İmperiyalar
və onların süquta sürüklənməsi
(Əvvəli ötən şənbə
sayımızda)
8.
Müharibənin son ili
1918-ci ilin
martında Rusiyanın müharibədən geri çəkilməsi,
nəticənin Almaniyanın öz xeyrinə olacağı barədəki
ümidini təzələdi. Rusiya üzərində qələbə
Lyudendorfu və əksər alman liderlərini inandırdı
ki, bir son hərbi oyun keçirmək - hərbi pat vəziyyətinə
son qoymaq üçün Qərbdə böyük bir
hücum təşkil etmək lazımdır. Alman
hücumu martda başladı və iyul ayına qədər
davam etdi. Alman qüvvələri yenidən
Marna çayına tərəf 40 mil irəliləməkdə
uğur qazandı, artıq Parisə 35 mil məsafə
qalırdı. Lakin Müttəfiqlər fransız
generalı Ferdinand Foşun başçılığı
altında və gəlib çatmış 140 min nəfərlik
təzə amerikan qoşunlarının köməyi ilə əks-hücuma
keçdilər, almanları 18 iyulda Marna üzərindəki
ikinci döyüşdə məğlub etdilər. Lyudendorfun oyunu uğursuz oldu. Öz
ehtiyatlarından istifadə etməklə Lyudendorf başa
düşdü ki, məğlubiyyət labüddür. Qitəyə bir milyondan artıq tərkibdə
amerikan qoşunun gəlməsi ilə Müttəfiq qüvvələri
Almaniyaya tərəf cəsarətlə irəliləməyə
başladılar.
29 sentyabr 1918-ci ildə general Lyudendorf alman
liderlərinə məlumat verdi ki,
müharibə uduzulmuşdur. Məğlubiyyətin
yükünü ordunun üzərinə qoymamaq
üçün Lyudendorf tələb etdi ki, hökumət ləngimədən
sülh xahiş etsin. Alman rəsmiləri
biləndə ki, Müttəfiqlər sülh
bağlamağı istəmirlər, onlar islahatlara
başladılar ki, liberal hökumət qursunlar. Lakin bu islahatlar taqətdən düşmüş və
qəzəblənmiş alman xalqı üçün
çox gec gəlmişdi. 3 noyabrda Kildəki
hərbi-dəniz birləşmələri qiyam qaldırdı
və bir neçə gün ərzində Rusiya sovetlərinin
alman versiyası kimi fəhlə və əsgər
şuraları bütün Şimali Almaniyada yaradıldı.
Onlar mülki və hərbi
inzibatçılığa nəzarəti ələ
keçirdi. II Vilhelm ictimai təzyiqə təslim
oldu və 9 noyabrda ölkəni tərk etdi. Bu vaxt sosialistlər Fridrix Ebertin
başçılığı altında respublikanın
qurulduğunu elan etdilər. İki gün
sonra, 11 noyabr 1918-ci ildə yeni alman hökuməti ilə
bağlanan barışıq qüvvəyə mindi. Müharibə başa çatdı, lakin müharibənin
hərəkətə gətirdiyi inqilabi qüvvələr hələ
taqətdən düşməmişdi.
9.
Müharibənin itkiləri
I Dünya
müharibəsi Avropa sivilizasiyanı viran qoydu. Sayı 8 və 9 milyon
arasındakı əsgər döyüş meydanlarında həlak
olmuşdu, digər 22 milyon yaralanmışdı.
Müttəfiqlər və onlara qoşulan
dövlətlər I Dünya müharibəsinə 42 milyondan
artıq adam cəlb etmişdi və 5
milyondan artıq adam itirmişdi. Mərkəzi Dövlətlər
Türkiyə və Bolqarıstanla birlikdə 23 milyona
yaxın adam səfərbərliyə almış və 3,4 milyon adam itirmişdilər.
Müharibədən
çıxanların bir çoxu sonralar döyüşdə
aldıqları yaralardan ölürdü və ya adamlar
qollarını, ayaqlarını itirməkdən və ya digər
formada olan zədələrdən əziyyət çəkirdilər. Çox sayda gənc
adamın ölümü və ya zədə alması nəticəsində
Avropa ölkələrinin çoxunda doğum dərəcəsi
nəzərə çarpan qaydada aşağı
düşmüşdü. I Dünya
müharibəsi öz veteranlarının “itirilmiş nəslini”
yaratdı. Onlar zorakılığa adət
etmişdilər və vuruşanların müharibədən
sonrakı dəstələrini yaratmaqla Mussoliniyə və
Hitlerə hakimiyyətə yiyələnməkdə köməklik
göstərdilər.
Təkcə əsgərlərin
ölümü ağır təsir
bağışlamırdı. Saya-hesaba gəlməyən
mülki adamlar müharibədən, vətəndaş
müharibəsindən və ya aclıqdan
ölmüşdü. 1915-ci ildə Türk hökuməti
erməni azlığının üsyan etməsindən və
onların ruslara kömək göstərməsindən
şübhələndiyindən, kişi
cinsindən olan bəzi erməniləri öldürməyə,
qadın və uşaqları sürgün etməyə
başladılar. Türkiyə vətəndaşları
olan erməni azlığı ruslara kömək etməyə
çalışır, əslində müharibə
dövründə öz dövlətlərinə
qarşı xəyanət edirdilər. Axı
savaşda xəyanət müharibə silahı hesab olunur.
Ermənilər də dövlətin tədbirlərinə
cavab olaraq türkləri qətlə yetirməyə əl
atırdılar. Ümumiyyətlə, böyük faciə
baş verdi. Çox sayda erməni
qırğına məruz qaldı, sürgün olunanlar isə
səhralarda və bataqlıqlarda dəhşətli əzablara
düçar oldular. Qətlə yetirilən türklər
də az deyildi.
I Dünya
müharibəsi təkcə itkiləri, əzabları, dəhşətləri
ilə xatırlanmaqla yanaşı, onun bircə səhnəsi
həm də bir-birilə vuruşan iki imperiyaya - Britaniya və
Osmanlı imperiyasına görkəmli siyasi xadimlər bəxş
etmişdi. Söhbət
1915-ci ildə gedən Qallipoli döyüşündən
gedir, onun təşəbbüskarı gələcək
Britaniya baş naziri, II Dünya müharibəsindəki qələbənin
arxitektoralarından biri Uinston Çörçill, ikincisi
1945-ci il seçkilərində Leyborist partiyasının qələbəyə
çatdırmaqla baş nazir kimi Çörçilli əvəz
edən Klement Ettli idi. Üçüncüsü
isə yeni Türkiyə Respublikasının banisi, sonralar
Atatürk adlanan Mustafa Kamal idi. Onlar öz
ölkələrinin tarixində mühüm rol oynamaqla yanaşı,
beynəlxalq aləmdə də böyük nüfuz sahibləri
olmuşdular.
Uinston
Çörçill Qallipoli döyüşündə
ingilislərin türklər tərəfindən
biabırçı məğlubiyyətinin əsas təqsirkarı
idi, çünki bu əməliyyatın keçirilməsinin
müəllifliyi Admirallığın birinci lordu kimi ona məxsus
idi. O,
özü döyüş səhnəsində olmasa da, əməliyyata
rəhbərlik etmişdi. Belə
uğursuzluğa görə o, hərbi-dəniz qüvvələrinin
komandanlıqdan istefa vermiş, günahı
başqalarının üstünə yıxmağa
çalışmışdı. Hətta
o, türklərin batırdığı ingilis gəmilərinin
köhnə olması bəhanəsini irəli sürərək,
guya onların batmalı olduğunu vurğulayaraq, bu
biabırçılığa haqq qazandırmağa
çalışmışdı. Lakin onu
nəzərə almırdı ki, batan gəmilərdə həlak
olan dənizçilər və əsgərlər axı
köhnə, qoca deyildilər, bu gənc adamların həyatı
niyə avantüra xarakterli əməliyyata görə qurban
verilmişdi?
Lakin bəlkə də
Çörçillin bu uğursuzluğu və istefaya getməsi
olmasaydı, onun alman nasizminin təhlükəsini gec də
olsa duyub, ona qarşı çıxması və II Dünya
müharibəsinin qızğın başlanğıcında
yenə də Admirallığın rəhbərliyinə
qayıtması, az sonra, 1940-cı ilin 10 mayında
döyüşən Böyük Britaniyanın baş naziri vəzifəsini
tutmasına səbəb olmazdı və daha böyük
miqyasda qisasa onu ilhamlandırmazdı. O, daha böyük qələbə
ilə Qallipoli ləkəsini öz üzərindən silə
bilərdi və bunu bacardı. Qələbəsi
isə onu daha yüksəklərə qaldırdı, ona
dünya şöhrəti bəxş etdi.
Klement Ettli isə
Qallipolidə vuruşmuş və yaralanmışdı. O, Leyborist partiyasının lideri kimi
1945-ci ilin iyul seçkilərində qalib gələrək,
Böyük Britaniyanın baş naziri seçilmişdi. Müharibə qəhrəmanı öz yerini
sülh dövrünə daha çox uyğun gələn bir
xadimə veriləsi oldu. Ettli
Britaniyanın dinc inkişafına, müharibədən
sonrakı iqtisadiyyatının bərpa edilməsinə,
müharibənin yaralarının sağaldılmasına böyük
töhfə verilmişdi, onunla bu sahədə hətta iki dəfə
baş nazir olmuş Çörçill də müqayisə
edilə bilməz. Leybolrist hökumətinin
uğurlu daxili və xarici siyasəti İngiltərənin
inkişafına xeyli təsir göstərdi. Onun hökumətə başçılıq etdiyi
dövrdə Hindistan müstəqillik qazandı və
imperiyanın dağılması ciddi sarsıntıya yol verilmədən
getdi. Çörçill isə daim hind
xalqının mübarizəsinə müqavimət göstərir,
bu mübarizənin lideri Mahatma Qandini istehza qaydasında
“çılpaq dərviş” adlandırırdı. Ettli
isə Hindistan məsələsində müdrikcəsinə
güzəştə getməyə üstünlük verdi. O, yəqin ki, başqalarından fərqli
olaraq Britaniya imperiyasının tənəzzülünü və
süqutunu qabaqcadan görməyi bacarırdı.
Qallipolidə
gənc polkovnik-leytenant Mustafa Kamal qələbənin
qazanılmasında mühüm rol oynamışdı. O, son anda türk əsgərlərinə
müraciət edərək yarımadadakı Britaniya qüvvələrini
suya tökməyi əmr etdikdə demişdi: “Mən sizə
hücum əmri vermirəm, mən sizi ölümə
göndərirəm”.
Mustafa Kamal
paşa Osmanlı imperiyasının xarabalıqları üzərində
Türkiyənin varlığını geniş təcavüzə
baxmayaraq, qoruyub saxlaya bildi və gənc demokratik, dünyəvi
dövlətin beşiyi başında dayandı. Onun hərbi istedadı, dövləti idarə
etmək bacarığı, verilmiş “Atatürk”
adının ali ləyaqətinə
bütünlüklə uyğun gəlirdi.
I Dünya müharibəsinin
digər maraqlı epizodlarından biri ondan ibarətdir ki,
müharibə dövründə gələcək İtaliya
duçesi Benito Mussolini İngiltərənin casusu kimi xidmət
göstərmişdi və casusluq fəaliyyətinə
görə Britaniya hökumətindən xeyli pul
almışdı.
10.
Sülhün məqsədləri
1919-cu ilin
yanvarında Parisdə toplanan qalib Müttəfiqlərin
sülh konfransında dövlətlərin çoxu xeyli daha
praqmatik motivlər əsasında hərəkət edirdi. Milli maraqlar, həmçinin
Paris sülh konfransında Böyük Britaniya baş naziri
Lloyd Corc 1918-ci ildəki seçkilərdə almanların dəhşətli
müharibəyə görə haqq ödəməli
olduqlarını vurğulamaq hesabına həlledici qələbə
qazanmışdı.
Fransa sülhə,
milli təhlükəsizliyinə aid ümidlərlə
konfransa gəlmişdi. Fransanın baş naziri Jorj Klemanso
inanırdı ki, fransız xalqı alman təcavüzünün
başlıca zərbəsinə məruz
qaldığından intiqam hissi ilə doludur. Həm də gələcək alman təcavüzünə
qarşı öz təhlükəsizliyinə əmin
olmağa layiqdir. Klemanso Almaniyanın
demilitarizasiya olunmasını, müharibənin haqqına
görə böyük alman təzminatlarının ödənilməsini,
Fransa ilə Almaniya arasında bufer dövlət kimi ayrıca
Reynlandın olmasını istəyirdi. Bu
tələbələrə ABŞ prezidenti Vudro Vilson qisas
duyğusunda olan və milli öz müqəddəratını
təyin etmək prinsipinə əks olan kimi baxırdı.
Baxmayaraq ki,
27 millət Paris Sülh Konfransında təmsil olunmuşdu, ən
vacib qərarları isə Vilson, Klemanso və Lloyd Corc verirdi. İtaliya Böyük Dörd dövlətdən
biri hesab edilsə də, çox az əhəmiyyətə
malik olan bir rol oynayırdı. Əlbəttə
ki, Almaniya gəlməmişdi, Rusiyada vətəndaş
müharibəsi getdiyinə görə, o da dəvət
olunmamışdı.
Vilson belə
qərara gəlmişdi ki, “Millətlərin Liqası” gələcək
müharibələrin qarşısını alacaqdır. Klemanso və Lloyd Corc bərabər
qaydada Almaniyanın cəzalandırılması qətiyyətində
idilər. Axırda yalnız kompromiss sülh
razılaşmasına nail olmağı mümkün etdi. 25 yanvar 1919-cu ildə konfrans Millətlər
Liqasının prinsiplərini qəbul etdi. Klemanso həmçinin Fransanın təhlükəsizliyi
üçün bəzi qarantiyalar əldə etməkdən
ötəri kompromissə getdi. Böyük
Britaniya və Birləşmiş Ştatlar söz verdilər
ki, Almaniya Fransaya hücum etsə, axırıncıya kömək
göstərəcəklər.
Parisdə son sülh
razılaşmaları məğlub edilmiş millətlərlə
- Almaniya, Avstriya-Macarıstan, Bolqarıstan və Osmanlı
imperiyası ilə beş ayrıca
müqavilələrdən ibarət idi. Versal
müqaviləsi 28 iyun 1919-cu ildə Almaniya ilə imzalanmaqla
daha mühüm əhəmiyyət kəsb edirdi. Almanlar kəskin sülh gözləyirdilər, lakin
müqavilə daha sərt oldu. Almanlar
xüsusən “Müharibə təqsiri maddəsi” adlanan 231-ci
maddə ilə özlərini bədbəxt hesab etdilər.
Ona görə Almaniyanın və Avstriyanın müharibəni
başlamağa görə məsuliyyət
daşıdığı bəyan edildi və göstəriş
verildi ki, Almaniya vurduğu bütün ziyanlara görə təzminat
ödəməlidir. Çünki
müharibə “onların (Müttəfiqlərin) üzərinə
Almaniyanın və onun müttəfiqlərinin təcavüzü
ilə qoyulmuşdur”. Müqavilə təzminatın
miqdarını müəyyən etmədi, bu, sonralar təzminat
komissiyası tərəfindən müəyyən ediləcəkdi.
Almaniya öz
ordusunun tərkibinin 100 min nəfər olması
üçün onu ixtisar etməli idi, hərbi-dəniz
qüvvələrindən imtina etməli və hərbi-hava
qüvvələrini məhv etməli idi. Almaniyanın ərazi itkiləri
Elzas və Lotaringiyanın Fransaya və Prussiyanın bölmələrinin
yeni Polşa dövlətinə verilməsi idi. Üç kiçik ərazi Belçikaya verildi,
Lüksemburq alman birliyindən azad edildi. Sileziya
zonaları Almaniyadan alınıb Çexoslovakiyaya verildi.
(Ardı
var)
Telman Orucov
525-ci qəzet.- 2016.- 23 iyul.- S. 20-21.