Mübarək məkanda, uca ünvanda qərar
tutan qəhrəman
Vətəni qibləgah edən şəhidlər
Tarixlərin,
savaşların şahidi Qobustan... Qoynunda gəzən
övladlarının ayaqları dəyən yerlər əslində
min illərin savaşlarının məzarlarından, insan
sümüklərindən yaranan torpaqdır.
Bəlkə elə buna görə də, hər zərrəsində
bir şəhid qanı, bir insan ömrü
yaşadığından torpaq belə müqəddəs və
əziz olur. İnsan dünyanın harasına gedirsə getsin,
doğulduğu, havasını, suyunu daddığı Vətəni
üçün bir gün darıxır. Qoynunda 1
gün, 10, 50 il yaşadığı torpağın nəfəsini , ətrini duymaq istəyir. Vətən o şəhid məzarlıqlarından,
o torpaqlardan yaranır.
Şirvanın tarix kitabına dəyərli səhifələr
yazan Qobustan rayonunun Qarabağ müharibəsi başlanandan 84
şəhidi olub. Tanrının dərgahında bu ülvi
məqama aprel ayının əvvəlində Vətən
torpaqlarının azad olması vuruşlarında bir
oğlumuz da qovuşdu. Orxan Ələsgər oğlu
Müstəcəbov 1993-cü il martın
5-də Qobustanın Bədəlli kəndində doğulub
boya-başa çatmışdı. 23 illik
qısa ömrünün qısa hekayəti belədir.
Anası Şəhla Müstəcəbova danışır:
-
Üç oğlum var. Uşaqların atasını erkən
itirdim. Ələsgər
rəhmətə gedəndə 40 yaşı var idi. Böyük oğlum Elmir 16, Royal 13, Orxanım isə
7 yaşında idi. Bu gördüyün
daxmada min bir zülmlə, əzabla böyütdüm o
uşaqları. Böyüyümüz Xanəsgər əmi
Ələsgərin ili çıxan
günü, mənə dedi ki, ay gəlin, böyük
oğlun Elmiri ver özüm saxlayım. Vəziyyət
ağır idi. Başqa əlacım
qalmamışdı. Ağsaqqalımız
qapıya diləklə gəlmişdi. Özünün
övladı olmurdu. Bacısı
qızını götürüb saxlayırdı. Elmiri də aparıb yanında saxladı, ev-eşik
sahibi elədi, elə bacısı qızı ilə də
evləndirdi. Bu iki uşağı da
saxlamağa əmiləri, dayıları kömək oldu, biri
paltarını aldı, biri ayaqqabısını. Mən də həyət-bacada əlləşdim.
Toyuq-cücə saxladım ki, uşaqlarım ac
qalmasın. Yoxsa ki, dövlətdən
aldığım 80 manatla uşaq böyütmək
olardı?! Orxan elə körpəlikdən
zirək uşaq idi. Payız oldumu,
çıxırdı bu dağların döşünə,
kəndin uşaqları ilə payız göbələyi
yığıb magistral yolda satırdılar. Polis də kəsirdi başlarının
üstünü, göbələklərini
dağıdır, qablarını sındırırdı, ki,
bir də yola çıxmasın uşaqlar, qəfil qəzaya
rast gələrlər. Ağır illər
idi. Kənddə-kəsəkdə iş yox idi ki, gedib
işləyib, balalarımızı dolandıraq...
13-14 yaşından sonra Bakının da yolunu
tanıdı.
Kəndin uşaqlarına qoşulub gedib ev
tikənin, divar hörənin əlinin altında işlədi,
vedrə daşıdı, evimizə köməyi dəydi. 2011-ci il aprelin
2-də əsgər getdi. Bir gün hərbçi
əmisi Gülxan Müstəcəbova zəng edib deyir ki, mən
də MAXE olmaq istəyirəm. Gülxan
onu nə qədər dilə tutursa, fikrindən döndərə
bilmir. 9 ay əsgəri xidməti keçəndən
sonra, öz arzusu ilə MAXE sıralarına yazılır, hərbi
təlimlərini orada keçir. 200
xüsusi təyinatlı dəstədə qulluq etmək istəyən
əsgərlərdən 4 nəfər içərisində
onu da seçiblərmiş. Əsgərlikdən
gələndən sonra əhd etmişdi ki, ilk
maaşını alanda Şıx Eyyub Babada qoç qurban kəsəcək.
Dediyi kimi də elədi, qurbanını kəsdi, hamıya payladı,
özü dilinə də vurmadı...
Erməni tapdağı altında olan
torpağımızda kəşfiyyatçı kimi Orxan
Müstəcəbovun uğurlu əməliyyatları olub. Belə əməliyyatların
birindən sonra mükafat olaraq ona medal da vermişdilər.
Anası oğlunun medalını öpüb
gözünün üstünə qoyur.
- O, evə
gəlib səhər obaşdan qayıdanda ürəyim əsirdi.
Həmişə narahat idim, - deyərək,
qoşa bulağa bənzər gözlərinin dayanmayan
yaşını silib, söhbətinə davam edir Şəhla
bacı. - Qorxurdum ki, yuxulu olar, qəza törədər.
Dəfələrlə yolda ehtiyatlı olmasını
tövsiyə etmişdim. Bir dəfə dedi, ana, Allah eləməsin
ki, yolda qəzaya düşüb ölüm. Bu
çox ucuz ölüm olar. Allah mənə
ölüm qismət edəndə də şəhidlik versin.
Ən gözəli şəhid olmaqdır.
Allahın yanında çox böyük
ucalıqdır.
Oğlum Royal Müşfiq qəsəbəsində yaşayır. Mən də
orada yaşayırdım. Bura - Bədəllidəki
kənd evimizə az-az gələrdik. Axırıncı
dəfə martın 19-da hamımızı yığıb gətirdi
kəndə ki, bayramı burda keçirək. Gedib bütün qohum-əqraba ilə
görüşüb, halallaşıbmış.
Dostları ilə görüşüb, onlara deyib ki, bəlkə
heç qismət olmadı bir də görüşməyimiz...
Nə bilim, balamın ürəyinə hardan
dammışdı ki, ömrü belə qısa olacaq?!
Təxminən 1 ay olardı ki, hərbi hissədən 1
otaqlı ev almaq üçün raport
yazmışdı. Deyirdi ki, yol gəlib-gedəndə
yoruluram, ana, gəl yanımda qal, həm darıxmaram, həm də
yollarda vaxt itirmərəm. 1 ay bundan əvvəl dedim ki,
bala, get özünə Müşfiq qəsəbəsindən
torpaq sahəsi al, qardaşına yaxın ol, bu il də evləndirərəm
səni. Uşaq sözümdən
çıxmırdı. Gedib bankdan 12 min
pul götürdü. 3 sot torpaq aldı
Müşfiq qəsəbəsindən. Həmin
bankın pulunu bu yaxınlarda dövlətimiz ödədi.
Sağ olsun, prezidentimiz İlham Əliyev, sağ olsun Mehriban
xanım Əliyeva. Bizə
maddi yardım edildi. Yoxsa bu qədər millətin, gəlib-gedənin
qarşısına necə çıxardıq... Oğlum qapımı yaman qonaqlı-qaralı elədi.
Martın 30-u Orxanı təlimə yola saldıq. Sonra
qardaşı Elmirə zəng vurub, telefonuna kontur yükləməyi
xahiş etdi. O gündən sonra Orxana zəng
çatmadı. Fkirləşdim ki, yenə təlimdədir.
Ancaq cəbhə zonasında ermənilərin
yenə aləmi bir-birinə qatmasından xəbərimiz
vardı. Televizora baxırdıq. Aprelin 3-ü dedilər ki, 10 nəfər şəhid
olub. Aprelin 4-ü dedilər ki, 3 nəfər
də şəhidimiz var. Hardan biləydim ki, mənim oğlum
da o ilk şəhidlərin sırasındadır. Orxanın telefonlarına zəng çatmayanda artıq
narahat olmağa başladım. Uşaqlara dedim ki, hərbçi,
polkovnik əmisi Gülxana zəng vurub xəbər bilsinlər.
Sən demə, Orxan Tərtərdə ön cəbhədə,
Gülxan Cəlilabadda xidmət edir. Gülxan bir
neçə saatdan sonra zəng vurub, Orxanın
ayağından yaralandığını, Gəncə
hospitalında olduğunu dedi... Ağlayıb özümü
öldürdüm ki, məni aparın, Gəncəyə...
Dedilər ki, ora gedib-gəlmək çətin olar, Orxanı
buraya, xəstəxanaya gətirirlər...
Başımı aldada-aldada məni Müşfiq qəsəbəsindən
gecə ilə bu evimizə gətirdilər. Gördüm
ki, həyət doludur adamla. Yollara işıq çəkirlər,
çınqıl töküb hamarlayırlar... Yenə də inanmadım. Qohum-əqrabanı,
dost-tanışı həyətimizdə görsəm də,
ürəyimdə hələ bir ümid var idi. Fikirləşirdim ki, yəqin ayağından bərk
yaralanıb. Öz-özümə deyirəm ki, hə,
nolsun, bir ayağı yaralı olar, ya da yarısını kəsərlər,
salamat qalar amma... Heç ağlıma gətirə
bilməzdim ki, Orxanım ölə bilər. Səhərə yaxın, balamın bayrağa
bükülü tabutunu gətirdilər.
Şəhla bacı şəhid balası haqqında
danışdıqca oğlu Elmir anasının əllərinin
ovcunu tutub ovuşdurur. Anası ağladıqca o da kövrəlir.
Sonra Elmir də qardaşı haqqında danışır:
-
Qardaş itkisi çox ağırdır. Ancaq təsəllimiz
budur ki, həmin döyüşdə şəhid olan
oğullarımız da, qardaşım Orxan da azad etdikləri
Vətən torpağında can veriblər. Talış
yüksəkliyini alıb keçiblər qabağa,
"dayan" əmri alana qədər irəli
gediblər! Qələbə sevincini
yaşayıblar. Onlar geri aldıqları
torpaqlarda mövqelərini bərkidiblər, düşmənləri
öldürüb, qisas alıblar.
Evin
ortancıl oğlu Royal isə şəhid qardaşı haqqında
bunları deyir:
- Orxan könüllü olaraq bu yolu seçdi. Hərbi xidməti başa vurduqdan sonra da. "Torpaqlarımız azad olunana qədər hərbidə çalışacam" - dedi. O, daim öz peşəsi ilə öyünərək, Ali Baş Komandanın əmrini, doğma Qarabağımızın erməni qəsbkarlarından azad ediləcəyini gözləyirdi. Qardaşım öz istəyinə nail oldu, bir hərbçi kimi böyük vətən sevgisi ilə şəhidlik zirvəsini fəth etdi. Ancaq anam üçün, bizim üçün, doğmalarımız üçün çox çətindir. Bu ağrını ancaq balası şəhid olanlar bilər. Qardaşımın yoxluğunu hər yerdə hiss edirik. Sağ olsun rayonumuzun baş həkimi Emin doktor. Anam üçün bir tibb bacısı ayırıb. Dava-dərmana da pul alınmır. Anamı nəzarətdə saxlayırlar. Özü tez-tez zəng vurub xəbər bilir. Hamı şəhid ailəsinə belə yanaşsa, bütün səlahiyyətli orqanlar öz üzərlərinə düşən vəzifəni bu cür icra etsə, şəhid ailələrinə də təskinlik olar ki, əzizləri unudulmur, xatirəsinə hörmət var. Qardaşımın adı, xatirəsi əbədiləşdirilərsə, anamın dərdinə bir az məlhəm olar. İndi kənd cavanları Orxanın şəklini maşınlarında gəzdirirlər.
"Zaman ötür, fəsillər dəyişir,
illər əsrlərə, əsrlər minilliklərə
çevrilir, tarixə dönür. Zamanın gedişində
bir çox tarixi hadisələr baş verir. Bəzi tarixi
hadisələr müəyyən dövrdən sonra yaddan
çıxır, unudulur. Lakin elə tarixi hadisələr var
ki, heç vaxt unudulmur. Nəsillər bir-birini əvəz
etdikcə daha çox xatırlanır, insanların yolunu
işıqlı bir zirvəyə doğru aparır. Bu zirvə
ən ali, müqəddəs və şərəfli olan şəhidlik
zirvəsidir. Çünki şəhidlər uca Yaradanın,
Vətənin, millətin yolunda şüurlu surətdə
canlarını fəda edən insanlardır. Bu
cür insanlar yüksək əxlaqi keyfiyyətə malik
olmaqla, qəlblərində Allaha, Vətənə, millətə
sevgisi olduğu üçün sonda Allahın rizasını
qazanaraq şəhadət mərtəbəsinə
ucalırlar" - bu fikirləri isə Orxan Müstəcəbovu
aprel ayının 5-də Vətən torpağına əmanət
edərkən dostları, hərbçi yoldaşları, rayon
ictimaiyyətinin nümayəndələri söyləmişdilər.
Biz də onlara qoşulub deyək: Məkanın mübarək
olsun, Vətən oğlu!
Aida
Eyvazlı
525-ci qəzet.- 2016.- 17 may.- S.8.