Mehmet Nuri Parmaksızdan 3 esse

DAMLADAN DƏRYAYA YALVARIŞ

Sevirəm yaradılmış olan hər şeyi, başda özümü və sonra cümlə məxluqatı.

Damla olmaq eşq dəryasına çata bilmək üçün Yaradanın bizə lütf etdiyi bir tale.

Damla olduğunu bilən fani qul ancaq və ancaq sevgililər sevgilisi, hər şeyin sahibi olan üçün darıxar.

Bəşərik axı; çaşsaq da bəzən, amma əsl olanı unutmarıq ki? Lakin bəzilərimiz həm damla, həm də şərəfi-məxluqat olduğumuzdan xəbərsizik. Fitrətimizdə var sevgi; könlümüzü var edən deyilmi eşq?

O zaman sevməmək və aşiq olmamaq bizim əlimizdəmi? Yaradılmış olanı sevib ondan əsl sevgiliyə çatmaq deyilmi eşq? Sevda nərdivanının son addımı deyilmi vüsal?

Sevirəm yaradılmış olan hər şeyi, başda özümü və sonra cümlə məxluqatı. Rəbbim yaratdı deyə, o gözəlliklərə gözəllik qatdı deyə sevirəm və qəbul edirəm canlı və cansız bütün kainatı.

Damlayam mən də hər kəs kimi və darıxıram dəryam üçün; məni var edən məni əbədi eşqə çatdıracaq olan Mövla üçün.

Çiçəklərdə rayihəni; meyvələrdə özəyi; qəlblərdə eşqi; könüllərdə atəşi var edən! Duy səsimi, qəbul et sənə niyazımı və nəfəsimi?

Bir damla olaraq razılığını diləyirəm səndən, al məni də dəryana, şad et məni lütfünlə; buyruqçun eylə məni sonsuzluqda; sənə, yalnız sənə yalvarıram yana-yana.

Dalğalara aşiqəm, sahillərə... Eşqinlə gəzərkən gördüyüm hər şeyə... Nə böyüksən ki, Rəbbim; bildirdin özünü mənə, bəndə oldum mən sənin yoluna.

Sənə çatmaq var ha ölümlə; səni görə bilmək ümidim var ha içimdə; iman etdim ha mən sənə. Bunlardan daha gözəl nə ola bilər ki, mənə?

Damlanam mən sənin; səndən qopan damlan. Sənə qovuşacağım məhşər adlı o günü gözləyirəm şükürlə, imanla. Yalvarışım da sənə, səcdələrim də sənə. Dualar yol olur bilirəm sənin sevda məqamına.

Bağışlamağınla böyüksən Rəbbim; lütfünlə ucasan. Qul olaraq qulluqda, dünya deyilən yoxluqda səhv yola da düşdüyüm oldu mənim. Bağışlayan sənsən; mən sənin yaratdığın aciz bir qulam ancaq.

Səndən tək diləyim imanla qapına gəlmək və rizandır; bu aciz quluna güc ver, yol göstər və izninlə sonsuzluğu qazandır.

Rəhməti bol böyük Rəbbim; səndən bir istəyim də var. Sən demirsənmi istəyin, qullarım, məndən?

Ruh yoldaşımı diləyirəm lütf xəzinəndən. Ona çatmağı, onunla həm dünyada, həm də axirətdə sonsuzluğu yaşamağı diləyirəm səndən. Onunla tam olmaq istəyir qəlbim, ömrüm, ruhum. Eşqlə sənə səcdə etməyin hüzurunu mənə yaşatmanı diləyirəm səndən.

Eşqinlə varam; yolunda yoxluğuna da aşiqəm, Xuda.

Varlıq sən demək; yoxluq sən demək. Dəryanda bir damlayam, lakin həyat deyilən sürgün məkanında ruh yoldaşımla birlikdə eşq dəryana qarışmağı istəyirəm mən. Şükrüm də, səbrim də sənə.

İmtahanımızı çətinləşdirmə, Xuda; günahkarıq deyə bizi unutma, rəhmin gəlsin qullarına.

Şükürlər olsun ki, eşqim sonsuz sənə; şükürlər olsun ki, sahibimizsən bizim. Ömrümü, üqbamı ruh yoldaşımla bir eylə, Mövlam, məni bir nəfəs belə onsuz buraxma.

Eşq dəzgahında işlə günlərcə toxu məni,

İlmək-ilmək motiflə sonra da oxu məni...

EŞQİN QİYAMƏTİNİ YAŞAMAQ

Eşqin qiyamətini yaşamaq, ölməkmiş bir daha ölməmək üçün.

Gözlərin alovu, könlün yanardağı, ağlın dəliliyi yaşadığı dəmdəyəm. Mən indi hər ürəyin yaşamaq istəsə də, qorxduğu eşqin qiyamətindəyəm.

Duyuram səsinizi, necə olur deyirsiniz? Bilirəm yaşadığım halın halını və qəlbimdə açan hilala həsəd aparırsınız.

Hər kəsə nəsib olmayacaq bir eşqin yelləncəyində yellənir ruhum indi. Vaxtlardan dünyanın bütün ömrünə bərabər bir əsr vaxtı. Saatlardakı yelqovan əqrəbin yerinə, hicran və vüsal keçmiş saniyələri, əsr olaraq yaşayıram indi.

Dağları dümdüz edən eşq, günəşin yerinə doğarsa könlünüzdə və bütün çiçəklər rayihələrində yarı saxladıqlarını faş etsələr; dəryalar həsrətinin qarşısında diz çöksə əgər bilin ki, eşqin qiyaməti qopmuş deməkdir ruhunuzda.

Yaşadığım halı izah etməyə qadir deyiləm ki...

Şimşəklər çaxır desəm əllərimdə; qasırğalar və tufanlar xortumlarıyla ürəyimi içinə çəkir desəm... Ruhum bədənimdən ayrılmış və sükutun dəli qışqırıqları mütəmadi olaraq qulaqlarımda cingildəyir desəm; zəlzələlərin ən şiddətlisinin episentri ürəyimdən keçir desəm, ucsuz-bucaqsız fəzadakı ulduzların budaqlardan düşən meyvələr kimi tək-tək önümə töküldüyünü söyləsəm...

Məhşəri bir izdihamda yalnızlığımdan bəhs etsəm, görəsən, nə qədərini izah etmiş ola bilərəm ki?

Sonsuz bir dəryanın sahilindəyəm indi, hər dalğanın məndə yar oldu adı. Yarlardan düşüb yarın qucağına şükr edirəm həmdi-sənalarla Mövlaya.

Qıldığım namazların adı eşqə şükür, dualarım qanad olub uçurdur məni səmaya. Yerlə göy birləşir könlümdə və buludlar əllərimə qonur duayla.

Mən eşqin sirli halını yaşayıram, damlanı abı həyatla qarışdırıb susuzluğumun adını yar qoyuram və gülüşlərin ən gözəlini, təbəssümlər şahını açıram yarın üzündə.

Röya deyil yaşadığım, xülyalarımın təxəyyülündən gerçəyə qaçıram mən. Eşitdiyim azanlar eşqin azanları, sərməstliyim şükrün sərxoşluğu, cənnətlərin ən gözəliylə müjdələnmiş ömrümün sonsuzluğunu yaşayıram indi.

Hansı ki, anlatdıqca tilsimi pozulacaq zənn edərsiniz ha, bax elə bir hal mənimki. Susmaq istədikcə dəli olur içim danışmağa, əl dəyməmiş sahillərdə gəzişir xəyallarım, qəlbim yarın ovuclarında atır, ruhum səadət beşiyində yellənir, xoşbəxtliklər qundaqladıqca məni, içim yara dəli olur.

Könlümlə eşqin çölündə yar üçün çiçək-çiçək gəzən arıya döndüm mən. Bilinməyən diyarların gülşənində izahsız gözəllikləri seyr edirəm və balımı hazırlamağın xoşbəxtliyi ilə eşqin yuvasına eşq daşıyıram mən.

Ömrümün və uqbamın sultanını tapmaqla şən qəlbim. Təkliyi öldürmüş olmaqla şadam, şükrün zirvəsinə sancdığım eşq bayrağı təvəkkülün küləyi ilə dalğalanır. Səbrin can verməyinə şahid olur və sonsuzluğa yelkən açıram yarla.

Eşqin qiyamətini yaşamaq ölməkmiş bir daha ölməmək üçün. Diriliş eşqlə varmış, xar zənn edilən həsrətin ağladığı tək diyarsa eşqin qiyamətini yaşayanlara əbədi vüsalmış.

Röyamdakı övliya təsəvvüf bir “yol” dedi,

Eşq ucsuz-bucaqsızdır,

sən həsrətlə “dol” dedi.

Gecəyə məğlub olan ürəyim yanğın yeri

Yanmaq şükürdür anla, yavaş-yavaş “ol” dedi.

SÜRGÜNDƏ SÜRGÜN VERMƏK

Bir gün ölüm belə fani olduğunu hayqıracaq bizə.

Atəşi söndürmək kimidir ayrılıq, sərinliyi arzulamaqla eynidir vüsal. Həqiqəti bilsək də, lakin xəyallarla ürəyimizi aldadırıq.

Hər nəfəsdə yuxunun içindəki yuxuda yaşayarıq, ölümün içindəki ölümə qaçarıq... Günlər elə belə də keçir. Tək gerçək var həyatda, ömür ölümə qaçır. Əsən küləyi duyuram bəzən ruhumun saçlarını oxşayır.

Əslində, bir heçik və heç olduğumuzun fərqinə varmırıq heç. Əsl azadlıq, əbədi bağlana bildiyimizdə əriyə bilməkdə; əsl xoşbəxtlik, eşq vadisindəki şükür və vüsal çiçəklərini qoxlaya bilməkdədir.

Həyat əllərimizdən axan bir ulduz; ömür, ulduzumuzu tapmağa dair etdiyimiz dua; ölüm, vüsalla bağladığımız nigah və xoşbəxtlik sonsuzluq inancı aldığımız nəfəsdir. Mütləq olan bu: Bir gün ölüm belə fani olduğunu qışqıracaq bizə.

Gözlərim bir liman, gəmisini gözləməkdə. Hər nəfəsdə həsrətə həsrət əlavə etməkdə. Günlər coşmuş bir dalğa kimi sahilimi döyəcləməkdə, lakin içimdəki məhşər şövqü həmişə təptəzə durur. Çox şükür saatım vüsala quruldu; dualarım kompas; şükrüm külək olub xoşbəxtliyə və sonsuzluğa üz tutmaqdadır.

Həyatın bir tərəfi ölüm, digər tərəfi sonsuzluq. Sonsuzluğa ölür içim...

Öyrəndim, sükut edə bilmək ölümün yarısıymış, digər yarısı da həsrətlə yaşamaq məcburiyyətində qalmaqmış. Elə buna görə məhzunluğum məsumiyətim şeiri, sevdam sonsuzluğu çağıran duadır.

Anladım ən sonunda; ümid, bir ağacmış kölgəsində dincəldiyimiz. Üzərinə qonan quşlarmış rəngarəng və saysız xəyallarımız. Bundan ötrü xəyallarım buludlara bənzər mənim; şəkli və sərhədi yoxdur onların, bəzən ağlar, bəzənsə coşarlar.

Özləmək, atəşin içindəki atəşə kəmənd atmaqmış həsrətlə. Gözləmək, duanın gücünə inanıb təvəkkülə sarılmaqmış ümidlə, çünki ümid günəşin doğuşu və o hər mövsüm yaşıl qala bilən həm də heç yarpaq tökməyən duadır.

Gözləmək çətindir, lakin insan həmişə gözlənilən olmaq istər. Həyat bəzən bir döngənin kənarına gəldiyimiz bir yerdir; o nöqtədən irəlimi, gerimi gedəcəyimiz hər zaman bizim əlimizdə deyildir.

Ən gözəli hər şeyin ən yaxşısını istəməkdir Mövladan, çünki şükür edə bilmək və çox şükür deyə bilmək lütflərin ən gözəlidir məhşər könüllü aşiqlərə.

Bilirəm, hər kəsin gizli bir ağacı, hər kəsin işıqsız bir tərəfi vardır. Ona görə ürəyimin budaqlarını sükutla budadım mən və hər budağımdan yeni bir ağac çıxdı.

Anladım ki, eşq, sürgündə yeni pöhrələr verə bilirsə, eşqmiş. Anladım ki, təklik, ürəyimizin və ruhumuzun sahibini tapana qədərmiş.

Dünyadaykən yadıma sonsuz bir həsrət düşdü,

Yarımla keçən hər an məhşərinə bir düşdü.

525-ci qəzet 2017.- 12 avqust.- S.17.