergin onun azərbaycanlılara, V.Bartoldun təbirincə desək, Qafqaz türkmanlarına məxsus olduğunu, O.Gökyay, M.Ergin, Y.Yakubovski, H.Araslı, M.Təhmasib, Ə.Dəmirçizadə, Ş.Cəmşidov, X.Koroğlu və başqaları isə əsərin Drezden nüsxəsinin, ümumiyyətlə, Azərbaycanda qələmə alındığını təsdiq edirlər.
Maraqlıdır ki, tədqiqatlarda Azərbaycan ədəbi dili tarixindən danışarkən XV-XVI əsr ədəbi dilimizdə Cənubi Azərbaycan və Bağdad (Kərkük) şivə xüsusiyyətlərinin üstünlük təşkil etdiyi göstərilmiş, İraq-türkman ləhcəsi Azərbaycan dilinin Cənub qrupu dialekt və şivələri sırasına daxil edilmişdir.
Oğuzların min illər boyu
elliklə yaratdığı, ağıl və zəkanın
məhsulu olan möhtəşəm abidə “Kitabi-Dədə Qorqud” şifahi
xalq ədəbiyyatımızın zirvəsi, şifahi və
yazılı ədəbiyyatımızın
başlanğıcı və tükənməz enerji mənbəyidir.
Dünya Elm aləminə bəlli olmasının 200 illiyinin
Azərbaycanın bütün bölgələrində il boyu
yüksək səviyyədə qeyd olunması bu ölməz
abidəyə və onu yaradanlara qədirşünaslıq əlamətidir.
Qəzənfər
Paşayev
professor
525-ci qəzet.- 2015.- 21 noyabr.- S.30