Nuhun günahı
hekayə-pritça
Nuh peyğəmbər ömrünün doqquz yüz
qırx doqquzuncu baharına yenicə qədəm qoymuşdu.
Hər gün Allaha Həzrət Adəmdən də uzun
ömür sürdüyünə görə
şükür edirdi və şükür səcdəsində
Rəbbindən ona göstərdiyi bu
lütfkarlığın səbəbini soruşurdu. Bir gün Allahdan ona vəhy
gəldi: "Ya Nuh, ömrün uzunluğu və əcəl
qabaqcadan müəyyən edilmiş vaxtdır. Artıq
sənin də bu dünya ilə vidalaşmaq vədən
yetişib. Öz zürriyyətindən dünyaya gələn
imanlı övladlarınla halallaşmaq üçün sənə
bir il möhlət verirəm. Öyrənmək
istədiyin sirri-Xudadan bu zaman agah olacaqsan..."
Halallaşmaq, həm də öz zürriyyətindən,
artıb-törəyən imanlı övladlarıyla
vidalaşmaq və öyrənmək istədiyi sirri-Xudadan
agah olacağı barədə eşitdiyi kəlmələr
Nuh peyğəmbəri bir xeyli düşüncələrə
qərq etdi. Çox götür-qoy eləyəndən sonra
ayağına tumacdan tikilmiş yüngül çarıq
geydi, əlinə sərv ağacından düzəltdiyi
qartal başlı əsasını alıb yola düzəldi.
İllər öncə gəmisinin lövbər
saldığı dağın ətəyində binə
salmış elləri-obaları bir-bir gəzib-dolaşdı.
Bəşərin atası Adəm peyğəmbərdən
sonra Nuhu özlərinə ikinci ulu əcdad bilən
qövmü onu hər yerdə təmtəraqla
qarşılayırdı. Peyğəmbər əvvəlcə
Sam, sonra Ham, daha sonra Yafəs adlı üç oğlundan
törəyən nəvə-nəticələrinə baş
çəkdi; günlərlə onlara qonaq oldu, onlar da
"Nuh baba" deyib onun boynuna sarıldılar, uzun əllərindən,
iri gözlərindən öpdülər...
Eldən-elə,
obadan-obaya gəzib-dolaşdıqca Nuhu bir sual
düşündürürdü: "Bəs görəsən,
qızım Vəjilədən olan nəvə-nəticələrimi
necə tanıyacam?! Axı..." Xatırladığı
əhvalat nə idisə, birdən onun əhval-ruhiyyəsi dəyişdi,
dağ başına qəfil çökən qara bulud kimi
peyğəmbərin çöhrəsini kədər
bürüdü. Rəbbinin: "Öyrənmək istədiyin
sirri-Xudadan bu zaman agah olacaqsan!" kəlamı
qulağında əks-səda verdi.
Nuh nigaranlıq duyğusu içindəydi, dərindən
köks ötürüb, sonra ağır-ağır və
sükut içində yoluna davam etdi. Varid olduğu eldə-obada
qarşısına çıxan cavan-comrulu,
ağsaqqalı-ağbirçəyi, bir sözlə,
uşaqdan böyüyəcən hamını təpədən-dırnağacan
zəndlə süzürdü. Öz qövmündən
ona iman gətirənləri, tufandan ibrət dərsi alan zümrəni həm zahiri, həm də
batini aləmlərinə görə tanıyırdı. Onlar da Nuhu xilaskar bilir, yer üzünü tutan
tufandan onun sayəsəində dədə-babalarının
nicat tapdıqlarını əminliklə dilə gətirib,
Allaha şükür edirdilər.
Çuxurobada
isə bir dəstə gənc Nuh peyğəmbəri dərviş
bilib ələ saldı: "Siz bu qoca dərvişə
baxın, özünü Nuh peyğəmbərə bənzədir..."
Nuh dayanıb onlara öyüd-nəsihət verdi.
Amma cavanlar əllərini yelləyib, onun dediklərini
qulaqardına vurdular. Ətəklərinə daş
yığa-yığa: "Ey qoca dərviş, nağıl
danışma, öz yolunla düz-əməlli get, yoxsa biz səni
daşa basarıq" - dedilər.
Nuh onlara baxa-baxa
başını buladı, bir anlıq fikrə getdi və birdən
qorxulu yuxu görmüş adamlar sayaq diksinib,
daldığı düşüncələrdən
ayrıldı.
- Tökün ətəyinizdəki
daşları yerə! - dedi, - mən gedirəm,
istəsəniz də məni bir daha görməyəcəksiniz!
Amma bilin ki, özgəsinə atmaq üçün ətəyinizə
doldurduğunuz o daşlar bir gün öz
başınızı da yaracaq!..
Cavanlar
bir-birinə baxıb qəhqəhə çəkdilər:
- Hmmm,
özgəsinə atdığımız daş
özümüzə necə dəyə bilər?
Nuh susub qəlbində
özü-özündən soruşdu: "Məgər bu
sayğısız, yolun azmış, anlaqsız cavan-comrul mənə
iman gətirən və tufandan nicat tapan yetmiş iki ümmətimdən
dünyaya gəlib? Hə, axı Rəbbim buyurdu ki, öz
zürriyyətimdən doğub-törəyənlərlə
halallaşma zamanı öyrənmək istədiyim
sirri-Xudadan agah olacam..." Sonra üzünü göyə
tutub dedi: "İlahi, bilirəm, bu, mənim ən
bağışlanmaz suçumdur. Fəqət, mənim
suçum Sənin mənə rəhmindən intişar
edib, axı tufandan sonra naçar qaldığım vədədə
mən Sənin əmrini yerinə yetirdim... Yoxsa,
suçumun böyüklüyünü dərk etmək və
sonucundan agah olmaq üçün məni uzunömürlü
etdin?!"
Belə
sual və düşüncələr qoynunda Nuh peyğəmbər
az getdi, üz getdi, dərə-təpə
düz getdi, nəhayət, gəlib dağın
gündoğan səmtinə çıxdı. Burada
bir-biri ilə ucadan höcətləşən iki çobana
tuş gəldi. Çobanların biri otlaqda qara, o biri isə
ağ qoyun sürüsü
otarırdı. Çiyninə qara saçaqlı qara
yapıncı salmış qaraca çoban üzünü ağ yapıncılı ağca çobana
tutub deyirdi:
-Nə hərzə-mərzə
söylənirsən, çoban oğlu, çoban! Sənə
dedim ki, Nuh-əleyhisalamın yeganə qızı Vəjilə
bizim tayfanın ulu nənəsi sayılır. Allahın
izni ilə Nuh peyğəmbər öz qızını gəmisini
düzəldən Dülgər babamıza ərə verib.
Vəjilə nənəmiz boz qurd kimi igid ərənlər
doğub. Biz də həmin ərən
babaların nəvələriyik. Sən heyvərə isə
dədəni-babanı kimin doğduğundan bixəbərsən!.. Odur ki, gördüyün o dağ da, bu
gömgöy otlaqlar da, o yaşıl meşə də,
göz yaşı kimi dupduru bu göycə göl də fələk
oğlu Boz qurd babamızdan bizə miras qalıb!..
Ağ
yapıncılı çoban qara yapıncılı
çobanın başına it kimi çımxırdı:
- Ay qurd oğlu qurd, aç
qulağı
nı
yaxşı-yaxşı eşit, o Vəjilə dediyin
qadın bizim nənəmizdi. Özü də
çox gözəl-göycək qız imiş. Nuhun gəmisini
də sizin yox, bizim babamız düzəldib...
Başının üstündəki o göy də,
ayağının altındakı bu yer də bizimdir... Ya mən
kimi sürünü otar, ya da çıx get buralardan!
Birdən
çobanların çomaqları qılınc kimi havaya
qalxdı, az qala bir-birlərinin
başını yarıb, qanlarına qəltan etsinlər. Nuh peyğəmbər özünü yetirib
onları sülhə dəvət etdi. Qara
yapıncılı çoban Nuhu görcək ona təzim elədi.
Ağ yapıncılı çoban Nuh dedi, peyğəmbər
demədi. Elə hey hay-küy salıb, dil qəfəsə
qoymurdu.
Nuh dedi:
- Bu yeddi
qat yerin də, o yeddi qat asimanın da sahibi Allahdır. Biz bəni-Adəm
yer üzünə qonaq qismində gəlmişik, qonaq olan kəs
yer-göy mənimdi deyib, dava-dalaş salmaz! Bu
fani dünyada, yerlə-göy arasında, qohumlarımız
da, qonşularımız da Tanrının seçimidir.
Dostlarımızı isə biz özümüz
qazanırıq! İnadkarlıq, təkəbbürlük, mənəm-mənəmlik,
ədavət, nifrət hissi bəşər oğluna heç
vaxt fayda verməyib, verməyəcək də...
Nuh peyğəmbərin dediklərini qara
yapınçılı qaraca çoban qulaqlarında
sırğa edirdi. Ağ yapıncılı ağca
çobanın gözləri Nuhun ayağındakı qara tumacdan
tikilmiş yüngül və yumşaq çarığa
dikilmişdi, fikri-zikri isə qaraca çobanın qara
qoyunlarının əmcəklərini südlə dolduran
göy otlaqlarda qalmışdı. Birdən nə
düşündüsə, ağca çoban
arsız-arsız hırıldadı:
- Hə,
baxıram ki, peyğəmbər olsan da, ayağına geydiyin
başmaq, başındakı keçə külahdan da qiymətlidi.
Sənin bihudə danışığınsa mənim
qoyun-quzumu qurda-quşa yem edər...
Bu zaman uzaqdan qurd uladı. Çoban köpəkləri
səs gələn tərəfə hürdülər. Nuh da çobanlardan uzaqlaşıb, qurd ulayan səmtə
doğru addımladı. Peyğəmbər
məyus görkəmdə və yorğun halda dağın
zirvəsinə qalxırdı. Mənzil
başına çathaçatda qartal başlı əsasına
söykənib son dəfə yuxarıdan dünyanın seyrinə
daldı. Dağın ətəklərindəki
sərin yaylaqlar, yamyaşıl yamaclarda çəmənliklər
göz işlədikcə şərqə doğru uzanıb
gedirdi. Nuhun qurşağınacan
uzanmış saç-saqqalını dağın
yaşıl qoynundan ah kimi qopan meh sığalladı. Dağ susmuşdu. Dərələr gen
qulaqlarını şəkləmişdi.
- Bu gün günah və
günahkarlarla dolu yer üzündə mənim
yolçuluğum başa çatır! - deyə
ağır-ağır dilləndi Nuh, - vida səfərimdə
yenə səcdəsini itirmiş, ətəklərinə
şər əməllər üçün daş
yığmış adam cildində xeyli şərbəndələr
gördüm. Onlar dildə Allaha və onun peyğəmbərinə
iman gətirirlər, amma əməldə şeytana xidmət
edirlər..
Nuh dizləri
üstə düşüb əllərini göyə
açdı:
- Ya Rəbbim,
yolunu azmışlara Şeytanı sevindirmək fürsəti
vermə, dünyanı onların şərindən hifz eylə!
Nuh öz Rəbbinə
yalvarıb-yaxardıqca qarnına ağrı dolurdu, qoynuna
acı-acı göz yaşları tökülürdü.
Dağ-daş dilə gəldi:
- Ya
peyğəmbər, niyə ağlayırsan ?
Peyğəmbər
əsasını yaxındakı ağacın qovuğuna
toxundurub:
- Məzarım
bu gövdənin içi olacaq, - dedi, - mən bu dünyadan
gözükölgəli, üzüqara
köçdüyümə yanıb-yaxılıram... Ölümdən, ölməkdən əsla
qorxmuram, fəqət adamlardan qorxuram. Yenə
adamlıqdan çıxırlar. Əgər bir də
tufan olsa, canlılar xilas ola bilməyəcəklər!
Dağ
soruşdu:
- Niyə,
onların günahı indi nədir, ya Nuh?
- Niyə?
- Peyğəmbərin səsi xırıldadı, - Tanrı nə
vaxtsa bitib-tükənməyən günahlarına görə
bu adamlardan peyğəmbərliyi qaçaq salacaq, bu son və
ən ağır cəza olacaq BƏŞƏR nəsli
üçün.
- Bu nə
zaman olacaq?
Nuh
peyğəmbər başını buladı:
- Mən
günaha batmışam, böyük günaha, ona görə
o cəza gününün nə zaman olacağını təkcə
Allah bilir...
Dağ heyrətdən yırğalandı, qaşından bir daş qopub üzü aşağı diyirləndi. Ətrafdakı quşlar diksinib civildəşdi. Nuh dilləndi:
- Heyrətlənmə, əzəli və əbədi dostum, mən də bu günahdan ölümqabağı xəbər tutdum. Gecdir, çox gec. Bu günahdan çox böyük günahlar törəyəcək.
- Ey Nuh! - Dağ dilləndi, - sən dünyanı su alanda üz tutub dabanını köksümə basdığın dağ mən olmuşam. İzin ver, agah olum günah dediyin sirrindən...
Nuh yanıqlı ah çəkdi, sonra aramla danışmağa başladı:
- Adamlar adamlığından çıxanda Tanrı buyurdu ki, yer üzünü su basacaq, mən canlıları xilas etmək üçün gəmi düzəltməyə başladım. Vaxt da gözləmirdi. Köməyə üç dülgər çağırdım. Söz verdim ki, gəmini vaxtında düzəltsəniz, hər nə istəsəniz, onu da verəcəyəm. İnsafən canla-başla işlədilər... Tufandan sonra onlar hüzuruma gəlib mənə öz vədimi xatırlatdılar. Mən onların nə istədiklərini soruşdum. Onlar bir-birindən xəbərsiz ağac parçasına çəkdikləri rəsmi mənə verdilər. Hər üçü yeganə qızımın rəsmini çəkib, adını yazmışdı. Vədimə onların istədiyi şəkildə əməl etmək çətin idi. Elə bu vaxt Rəbbim cənab Cəbrayılı yanıma göndərdi, mənə bir eşşək və bir it alıb, qızım Vəjilə ilə bir otağa salmağı əmr etdi. Allahın əmrini yerinə yetirdim. Bir müddət sonra otağın qapısını açanda orada bir-birinə bənzəyən üç qız gördüm. Və bu qızların hansının gerçək qızım olduğunun fərqinə varmadan dülgərlərə ərə verdim. Allaha şükür etdim ki, məni onların yanında vədəxilaf çıxarmadı.
Nuh peyğəmbər susub, köks
ötürdü. Dağ
da, quşlar da, daşlar da susmuşdu.
- Bu işıqlı dünya ilə
vida zamanımın yetişdiyini bilən gündən Rəbbimin
buyurduğu ilə nəvə-nəticələrimə
baş çəkirdim. Doğma qızıma
oxşayan eşşək və itdən törəyənləri
üzdən olmasa da, əməllərindən,
davranışlarından tanıdım. Tanıyan
kimi də bədənimə ağrı doldu.
İçimə dolan o ağrını götürüb
uzaqlaşdım onlardan...
Nuh peyğəmbərin
ağzına qulağını dirəmiş Dağ dedi:
- Bu, nə böyük sirrdir, ey Nuh,
sənin ağrın mənim içimə doldu. Kaş əzəl başdan gəmin başqa
dağlara gedib çıxaydı. Aman,
rahatlığım əldən getdi. Bu, nə qorxunc
sirdi, Allah dünyanı şeytana xidmət edən o
adamların şərindən qorusun!
Nuh əvvəl
karıxdı, dağın səsindəki inciklik peyğəmbərin
dərdinə dərd caladı, handan-hana özünə
toxtaqlıq verib dedi:
- Bir
yanın Nuhdabandı, bir yanın Nuhçıxan... İndi də sirrimdən agah olub ağrı tapdın,
bu gündən sənin adın Ağrı oldu. Dinlə
məni, Ağrı dağı, sirrimi sənə dedim, ruhumu
Rəbbimə, cismimi da sənə tapşırıram. Unutma,
əgər dünyanı yenidən tufan bürüsə, bil
ki, həmin fəlakət o eşşək və it cinsindən
törəyənlərin ucbatından baş verəcək...
Nuhun son kəlməsi dalğa-dalğa ətrafa
yayıldı.
Bu zaman Dağın başında şimşək
çaxdı. Göy üzü məşum-məşum
titrədi. Çiskin yağış
yağmağa başladı. Sonra
yağış kəsdi. Şər
vaxtı çatanda Ağrı dağı günahkar Nuhu
öz ağuşuna almışdı.
...Ağrıdağın
ətəklərdən ağı və fəryad səsləri
göylərə yüksəlirdi.
Avqust,
2016-cı il. Bilgəh
Nurəddin ƏDİLOĞLU
525-ci qəzet.- 2016.- 7 sentyabr.- S.8.