Zamanların mozaikası: hadisələr və
şəxsiyyətlər
(Əvvəli
ötən şənbə sayımızda)
ABŞ-ın inqilabi təsiri Cənubi Amerikada da əks-səda
tapdı. Latın Amerikasında azadlıq uğrunda
xalqların mübarizəsi bir qədər sonra uğur
qazanmağa başladı.
İspaniyanın
Napoleon Fransasına qarşı azadlıq mübarizəsi təkcə
Avropa ölkələrində milli özşüurun
oyanmasına şərait yaratmadı, həm də bu proses
müstəmləkələrdə də gedirdi. Mərkəzi
və Cənubi Amerikada ispan və Portuqaliya müstəmləkələri
öz qanuni hökmdarlarını müdafiə etmək
üçün yeni ispan kralı Jozef Bonapartın səfirlərinə
qarşı üsyan qaldırdılar. Argentinada, Boliviyada,
Çilidə, Meksikada və Peruda fransız
ağalığına qarşı yerli xuntalar qiyam
qaldırdılar. İspaniyada olduğu kimi, bu
mübarizə müstəqillik uğrunda müharibəyə
çevrildi. Venesuelada və Meksikada
üsyan hərəkatı milli və sosial inqilab xarakteri
almağa başladı. Hərəkata əsasən
kreollar- ispan və portuqal köçkünlərinin törəmələri
başçılıq edirdilər. Mərkəzi
və Cənubi Amerikada mübarizənin gedişində bir
neçə müstəqil dövlət yarandı.
Yeddi Venesuela əyalətinin nümayəndələrinin
iştirak etdiyi Konqress Xunta hərəkatına birləşərək
1811-ci ildə Karakasda Venesuelanın müstəqilliyini elan
etdi. Konqress Latın Amerikasındakı azadlıq hərəkatının
görkəmli liderləri Simon Bolivarın və Fransisko de
Mirandanın təşəbbüsü ilə
çağırılmışdı. Onlar
kreolların ispan ağalığına qarşı və
müstəqillik uğrundakı mübarizələrində nəhəng
rol oynamışdılar.
İspanlar müstəqilliyi elan etdiyinə görə
Venesuelanı digər ölkələrlə ticarətdən
məhrum edən dəniz blokadası tətbiq etdilər. Yeni hökumət
öz ixrac mallarını (kofe və kakaonu) sata bilmədiyindən,
mühüm malların idxalından da imtina etmək məcburiyyətində
qaldı. Həm də silah və sursat da
ala bilmirdi. Rüsum
yığılmasından gələn gəlirlər kəskin
surətdə aşağı düşdü. Bu, hökumətin ciddi maliyyə çətinlikləri
ilə üzləşməsinə səbəb oldu. Əhalinin ümumi narazılığı genişlənirdi.
Royalistlər bir neçə strateji məntəqəni
tutduqdan sonra paytaxt Karakasa təhlükə törətdilər.
Yoxsul qara rəngli əhalinin əksəriyyəti
axırda krallıq tərəfdarlarına birləşdilər
və respublikaçılara qarşı vuruşdular.
Birləşmiş Ştatlar isə 1812-ci ildə
Böyük Britaniyaya müharibə elan edib, yenidən
keçmiş metropoliya ilə vuruşmalı oldu. Münaqişənin
səbəbi Böyük Britaniyanın Fransa tərəfindən
işğal edilmiş Avropa ərazilərinə amerikan
mallarının nüfuz etməsinə mane olmaq cəhdi idi.
Böyük Britaniya Brest sahillərindən
Elbaya qədər olan ərazini blokada zonası elan etmişdi.
Bu, Fransız imperatoru I Napoleonun 1806-cı ildən
tətbiq etdiyi Kontinental blokadaya cavab idi.
Kontinental blokda və Böyük Britaniyanın cavab tədbirləri
amerikan iqtisadiyyatına ciddi təsir göstərdi. Avropadakı müharibə
ABŞ-a öz mallarını xaricə
çıxarmaq imkanlarından məhrum etmişdi, bu mallar isə
pambıq, tütün və buğda idi. Britaniya
blokadasına cavab olaraq, Birləşmiş Ştatlar
qadağan edici tədbirlər gördülər. Bunlar Böyük Britaniya mallarının ABŞ-a gətirilməsinə
mane olmalı idi. Müharibə partiyası yeni impuls əldə
etdi, Konqressə 1810-cu il seçkilərindən
sonra yeni deputatlar gəlmişdi, onlar Böyük Britaniyaya
qarşı təsirli tədbirlər görülməsini tələb
edirdilər. Onlar Kanadaya müdaxilə etməyi
təklif edirdilər ki, bu yolla Böyük Britaniyanı
Napoleonla danışıqlara getməyə məcbur etsinlər.
Konqressin razılığı ilə prezident
Ceyms Medison Böyük Britaniyaya müharibə elan etdi. ABŞ və Böyük Britaniya arasında hərbi
konflikt Gentdə 1814-cü ildə sülh müqaviləsi
bağlanana qədər davam etdi.
1818-ci ildə Çilidə ispan müstəmləkə
ağalığına son qoyuldu. Müvəqqəti
konstitusiya ilə Çili dövləti yarandı. 1819-cu ildə müstəqilliyini elan edən
Argentinada yeni dövlətin Konstitusiyası qəbul edildi.
Rio-de- La-Plata adlanan bu ölkə 1826-cı ildən
Federativ Argentina Respublikası adlandı. 1919-cu
ildə Simon Bolivar güclü ispan yönlü royalistlərin
ordusu üzərində qələbə qazandıqdan sonra
Venesuela və Kolumbiyanın nümayəndələri
Böyük Kolumbiya adlanan yeni respublikanın
yarandığını elan etdilər. Simon
Bolivar Böyük Kolumbiya respublikasının prezidenti
seçildi. Böyük Kolumbiyanın tərkib
hissəsinə 1822-ci ildə Ekvador və Panama daxil oldu.
Lakin bir il sonra Venesuela və Ekvador
federasiyadan çıxdılar və o parçalandı.
1822-ci ildə
Braziliya Portuqaliyadan tam müstəqilliyinə nail oldu. Napoleon ordusu Pireney yarımadasına girdikdən sonra
Portuqaliya sarayı 1803-cü ildə Braziliyaya
köçmüşdü. Portuqaliya
kralı VI Juan daim Braziliyada qalırdı, lakin 1821-ci ildə
oranı tərk etmək məcburiyyətində qaldı və
onun oğlu ölkədə regent kimi qaldı. Braziliyada
müstəqillik uğrunda hərəkat güclənirdi, ona
prints Don Pedro da qoşuldu. 1822-ci ildə imperator
I Pedru mütləq hökmdar oldu və bu, ölkədə
narazılıq yaratdı. Ona görə də
Portuqaliyaya qayıtdıqdan sonra 1820-ci ildə qəbul
edilmiş konstitusiyanı tanımalı oldu. 1828-ci ildə isə Braziliya və Argentina
Uruqvayı müstəqil dövləti kimi tanıdı.
Ümumiyyətlə,
1811-ci ildən başlayaraq, hər il
Latın Amerikası ölkələrindən biri ispan
ağalığından azad olurdu. Bu mübarizənin
mərkəzi fiquru Simon Bolivar idi. 1811-ci
ildə birinci olaraq Venesuela öz müstəqilliyini elan etdi.
Ondan sonra Çili və Paraqvay onun yolu ilə
getdi. Rio-de-La-Plata
(müasir Argentina) İspaniyadan hələ 1816-cı ildə
ayrılmışdı. 1821-ci ildə Meksika öz
müstəqilliyini elan etdi, dörd il sonra
Boliviya, 1827-ci ildə Peru, 1828-ci ildə Uruqvay müstəqil
oldular. Onlar üçün ən çətin
məsələ öz iqtisadiyyatlarını qurmaq idi. Daxili siyasi vəziyyəti isə yerli hindularla Avropa
köçkünlərinin törəmələri olan
kreollarla münaqişələr mürəkkəbləşdirirdi.
1823-cü ildə
amerikalıların gələcək taleyi üçün əsasən
mühüm rol oynayacaq bir hadisə baş verdi
- ABŞ-da Monro doktrinası elan edildi. Dekabr
ayında Konqressə yubiley müraciətində ABŞ
prezidenti Ceyms Monro Avropa ölkələrinin hər iki Amerika
qitəsinə aid olan məsələlərə siyasi cəhətdən
qatılmaması prinsipini elan etdi. 1815-ci
ildə yaradılmış Müqəddəs İttifaqın
niyyətlərinin əleyhinə yönəldilmiş doktrina
Köhnə və Yeni Dünyanın ciddi surətdə
bölünməsini tələb edirdi. Prezidentin
düşüncəsinə görə, Amerika amerikalılara
məxsus olmalıdır, necə ki, Avropa avropalılara məxsusdur.
Bu xarici siyasət prinsipinin həmin qaydada
formullaşmasının səbəblərindən biri
Alyaskada Rusiya ilə Amerika Birləşmiş Ştatları
arasında ərazi bölgüsünün hüquqi cəhətdən
möhkəmləndirilməməsi idi. Bundan
əlavə, Müqəddəs İttifaqın bütün
üzvləri ispan müstəmləkələrinin azadlıq
uğrunda mübarizəsinə İspaniyanın müdaxilə
edəcəyi ilə hədələyirdilər.
Monro
doktrinası uğur qazandı: Avropa hökumətləri Cənubi
Amerikaya müdaxilə etməkdən imtina etdilər, Rusiya
dövləti isə 1824-cü ildə ABŞ-la Alyaskanın cənub
sərhədi barədə razılığa gəldi. Monro
doktrinası gənc, 47 il əvvəl
müstəqillik qazanmış xalqın artıq öz siyasi
şüurunun əlaməti idi. Birləşmiş
Ştatlar nəinki digər dövlətlərin siyasi təsirini
rədd etdilər, həm də eyni zamanda açıqca onu
bildirdilər ki, Latın Amerikası onların siyasi və
iqtisadi maraqları sferasıdır. Bundan əlavə,
ABŞ digər dövlətlərlə birlik
ittifaqlarını da rədd etdi, çünki bu, müstəqil
dövlətin hərəkət sərbəstliyini məhdudlaşdırırdı.
Böyük Britaniyanın Şimali Amerika koloniyalarında və sonralar ABŞ-da yerli hindulara qarşı əslində olduqca pis münasibət bəslənir, onlar doğma torpaqlarından sıxışdırılıb, qərbə tərəf üz tutmağa məcbur olurdular. Amerikanlar hinduları ən münbit torpaqlardan məhrum edirdilər. Prezident Endryu Ceksonun dövründə, 1820-ci illərin sonu, 1830-cu illərin əvvəllərində vəziyyət daha da pisləşdi. Cekson orduda xidmət edərkən Cənub hindu tayfalarına qarşı döyüşlərdə fərqlənmişdi. O, hindu tayfaları ilə bağladığı yüzə qədər müqavilə əsasında onlar öz torpaqlarından imtina etmişdilər. Cekson hinduları şərqi Missisipi rayonundan qovmaq istəyirdi, guya bura “əbədi hindu sərhədi” olmalı idi. 1830-cu ildə prezident kimi o, hinduların qovulması barədə Aktı imzaladı. Məcburi köçürülmə sonrakı ili başlandı. Ali Məhkəmə bəzi tayfaların müraciətinə baxdıqda, onlara cavab verdi ki, ABŞ vətəndaşları olmadıqlarından, onlar konstitusiya tərəfindən müdafiə olunmurlar. Qara Şahinin başçılığı altında tayfaların bəziləri köçürülmə əleyhinə qalxdılar. Sonra o, digər tayfalarla da birləşdi. Lakin hinduların müqaviməti yatırıldı. Qara Şahinin özü döyüşdə əsir düşdü. Qələbədən sonra hindular Missisipinin arxasına sıxışdırıldılar. 1837-ci ildə ABŞ hökuməti hindu tayfalarının yaşaması üçün hindu əraziləri adlanan məntəqələr yaratdı.
Əvvəlki 13 koloniya və sonrakı ABŞ üçün ən böyük təhlükə mənbəyi olanlardan biri qul sahibliyinin təşəkkül tapması və iki əsr yarıma bərabər olan bir müddətdə mövcud olmaqda qalmaqla, saysız-hesabsız bədbəxtliklərin baş verməsinə şərait yaratması idi. 1619-cu ildə Şimali Amerikaya, Virciniyanın Ceymstaun limanına holland gəmisində Afrikadan ilk 20 zənci gətirildi. Bu hadisə Şimali Amerikanın ingilis koloniyalarında qul sahibliyinin başlanğıcını qoydu. Zəncilərdən varlı kolonistlərin ailələrində müxtəlif işlərdə istifadə olunurdu. Şimali Amerikada afrikalıların güzəranı ilk əvvəllərdə o qədər də pis deyildi, onların vəziyyəti ispan koloniyalarındakı qaradərili qulların taleyindən kəskin surətdə fərqlənirdi. İspanlar hələ 1501-ci ildə Mərkəzi və Cənubi Amerikaya Afrikadan işçi qüvvəsi gətirmişdilər. Çünki hindular mədənlərdəki və plantasiyalardakı ağır zəhmət üçün kifayət qədər dözümlü deyildilər.
İspaniyanın Portuqaliya ilə birləşməsinə (1580-ci il) qədər ispan koloniyalarına qulların daşınması ilə əsasən portuqal tacirləri məşğul idilər. 1595-ci ildə kral II Filipp qul ticarətini İspaniyanın inhisarı elan etdi, öz tacirlərinə icazə verdi ki, Amerikaya 30.000 qul daşısınlar.
İngilis koloniyası olan Virciniyada qaradərili qullardan istifadə edilməsi əvvəllər də geniş yayılmamışdı. Burada “ağ” işçi qüvvəsi çatışmırdı, belə ki, yoxsul köçkünlər gəmidə pulsuz Yeni Dünyaya gəlmək üçün 7 il ərzində bunun əvəzində işləmək barədə öhdəlik götürürdülər.
Afrika dövlətlərindən bəzilərinin iqtisadiyyatı qul ticarətinə əsaslanırdı. Daqomeya dövlətinin hökmdarı hər il qul ovu aparırdı. Daqomeyalılar qonşu yaşayış məntəqələrinə, daha çox Yoruba tayfasına hücumlar edir və onları ərəb və Avropa tacirlərinə satırdılar. Qul ticarəti artıq bir neçə əsr idi ki, davam edirdi, amerikan koloniyalarında qullara böyük tələbat olduğuna görə, bu ticarət daha çox inkişaf etdi. Afrika hökmdarları uzun müddət qulları avropalılara satmağa cəsarət etmirdilər. Afrika az əhalili idi və ona görə də hər bir dövlətin qüdrəti işçi qüvvəsinin və qoşunların kəmiyyətindən asılı idi. Avropalılarla ticarətin inkişafına odlu silah da şərait yaratdı. Onu tacirlər təklif edirdilər. Bağışlanmış silah tayfa başçısının nüfuzunu yüksəldir, tayfada onun vəziyyətini möhkəmləndirirdi.
(Ardı
var)
Telman
ORUCOV
525-ci qəzet.- 2017.- 29 aprel.- S.20.