Bir görüşün iki notu

Bu günlərdə yaxın dostlardan birinə rast gəldim. Oturub, ötən illəri yada saldıq.

Söhbət Ağdamdan, Sadıq Murtuzayevin Abdul-Gülablıda qurub-yaratdıqlarından düşəndə dostum qəfil susdu. Görünür, doğma yurd yerlərinin həsrəti onu qəhərləndirdi. Handan-hana baxışlarını üzümə çevirdi.

- Nə vaxtdır, Sadıq Nəbi oğlunu görmürəm. O, çox hünərli və təpəli kişidir. Əsl yaradıcı, qurucu adamdır. Bilirsən, o, işlədiyi bölgələrdə nələr tikib-qurmuşdu? Heyif oldu Ağdamda qoyub gəldikləri. Ermənilər hamısını yandırdılar. Çörək muzeyini, qeyri-adi çay evini, Gülablının istirahət mərkəzini, Şahbulaq seyrangahını, - bütövlükdə Ağdam şəhərini tarmar elədilər... Çox heyif!

Dostum söhbətinə ara verib, yenidən mənə baxdı:

- Eşitmişəm, siz tez-tez görüşürsünüz. Yenə əvvəlki Sadıqdır, yoxsa...

- Sadıq Nəbi oğlunu məndən niyə soruşursunuz - dedim. - Murtuzayevlə uzun illər bir yerdə işləmisiniz axı.

Bəlkə belə deyil?

Dostum dərindən köks ötürdü.

- Orası elədir, - dedi. - Bir yerdə işləsək də, bir əqidəyə qulluq etsək də, heç birimiz Sadıq kişiyə tay ola bilmərik. O yorulmadan işləyir və işindən də zövq alır, bu zövq, həvəs də Sadıq Nəbi oğlunu cavan saxlayır. Sadıq həmişə zamana dov gələn, istədiyinə nail olan şəxsiyyətdir. Day bizim kimi, - o yanına söykədiyi əl ağacına - çəliyə baxdı - üçayaq olmaz. Gərdişi-dövran mənim heyimi kəsib, dizimin üyünü qırıb. Çəlik söykənəcəyim, daş-divar dirənəcəyim olub. Həm də indi zaman dəyişib. Dünyanın qaç-qovunda kim-kimi arayıb-axtarır? Hərə öz problemi, öz dərdi-səri ilə əlləşir. Dost da yaddan çıxıb, tanış da...

Dostumun söhbətindəki bu qəmli notlar məni təsirləndirdi. Onun könlü açılsın deyə, Sadıq Nəbi oğlunun o vaxtlar olduğu kimi, indi də yazıb-yaratmaqdan qalmadığını və zamanın çətin yollarında inamla irəlilədiyini dostuna deməyi və bu şeiri yazmağı özümə borc bildim.

Dost, bilirsən Sadıq kişi hardadır?

Harda lazım olsa, həmən ordadı,

Hara getsə yönü-səmti yurdadır,

Vətənsevər bir qəhrəman kimidir.

O, zaman palıddı, kökü dərində,

Zehni, düşüncəsi, fikri yerində,

Pələng gücü vardır biləklərində,

Doxsanında cavan oğlan kimidir.

Özü göyəribdi qaya çatında,

Rişələri yerin yeddi qatında,

Əsl polad xisləti var zatında,

Daim haqsızlığa qalxan kimidir.

Bəbir biləklidir, aslan ürəkli,

Millətə, vətənə, yurda gərəkli,

Açıq süfrəlidir, halal çörəkli,

Səxada Yusifi-Kənan kimidir.

Təzəcə çatsa da doxsan yaşına,

Qar yağmayıb kirpiyinə-qaşına,

Sanki qartal qonur qaya başına,

Yenə baxışları tərlan kimidir.

Həm alimdi, həm nasirdi, həm şair,

Köksündə yurd salıb min dastan, şeir,

Gah özündən, gah da özgədən deyir,

Evi aşıqlara meydan kimidir.

Gəzintiyə çıxır dan söküləndə,

Seyrəngahdan dönür günəş güləndə,

Çəkir cəfasını bağda gülün də, -

Bağı da cənnəti-rizvan kimidir.

Vüqarı dağlarla durub yanaşı,

Edib çox nadanla qeyrət savaşı,

Xəbisə, nadana, naşıya qarşı,

Yumruğu ən ağır zindan kimidir.

Hərdən həlim olur, hərdən sərt olur,

Hərdən ovxar poladdan da bərk olur.

Qəzəblənsə şimşəklərə görk olur,

Tufandağda qopan tufan kimidir.

Elin şadlığında, kəndin toyunda,

Cavanları hərdən yorur oyunda,

Odur yol-ərkanı İlisuyun da,

Danyaldan sonrakı sultan kimidir.

Dövrana dov gələn o türk oğlu türk,

Çoxdan bu dünyanı edib saf-çürük.

Aqildən-aqildir, müdrikdən-müdrik,

Torpağı dirçəldir, loğman kimidir.

Yurda sığmır onun adı, şöhrəti,

Eldə qədərsizdir xətri-hörməti.

Torpaqla, insanla mehri-ülfəti,

Bu gündən sabaha nişan kimidir.

O, haqdan yazılan bir şah əsərdi,

Elmi, zəkası da dünya qədərdi,

Həm sevinci, həm kədəri, həm dərdi,

Qəm sarvanı Məmməd Əfşan kimidir.

2016

Məmməd Əfşan

525-ci qəzet.- 2016.- 10 fevral.- S.7.