Multikulturalizmin milli-mədəni
irsimizdə dini əks- sədası
Gürcü qızı Xumara aşiq Şeyx Sənan onunla evlənmək müqabilində qızın keşiş atasının ilk baxışdan alçaldıcı görünən şərtlərilə razılaşır: donuz otarır, şərab içir. Papaz çibindən xaç çıxarıb ona verir ki, boynundan assın və dinindən döndüyü beləcə ictimaiyyət qarşısında təsdiqləsin. Şeyx Sənan xaçı bouyundan asır və deyir:
İbn Məryəm asıldı darə, fəqət
Onu təkrarə varmıdır hacət?
Bumu İsanın ərşə me'racı?
Bən nəyim şimdi? Canlı dar ağacı...
İbn Məryəm - Məryəm oğlu İsa Məsihdir. Xaçı İsa Məsihin çarmıxa çəkilməsinin simgəsi kimi qəbul edən ənənəvi dinçilərə bu müsəlman icma lideri istehza ilə xatırlatmaq istəyir ki, İsa Məsih bu xaç simgəsilə bağlı tutulan şərtilikdən xeyli ucadadır, xaçı boynundan asmaqla, yəni İsanı bu şərtiliyin səviyyəsinə endirməklə onun meracını, göylərə yüksəlişini anlamırlar. Bu hikməti anlamayan insanlar mahiyyət etibarilə dar ağacları funksiyasını daşıyırlar. Keşişlər onun xaç asmağın mənasız şərtiliyi kontekstində İsa ucalığından danışmasını istehza kimi qəbul edirlər və bunu ona irad tuturlar. Şeyx Sənan isə bu iradı sadəcə belə cavablayır:
Xayır, onsuz da həzrəti-Isa
Bizcə ən möhtərəm, böyük sima...
Diqqət çəkən bir məqam odur ki, Şeyx Sənanın xaç asmağını öz dindaşları da sinirə bilmirlər. O da pərişan dostlarına deyir ki, asdığı gümüş parçasından başqa şey deyil. Əslində Şeyx Sənan öz dindaşlarına da din dərsi keçir ki, imanlarını çalışıb şərtiliklərin fövqündə tutsunlar. Bu səhnədə Şeyx Sənan həm öz dostlarından, həm də onu alçaltmağa çalışanlardan ucada dayanır.
Və onu ənənəvi islamın və ənənəvi xristianlığın fövqündə saxlayan səbəb əslində multikulturallıq şüuruna impulslar verən monotoeizm teologiyasının mahiyyətindən gəlir. Şeyx Sənana təkid ediləndə ki, xaçı boynundan asandan sonra Quranı yandırsın, bu yerdə onun karına gələn yenə də çoxmədəniyyətliliyə təkan vermiş monoteizm məntiqinin ucaltdığı İsa Məsihdir. İsa Məsihi peyğəmbər kimi əziz tutan Şeyx Sənan keşişləri bu məntiqlə də məğlub edir:
Hökmi-Qur'anı tutmuyan məğrur,
Onu atəşdə yaqmış ədd olunur.
Bir də bihudə etdiyin israr,
Bunda İsa və Məryəmin adı var.
Yuxarıda Azərbaycanda multukultural mühiti təhdid edən dövrdən yazmışdıq və şəksiz ki, həmin dövrdə multikultural dəyərləri
xələldar etməyə
yönəlik müstəmləkəçi
çar Rusiyasının
"ayır, buyur"
siyasəti də aktiv idi. Bu ağır
imtahan dövrünün
reallıqlarını əks
etdirən əsərlər
içində dünyada
bestsellerə çevrilmiş
məşhur bir Azərbaycan romanı da var: Əli
və Nino. İlk və həqiqi
müəllifliyin Stalin repressiyalarını
qurbanı olmuş milliyyətçə azərbaycanlı
Y.V.Çəmənzəminliyə məxsus olduğuna dərindən inanıram.
Bu barədə mübahisələrə
toxunmadan diqqəti müsəlman Əli ilə xristian Ninonun sevgi macərası
üzərində qurulan
romanda Azərbaycan paytaxtı Bakıda yaranan multikultural bir mühitin maraqlı təsvirlərinə yönəldərdim.
Bu mühitin qəhrəmanları
arasında hətta etnik azərbaycanlıların
da hamısı müsəlman deyil. Onların biri
bəhailik dinini qəbul etmiş məşhur Bakı milyonçusu, neft maqnatı Ağa Musa Nağıyevdir.
Romanda Azərbaycanın siyasi elitasına daxil insanların toplaşdığı
bir yığıncaqda
dövrün gərgin
siyasi təlatümlərinə
münasibət bildirən
bu nüfuzlu şəxs deyir: "Mən yaşlı bir adamam... Gördüklərim, eşitdiklərim məni çox kədərləndirir.
Ruslar türkləri öldürürlər,
türklər ermənilərlə
vuruşurlar. Ermənilər
isə bizim kökümüzü kəsməyə
can atırlar. İndi biz də
ölkəmizdən rusları
təmizləməyə çalışırıq.
Bunun yaxşı olub-olmadığını
bilmirəm. Biz Zeynal ağanın, Mirzə Əsədullanın,
Əli Əsədullanın,
Fətəli xanın
xalqımızın taleyi
barədə fikirlərini
dinlədik. Mən onların
məktəblərimizin, ana
dilimizin, xəstəxanalarımızın
və azadlığımızın
son dərəcə qayğısına
qaldıqlarını bilirəm.
Bu pis şey deyil! Amma orada yalnız
boş şeylər tədris edilirsə, o məktəb kimə və nəyə lazımdır? Bədəni müalicə edib, ruhu yaddan çıxardan
xəstəxananın nə
faydası vardır?
Bizim ruhumuz Tanrıya doğru getmək istəyir. Düzdür, hər bir millət özünə məxsus bir tanrısı olduğuna inanır. Lakin mənim fikrimcə,
keçmiş neçə-neçə
uluların diliylə desək, özünü bizə tanıtmış
olan Tanrı birdir. Buna görə
də mən eyni zamanda həm
Həzrəti İsaya,
Musaya, Konfusiyə, Buddaya və həm də Məhəmməd Peyğəmbərə
inanıram. Biz hamımız bir Tanrıdan törənmişik
və Bab yoluyla onun yanına
dönəcəyik. Bunu
xalqa bildirmək lazımdır ki, nə qara var,
nə də ağ. Çünki
qarada ağ,
ağda da qara var.
Ona görə də məsləhət görürəm:
gəlin elə bir iş görməyək
ki, dünyada kimsəyə zərər
dəysin. Çünki bizim hər
birimiz hər ruhun bir parçasıyıq
və hər ruh da bizim
bir parçamızdır".
Bu sözləri deyən sadəcə romanın çoxsaylı
qəhrəmanlarından biri
deyil, həm də azərbaycanlıların
kifayət qədər
tanıdığı, real tarixi şəxsiyyətlərdən
biridir və romanda əksinin tapan bu məzmunlu
çıxışlar 20-ci əsrin əvvəllərinin
Bakı mühitində
tamamilə normal qarşılanır
və təqdir görürdü.
Çoxkonessiyalılığın Azərbaycan
multikulturalizminə verdiyi
töhfələr ölkəmizdəki
toponimlərdə də
iz qoymuşdur: Gədəbəydə İsalı
kəndi, Zərdabda Aşağı Məsihli
və Yuxarı Məsihli kəndləri, Gürcüstan ərazisində
əhalisi yalnız azərbaycanlılardan ibarət
və gürcülərin
Daqaruxlo, azərbaycanlıların
Dağ arıxlı dediyi, amma tarixi
sənədlərdə "Məryəmli" kimi keçən kənd, Şuşada İsa bulağı və s.
Multikulturalizmin mədəni irsimizdə dini əks-sədasından
danışanda mövzunu
əsasən klassik ədəbiyyat və folklor nümunələri
üzərində qururuq,
incəsənətin başqa
növlərinə bir
qayda olaraq toxunmuruq. Səbəb odur ki, Azərbaycan professional musiqi
ənənəsi, rəngarlıq,
heykəltəraşlıq və s.-nin inkişafı əsasən
sovet dövrünə
təsadüf etmişdir
ki, bütün sahələrdə olduğu
kimi sövet dövrü ədəbiyyatı
və incəsənətimizdə
dini obrazların tərənnümünə ümumi
bir qadağa qoyulmuşdu. Hərçənd bizə məlumdur ki, Ü.Hacıbəyov
"Şeyx Sənan"
dramının motivləri
əsasında opera yazıbmış,
ancaq bəlli olmayan səbəblərdən
indiyədək üzə
çıxmamış qalır.
H.Cavidin oğlu, istedadlı gənc bəstəkar Ərtoğrul Cavid də bu dram üçün musiqi bəstələyirmiş, deyilənə
görə yarımçıq
qalıb.
"Qurban ollam nazına/ Nazına, avazına/ Səni çoxdan sevirəm" nəqəratlı bir Azərbaycan mahnısı
var, xanəndələrimizin
ifasında xalq havası kimi təqdim olunur. Deyilənə görə, musiqisini Cəfər Cabbarlı bəstələyib və
sözlərini də
Bakını azad etmiş türk ordusunun şərəfinə
yazıbmış. Sonradan
sözləri dəyişən
bu mahnının bir kupleti azərbaycanlı xanəndələrin
dilində indi belə səslənir:
"Gedərəm kilsəyə
girrəm, / dönərəm
xaçpərəst ollam./
Qurban ollam nazına, / nazına avazına, / səni çoxdan sevirəm".
Azərbaycan multikulturalizminin incəsənət
nümunələrində az
da olsa yenidən
tərənnümü ölkənin
milli müstəqilllik
illərinə təsadüf
edir. Fərhad Bədəlbəylinin "Ava Maria"
əsərini bu mənada musiqimizdə ilk nümunə saymaq olar. Rəngarlıqda
İsa Məsihi canlandıran çox istedadlı rəssamımız,
həyatdan vaxtsız getmiş Ucal Haqverdiyev olub. Maraqlıdır ki, bu etnik türk pravoslavlığı qəbul
etmişdi və həyatının son illərində
kilsə freskalarını
da çəkirdi.
Və
son dövrlərdə Azərbaycanda
belə bir rəssamın yaradıcılıq
fəaliyyətini həm
də əslində ölkənin əsrlərcə
formalaşmış multikuralizm
mühitinin maraqlı
faktlarından saymaq lazım gəlir.
Yeri gəlmişkən, ölkəmizdə
son dövrlər multikulturalizmə
islam teologiyası
baxımından da töhfələr verilmişdir.
Bu sətirlərin müəllifinin
"İsa Məsih",
"Yamanlığa yaxşılıq:
Bibliya və Quran işığında" başlıqlı
tədqiqatları, "Bibliyada
və Quranda Eko-Teologiya Uyğunluqları"
monoqrafiyası, eləcə
də "İslamda etiqad azadlığı məsələsi" mövzusunda
çoxsaylı məruzə
və çıxışları
dini durumda da multikultural ovqatın yayılmasına
xidmət məzmununda
olmuşdur.
Azərbaycan öz milli müstəqilliyini
qazanandan sonra İsa Məsih obrazı bir daha poeziyaya qayıtmağa başlayır. Klassik poeziya
nümunələrindən fərqli olaraq indiki şairlərin İsa Məsih təliminə müraciəti
əsasən dövrün
ağrı-acılarına sevgilə üstün gəlməyin zərurətini
car çəkməklə bağlıdır. Görkəmli şairimiz Vaqif Bayatlının bir şeirində olduğu kimi:
Min ildi, milyon ildi
Sənə sarı qaçıram
ayaqlarım sevinir,
yolum sevinir, Allah.
hər gün Sənin Göyünə
mismarlanır qollarım
mismarlanır, dincəlir,
qolum sevinir, Allah.
Sevgin, yalnız sevgin var,
qollarımın gözündə.
Bəs nədən əzab gəzir,
qolumu dəlib yaran
mismarların üzündə?!..
Sovetlərin vaxtilə qadağan etdiyi dini dəyərlərin milli müstəqillik dövründə bərpası zamanında belə şeirlər tamamilə yeni bir ovqatda multikulturalizmə xidmət edir. Müasir Azərbaycanın başqa bir şairi də bu mövzuda qələm çalıb. Bu, digər bir görkəmli şairimiz Ramiz Rövşəndir. "Çarmıxdakı İsa" adlı bir şeiri var.
Ramizin İsa Məsihə münasibəti Füzulidə olduğu kimi islam teologiyası ilə səsləşmir, çünki müsəlmanlar çarmıxa çəkilən şəxsin İsa olduğuna inanmırlar, Quran-da yazıldığı kimi həmin şəxsin bir başqası olduğunu düşünürlər. Şair isə xristianlıqda Ata-Oğul-Müqəddəs Ruh üçlüyü ilə assosiasiya yaradan misralarında belə deyir:
Mən sənin oğlunam bu yer üzündə,
həsrətinlə göyə çox baxdım, Allah.
Axır ki, arzuma çatdım deyəsən,
ayağım üzüldü torpaqdan, Allah.
Daha yerlə göyün arasındayam,
çarmıxa çəkilib qalmışam daha.
Mismarlanıb ayaqlarım, əllərim,
özüm öz tabutum olmuşam daha.
Əlbəttə, şeirdə İsa Məsih ümumiləşmiş
İnsan obrazıdır. Yer kürəsindəki əzablardan
qurtulub Tanrıya qovuşmağa can atan İnsan obrazı ki, poetik təcəssümünü
İsada tapır. Və bu şeir dini
şeir də deyil. Ancaq müsəlman oxucularına
xristian teologiyası prizmasından xitab edən şair dini tolerantlığa da, multikultural mühitə də beləcə öz töhfəsini vermiş olur.
Nəriman Qasımoğlu
525-ci qəzet.- 2015.- 11 sentyabr.- S.4.