Qoytuləli körpüsü - “Bir sədanın ardınca” povestindən parça

(Əvvəli ötən şənbə sayımızda)

... Həbibin başında elə bil dəyirman daşı fırlanırdı. Fikri çalxalanır, xəyalı bu gecənin zülmət qaranlığı kimi sanki dərin bir quyuya düşürdü.

İndi gəl, ayırd elə, bu qədər səsin-sədanın içində kimin hayqırtısıydı onu yuxusundan oyadan? Baqqalın səsi deyildi, baqqal heç qışqırmaz da, çünki alıcının köləsidir; Qoytuləli də o qədər həlim adamdır ki, öz səsini özü ancaq eşidə, Güleyşəninki də Allahı, bir də Qoytuləlini çağırıb dua-sənə eləməkdi... Səlimağanı da Dicvicinnilər bir ağaca elə sərib yerə yatırtdılar ki, daha heç vay-dədə-vayı qışqırmağa da nə heyi, nə də macalı olmazdı. Dicvicinli “qana-qan” deyə bağıran, dam-daşı lərzəyə gətirib yerindən oynadan germic kimi əsib kükrəyən o qisasçılar! Həə, heç o germicin səsindən yatmaq olur ki, oyanasan da... Ancaq onlar da “öldürün” - deyə qışqırırdılar. O qışqırıq da Həbibin yuxuda eşitdiyi haraya heç bənzəmirdi...

lll

...Öz qismətinin sorağına çıxan Qoytuləli, arabir özünü danlayıb yamanlaya-yamanlaya, bəxtini qınaya-qınaya, var gücünü toplayıb “ya Ərdəbil, gəlirəm”, - deyib düşmüşdü yolun ağına.

Küçədə qalıb ayaza dözəsi halı yox, karvansaralıq da pulu-parası. Elə bu məətəlçiliklə də axır ki, gəlib yetişdiyi Ərdəbilin küçələri ilə sələ-sələ yeriyərək boz ulağı da yedəyində gəlib bir baqqal dükanının bərabərinə yetişmişdi.

Baqqal dükanının qarşısında duran yaşlı bir kişi üzüm satırdı. Axşam tərəfi olduğundan elə bazarın, alış-verişin də axırıydı.

İlk əvvəl müştəri sandığı, ulağı yedəyində yetişib üzbəüz dayanıb baxan adamın uzaq yoldan gəldiyini duyan üzüm satan kişi elə yerindəcə səslənib:

- Uzaq yoldan gələnə oxşayırsan, ay qardaş, yaxın gəl, bu Allah nemətindən götür dad, qonağımız ol, - deyə səxavət göstərdi.

Ac Qoytuləli də ta bayaq irəli yeridi. Yaxınlaşıb kişinin ona uzatdığı bir salxım üzümü alaraq kənara çəkilib gilələrini bir-bir dənləyib ağzına ata-ata:

- Ay Qoytuləli, Ərdəbilə get, Ərdəbilə get, deyə-deyə məni yol-yorğunu etdin. Gəldim, hə, budur. Bu da Ərdəbil, qismətim, demə, bu bir salxım üzüm imiş, - deyə yuxuda gördüyü, onu bu ağır yolçuluğa məcbur edən pirani qocanın ardınca danışıb deyinməyə başlayanda üzüm satan kişinin qulağı yolçunun bu giley-güzarını aldı, bir az da dinşək kəsilib:

- Ay qardaş, o nə giley-güzardı belə edirsən, kimdən, nədən şikayətlənirsən, danış biz də bilək. Bəlkə bir himayətimiz toxundu, - deyə qərib adamın halına acıyaraq qayğısına şərik oldu.

Elə Qoytuləli də necə ki, indiyəcən necə ki, biz nəql etmişdik, açıb danışdı ki, bəs belə-belə... Neçə müddətdir ki, nurani bir qoca yuxuma girib elə hey Ərdəbilə get, Ərdəbilə get, qismətin ordadır, al qayıt qismətini, -deyib gündüzümü də gecəmə qatıb qaraltmışdı. Axırda da ki, bu səfərə çıxmaqda ləngidiyimə görə az qala məni döyüb öldürəcəkdi. Hə, budur, mən də qocanın vədinə inanıb çox uzun, məşəqqətli bir yol keçib gəlmişəm, nə qalmağa yerim var, nə də xərcləməyə pulum-param. Qoytuləli sözünün bu yerində dərindən köks ötürüb: - İndi də qalmışam küçələrdə bu ayaza, qismətim də elə bu bir salxım üzüm imiş ki, Allah da sənin atana rəhmət eləsin, onu mənə verdin, indi yeyib ac qarnımı doydururam...

Üzüm satan kişi də qayıdıb deyəsən ki, ay pir olmuş, heç yuxuya da inanıb bu qədər uzaq yolu min bir əziyyətlə keçib gələrlər? Üzüm satan kişinin sifətinə birdən-birə nədənsə kinayə sayaq bir təbəssüm qondu bir ara susub sonra da qəhqəhə çəkdi: - Əşi, ay pir olmuş, o dediyin pirani qoca sayaq birisi neçə müddətdi ki, elə mənim də yuxuma girir. Elə hey deyir ki, Zəngəzura get, özü də Köçbəkdi, nədi, hə, hə Köçbək deyilən bir yerə. Orada Qoytuləli adlı xeyirxah, kasıb bir kişi yaşayır. Bax, onun tövləsində, axurun altını qaz, dəfinə tapacaqsan. Qismətinin dalınca get...

Kişi söhbətinə son verib: - Onun sözünə qulaq asıb heç gedərəmmi. Ay getdim ha, boş yuxudan ötrü kimdi bu qədər yolu gedən, - deyə bu uzun yolu keçib gələn binəva Qoytuləliyə rişxənd də etdi, sonra bir də gülüb: - Əşi, ağlı başında olan adam da heç quru yuxuya inanarmı?

Qoytuləli elə bil qəflət yuxusunda idi ki, birdən ayıldı, barmağını dişləyib: - Ay dili-qafil, olmaya yuxum çin çıxdı? Qoca düz deyirmiş, deyəsən, elə qismətimə tuş gəlmişəm... Baqqala bir az da yaxın gəldi.

- Qardaş, - dedi, - görürsən də, qəribəm, heç nəyim də yoxdu. Olan bir boz ulağım var idi onu da Dicvicin deyilən xaraba qalmış kənddə qoluzorlulara buraxıb başımı götürüb gəlmişəm.

Baqqalın da onun bu müxtəsərcə izahatına dair sorğu-sualına da elə dilucu, yola verən bir cavab verib mətləbə keçərək:

- Qardaş, - dedi, - mənə bir neçə günlük gecələməyə yer, geriyə, elimə-obama geri dönmək, yola yavanlığa bir şey qazanmaq, əldə etməkdən ötəri iş lazımdır. Sonra da əllərini göstərib onu da əlavə etdi ki, bax, dəmirdən kömürə qədər nə iş olsa razıyam...

Adam sərrafı olan baqqal da bu qərib adamın enli kürəklərinə, caydaq bədəninə baxıb: - Hə, görürəm, - dedi, - halal adama oxşayırsan.

Kişi geri dönüb əlini öz dükanına tərəf uzadaraq: - Bax, qalan yerin də bura, çalışıb pul-para qazanacağın yerin də buradır, -dedi - Məndən narazı qalmazsan, deyərək sonra da Qoytuləlinin əlini ovcuna alıb sıxdı...

lll

Qoytuləli Ərdəbildən “başının bəlası” Dicvicinəcən bir günlük yolu boz ulağına yetişməyin həsrəti ilə yarım günə ötüb gəldi. Özünü gələn baş “qonaq” düşdüyü qovğalı evin qənşərinə yetirəndə bir neçə gün əvvəl canını götürüb qaçdığı doqqazın ağzında bu dəfə iri bir kilidin asıldığını gördü.

Sağa-sola bir də döyüküb ev tərəfdən heç bir həcin gəlmədiyini görüb doqqazdan uzaqlaşmaq istəyirdi ki, onu, yəni ki, bir yad adamı xaraba evin həndəvərində dolaşan görən kənd əhlindən yaşlı birisi yaxın gəlib bu qəribə yolçudan:

- Ay adam, kimsən, nəçisən, buralarda nə gəzib dolaşırsan, olmaya gözünü qan tutub? Yoxsa nəsə itiyin qalıb?..

Az əvvəl kişinin sorğu-sualından xoflansa da, sonra onun dilindən “itik” sözünü eşidən Qoytuləli ürəkləndi: - Hə, qardaş, düz deyirsən, - deyib af-ufla nəql etdi ki, bəs deməyəsən, elə itiyimi axtarıram. Neçə gün əvvəl bu evə qonaq düşmüşdüm, elə kandara təzəcə ayaq basmışdım ki, qırğın düşdü...

Söhbətini tamamlayan Qoytuləli: - Hə, bəs, uzaq yollar yoldaşımı, ulağımı da elə burda qoyub quru canımı güclə götürüb qaçdım, - deyə o sədaqətli ulağına görə qorxu-ürkü bilməyib buradan yolunu saldığını və indi də elə o etibarlı ulağını xilas etməkdə ona kömək etməsini xahiş etdi.

O adam da: - Ay zalım oğlu, sən nə qoyub nə axtarırsan? Görmürsən ki, indi bu viranədə “lələ köçüb, yurdu qalıb”. Nə ulaq, nə filan?! Yəqin sənin o ulağın da yağmalanan bu evin bütün olan-olmazı ilə “qan bahası”nın güdazına gedib. Səninsə anan namaz üstəymiş ki, mənə rast düşdün, haydı, xaraba qalmış bu ocağla yaxınlığından hələ ki, kimsə xəbər tutub duymamış, yubanma, çıx yolunla get, yoxsa səni də “qan bahası” edərlər, - deyə Qoytuləlinin ulağı sarıdan son ümidlərini də alt-üst edib kişinin ürəyini üzdü. Qorxuya düşən Qoytuləli də ona “xeyirxahlıq” edən kişiyə elə qaçaraq, yolüstü “sağ ol, sağ ol” deyə-deyə dodaqlarının altında Dicvicinə bir də tüpürə-tüpürə kənddən uzaqlaşdı.

lll

Qoytuləli beləcə neçə gün dayanmadan uzaq mənzili yaxın edib, gecəni gündüzə qatıb, yağışa, dumana, əsən rüzgarlara sinəsini, necə deyərlər, sipər edərək, nəhayət ki, gəlib yetişdi Dərələyəzə, Köçbəy də dağın döşündəki evinə.

Ərini görər-görməz Güleyşə də kişinin qabağına yüyürüb: - Səni yetirən Allahıma qurban, ay kişi, şükür Yaradana ki, sağ-salamat qayıtdın.

Güleyşə beləcə nə vaxtdan bəri hənirinə - səsinə, nəfəsinə həsrət qaldığı Qoytuləlini sağ-salamat ona yetirən uca Yaradanına şükür - sənə, gəldiyi yollara da qurban-sadağa deyə-deyə yollar yorğunu kişini bağrına basıb, az qala itələ-itələ çəkib oturdu həsirin üstünə sərdiyi yorğanın üstünə...

Aradan az keçir, çox keçir axır ki, Güleyşə:

- Boğçan-barxanan əlinin uzunluğundan bəllidir, ay kişi, bəs boz ulağı neynədin. Kişinin hələm-hələm cavab vermədiyini görüb: - Deyəcəksən, acından ölməmək üçün satıb yedim, eləmi? - deyə rişxəndlə xəbər alanda.

Qoytuləli də: - Yox, arvad, boz ulağı “qan bahası” verdim, - dedi.

Ürəyi yerə düşən Güleyşə ikiəlli dizlərinə çırpıb:

- Vay dədəm, vay, ay kişi, deyirsən, adam öldürmüsən, hə? - Arvad sanki qan düşmənləri indicə Qoytuləlinin girdiyi qapıdan içəri soxulacaqlarmış kimi vahiməyə düşüb yerindən dik atılaraq qapıya tərəf qaçdı, içəridən cəftəni çəkib taxta kilidi də yerinə keçirib azacıq toxtadı.

Qoytuləli arvadını sakitləşdirib: - Yox ey, ay arvad, deyəsən, sən məni anlamadın, bəs belə-belə... Şərə-qırğına düşdüm, boz ulağı da canıma “qurban” verdim ki, bax, indi sənin qənşərində beləcə sağ-salamatam, - deyə şəstlə dilləndi.

Dişarı çıxıb kişinin əl-ayağını yumaq üçün su götürüb qayıdanda Güleyşə gördü ki, Qoytuləli bir az əvvəl onu qoyub getdiyi yerdə yoxdu. Arvad qıyha çəkib hayladı: - Qoytuləli, hey, Qoytuləli, hey!.. - Səs gəlmirdi ki, gəlmirdi. - Ay, Qoytuləli hara yox oldun, Qoytuləli ehey...

Qadın kişidən səs-səda çıxmadığını görüb bir az da təlaşlandı, sağa-sola vurnuxa-vurnuxa, aşağı-yuxarı qaçıb haray-həşir saldı. Tövlənin qabağından keçəndə içəridən nəsə qulağı səs aldı, deyəsən, külüng, balta səsi idi. Qorxa-qorxa irəli yeriyib tövlənin qapısını azca araladı. Arvad ərini əlində külüng bir vaxt boz ulağın da yanaşı bağlandığı ala inəyin axurunu alt-üst edib yanı üstə çevirərək altını qazan gördü.

Çaş-baş qalan Güleyşə ərinin üstünə yeriyib: - Sən burdan Ərdəbilə olmaya “gor” qazmağı öyrənməyə getmişdin? - deyə hirs-hikkəylə xəbər aldı: - A kişi, nə etdiyindir, orada bəlkə başına hava-zad gəlib. Bu nə işdir, yazıq heyvanların axurunu niyə uçurdursan? Hay-haray qoparan arvadını sakitləşdirməyə çalışan Qoytuləli də: - Arvad, suss-suss, səs salma, - deyə yavaşdan pıçıldadı, sonra da səsini lap qısıb: - Sən ətrafa göz-qulaq ol, gələn-filan olsa xəbər elə. Hə, arvad, o nurani qocanın dediyi o qismətimiz elə burdadı, haydı, əlli tərpən, get bir qara çıraq da düzəlt gətir mənə, işimiz çox olacaq! Arvad, əlli ol, tələssənə!

Sonra da Qoytuləli hələ də yerindən tərpənmədən matıxıb onun üzünə çaşqıncasına heyrətlə baxan Güleyşənin üstünə çımxırıb şeşələndi:

- Ay arvad, yeri, eşiyə çıx, ətrafa bir göz qoy, mənə bir qara çıraq gətir demədimmi sənə?!

lll

Qoytuləli beləcə bircəcik inəyi ilə ulağın axurunun taxtasını söküb yana ataraq yeri gecə yarısına qədər külünglə, ta əsləhəsinin ağzı daşa dəyib qığılcım saçanacan qazdı.

Nurani, müdrik qocanın dediyinə də, elədiyinə də - Qoytuləlini tərəddüdə salıb yoldan saxladığına, şiv çubuqla aval-aval döyməyinə, baş-gözünü şapalaqlamağına da, demə, dəyərmiş.

Yastı, sac boyda girdə daşı qaldırana qədər ötən bu qısa vaxt az qala kişi üçün il qədər uzun göründü. Daşı qaldırdı və ağzı qapalı iki on beş tikilmiş girvənkəlik küplə üz-üzə qaldı. İki əlli yapışıb küpləri bir-bir çəkib yerindən çıxartdı.

Gördüklərindən donub qalmış arvadı dili-dodağı əsə-əsə: - Ay kişi, bir əl saxla, tez evə keçək, bu küpləri də götür gedək, - deyə pıçıltıyla az qala boğula-boğula, ehtiyatla xəbərdarlıq etsə də əməl edən kim idi?

Qoytuləlinin indi buna hövsələsimi çatar? De bayaq, saxsı küpəni ustufca yerdən qaldırıb qucağına aldı. Nə vaxt çıxıb düşdüyünü, itdiyini xatırlamadığı bıçağının tiləsi ilə qapağını de bayaq söküb atdı. Buz kimi soyuduğu ipisti əlini üşütsə də, işıltısı gözlərini qamaşdıran, ağır işlərdən kötük kimi olmuş əllərinin qabarlarına şölə saçan qızıl sikkələri ovuclayıb çıxarır, təkrar-təkrar bir də ovuclayıb baxırdı.

Güleyşənin təngənəfəs: - Ver mən də baxım, ver mən də baxım, - deyə yalvarışına məhəl qoymayıb kişi indi də o biri küpənin ağzını söküb açır.

Axır ki, “rəhmə”, “dinə-imana” gəlib o: - Arvad, bura da dəfinə ilə doludur, - deyə bu dəfə Güleyşə hələ: “Göstər, ver mən də baxım” deyənəcən qızıl sikkələdən ovuclayıb tökür arvadın yamaqlı tumanın ətəyinə. Kişi beləcə qəzasız-bəlasız müdrik qocanın nişan verdiyi xəzinəni qazıb çıxarır, daşıyır evə.

lll

Qoytuləli daha “neynim-necə eləyim”dən qurtulmuşdu. Kişi əməlli-başlı sərvət sahibi olmuşdu. Tanrının lütfü ilə xəzinəyə qovuşmuşdu.

İndi iş qalırdı Allahın bu qisməti ilə necə rəftar eləməyinə, harasını saxlayıb harasını etməyə, yamana vay, yaxşıya xərc etməyə...

Qoytuləlinin ilk işi arvadı Güleyşə ilə halallaşıb Ərdəbilə yola düşəndə qayıdanacan ona güzəranını yola vermək qoyub getdiyi tək inəyi cüt eləmək oldu.

Ala inəklə boz ulağı tay boyun edib taxta xışı kotan qoşqusuna qoşduğu bir cüt öküz əvəz etdi. Taxta xışı cavahını par-par parıldayan metal kotanla əvəz eləyib qoşqu üçün də bir çüt yerli öküz aldı. Komasına da əl gəzdirib bir xanə böyütdü. Damını da kirəmidlə təzələdi. Dicvicində qoyub gəldiyi boz ulağın da yerini yəhərli-yüyənli köhlən bir atla doldurdu.

Güleyşənin məharəti ilə xalça -kilimlə döşənib naz balışlar da səliqə ilə düzülən geniş otaqda mütəkkəyə dirsəklənib rahat nəfəs aldığı günlərin bir günü Qoytuləlini qəfildən fikir götürdü...

Qurduğu bu dəbdəbədən sanki birdən-birə xoflandı. Allaha şükranlığı hər an dilinin ucunda olsa da, belə bir xəzinəyə sahib olub qovuşmağının da şəksiz bir hikmətlə bağlı olduğunu düşündü.

...Bu elədiklərim özüm üçündür, xəzinə də ki, elə bu dudimanda, arvadımla özümün bildiyimiz əmin-aman bir yerdə.

Ancaq bu qisməti qonşu bacadan, qohum-qardaşdan gizlətsək də, Yaradandan ki, gizlədə bilmərik - deyə kişi elə gündən-günə əməlli-başlı fikir-xəyal eləməyə xiffət çəkməyə başladı.

Və bir gün də Güleyşəni qənşərində əyləşdirib:

- Arvad, axı, ağlıma bir fikir gəlib, - dedi. - Allahın qismətindən yeyib enləndiyimiz daha bəsdir. Gərək hamının gərəyi olan bir xeyirxah iş də görəm...

Arvadı Qoytuləliyə çox yalvar-yaxar edib dilə tutmaq istədi: - Ay kişi, etmə-eləmə, özünü dilə-dişə salma, qismətini havaya sovurub yenə də bizi qara günlərə qoyma, - desə də Qoytuləli qulaq asmadı. Qətiyyətlə:

- Arvad, bir iş görməsəm verən Allah elə o asanlıqla da verdiyini geri alar, - deyə dilləndi.

Sonra da:

-Arvad, məni Ərdəbilə göndərən o nurani kişi vardı haa, o kişi yenə hələ nə qədər ki, yuxuma girməyib, qoy bir xeyir iş də görüm. Yoxsa yuxuma bir də girsə, ya məni o dünyalıq edər, ya da bu dəfə Səmərqəndə göndərər, sən də qalarsan ayaza!

Elə bu xəbərdarlıqdan Güleyşə necə bir təlatümə düşdüsə, indi də arvad gecələr vahiməli yuxular görür, haray çəkib oyanırdı. Elə yuxulu-yuxulu da Qoytuləliyə: “Qurban olum ay kişi, haydı, tez ol bir xeyirxah iş gör”, - deyə yalvarır, xahiş-minnət edirdi.

Beləcə, Qoytuləli Köçbəyin kənarı ilə axıb gedən, elin quzeyi ilə güneyini iki hissəyə bölən, hər yaz, hər payız sellər-sular coşanda öz qurbanlarını qoyununa alıb aparmaqdan doymayan Cığıçayın üstündə bir körpü saldırmaq qərarına gəldi

Qoytuləli arayıb-axtarıb görəcəyi bu iş üçün bir neçə nəfər usta tapdı. Niyyətini onlara açıb Çığıçayın sahilinə yollandı.

Neçə il əvvəl Canəmir adlı qonşusunun bığ yeri yenicə tərləyən aman-zaman balasını alıb aparan çayın o yerinə gəlib: - Bax, buradan, elə bu yerdən çayın üstündə körpü saldırmaq istəyirəm, - dedi.

Ustalar bir çaya, bir də Qoytuləliyə baxıb: - Ay qardaş, çayın bu yeri çox enli, həm də sıldırımın ağzı olduğundan axın çox sürətlidir. Burdan körpü atmaq olmaz - deyə kişini fikrindən daşındırmağa çalışırdılar. Ustalar nə illah etdilərsə, onu fikrindən döndərə bilmədilər.

Qoytuləli: “Dediyim dedikdir! Körpünü buradan tikməlisiz”, - deyib durdu.

Qoytuləlini inadından döndərə bilməyən ustalar: - Bu iş baş tutan deyil, burada körpü olmaz! - deyib dönərək geri dönmək istədilər.

Qoytuləli də bu vaxt çağırdığı ustalara: - Dayanın, bir durun, - deyib atının tərkindən asdığı xurcuna əlini atıb yumaq boyda iki dəri kisə çıxardıb ağzının ipini boşaltdı. İçindəki alışıb-yanan, göz qamaşdıran qızıl sikkələri ovuclayıb ustalara göstərə-göstərə sonra da yenə də yerinə, kisəyə boşaldıb ağzının ipini ustufca çəkib düyünlədi.

Sonra da kisələri “Ya Allah!” - deyib var gücü ilə bir-bir çayın o biri sahilinə tolazladı.

Heyrətdən gözləri bərələ qalmış ustalara tərəf dönüb: - Hə, kisələrdəki o qızılları, cavahiratı gözlərinizlə gördünüz də, çayı keçib gedib götürə bilsəniz, sizindir, halal xoşunuz olsun.

Gördüklərindən hələ də gözləri bərələ qalmış ustalar hamısı birdən özlərini çaya vururlar. Xatasız-bəlasız özlərini qarşı sahilə çatdırıb qızıl kilsələrini də düşdüyü yerdən qaldırıb götürdülər.

Qoytuləlinin öz vədinə sadiq olduğuna əmin-arxayın olandan sonra isə ustaların çayı təkrar keçib sözünün ağası olan kişinin durduğu yerə qayıtdılar.

Qoytuləli də bu dəfə təşəxxüslə : - Həə, bəs deyirdiniz körpünü burda tikmək olmaz. Eləsə çayı addayıb o taya necə keçdiniz? - soruşub sonra da: - Hə, haydı vaxt itirməyin körpünü də elə dediyim bu yerdə tikəcəyik. Sonra da: - Bəri başdan burasını da bilin ki, sizə indi bağışladığımın on misli qədər də muzd verəcəyəm. Qoytuləli bir anlığa susub: - İndi nə deyirsiniz, tikirikmi körpünü? - deyib onun təklifi ilə razılaşan ustalarla əl tutuşdu.

lll

...Hə, beləcə əxlaqı dürüstlük, amalı saflıq, xisləti xeyirxahlıq, əməli pak olan kişi Cığıçayın üstündə bir körpü tikdirdi. O körpüyə el arasında elə indiyəcən də “Qoytuləli körpüsü” deyirlər. İllər o körpüdən Dərələyəzin Kömrü, Çermux, Köçbək camatı, Gəncəbasardan üzü Qarabağacan aran ellərinin ağır elatı əmin-arxayın keçib gedirlər.

Hələlik düşmən tapdağında qalan o körpü yenə cövhəri o torpaqda yoğrulanların qucaqlaşmasına yəqin ki tezliklə şahid olacaq. İgidlərimizin o Qoytuləli körpüsündən at belində Azərbaycan bayrağı da çiyinlərində keçəcəyi gün lap yaxındadı...

lll

Həbib indicə fikrini çuğlayan xatirələrin işığında lap Qoytuləli körpüsündən at üstündə çiynində də bayraq keçirmiş kimi ayağa qalxıb şövqlə ətrafa baxdı. Pəncərədən gözünü bərəldən qaranlıq bir anda kişinin o şuxluğuna kölgə saldı. Diksindi... Sanki Dərələyəzi, qərb tərəfindən əhatələnmiş Səlim aşırımının sazağı bir anlıq nəfəsinə toxundu...

Novruz Nəcəfoğlu

525-ci qəzet.- 2016.- 18 iyun.- S.18-19.