Özümə yazdığım misralar

Düşdünmü taleyin sərt qışına sən?

Dözdünmü qarına, yağışına sən?

Bir ürək oduna ya isinəsən,

Ya ölüb gedəsən bu yer üzündən!

Yoxdu bu dünyada adam mən adda,

Çəkməyin adımı çəkilən adda!

Daş olub qalınca qara daş altda,

Quş olub gedəsən bu yer üzündən!

İnsandı, büdrədib yıxan insanı,

İnsandı, sonuna çıxan insanın!

Göydə buludları bir hədəf sanıb,

Tuş olub gedəsən bu yer üzündən!

Hər ömür arzudan min addım qısa,

Nə tapdı bu Yerdə udan, uduzan?

Gəlib yaşadığım Yer yaxşıdısa,

Niyə ərşə çıxır su yer üzündən?

Qayıtmaq qayıtmaqdısa...

Ürəyim ağ varaq idi,

Ləkələr hardan çıxdı?

Gözükölgəli deyildim,

Kölgələr hardan çıxdı?

Atəş səsi... Körpə səsi...

Qəlb doğrayır, nəfəs kəsir...

Bütöv idi Yer kürəsi,

Ölkələr hardan çıxdı?

Qarabağ “pay” torpaqdısa,

Qorxu uzun, qeyrət qısa.

Qayıtmaq qayıtmaqdısa,

“Bəlkə”lər hardan çıxdı?

Gəlmədin

Baxışlarım asılıb qalmışdı dan yerində,

Düşüncələr selində fikrim səfərə çıxdı.

Gecə də gecələdi gecələrin birində,

Səhərlərin birində səhər səhərə çıxdı,

- Gəlmədin ki, gəlmədin!

Məni özümdən alan gülüşünü, səsini,

Şirin xatirələrin selində axtarmışam.

Qara buludlar tutub ömrümün çevrəsini,

Səni ağ buludların belində axtarmışam,

- Gəlmədin ki, gəlmədin!

Sən gedəli ömrümə kədər kədərlə gəldi,

Qara yaylıq asılıb könlümün qapısından!

Nə gəldi səndən sonra böhtanla, şərlə gəldi,

Özümü də tapmıram adamlar arasında,

- Gəlmədin ki, gəlmədin!

Qeybəmi çəkilmisən, səsin yox, sorağın yox,

Ya Aya çevrilmisən, ya Günə çevrilmisən?

Ya da bir insan kimi qalmağa marağın yox,

Bəlkə çıxıb bu Yerin peykinə çevrilmisən?

- Gəlmədin ki, gəlmədin!

Yoxsa, zaman kimisən-gedirsən, dönüşün yox...

Hicrana necə qıydın, həsrətə necə qıydın?!

Bu hüsnü-camal ilə bu Yerlərlə işin yox,

Sən elə mələyiydin, göydə yaşamalıydın,

- Gəlmədin ki, gəlmədin!

Sevsən...

Bir bağçada bar verməyən ağaca tənsən,

Bu həyatda açılacaq izin olmursa.

Niyə görən seviləndə sən elə sənsən,

Fəqət sevsən, dəyişirsən, özün olmursan?

Dərdin yoxsa, həmdəminin dərdidi dərdin,

Necə dönür əqidənin avandı tərsə?

Bir vaxt ölüm qorxusundan sən gizlənərdin,

İndi onun əvəzinə ölüb gedərsən.

Gözlərində yaş dayanmaz, damar qəlbinə,

İçin-için ağlayarsan hicrana görə!

Sanarsan ki, bu dünyada döyünür sinən

Yorulmadan, usanmadan bir ona görə...

Bir gün tutar əllərindən o sirli qadın,

Düşünərsən ucalardan ucasan, uca.

Sanarsan ki, bu dünyada dərdin qalmadı...

Bir də onda ayılarsan, yuxuymuş ancaq...

İlğımdı gözümdən uzaq sevinclər

Nə xeyir, nə şərdə görünməz yeri,

Kim ki, ayırmadı xeyirdən şəri.

Tutar sevincin də yaşı gözləri,

Kimin ki, könlündə qəm izi yoxdu.

İlğımdı gözümdən uzaq sevinclər,

Titrədir könlümü sazaq sevinclər.

Çox olub qəlbimə qonaq sevinclər,

Amma kədərimdən əzizi yoxdu.

Köçərəm, dünyada qalacaq nəyim?

Qanadlı illərdi işıqdan yeyin.

Allahın verdiyi ömrün, taleyin,

Yaxşı ki, üstündə faizi yoxdu.

lll

Necə könlüm vurulmasın, necə gözüm düşməsin,

Qar üstündə yeri görüm qara izin düşməsin.

Bu dünyada tənha yoxdu, kimsəsi var hər kəsin,

Mənim məhkum taleyimə hakim olan, hardasan?

Məndə qalan quru candı, ruhum sənlə gedəndi,

Ahım zildən zilə çıxan, könlüm fəryad edəndi.

İslandığın yağış deyil, gözümdəki bu nəmdi,

Bu biçarə dərdlərimə həkim olan , hardasan?

Hər buludun arxasında gizlənməz gün səmada,

Səndən uzaq sahil mənəm, məndən uzaq sən ada.

Açar verməz dəli könlüm nə qohuma, nə yada,

Min-min gözəl sırasında təkim olan, hardasan?

Elməddin MƏTLƏB

525-ci qəzet.-2016.- 27 avqust.- S.22.