Ələddin Əzimlinin şeirləri

Söz

Əvvəlcə

sözün yiyəsi olasan gərək,

sonra gəlib oturasan

onun elçi daşının üstündə.

Bir də sözdən qidalanasan

ürəyin ola gərək.

Zərbələrə dözməyə,

tabın, dirəyin ola gərək.

Söz bizimçün nemətdir,

göylərin sovqatıdır.

Həyatımızın rəngi, ovqatıdır.

Gedən gedər,

gələn gələr.

Gün ötər,

göydə ay təzələnər.

Məndən sənə,

səndən mənə söz qalar.

Yalan yanar beşikdə,

doğru qalar düz qalar.

Səssiz-səmirsiz qalar.

Söz kişidir,

Heç nəyə boyun əyməz.

Al alovun içində,

bir dəfə yandım deməz.

Hər şeyin başı sözdür,

sənə, mənə ruh verər.

Onu da bizə, əslində

qələmə and içən

Allah verər!

Şahid

Kimdir o -

gözündə alov?

Durub yol üstə.

Bəlkə, özüməm?

Bəlkə, oğlumdur?

Bəlkə, nəvəmdir?

İllərdir bu dərdə,

qəmə dözürəm.

Qardaş,

bölünən bir yurdun

ağrısıdır o!

Tarixlər yaddaşıdır,

yolumun üstündə

baş daşıdır o!

Adsız baş daşı.

Kimindir?

Deyə bilmirəm

ona sahib çıxıb,

ona qohum çıxıb

özümü öyə bilmirəm.

Zamanlar adlayıb

onun üstündən.

Görürəm

sınıq salxaqından,

çatından,

yazısı pozulmuş

qatbaqatından.

Bilirəm,

xəbər çıxmayacaq

ondan,

onun zatından.

Bir şey bəllidir ki,

durduğum,

quruyub qaldığım

torpaq üstədir.

Demək,

bu yurdun,

bu məmləkətin şəhididir o.

Ötüb keçdiyimiz

qanlı dövrlərin

şahididir o!

Payız küləyi

Nədən belə

kədərlisən, ey külək?

Gəl pərvazlan,

Qol-qanad aç

səma boyu.

Yayıl maviliklərə,

meşələrə, düzlərə.

Yarpaq-yarpaq,

çiçək-çiçək.

Mən də sənə

mavi donlu nəğmə qoşum.

Oxuyum.

Sənin üçün

əbədi bir

eşq çələngi toxuyum.

Səndən, məndən

insanlara, doğmalara

qalsın.

Sevg i dolu bir ürək.

At kədəri,

qov qəhəri, ey külək!

Xatirə

O gedən,

ruhumu

özüylə aparan

buluda dəymə!

Nur saçan,

evimi isidən,

canımı qızdıran

o oda dəymə!

Yanarsan

alovun,

odun içində.

Topa dönərsən.

Küləklər sovurar

səpər çöllərə.

Axır ki,

gül tək sönərsən.

Yetişər

dadıma

ürəkli insanlar,

cəsur oğullar.

Sən sönüb

gözlərdən itsən də,

qəlblərdə izlərin,

xatirən qalar!

Həqiqət

Bu gecə

gəl əllərimizi açaq göyə.

Soruşma niyə?

Orasını bilmirəm.

Düşüb

qaraltının izinə

gedək - gedək.

Axır başa düşərik

biz çox azıq.

Cəmi bir cütük.

Odur ki, bilmirik

çox şeyin sirrini.

Qoy, oxucular çaşmasın,

axır

öyrənərik bunun səbəbini.

Dostlara hər şeyi

Açıq-aydın söyləyərik,

Doğrusunu deyərik.

Gəldi-gedər

Hərdən

göyçək-göyçək

çiçək yağır göydən.

Qəribədir,

ayrılıq qoxuyur bu çiçək.

İsladır dünyanı,

hər yanı.

Bircə otlar, ağaclar

sevinir buna.

Qarılar, qocalar

deyinir buna.

Kiminə

dərd çiçək,

kiminə sevgi,

Kiminə ayrılıq

Gəldi-gedərdi...

Kimi aldadım

Artıq qurtarmışam harayla, hayla,

Qoy, gedim yuxuya bu həzin çayla,

Ovutsun ruhumu bir həzin layla,

Qəmi unudum.

Tarixin yaddaşı yükdür canıma,

Ağrısı, acısı hopub qanıma,

İstər məni qına, istər qınama,

Nə idi Adım?

Qaranlıq əriyər, xofu əriməz,

Azı yoxa çıxar, çoxu əriməz,

İnamı azalar, qorxu əriməz,

Qalxar fəryadım.

Ahımdan quruyub daşa dönərsəm,

Qara bulud gələr, qəfil sönərsəm,

Sıxılıb, əriyib suya çönərsəm

Budur həyatım?!

Qəmimin sərhədi, hüdudu yoxdur,

Qəlbimin ağrısı, əzabı çoxdur,

Deyim ki, gördüyüm saraydır, taxtdır,

kimi aldadım?!

Sənə

Köməksən mənə,

Çətində, darda.

Tutdun əlimdən,

Boranda, qarda.

Ucasan, dağsan,

Şirin bir çağsan,

Hər vaxt dayaqsan,

Hardayam, orda.

Titrəsə təməl,

Uzat mənə əl,

Qonağım ol gəl,

Sən ilk baharda.

Ələddin ƏZİMLİ

525-ci qəzet.-2017.-13 dekabr.-S.7.