Dünyadan qaçan İşıq əmi

Fikrət Sadıq da bu dünyadan qaçdı. Özü demişkən, dünyanı başına götürən yalandan, ola-ola olmayandan, olmaya-olmaya olandan qaçdı. Təbii, o, bir daha gələn deyil. Kim qayıdıb ki? Amma o, dönməyəcəyinin səbəbini bilən adam idi. Odur ki, sözünü ürəyində saxlamadı, işığını götürüb qaçdı...

...Xəbərini onun doğma ocağında - Azərbaycan Yazıçılar Birliyində eşitdim. Ürəyimdə "İşıq əmi getdi", dedim. Həmin günü Birlikdə dərin bir sükut vardı. "Natəvan" klubundan başqa. Orada kitab təqdimatı keçirilirdi. Mən də dəvətli olduğumdan üçüncü mərtəbəyə qalxdım. Birtəhər yer tapıb əyləşdim. Düzü, kimlər nə danışdı, bilmədim, çünki o mərasimdə "yox" idim. Amma "Natəvan" klubu Fikrət Sadıqla bağlı xatirələrimi mənə apaydın göstərən məkana çevrildi. Onu elə ilk dəfə Birliyin pilləkənində görmüşdüm. Elə bil yanımdan bir işıq ötüb keçmişdi. Sonradan bu "işığın" kimliyini xalam Arifə Əliyevadan öyrəndim. Yazını oxuyan, məni yaxından tanımayanlar üçün deyim ki, xalam 40 ilə yaxındır AYB-də məsul vəzifədə çalışır. Bu baxımdan, AYB də mənə olduqca doğma yerdir. Yadımdadır, xalam ondan danışanda gözləri parladı, üzü işıqlandı. İndi isə gözləri dolub boşalır...

Çox keçmədi ki, Fikrət müəllimlə yaxından tanış oldum. Elə bil illər sonra doğma babamı tapdım. Düzdür, onunla nəvə-baba kimi uzun-uzadı söhbətlər etmədim. Nədənsə, vaxtını almağa utanırdım. Elə indi də düşünürəm ki, söz adamının zamanından götürmək, sətirlərə düşə biləcək fikirlərin qol-budağını sındırmaq kimidir. Lakin qısa görüşlərdə onun həlim səsi, aydın, məntiqli nitqi məsləhətlərini yaddaşıma ötürürdü. Deyim ki, xalamla qonşu otaqda oturduğuna görə, bəzən ona çayı mən aparırdım. Nəinki xalam, elə mən də şairin qulluğunda dayanmaqdan böyük qürur duyurduq. Niyə də yox? Axı, o, yalnız iş saatında deyil, bütün günü sözün keşiyini çəkənlərdən idi. Özü də vicdanla. Səmimi deyim ki, bu cür insanların qədrini bilməyi özümə həmişə borc bilirəm. Təəssüf, indi sözə həssas olanların sayı sürətlə azalır. Bir də axı, insan həmişə işıq gələn tərəfə gedir. Fikrət Sadıq da bir nur parçası idi.

Qəribədir, günlərin bir günü onun haqqında haradasa oxudum ki, demə, o hələ tələbə olmazdan öncə montyor işləyibmiş. Şamaxının kəndlərinə yollanıb, evləri çıraqban edirmiş. Ona görə də kənd uşaqları onu "İşıq əmi" deyə çağırırmışlar. Bunu oxuyanda ifadə ürəyimə elə yatdı, o gündən Fikrət müəllimə özlüyümdə "İşıq əmi" deməyə başladım.

Xatirələr məni çalışdığım "Pəncərə" jurnalına aparır. Jurnalımızın hər nömrəsində şeir və fotolar təqdim edirdik. Beşinci nömrəni hazırlayanda baş redaktorum Günel Anarqızı Fikrət Sadığın şeirlərini vermək istədi. Həvəslə İşığın yanına getdim. Həmişəki kimi "Salam, ay bala!"-dedi. Jurnalımızın adını eşidəndə ürəyi açıldı, pəncərə fəlsəfəsini anlatdı. Axırda dedi ki, "Bala, pəncərəniz həmişə açıq olsun!". Bir neçə gündən sonra şeirlərə görə yenidən yanına gedəndə mənə bir kağız parçası verdi. Əlavə etdi ki, "Xeyir-dua"nı jurnalınız üçün yazmışam:

Ta əzəldən evin gözü olubdu,

Olsun indi elin gözü - "Pəncərə".

Şüşələri yoğrulubdu mehrdən

Taybataydı qocalara, gənclərə.

Jurnalın çapından sonra bir neçə nüsxə götürüb yanına getdim. Təbii, sevindi. O gündən hər dəfə məni görəndə qayğıkeşliklə "Pəncərə"ni soruşurdu. Bir müddət sonra jurnalla bağlı yenə də otağına yollandım. Bu dəfə Orxan Fikrətoğlunun hekayəsini istəyirdim. Oğlunun adını eşidən kimi sanki qanadlandı, ayağa qalxıb şkafdan kitabını götürdü. Həvəslə onun hekayələrindən danışdı. Amma hekayə vermədi. Orxanın özüylə məsləhətləşməyimi istədi. Belə də etdik...

Yazdıqca xatirələr bir-bir yaddaşımdan boylanır. 2009-cu ildə kitabım yenicə nəşr olunmuşdu. Bir nüsxə götürüb yanına getdim. Növbəti dəfə görüşəndə hekayələrimi oxuduğunu söylədi. Pritçalarım yaman xoşuna gəlmişdi. Ona görə də həmişə "yaz", deyirdi. Günlərin bir günü isə mənə "Bugünnamə 2" kitabını hədiyyə etdi. İçini yazdı: "Qələm təcrübələrini oxuduğum, bəyəndiyim, gələcəkdə gözəl nasir olacaq (indi də gözəldir) Ülviyyə xanıma Fikrət Sadıqdan bir baba yadigarı! 2009". İndi o yadigarı yanımdadır. Hərdən sözlərinə baxıb, ürəyini oxuyuram. Dördlüklərində bir narahatlıq var... Ümümiyyətlə, o, narahat adam idi. Elə ona görə də ürəyini rahat etmək üçün həmişə hamını Allaha tapşırırdı.

Axırıncı dəfə onu xalamın otağının qapısını açıb sağollaşarkən gördüm. Hər zamankı kimi "Allah amanında bala!" dedi. Sonra dəhlizdən onun əsasının səsi gəlməyə başladı. İndi əsa səsini başqa səslər əvəz edir. Haradasa, iki ilə yaxın idi ki, Fikrət müəllimi görmürdüm. Bir neçə dəfə ona baş çəkmək istəsəm də, günü-günə satırdım. Amma onu görmək, dilindən "bala" sözünü eşitməyi çox istəyirdim. Bir də istəyirdim ki, qələm tutan əlindən öpüm...

Bağışla məni, İşıq əmi, əlindən öpə bilmədim. Amma mən də bu dünyadan qaçana kimi misralarını öpəcəyəm.

Ülviyyə HEYDƏROVA

525-ci qəzet.- 2016.- 9 dekabr.- S. 7.