İsa Muğannanın “Türfə”
romanı niyə çap olunmurdu...
Azərbaycan ədəbiyyatında magik realizmin
yaradıcısı filosof yazar İsa Muğanna yaşasa idi,
iyunun 12-si 89 yaşı olurdu və onun 90 illiyinə birgə
hazırlaşacaqdıq.
Etiraf edək
ki, 86 il ömür sürmək hər
kişininin işi deyil. Buna baxmayaraq, bu cür
insanların ölümü həmişə kədər və
təəssüf hissi yaşadır insanlara. Çünki İsa Muğanna kimi dahilər bir ailənin
yox, mühitinin sevimlisinə və dəyərlisinə
çevrilməyi bacaranlardır.
İsa
Muğannanın “Məhşər” romanından sonra yaradıcılığında
başlayan yeni era “Türfə” romanı kimi böyük bir əsəri
ilə yekunlaşmışdı. Ədəbiyyatımız
İsa Hüseynov yaradıcılığında Cəlil Məmmədquluzadə
təsirini qeyd edirdilər və bununla Muğannanın
özü də razı idi. Amma İsa
Muğanna kimi yazdığı əsərləri
bütün ədəbi-bədii tərəfləri ilə Cəlil
Realizmindən uzaqlaşmış, Nəsimi, Cavid
romantikasını qucaqlamışdı. Yəqin
Ustad sənətkarın gəldiyi qərar da belə idi ki, bəşəriyyəti
realizm yox, romantika qurtara bilər.
Böyük
ustad sənətkar İsa Muğanna “Türfə”
romanının əlyazma variantının sonunda romanın
yazılma tarixini 20.02.2009 kimi qeyd etmişdi, amma 2015-ci ilə
qədər çap olunmayan bu mistik romanı - Əsəri -
“Türfə”ni çapa hazırlayıb
oxuculara təqdim etmək mənim qismətimə düşməsinin
misilsiz sevincini yaşamışam. Bir zamanlar müsahibələrinin birində
ömür-gün yoldaşı Firuzə xanımın “bəlkə
də, bu romanın çapını görməyə
İsa Hüseynovun ömrü çatmayacaq” fikrinə
yazıçının “Mənim sağlığımda
çap olunmalıdır”,- deməsi ilk baxışda baş
tutmamış arzu kimi görünə bilər, lakin söhbətlərimizin
birində Firuzə xanımın “kaş Allah mənə o qədər
ömür verə idi ki, İsa ölənə qədər
ona özüm qulluq edərdim” fikrinə “o, mümkün
deyil, çünki mən əbədi yaşayacağam”,-
deyib gülümsəməsi onu ifadə edir ki, bəli,
Muğanna ölməyib, əbədi
yaşayır və bu gün də Əsərinin
çapını görüb sevinir.
“Ədəbiyyat gözü ilə baxanda “İdeal”
mücərrəd görünür. Lakin “İdeal”
romanı çap olunduqdan sonrakı şəxsi həyatı
və yaradıcılığı göstərdi ki, İsa
Hüseynov bu qəbildən olan əsərlərində
inandığı və hətta yaşadığı
dünyanı təsvir edir”.
Akademik İsa Həbibbəylinin İsa Muğanna
haqqındakı yuxarıdakı fikrini onun “Türfə”
romanına da aid edə bilərik. Çünki
bütün əsərlərində olduğu kimi çap
olunma problemi yaşayan bu əsər “İdeal”dan sonrakı
yaradıcılığında ideyalarının təqdimatı
baxımından çox önəmlidir.
“Türfə” Əsərinin Muğannanın cismani
sağlığında çap edə bilməməyimin yeganə
səbəbi Əsərin əlyazmasının özündə
də qalmaması idi. Bir gün mənə dedi ki, İntiqam Qasımzadəyə
(“Azərbaycan” jurnalının baş redaktoru) verdiyim nüsxə
Nizamidədir (o zaman hələ AMEA-nın müxbir
üzvü olan, akademik Nizami Cəfərovu nəzərdə
tuturdu). Nizami müəllimlə
görüşüb romanı istədim. İsa
Muğannaya olan rəğbətimi bilən Nizami müəllim
sorğu-sualsız verdi. Nadir
bir tapıntı əldə etdiyimin fərqində idim. Onun bütün oxucuları kimi, SafAğ elmi konsepsiyasında
yazılan yeganə əsəri idi ki, oxumamışdım.
Ətrafında o qədər söz-söhbət
gəzirdi ki, sanki bunu tapıb oxumaq bir həyatı məsələyə
çevrilmişdi. Müsahibələrinin
birində “Amma əsərlərimin hamısı çap
olunmayıb. Bir povestim çap edilməyib.
Orda çox ciddi məsələlər
qaldırmışam. O povest çap olunsa, bizim həyatımızda
böyük dəyişiklik ola bilər. “Azərbaycan” jurnalına təqdim etdim, İntiqam
Qasımzadə bildirdi ki, sən bu əsərlə inqilab
edirsən, bunu çap etsək, başım bəla çəkər.
Bu əsəri bir alimə oxumaq
üçün verdim. O alim də dövlət təhlükəsizlik
orqanında işləyirmiş, aparıb verib ora. Onlar da mənə deyirlər ki, əsərin
çap olunacaq. Nə vaxt çap olunacaq,
bilmirəm. Ancaq özlərinin
işçiləri var ki, ədəbiyyatla maraqlanırlar,
elmli adamlar kimi tanınırlar, onlar hamısı bunu oxuyublar”
deməsi, Xalq şairi Zəlimxan Yaqub demiş, “sirr qoxuyan”
kişinin sirr qoxuyan əsərinin dəyərini bir daha
artırırdı.
Sonra, əlbəttə ki, həyat yoldaşı Firuzə
xanımla, qızı Sevinc Muğanna ilə məsləhətləşdim. Firuzə
xanımın sevinclə qarşılaması və bunu
hökmən etməli olduğumuzu deməsi ilə əsəri
2015-ci ildə oxuculara təqdim etdik.
Roman ətrafında çoxlu söz-söhbət gəzir
indiyə qədər. Çap edilməməsində də səbəb
cəmiyyətimizin həssaslığını nəzərə
almaq idi. Çox maraqlıdır ki,
romanın məndə olan əlyazmasının üzərində
bir parça kağızda “Qocaman yazıçımız
İsa Muğannanın bu əsəri redaksiyamızda
böyük mübahisə doğurdu. Buna baxmayaraq, ədibin
çoxillik yaradıcılığını nəzərə
aldıq və əsəri olduğu kimi çap edib
oxucuların müzakirəsinə verməyi lazım bildik
(redaktor)”,- yazılmışdır. “Azərbaycan” jurnalına verildiyi üçün yəqin
ki, bu qeyd, İsa Muğannaya böyük hörməti olan
redaktor İntiqam Qasımzadəyə aid idi. Amma nədənsə roman jurnalda çap edilmədən
akademik Nizami Cəfərova qaytarılmışdı.
Əsərin
əlyazmasının üstündə iki qeyd daha var idi: Biri
İsa Muğannaya, biri isə Firuzə Muğannaya idi.
İsa
Muğannanın “Nizamiyə” adlı kiçik qeydi belədir:
Əzizim!
Mən bütün aydınlığı ilə
dərk edirəm ki, bu əsərin çapı çox
çətindir. Bununla belə, sənin
şəxsiyyətini, imkanlarını bildiyimə görə
nə isə dumanlı bir ümidlə əsəri sənə
göndərirəm. Oxu, görək
başımıza nələr gəlir.
İsa.
P.S. Bu
kiçik əsərin çapı inqilaba bərabərdir.
Ehtimal etmək olar ki, bu kiçik qeyd əsər Nizami Cəfərova
ilk dəfə göndərəndə
yazılmışdır. Əsərin
çapının gecikdiyini görən Firuzə
xanımın akademik Nizami Cəfərova yazdığı məktub
isə çox mətləblərdən xəbər verir.
Çünki Firuzə xanım həyat
yoldaşına nə qədər rəğbətlə və
heyranlıqla inanırdı, bunu hamımız yaxşı
bilirik. Məhz bu olmalı idi İsa
Hüseynovu Muğanna edən böyük amillərdən biri
də.
İsa
Muğannaya aid qeydlər
İsa nə qədər böyük
yazıçıdırsa, bir o qədər də
böyük insandır. Altmış illik birgə həyatımızda
ondan bir kəlmə də acı söz eşitməmişəm.
Atalarımız dünyalarını çox erkən dəyişdilər. Altı
uşaq İsanın anası Xədicənin, altı uşaq
da mənim anam İnşanın yanında qaldı. Böyük məhrumiyyətlər, dəhşətli
kasıblıq içində on iki uşaq böyütdük.
Təhsil verdik, evli-eşikli elədik.
Uşaqlar haqqında danışmağımın səbəbi
var.
1968-ci ildə alihəzrət Dəmirəlin zamanı
başlandığında, Azərbaycan yazıçı
nümayəndələrinin tərkibində Türkiyəyə
getdik. İstanbulu, İzmiri, Ankaranı, Bursanı və
sair yerləri gəzdik, Bolu bəyin kəndini, Koroğlunun
Çənlibelini gördük. İstanbula
qayıdanda məscidləri gəzdik. Ayasofiya məscidində
İsa üzünü göyə tutub dedi: “Biz çoxlu
uşaq saxlamışıq, özümüzə övlad istəməmişik.
Mən səni tanımıram. Əgər varsansa, Firuzəyə bir övlad ver. Oğlan
da istəmirəm. Bircə qız. Bircə qız!” (Tanrı ailəyə
yeganə övladı Sevinc Muğannanı 19 ildən sonra bəxş
etmişdir - Ş.S.)
Hotelə qayıtdıq. Yorulmuşdum, divanda
uzanıb yatdım. İsa kresloda oturdu.
Bir azdan məni oyadıb dedi: “İndicə, ayıq-sayıq
vaxtımda bir altı-yeddi aylıq, gözəl, gombul qız
uşağı gördüm. İməkləyib
gəlib dizlərimdən yapışdı, qucağıma
mindi, burnunu boğazıma söykəyib
mışıl-mışıl nəfəs aldı. Səni oyatmaq istədim,
uşaq yox oldu. Nəfəsini indi də boğazımda
hiss edirəm. Qızımız olacaq”. Mən inana bilmədim. Bakıya
qayıtdıq. Bir ildən sonra
İsanın o gördüyü qız - Sevincimiz doğuldu.
Bundan sonra mənim həyatıma fərəh gəldi.
İsanın da işləri
yaxşılaşdı. Dalbadal əsərləri
çap olundu. İsa məni Rusiyanın
şəhərlərində kurort zonalarında gəzdirdi.
Bolqariyada, Qara dəniz sahillərində,
Pribaltika ölkələrində, bir neçə Avropa
ölkəsində gəzdirdi. Sonra isə
birdən-birə ruhi xəstəliyə bənzər bir
cür anlaşılmaz xəstəliyə tutuldu. Daha
sonra xəstəlik qurtaranda yetmişinci illərdə
çox qəribə hadisə baş verdi:
İsa birdən-birə kainatla bağlandı,
özünün dediyi kimi, EySarla danışmağa
başladı. EySar, İsUsun, İsa peyğəmbərin
həqiqi adı - odu - rütbəsidir. “Ey”
Uca deməkdir. “Sar” - hökmdar deməkdir.
EySar - uca hökmdar deməkdir. Bu Od - Həqiqət qədim türk dilində - Odər
dilindədir. EySar İsaya Odər dili öyrətməyə
başladı. Odər dilində indiyə
qədər heç yerdə, heç kəsə məlum
olmayan məlumatlar verməyə və tamam yeni ruhda əsərlər
yazmağa kömək etdi. “İdeal”
romanı, “Peyğəmbərin möhürü”, “Məhşər”
və bir sıra başqa əsərlər belə yarandı.
İndi oxuculara təqdim olunan “Türfə” əsəri
də bu qəbildəndir.
Bu əsərdə “axırıncı peyğəmbər”,
“Muhamməd - Məhəmməd”, İslam peyğəmbəri
adlandırılan, Odərcə rütbəsi BağHəmOd
(Vahid həqiqət bağı) olan nadir insan haqqında həqiqət
verilib. İsa şahiddir ki, EySar İşıq gəmisində
Yer planetinin üzərində gəzib müşahidələr
aparır. Tezliklə vaxt yetişəcək,
EySar, BağHəmOdla və rütbəli Odərlərlə
birlikdə Yerə enəcək. Mən o
günün gələcəyinə inanıram və həyat
yoldaşım İsa Muğannanın yazdığı əsərləri
təqdir edirəm.
Firuzə
Muğanna. 03.VII.2009.
Məktubdan
da görünür ki, İsa Muğanna əsəri 2009-cu il fevralın 20-də bitirib və həmişəki
kimi Firuzə xanım oxuyandan sonra aprelin 7-də çapa təqdim
edilmişdir. Bu məktub bir də onu sübut
edir ki, Firuzə xanım Muğanna
yaradıcılığını izləyir, oxuyur və
tövsiyələrini verirdi. Bir çox tədqiqatçılar,
oxuculardan fərqli olaraq həyat yoldaşı olan Firuzə
xanımın da Ustad sənətkarı İsa Muğanna kimi
qəbul etmiş, “Hüseynov” təxəllüsündən
imtinasını da anlayışla
qarşılamışdır. Romanı
oxudum və “İdeal” kimi bir roman müəllifinin ikinci bir
dalğa yaradacaq əsəri hesab etdim. Əzizə
Cəfərzadə hələ 1978-ci ildə “Məşhər”ə
yazdığı ön sözdə dediyi kimi “Oxucu özü
üçün romanın səhifələrində
böyük bir ziddiyyətlər aləmi kəşf edəcək,
ictimai fikir və mübarizə tariximizin ən gərgin
anları, görkəmli şəxsiyyətləri ilə
tanış olacaq”.
İsa Muğanna bir yazar idi. Heç bir zaman
birbaşa tarixçi, araşdırmaçı olması
iddiasına düşməmişdi. Ədəbiyyat
nümayəndəsi isə öz fikirlərini deməkdə
azad və və sərbəstdir. Qulu Ağsəsin dili
ilə desək: “Muğannanın SafAğ və OdAğÜz
planetlərinə səfərindən arxayınam; o, gedir və
qayıdır. Hətta bəzən gündə
2-3 dəfə. Ancaq geri qayıdanda
Muğannanın ayaqları YERƏ DƏYMİR. Yəqin ona görə dedikləri havadan
asılı qalır”.
Düşüncə inqilabını da, məhz bu
cür böyük sənətkarlar yaradırlar. Əminəm
ki, oxucular intellektual şəkildə Əsərə
yanaşacaq və müəllifin subyektiv
(düşünürəm ki, yazarın
böyüklüyü məhz onun subyektivliyindədir) fikirlərinə
hörmət edəcəklər. İsa Muğannanın
dinin batininə enməsi, onu cahil “mollalar”ın əlindən
alması və Saf Ağ bir elm kimi təqdim etməsi çox
maraqla qarşılanacaqdır, əgər əsər oxunsa...
2015-ci il Aprelin 1-də Azərbaycan ədəbiyyatının
özünəməxsusluğu ilə seçilən sənətkarı,
magik realizm məktəbinin yaradıcısı İsa
Muğannanın dünyasını dəyişməsinin bir
ili tamam olurdu. Ən böyük, ən
yaşlı, ən müdrik, ən sehrli, ən səmimi
dostumdan ayrılmaq mənə çətin olmuşdu həmin
gün. Əruz elmini mənə öyrədən
ustadım Zülfəli Zülfəliyev rəhmətə gedəndən
sonra İsa Muğanna ilə tanışlıq həyatımın
ədəbiyyatına, fəlsəfəsinə, gündəminə
sehrli bir rəng qatmışdı. Bu elə
bir sehrli rəng idi ki, dünyanı o rənglə boyasa idilər,
gözlərimiz yalnız Ağ görərdi. Həm də Saf Ağ işığı. Elə İsa Muğannanı da mənə bir
yazıçı kimi Zülfəli müəllim
tanıtmış, “İdeal” əsərini oxumamışdan
öncə o danışmışdı İsa
Muğannanın sehrli gerçəkliyindən. Sanki
onunla bir gün tanış
olacağımı da bilirdi.
İsa
Muğannasız keçirdiyimiz bir neçə il ərzində müxtəlif səviyyələrdə
yazıçı haqqında yazılar yazıldı,
müzakirələr edildi. Muğannadan
danışanlar ya onu anlamayıb, sadəcə
böyüklüyünü etiraf edə bildilər, anlayanlar
da bu böyüklüyü ifadə edəcək söz və
cümlələr tapmaqda çətinlik çəkdilər.
Zənn edirəm ki, Muğanna yaradıcılığı
üçün ən böyük hadisə “Türfə”
romanının çapı idi ki, ona da nail ola
bildik.
Onunla tanış olduğum bir neçə il
müddətində ən az ayda bir dəfə
görüşər, dərdləşər, kefin soruşar,
yanında olmağa çalışardım. Bütün
bu məqamlarda isə İsa-Firuzə bötüvlüyü
ilə bir yerdə olurduq. Lakin İsa
Muğannanın gedişindən sonra o evə getmək mənim
üçün çox çətin oldu. Düzdür, Firuzə xanım, da sanki İsa müəllimin
missiyasını üzərinə
götürmüşdü, o da mənimlə
maraqlanırdı. Bu da o müqəddəs
ocağa gedib-gəlməyimi asanlaşdırırdı.
Amma hər dəfə Firuzə xanımı
görməyə gedəndə sözlərin xirtdəyimdə
asılıb qaldığını,
tıxandığını hiss edirdim. Bu
müdrik Azərbaycan qadınının
böyüklüyünü gördüyüm halda, onun
İsa Muğanna üçün necə
darıxdığının şahidi olub ona necə təsəlliedici
nəsə deyərdim?! 60 ildən çox ömrü
bir başa vuran bütövun yarısına necə dəstək
ola bilərdim. Tək
gücüm dinməz, söyləməz, hər dəfə də
gözlərinin içinə baxıb yeni çap etdiyimiz
kitabı verib, tez də sağollaşıb getmək olurdu vəzifəm.
Əvvəlki vaxtlardakı kimi daha yeni nəşrlərə
həvəslə baxmadığını, sadəcə
“sağ ol, bala” deyib kitabı kənara qoymasını, sonra da
əlini çənəsinə qoyub gözünün görə
bilmədiyi, beyninin isə çox uzaqlara qədər
baxdığı ənginliklərə zilləndiyini hiss
edirdim.
Firuzə xanım Əhməd Cavadın Şükriyyəsi,
Hüseyn Cavidin Müşkünazı kimi İsa
Muğannanın Muğanna olmasında sevgi ilə fədakarlıq
göstərmişdir. İsa Muğannanın bəşəri
mübarizəsində yanında olan bu böyük insanın
Muğannaya olan sevgisini bircə kəlmə “İsa”
sözünü eşidənlər daha yaxşı anlayar, məncə.
60 ildən çox bir zamanda bir evi, bir açarı, bir işığı, bir havanı, bir təbəssümü, bir kədəri bölüşən bu ailə insanlıq tarixi üçün bir örnəkdir. Çünki İsa Muğannanın Muğanna olmasında Firuzə xanımın rolu, əməyi, səyi, səbri danılmazdır. Əslində, bu saydıqlarım birtərəfli olmayıb. Firuzə xanımın son illərin ən böyük arzusu İsa Muğannadan sonra vəfat etməsi idi. Belə də oldu. Deyirdi, ay Allah, sən məni İsadan sonra apar, barı ona sona qədər də olsa, özüm qulluq edim. Bu sözləri deyəndə, bəlkə, Firuzə xanım fərqində deyildi ki, onsuz yastığa baş qoymaq, divanda tək-tənha oturub ağı qaradan çətinliklə seçən gözlərini gah bir nöqtəyə zilləmək, gah da xatirələr yağmurunda islanan gözlərini silmək dünyanın ən çətin zindanı olacaqdı ona. Firuzə xanım böyük məhəbbətini ifadə edirdi “ay Allah, sən məni İsadan sonra apar, barı ona sona qədər də olsa, özüm qulluq edim” cümləsi. Atası, əri, qardaşı, oğlu kimi sevib əzizlədiyi İsaya kiminsə qulluq etməsinə razı ola bilmirdi. Amma onsuz yaşamağın bu qədər çətin olduğunu bilsəydi, bəlkə də, o, həyata keçmiş duasını geri çağırardı. Elə Muğannasını da. “Şəmil.... İsa üçün darıxıram” deyib qəhərlənmələrini görərək deyə biləyəcəyin bir tikə sözün belə tapılmaması nə qədər soyuq və qan donduran imiş, ay Allah!
Muğannası haqqında xatirələrinin səs yazısını yazmağı təklif etdim, razılaşsaq da, bacarmadı. Bir gün zəng edib dedi ki, “Şəmil, bacarmayacağam”.
Romanın çap olunması ailəsinin sevincinə səbəb oldu. Ustad sənətkarın qızı Sevinc Muğanna romanın ön sözündə sevincini bu cür izhar edir: “ Sənin də gözün aydın, Göylərdən bizə baxıb gülümsəyən canım Muğannam, “Türfə”n mübarək!”
Onu da qeyd edim ki, “Türfə” romanı müəllifin yeganə əsəridir ki, Muğanna ikinci dəfə üstündə işləməyə vaxt və imkan tapmamışdır. Muğannanın əsərlərinə yenidən qayıdaraq düzəlişlər etməsi və ya ümumiyyətlə dəyişdirməsi hamımıza məlumdur. Sadəcə bir variantının qalması və o da əlində olmaması üçün heç nə edə bilməmişdi. Əminəm ki, roman əlində olsa idi, biz yenidən çapa verəndə hökmən yeni əlavələr edəcək və ya nələrisə dəyişdirəcəkdi.
“Türfə” romanı Muğannanın ölümündən iki il sonra 2015-ci ildə redaktorluğumla “Hədəf” Nəşrləri tərəfindən çap olunmasına baxmayaraq, dostluq və qruplaşmalara başı qarışmış ədəbi tənqidimiz tərəfindən öz layiqli qiymətini almamış, indiyə qədər heç bir tənqidi yazı yazılmamışdır. Sanki heç nə baş verməmiş kimi susur ədəbi tənqid və ədəbiyyatsevərlər.
Şəmil SADİQ
525-ci qəzet.- 2017.- 10 iyun.- S.23-24