Radioyayımın tarixi: Markonidən
“Titanik”ə qədər
Bir çox nəsnələr
kimi radio da birdən-birə yaranmayıb. Əslində,
elektron mediumlar arasında ən köhnəsi olan radionun - bu “qulaq dostumuzun” yaranmasının
uzun bir tarixi var.
Hazırda gördüyümüz, daha
doğrusu, dinlədiyimiz
radionun ərsəyə
gəlməsi Morze,
Bell və Hertsin ixtiraları ilə başlayıb. İtalyan əsilli Markoninin
ixtirası isə bu mediumun formalaşıb
tamamlanmasında olduqca
vacib addımlardan biri olub. Nə edib Markoni, nə
idi onun ixtirasının məğzi?
Markoni və onun simsiz teleqrafı
1894-cü ildə
varlı ailədən
olan gənc italiyalı mühəndis
Qulyelmo Markoni Morzenin, Bellin və Hertsin işlərini oxuduqdan sonra simsiz texnologiya
təcrübəsini həyata
keçirməyi qərara
aldı. 20 yaşlı
Qulyelmo mühəndisliyi
özü öyrənmişdi.
Öz sələflərindən fərqli
olaraq Markoni siqnalların hava vasitəsilə ötürülməsinin
nəzəriyyəsi ilə
deyil, təcrübəsi
ilə - ideyanın həyata keçirilməsi
ilə maraqlanırdı.
Markoni anlayırdı ki, xəbərləri uzaq məsafəyə yüksək
sürətlə göndərmək
üsulunun inkişafı
kommunikasiya və silahlı qüvvələr
sahəsindəki vəziyyəti,
eləcə də ticarətdə yük daşınması yollarını
köklü surətdə
dəyişəcək. O zamanlar telefon və teleqraf yeni texnologiyalar olsa da, simli
kommunikasiya növü
kimi funksiyaları məhdud idi. Öz otağına qapanaraq az
qala qidalanmağı belə unudan Markonini sadəcə bir məsələ -siqnalları simsiz ötürmək yollarının
tapılması düşündürürdü.
Nəhayət, gərgin
axtarışlar öz
bəhrəsini verdi - tezliklə Markoni simdən istifadə etmədən özünün yuxarı
mərtəbədə yerləşən
otağından aşağıya
zəng vura bildi. Bir qədər sonra
isə Markoni artıq simsiz texnologiya vasitəsilə siqnalları doqquz millik məsafəyədək
göndərə bilirdi.
“Bundan sonra
mən sakit həyatın nə demək olduğunu unutdum” - Markoni bu ixtiradan sonra
baş verənləri
belə ifadə etmişdi.
İtaliya hökuməti Markoninin tapıntısının unikallığını
anlamadan onun ixtirasını patentləşdirməkdən
imtina etdi. Markoni anasının əlaqələrindən
(onun anası irlandiyalı idi) istifadə edərək öz ixtirasına Britaniyada dəstək axtarmağa qərar verdi. O zaman
qlobal imperiya sayılan, dünyanın ən geniş hərbi donanmasına və ticarət gəmiçiliyinə malik
olan İngiltərə
bu ixtiraya böyük maraq göstərdi. Beləliklə,
Markoni 1896-cı ildə
İngiltərəyə gedərək
orada özünün
simsiz teleqraf ixtirasına patent almağa
müvəffəq oldu.
Markoni 1897-ci ildə Londonda Simsiz Teleqraf Şirkətini yaratdı və sonralar “Britaniya Markoni”
kimi tanınan
bu şirkət Britaniya hərbi dəniz və özəl ticarət gəmilərində teleqraf
texnologiyasını qurmağa
başladı. 1899-cu ildə o, Birləşmiş
Ştatlarda şirkətin
filialının əsasını
qoydu və onu “Amerika Markoni”
adlandırdı. Həmin ildə
o, ilk dəfə olaraq
simsiz Morze kodu siqnalını La-Manşdan Fransaya göndərdi, 1901-ci ildə
isə ilk simsiz siqnalı Atlantik okeanı üzərindən
ötürməyə müvəffəq
oldu. Lakin Markoni yenilikçi
və işgüzar bir insan olmasına
baxmayaraq, uzaqgörən
deyildi. O, simsiz teleqrafa yalnız ikitərəfli kommunikasiya
vasitəsi kimi baxır, ünsiyyətin bu forması vasitəsilə bir nəfərin, qurumun kütləvi media və ya böyük auditoriya ilə əlaqə qurmaq imkanlarını gözdən
qaçırırdı. Markoni həmçinin
öz ixtirasını
yalnız hərbi və ticarət gəmiləri sahəsində
tətbiq etməklə
onun əhəmiyyətini
və fəaliyyət
orbitini daraldırdı.
Lakin bu ixtiranın tarixi əhəmiyyəti var idi. Patentlərini Morze-kodunun ötürülməsi
ilə məhdudlaşdıran
Markoni, səs və musiqinin simsiz ötürülmə
yollarının sonrakı
tədqiqi üçün
yol açdı.
De Forest simsiz telefonu ixtira edir
1899-cu ildə
ixtiraçı Li De Forest (o, özünü “radionun atası” adlandırırdı)
fəlsəfə doktoru
adını almaq üçün simsiz texnologiyalar üzrə yazdığı tədqiqat
işinin - bu sahədə ilk dissertasiyanın
müəllifi oldu. Markoninin ixtirasını
yaxşı anlayan De
Forest qərara aldı
ki, italiyalı mühəndisin etdikləri
ilə kifayətlənməyib
simsiz texnologiyalar sahəsində daha böyük yeniliklərə
imza ata və tarixdə iz qoya bilər.
1902-ci ildə De Forest simsiz kommunikasiya sahəsində lider olan “Amerika Markoni”
ilə rəqabət aparmaq üçün Simsiz Telefon Şirkətini təsis etdi. Markoni ilə De Forest arasında
ən böyük fərq ondan ibarət idi ki, sonuncu, səs
və musiqinin simsiz ötürülməsi
yolları ilə daha çox maraqlanırdı. Bəzən başqalarının
fikirlərini oğurlamaqda
ittiham edilən De
Forest üç yüzdən
çox ixtiranı patentləşdirmişdi. De
Forestin ən böyük nailiyyəti Audion və ya triod - elektron
lampanı inkişaf etdirməsi oldu. Faktiki olaraq, bir çox
tarixçilər De Forestin
elektron lampanı təkmilləşdirməsini müasir
elektronikanın başlanğıcı
hesab edirlər. Səsin ilk dəfə yayımlanması
şərəfi isə
Tomas Edisonun keçmiş
kimyaçısı, kanadalı
mühəndis Reynald Fessendenə nəsib oldu. 1906-cı ildə
Milad bayramı ərəfəsində Fessenden Mərkəzi Elektrik şirkətinin dəstəyi
ilə ilk dəfə
olaraq Massaçusetsdəki
Brent Rok stansiyasından
radio dalğaları vasitəsilə
səs ötürdü.
Radio tarixçisi bu hadisəni belə təsvir edir:
“O gecə gəmi operatorları və adi insanlar
Brent Rokun ətrafında
səslər eşidirdilər:
“Kimsə danışır!... Qadının səsi mahnı ilə birgə yüksəldi... Daha sonra kimsə
şeir oxudu”.
Fessenden öz skripkasında
“Müqəddəs Gecə”ni ifa etdi.
Dinləyicilər eşitdikləri səslərə valeh olmuşdular.
Bundan sonra heç
bir səs Morze kodunun sadə
nöqtələri ilə
məhdudlaşdırıla bilməzdi”.
1907-ci ildə De
Forest, Fessendenin ilk eksperimentini
davam etdirərək Metropoliten Opera tenoru Enriko Karuzonun ifasını və radio səslərini Nyu- Yorkdakı dostlarına göndərdi. Sonrakı il De Forest həyat
yoldaşı Nora ilə
Parisdə Eyfel qülləsinin başından
mikrofonla səs ötürdü. Siqnallar dörd
yüz millik məsafəyə qədər
yayılmışdı. Radio bir ixtiraçının
adi həvəsindən
işgüzar biznes sahəsinə keçərək
kütləvi mediada bir “partlayışa” səbəb oldu.
“Titanik”
faciəsi və radio:
Onları nə birləşdirirdi?
1900-cü illərdə
radioyayımın inkişafına
təsir edən beynəlxalq əhəmiyyətli
iki ən əsas məsələ gəmidə radioya olan tələbat və siqnallardan istifadə idi. 1910-cu ildə Konqres Simsiz Gəmi Qanununu qəbul etdi. Bu qanuna
əsasən əllidən
çox sərnişin
daşıyan və iki yüz mildən
çox məsafəyə
səyahət edən
gəmilər simsiz siqnalötürmə cihazı
ilə təchiz olundu. Bu cihaz
yüz mildən çox məsafəni əhatə edə bilirdi. Bu qanunun əhəmiyyəti iki il sonra
- tarixdə “Titanik” fəlakəti ilə yadda qalan böyük
faciə ilə bir daha təsdiqləndi.
Yeni, lüks Britaniya gəmisi “Titanik” 1912-ci ildə Atlantik okeanının soyuq sularında batdı.
Bu faciə zamanı
min beş yüzdən çox insanın həlak olmasına baxmayaraq “Titanik”in yerinin dəqiqliklə müəyyən
olunması və xilasetmə gəmilərinin
yeddi yüzdən çox həyatı qurtara bilməsində radioqəbuledici ilə məlumatların ötürülməsi
həlledici rol oynadı. “Titanik” faciəsinin ardınca Konqres
1912-ci ilin Radio Qanununu
qəbul etdi. Əslində, bu Qanunun faciədən sonra qəbul olunması təsadüfi deyildi.
Faciə
baş verən vaxtlarda radio yayımında
güclü xaos hökm sürürdü.
Efir spektrinin təşkilindəki
qarışıqlıq səbəbindən
gələn xəbərlər
çaşdırıcı və mübahisəli xarakter daşıyırdı.
Həvəskar operatorlar faciə
zamanı sağ qalmış şəxslərin
sayı haqqında yanlış məlumat verir, rəsmi strukturlar isə çoxsaylı siqnalların
efirdə yaratdığı
küy və qarışıqlıq səbəbindən
vacib informasiyanı ötürməkdə çətinlik
çəkirdilər. Belə bir dramatik durumun
yaranması onunla bağlı idi ki, mövcud olan bəzi qaydaların işə salınmasını təmin
edəcək tənzimləyici
bir qurum yox idi. Nəticədə isə
tam qarmaqarışıqlıq yaranmışdı: spektrdə
dəqiq bölgü aparılmadığından siqnalların
bir-birinə qarışması
qaçılmaz idi ki, bu da
effektiv kommunikasiyanı
mümkünsüz etdi.
Simsiz media isə sürətlə ikiyönlü rabitə vasitəsindən çoxyönlü
kommunikasiya vasitəsinə
keçməyə başlamışdı. Artıq
kütləvi kommunikasiya növü
kimi radio verilişləri
səsləri və musiqini minlərlə
insana çatdıra bilirdi.
Əsasən kənd təsərrüfatı termini
olan və toxumları geniş əraziyə səpərək
yaymaq mənasını verən
“yayım” (ingiliscə - “broadcasting”) sonralar radio dalğalarının (sonra
isə TV siqnallarının) geniş
auditoriyaya ötürülməsi mənasında
işlənməyə başlandı. Radiodan
əvvəl simsiz ötürülmə teleqraf və telefon kimi ikiyönlü kommunikasiya növü hesab edilirdi.
Təranə
MAHMUDOVA
BDU-nun Beynəlxalq
jurnalistika kafedrasının dosenti
525-ci qəzet.-
2017.- 4 mart.-S. 15.