Nizami demiş...
Hər
uca rütbədən biliniz fəqət
Alimin rütbəsi ucadır, əlbət.
Nizami Gəncəvi
Neçə dost qazanıb, düşmən görmüşəm.
Saf ülfət ülvi bir seçimdən gəlir,
Üzəvariləri peşman görmüşəm...
...Ona dost hörmətim içimdən gəlir.
Saxta təriflərə dönən dil yağı;
Acı yalanlara qəlib düzəldir.
Yapışmaz boyalar - əslin qınağı,
Qranit qayalar rəngsiz gözəldir.
Tanrıdan qəlbimə enən sədadır -
Köçürdüm kağıza ulu diqtəni,
Düzdüm çox mətləbə əvəzçün bir-bir -
Misralar sonuna mən üç nöqtəni...
Bir nöqtə sevincdir, bir nöqtə kədər,
Bir nöqtə
həyatda qızıl
ortadır.
Nidalardan əvvəl bəs sual nədir?!
Harda Nizami var, cavab ordadır.
lll
Dedim: - Nizami, dastanı
Elimiz üçün
yazmışam.
Xalqla ədəbiyyatımız,
Elmimiz üçün
yazmışam.
Hər kəlmən bulaq suyutək
İçilmiş oldu ki, yazdım.
Əsərimin qəhrəmanı
Seçilmiş oldu ki, yazdım.
Göydə durna qatarıdı,
Qaqqıltısı diri olur.
Düzümü yarı-yarıdı,
Öndə gedən biri olur.
Sən
o birsən, biri bildim,
Bilmədiyim yenə də var...
Ötən əyyamlardan gəldim,
Bəlkə gələn sənədə
var...
Öndə getmək, öndə
uçmaq...
Çətin olur öncüllük də.
Müşküldür yeni yol açmaq,
Meydan tutmaq incəlikdə...
Uluları yada salaq;
Hər kəlməsi ölçü-biçi...
Xatirəsi qalaq-qalaq,
Səməndərdi xalqı üçün.
Sən də zatından göyərən
Rişələr üstündə budaq,
Can-cəhrədə eşq əyirən,
Ziya toxuyan sirr qadaq...
Baxıb
soluna-sağına-
Şeirə - incim, ləlim
- dedi.
- Təki sənin yazdığına
Layiq ola bilim
- dedi...
Böyüklər belə danışır,
Layiqlər belə davranır,
Ya gülə-gülə danışır,
Ya susur, çöhrəsi yanır.
Fikri yer-göylə əlləşir,
Oxunur bəxtiyarlığı.
Ədası nümunələşir,
Dönür ibrətə varlığı.
lll
Gecə tünd qara örpək,
Sərilir səbrim üstə.
İlahi,
bu tül ipək
yelləndikcə ahəstə
İlhamın barmaqları
toxunur təb tətiyə;
Xəyal
aparır məni
Şeir adlı qitəyə.
Bu qitədə ürəklə
Tarix dil aça bilir.
Yetən
ötəni ərklə
Sabah illacı bilir.
Bu qitədə şəhərlər,
Kəndlər - hikmət sırası.
Sevinclər, həm qəhərlər
-
Ayla bulud arası.
Birdən
laylanır bulud,
Aydan şəfəq
süzülür.
Kimsə
səsləndirir ud,
Şeyx
Nizami üzülür...
Baxır
qədim Gəncədə
Şahanə bi r qəsrdən.
Salam verir hər cəddə
On ikinci əsrdən.
Deyir sözün incəsi -
Çəki mizannaməsi...
Nizami düşüncəsi -
Şeirin nizamnaməsi.
Onsuz qələm neyləsə,
Həniri olmayacaq.
Onun şərhi hər kəsin
Siniri olmayacaq...
Deyir: - ey cədd, cəddələr,
Cəddbəcədd söz yaşasın!
Nizami kəlamını
Nizamilər daşısın!..
Bunlar xəyal dünyamın
Bir gecəsi
qədərdi.
Qalan sözdü, qalan şey
əbəs, gəldi-gedərdi!..
lll
Qəlbim
eşqə əsir, duyğuma səs ram,
Halıyam boşalıb-dolacağımdan...
Bir dəstə çiçəkdir
beş-altı misram,
Onunçün dərmişəm könül
bağımdan...
Atəşdir, alovdur şeirin
ahəngi,
Sinəm-köz məskəni, soyuq kül deyil.
Təbimdən bağlanan bu söz çələngi,
Təbiət verəndir, kağız gül deyil.
Ona sovqat olan tül
ləçəklərin
Haləsi
bir sinə xətrinə yatmaz...
Bəlkə bu güllərin,
bu çiçəklərin
Zövqü bir kəlməsi
ətrinə çatmaz...
lll
Arazla Kür kimi qoşalaşdı
ad,
İki el birləşdi
yaxın-uzaqlı.
Atası
Quluydu, anası Savad,
Ata vediliydi, ana qazaxlı...
Qoyub bir kənara bütün dərd-sovu,
Tutuşan qəlblərin dastanı
boldu...
İlk könül atəşi, gözün ilk ovu -
Dünyaya göz açan Nizami oldu.
Bəzən yurd həsrəti
üzdə solurdu -
Müəllim ataydı bu fəryad ilə...
Nurlu təbiətdə yaşa
dolurdu
Evin böyük oğlu böyük ad ilə...
O yerdə, o çağda, elə o dəmdə
Allahın nəzəri ona sarıydı.
Güvənci, nəğməsi, öyrənci,
həm də
Dərsi
anasının laylalarıydı:
Ağız tamım, duzum laylay,
Dadına qurban, Nizami.
İlk atəşim, közüm
laylay,
Oduna qurban, Nizami.
Laylay bu körpə mehrinə;
Düşdük xoşbəxtlik nəhrinə.
Bizi salmısan sehrinə,
Caduna qurban, Nizami.
Dua etdim gəlişinə;
Sevincinin
bölüşünə,
Tanışına, bilişinə,
Yadına qurban, Nizami.
Özü ciddi, gözü
güləş,
Həyat
yolu çəmən,
küləş!..
Tez ol, böyü, Nizamiləş,
Adına qurban, Nizami.
Hər gün bir buğda
boyu,
Körpə gətirdikcə bar,
Bitmirdi oxşamalar,
Bitmirdi bu laylalar:
Balam tezcə boy atsın,
Ox tuşlayıb, yay
atsın.
İndi
yat, böyüyəndə
Səsin xalqı oyatsın.
Karvan gedər yemişə,
Sarvan sən ol həmişə.
Elə uzansın ömrün,
Saçın dönsün gümüşə.
Bağımda var gilaslar,
Gilənarlar, gilaslar.
Oğlum
artar, boynunda
Həlqə-həlqə gül asılar.
Balama qurban yulğunlar,
Alyanaqlar, solğunlar.
Ona tay ola bilməz
Mükəmməllər, dolğunlar...
Vaxt atını səyirdə,
Əl olmaya əyridə.
Oğlum
bir gün dil aça,
Dilsizə dil öyrədə.
Balama qurban gözəllər,
Ər ərkinə
dözərlər.
Ağlından, kamalından,
Doymasınlar yüz illər.
Saf su arxında dursun,
Adət nırxında dursun.
Böyü, elə arxa ol,
Allah arxanda dursun!
Ana laylaları yenə tükənmir,
Nə var o saflıqda, o təm, o dadda?!
Çatır mərifətə övladlar
bir-bir,
Ana laylasıyla yalnız həyatda...
lll
Nizami, şeirimin özül xətti sən,
Yazmağa gərəkdir ilhamla cürət.
Mövzu
məqbulsa da dağdan, dərədən,
Doğmalıqdan yana nə tip, nə surət?!
Könüldə atəşin, eşq,
iradənin,
Nitqində əvvəl də çox bulunmusan.
Nəriman müəllim Həsənzadənin
Şeiriylə mükəmməl vəsf
olunmusan!..
Odur ki, ilhamı köhləntək çapaq,
Aqillər xoş sözü
bir dərman demiş...
“Nizami demiş...”i deməzdən qabaq,
Xoşdur
xatırlamaq - Nəriman
demiş!:
“Nizami, millət də bəzən tək qalır,
Onu da tək görüb hərifləyirlər.
Unu ələyirlər bir kəpək qalır,
Unu yox, kəpəyi tərifləyirlər.
... Bu biri “demokrat”, o biri “köçkün”,
Bizim bu millətin iki adıydı.
Vedili Vediyə dönəcək
bir gün,
Təbrizli Təbrizə qayıtmalıydı.
Gözümdə bu sahil, o sahil ağlar,
Məni soraqlayın Araz, Kür boyu.
Dostundan
ayrılan yeddi il ağlar,
Vətəndən ayrılan bir ömür boyu...”
Nəriman müəllim, doğru
dediniz,
Qələmə sığmayır cəm
ağrılar da...
Şirvan
düz, Muğan düz, Qarabağ da düz,
Həqiqət köksüdür qanbağrılar
da...
Tez-tez bulud alar üstümüzü
də,
Ağ günlər
özünü nazamı
çəkər?!
Təpəmizdən çıxan tüstümüzü də
-
Xalq, millət
çəkəni Nizami
çəkər.
Nədir
bu mənzərə, nədir bu təlaş;
Qurumur dünyanın göz yaşları da...
Ha zirvə kəşf elə, ha gədik, yal aş,
Nəfsin
tükənməyir savaşları
da...
Səmanı, torpağı böləcəyi
də,
Tüfəngmi, qılıncmı, nizəmi
desin?!
Keçmişi bilirik,
gələcəyi
də
Allahın altında Nizami
desin!..
lll
Səmimiyyətlədir ən ümdə cəhət,
Nə filoloji, tibbi, kimyası...
Hər kəsə insani, elmi məsləhət -
Ayrıca Nizami akademiyası.
Sədası sükutdu, sükutu
haray,
Od içində buzdu, buz içində
köz.
Hikmət
kərpicindən qurduğu
saray -
Ruh içində
elm, elm içində söz.
Fikrə
məqam tapır fikir yerində,
Zənnində dürüstdür, qətində
haqlı.
Boy atıb yaşayır xarakterində
Mehdi Hüseynlə İsmayıl
Şıxlı...
İşıqdı ilk andı, nurdu mabədi,
Nə təb usanası, nə qəlb doyası.
Yolunda çırağa dönmüş əbədi
Ustad Bəxtiyarın xeyir-duası;
Şairdən sormuşlar yaxın görmədən
Onun cəmiyyətdə şahiqliyini.
O uca fürsəti fövtə vermədən
Bəxtiyar söyləmiş layiqliyini...
Əminlik bildirmiş mətləb qurduğu
Tərəqqi ruhuna, tələb səsinə.
Müəllim, qəlbində yer ayırdığı,
İnam bəslədiyi tələbəsinə...
Yaxşılıq, yaxşılıq, bu xeyirxahlıq
Dünyanın əbədi məhvərliyidir.
O gündən Nizami çiynində rahlıq
“Atatürk mərkəzi” rəhbərliyidir.
Kim güman edərdi ucalar səsi,
Şan alar Cəfərsoy - qəlblər
hakimi.
Babası
Əzizin əziz nəvəsi
ruhunu şad edər Nizami kimi?!.
Nizami ürəyi bambaşqa güzgü,
Aynası əks edən mənası ayrı.
Ayrıca
Nizami dostluğu özgə,
Ayrıca
Nizami dünyası ayrı...
Qədəmi yön almış
kökə, dərinə,
Ürəyi ürəklər fəthi
ramlayıb.
Doğru
arxalanıb ümidlərinə,
Onu etimadlar
ehtiramlayıb.
(Ardı gələn şənbə sayımızda)
Yusif NƏĞMƏKAR
525-ci qəzet.- 2016.- 26 noyabr.- S.23.