SUNAMİ

Hərdən

çıxıram şəhərdən...

Xəzərin yanına gedirəm,

kəsdirirəm dizinin dibini.

O da: həm dəryadı,

həm də bircə damladı...

qalxıb üzümə su vurur hərdən.

Səni soruşuram,

Deyir, daha dəymir mənə,

ağıllanıb...

Son dəfə sunami oldu,

yuyub apardı hər şeyi:

səni, məni...

sənin sevmədiyin telefonunu,

mənim sevdiyim arabamı,

qulağımdan dodaqlarını,

daşımı, yaddaşımı,

fikirlərimi,

ağırlığımı-uğurluğumu...

Elə yüngülləşdim ki -

hər şeyim Səndin...

Azad oldum bu dünyadan,

Səndən, məndən...

yox olduq...

Durub evə gəldim,

gördüm ki, evdəsən...

Ay da!!!

Sunami olsun

bu Sevgiyə!

YENİ ŞEİRLƏRİM VAR SƏNƏ

Yeni şeirlərim var sənə,

Dünən bir uşaq

əlində pozan -

Qoy, gözünün yaşını silim - dedi.

Gecə saat 10 radələrində

bir avtomobil qəzaya uğrayıb

aeroport yolunda...

yanında sərnişin də vardı,

Nicat idi adı...

eşitdim,

ürəyim çatdadı.

Bu gün havam yaxşı olacaq,

efirdə gördüm səni.

Ümid var da bağlandı...

Sabah

mən olmayacam...

Bu gün də gecdi...

Görüşməyənədək!

POTENSİAL

Ardı vardı hər şeyin,

dözmədin 15 dəqiqə,

vaxtıma girib

ayrılığı zamansız

reklam kimi yayımladın,

sonra da söndürdün Günəşi,

yayım yay olmadı...

qar yağdı ekrana...

Bir dilim sevgi düşdü payıma

içini yemiş ürəyindən,

dilimlə doyulmaz ki...

Sinəndə deşik xatirə gəzdirirdin

Qarabağdan gətirilmə...

Son gedişinin “ad günü”dür bu gün,

bu gedişə mən ad verə bilməsəm də,

sən verdin...

xoşbəxtsənsə,

bəs niyə yağış yağanda

divarların ağlayır?

Tikanlıqda şərqi deyənlərin

nəğməsi qədər

hüznlüdür divarlarının səsi...

Mən indi konfrans zalındayam:

- Cənablar, bilirik

dünyanın həqiqi sərvəti

onun “insan potensialı”dır.

Eləysə, niyə

Quba məzarlığında sümükləri,

Xocalıda dişləri,

Somalidə qabırğaları sananır

bu potensialın?

Eləysə,

niyə hələ də şəffaf yalanları

istehsal etməkdəyik!?

Bir görsəydin

Cumeyrahda söylədiklərinin üzünü...

soyuq rənglərin içində qızarırdı.

Mənimsə istehlak səbətim rənglidir:

məsələn, mən bu gün bir bənövşəyi jurnal,

bir üzü ağ kitab, bir qırmızı qələm aldım

ömrünü yeməyə...

bir də

səni satmamaq üçündür aldıqlarım.

ÜMİD VAR

Yağmayan qar yağmadıqca,

boğulmadıqca yarpaqlar...

Yamyaşıl boy verən otlar

cücərdikcə,

ümid var deyir...

susursan uzun-uzadı...

Ürəyin ovcunun içində

cızıq-cızıq...

nə qədər yaxındır xətlər,

nə qədər uzaq?..

doğmadır adın...

Ümiddir hər yerin,

gözlərin dolu,

əllərin dərin,

ürəyinin atışı

“xoş gəldin” deyir -

Sən məndəydin,

çoxdan tanıyıram səni,

yaddaşımın alt qatından...

Doğmadır qoxun,

min illərin o üzündən üzümə vurdu

meh kimi...

dümdüz kipriklərinin qoruduğu

mirvari gözlərin

səhər otları üzərindəki

şeh kimi saf və təmiz...

bir də əziz...

Həyat ŞAMLI

525-ci qəzet.- 2015.- 24 oktyabr.- S.29.