Qafqaz səyahətlərim
Esse
"Kitabi-Dədə
Qorqud"un litvalı tərcüməçisinin xatirələri
Öncə onu vurğulamaq istərdik ki, Litva ədəbiyyatının məşhur klassiki Sigitas Gedanın yaradıcı şəxsiyyəti mədəniyyətimiz üçün qədim Azərbaycan ədəbiyyatının xaricdə tanıdılması baxımından ilk növbədə "Kitabi-Dədə Qorqud" eposunun Litva dilinə tərcüməçisi kimi böyük önəm daşıyır (epos litvacaya ədəbiyyatşünas Vaqif Arzumanlı ilə birgə tərcümə edilmiş və 1978-ci ildə Vilnüsdə "Vaga" nəşriyyatı tərəfindən çapdan buraxılmışdır).
S. Geda Litva ədəbiyyatı tarixinə (XX əsrin son
rübü - XXI əsrin əvvəlləri) özünəməxsus
dəst-xətti və bənzərsiz yaradıcılıq
yolu olan qüdrətli poeziya ustası, gözəl dramaturq,
esseist, ədəbi tənqidçi və fitri istedada malik tərcüməçi
olaraq daxil olub.
O, 4 fevral
1943-cü ildə Litvanın Lazdiyay rayonunun Pateray kəndində
dünyaya göz açıb. 1966-cı ildə
Vilnüs Universitetinin Litva filologiyası fakültəsini
bitirib. "İzlər" adlı ilk
şeirlər toplusu da 1966-cı ildə litvaca işıq
üzü görüb. Həmin ildən
başlayaraq Litvada 50-dən artıq kitabı
çıxıb. Ona
sağlığında ikən canlı klassik, XX əsr Litva ədəbiyyatının
ən elitar simalarından birisi olmaq nəsib olub. Ədəbiyyat sahəsində Litvanın ən
nüfuzlu ödüllərinin sahibidir. 1985-ci ildə ədəbiyyat
üzrə Litva SSR-nin dövlət mükafatına,
1994-cü ildə mədəniyyət və incəsənət
üzrə Litva Respublikasının milli mükafatına,
1998-ci ildə isə Baltik Assambleyasının ədəbi
mükafatına layiq görülüb. 2002-ci
ildə ədəbiyyat üzrə Nobel mükafatına namizəd
olub. S. Geda 12 dekabr 2008-ci ildə vəfat edib və
Vilnüsdəki Antakalnis Fəxri xiyabanında dəfn olunub.
S. Geda
"Kitabi-Dədə Qorqud"dan savayı, Xalq şairləri
Səməd Vurğun və Rəsul Rza poeziyasından bir
sıra nümunələri ("Şair, nə tez qocaldın
sən?", "Dostuma məktub" və b. şeirlər)
öz tərcüməsində, 70-ci illərdə Litva
oxucularına təqdim edib. O, həmçinin Litva-Azərbaycan
ədəbi-mədəni əlaqələri haqqında məqalələrin,
S. Vurğunun 1980-ci ildə Vilnüsdə litvaca çap
olunmuş "Şərqin qapısı" adlı poeziya
toplusu barədə ədəbi resenziyanın və 1909-1920-ci
illərdə Bakıda yaşayıb-yaratmış Litva ədəbi
klassiki Vintsas Kreveyə həsr etdiyi fəlsəfi qeydlərin
müəllifi olaraq, Azərbaycan tarixinə, ədəbiyyatına
və mədəniyyətinə ömrünün sonuna kimi
maraq və məhəbbət göstərib, etnokultoroloji dəyərlərimizi
Litvada yaymaq sahəsində olduqca faydalı işlər
görüb...
S. Geda Azərbaycanda
olarkən onu burada əhatə edən mühitdən və
insanlardan aldığı zəngin təəssüratları,
duyğu və assosiativ yozumları böyük ustalıqla
"şeirləşdirmiş" və 1981-ci ildə
Vilnüsdə çap etdirdiyi "Snayginas gölündə
çiçəklənən alça ağacı"
adlı kitabındakı "Qafqazda yazılmış şeirlər"
başlıqlı lirik silsilədə tərənnüm
etmişdir. Göstərmək lazımdır
ki, şair hələ 1964-cü ildə "Qafqazdan
qayıdış" adlı fəlsəfi şeirlər
silsiləsini yaratmışdır. Odur ki,
müəllifin Azərbaycan mövzulu lirik əsərləri
onun Qafqaza həsr etdiyi poetik silsilənin vacib vektorunu təşkil
edir.
"Qafqaz
səyahətlərim" essesi S. Gedanın çox oxunan əsərlərindən
biri olaraq ilk dəfə Vilnüsdə litvaca buraxılan
"Siaures Atenai" adlı mədəniyyət həftəliyinin
4 dekabr 1992-ci il tarixli 48-ci sayında
çap edilmiş və müəllifin sonralar
buraxılmış kitablarında da yer almışdır.
Əsərləri ilk dəfədir ki, Azərbaycan dilinə
tərcümə olunur.
Mahir
HƏMZƏYEV
(Esse)
Sigitas
GEDA (Litva)
Şair,
dramaturq, tərcüməçi və esseist
Mən SSRİ-nin parçalanıb
dağılmağına görə heyfislənmirəm, Qafqaz
üçün heyfislənirəm. Çünki orada bir
sıra dostlarım qaldılar. Özləri
də o cür dostlar ki, elələri yalnız qafqazlı
olurlar. Bilirəm ki, qafqazlılar bəzən
bir-birilərini xoşlamırlar. Bir
çox illətlərə görə. O cümlədən,
dini, tarixi səbəblər və bəzi adətlərin fərqli
olması üzündən. Amma dostluq edəndəsə
ölənə qədər dostluq edirlər... Odur
ki, dostluqda onlara çatan olmaz.
Bəs
biz bu bədbəxt ölkə dağılandan sonra nə isə
itirdiyimizi hiss edirikmi? Bu dünyada heç kəs
əbədi deyil, Tanrı əsl dostları insana həyatda
yalnız bircə dəfə verir, o da ki ilk gənclik illərinə
təsadüf edir. Bu baxımdan yerdə
qalan hər nə varsa, hamısı gecikmiş məhəbbət
və dostluq axtarışlarıdır. Necə ki, biz
kimləri itirdiyimizi unudub indi axtarışdayıq;
gürcüləri, azərbaycanlıları, erməniləri,
abxazları, acarları, meqrelləri, osetinləri, kürdləri
unudub, yeni dostlar axtarırıq...
Apar məni
Gürcüstana, orda can verim əcələ
Amma öncə bir boylanım, qayalıqdan
Siğnağiyə.
Bir də
baxım payız necə
hücum çəkib üzümlüyə.
Səf-səf duran dağlar yenə papağın
basıb gözünə.
Məst et məni Alazanda o vadinin şərabıyla
Sonra bir xeyli qızılı, qozlu çurçxela
çeynəyim.
Apar məni
Gürcüstana, dost, yenə evimə gedim,
Yarım
qalan nəyim varsa, burda
son qoyar ürəyim.
Burda nəğmə
söyləmişdi bir zaman Şota və Vaja,
Yalnız burda əngəl vardı hakimi-mütləq
islama.
Burda billəm
haracandır taleyimin hüdudları,
Gürcüstan şahid olacaq başlayan son dramıma.
Qoy, təmizləsin
ruhumu təpələrinin havası
Çulğalasın
məni yenə bu yerin hökmü, qisməti
Bizans incəliyindən
pay almış knyaz qızları,
Kəndlinin
halal süfrəsi, mehribanlığı, hörməti...
Apar məni
Gürcüstana, orda can verim əcələ,
Dostların əhatəsində xiffət nədir, qəriblik
nə?
Bir də...
Bir də istərdim ki, Siğnaği ənginliyindən
O Alazan dərəsinin dalım dərinliklərinə.
Bəs Gürcüstan ruhu ilə yoğrulmuş bu
misralar kimindir?
Heyhat, mənimki deyil. Mən onları
yalnız Litva dilinə tərcümə etmişəm (azərbaycancaya
Günel Şamilqızı çevirib: - M.H.). Şeiri David
Samoylov yazıb - Pyarnu şəhərində dünyadan
köçmüş, Moskvanı görməyə gözü
olmamış, qədim yəhudi nəslindən olan rus
şairi və Bulat Okucavanın dostu!
Litva poeziyasının rus dilinə ən gözəl tərcüməçilərindən
biri olan Yuri Yefremov da öz köklərini Gürcüstana
bağlayır, arvadı isə Litvadandır. Yuri
danışırdı ki, ər-arvad Moskva xəstəxanalarının
birində müalicə olunan zaman onları Samoylov və
Okucava ziyarət edirdi, bu zaman onlar araqdan bir-iki kiçik qədəh
yüngülvari gillədirdilər. Onda
Okucava gitaranı əlinə alırdı, həmin
gitaranı ki, bizim gənclik illərinin şairi Voznesenski onu
obrazlı surətdə incəbel qadına bənzədirdi
(bilmirəm, bu obrazın kökləri hardandır, bəlkə
kubizm cərəyanı ilə bağlıdır?)...
İçirdilər? İçirdilər nədir,
Samoylov elə o halda da öldü -
çıxışından qabaqkı fasilə zamanı səhnədəcə
keçindi. Mən onun dəfninə Estoniyaya
gedə bilmədim. Son mənzil yeri Pyarnu oldu; dəniz,
sahildə yerləşən kiçik ev...
Axı o zaman bizim hamımızı birləşdirən nə
idi?..
Hanı bəs millətcə meqrel olub Abxaziyada
yaşamış gənclik dostum Rene Kalandiya - böyük
fransız modernist şairlərinin o gözəl tərcüməçisi? O, bəzən o qədər
içirdi ki, damcılatma prosedurasını etmək lazım
gəlirdi? Sonuncu dəfə mənə 1991-ci il
13 yanvar Vilnüs qanlı hadisələri zamanı zəng
etmişdi... Dedi, içirəm, çünki Litvada əhalini
qətlə yetirirlər... Baxmayaraq ki, V.Landsbergis ona
içkini tərgitməyi məsləhət etmişdi...
O qədər
İlahi vəhylər, Tanrı nuru ilə
nurlandırılıb peyğəmbərcəsinə öncədən
fikirlər deyilib ki! Amma yalnız Gürcüstanda
başlanacaq böyük dramlar... Bəs harada
tamamlanacaq? Litvada, Estoniyada, Latviyadamı? Biz
hələlik heç nə bilmirik. Belə ki,
dramların hələ ilk pərdəsi gedir...
Yaxud, elə
götürək musiqiçi Vladimir Vısotskini; yəhudi əsgərləri
onun mahnılarının yazıldığı valları
patefona qoyaraq və ən güclü səs verərək
tank hücumlarına gedirdilər... V. Vısotski Litvada
özünü xüsusilə yaxşı hiss edirdi. Çünki Litva, Reç Pospolita,
Avstriya-Macarıstan və Qaliçina torpaqları ilə bahəm
yəhudilərin əsl vətəni olub. Rusiya isə
bizim torpaqları "udduqdan" sonra, nəticədə yəhudiləri
əldə edibdir... Tarixən Rusiyanın öz
yəhudiləri olmayıbdır. Kiyev Rus dövləti
dövründə belə bir olay olub, - tarixini qarışıq sala
bilərəm, qoy, Allah məni bağışlasın, amma dəqiq
bilirəm ki, hardasa X əsrdə baş verib, - böyük mərhumiyyətlər
içində təqib olunan yəhudilər knyaz Vladimirə
müraciət edərək ondan sığınacaq istəyirlər.
- Siz bizə
nə verə bilərsiniz ki? - onda Knyaz
onlardan soruşur.
- Biz
uşaqlarınıza dərs verib öz biliklərimizi onlara
ötürə bilərik...
-
Uşaqlarımızı necə öyrədə bilərsiniz
ki, öz ayaqlarınız göydə qalıbdır. Əgər
torpaqlarınızı itirmisinizsə, sizlərdən nə
müəllim ola bilər...
Beləliklə, Knyaz yəhudiləri ölkəsinə
buraxmadı. Amma nahaq yerə. Böyük Litva knyazı
Gediminas bu məsələdə daha ağıllı
çıxdı... Əgər öz torpağın yoxdursa,
niyə özgədən torpaq istəyirsən?..
Bu, artıq başqa məsələdir.
Mənim
Qafqaz səyahətlərim haqqında bəhs etməzdən əvvəl,
ilk növbədə "çurçxela"nın
nə olduğunu incələmək lazımdır. O zaman Rene
Kandaliyaya yazıb xahiş etmişdim ki, mənə ondan bir az göndərsin. O isə iri bir bağlama
yollamışdı. Çurçxela - ədviyyat və unla
qatılaşdırılmış üzüm şirəsinin
damcıları altında müxtəlif cevizlərdən
hazırlanıb bərkidilmiş uzunsov şirni
növüdür...
"Şeir yazarkən, mənə elə gəlir ki,
sanki şərab şüşəsi havada
vıyıldayıb divara çırpılır və
çiliklənir. Bax, mən hər dəfə şeir yazanda o şərab
şüşəsi kimi çiliklənirəm", -
Kandaliyanın bu sözlərini mənə sonralar bir dostum
çatdırmışdı. Şeir yazmaq barədə
bundan gözəl və obrazlı söz deyən olubmu?
O cür şairlər Litvada çoxdurmu? Yoxdur,
bizdə inersiya üzrə yazırlar. Heç
kəs də çiliklənmir. Baxmayaraq
ki, fransızca yaratmış Litva şairi Oskar Miloş
litvalıların mənşəcə basklarla bağlı
olmazını təsdiq edirdi. Bu isə o
deməkdir ki, biz qafqazlıların qardaşlarıyıq.
Hansı səmtdən baxsan da, fərqi yoxdur.
Ya alan tayfaları nə vaxtsa İspaniyaya
köçüblər, ya da əksinə... Bəs bu
qohumluğu litvalılardan kim birinci olaraq
daxilən duyubdur? Bəlkə bunu poeziyamızın klassiklərindən
biri olan Baron - şair Antanas Baranauskas duyduğu
üçün "Anikşşay meşəsi" adlı
poemasında "kötüklü dağları,
dazlaşmış yamacları" ilhamla tərənnüm
edibdir..? Bəlkə də böyük bəstəkar və rəssam
M. K. Çürlyonis bunu hiss etdiyinə görə, Kazbek
dağının döşündəki Devdorak dərəsini
yaradıcılığında bir bacı kimi məhəbbətlə
dindiribdir?
Böyük ədəbi klassik Vintsas Kreve vaxtilə
deyirdi ki, biz düzənlik adamlarıyıq.
Mənsə bu fikrə əlavə edərək deyirəm
ki, buna baxmayaraq, litvalıların canına-qanına
dağların ruhundan çiləntilər hopubdur...
Litvanın Dzukiya mahalının məşhur bəstəboy
yazıçı oğlu V. Krevenin özü isə, dediyi
fikrinin əksinə olaraq, fəaliyyəti üçün məhz
Qafqazı - Azərbaycanı seçmişdi. Bakıda
yaşamışdı, müəllimlik edib Azərbaycan
uşaqlarını öyrətməklə məşğul
olmuşdu, 1917-1920-ci illərdə isə onların müstəqil
dövlətinin qurulmasında iştirak etmişdi... Şərq
onun Vətəni idi, doğma yurdu Litvadan ayrılmaz hissəsi
olan Vətəni...
lll
Bütün
türklərin qədim eposu "Kitabi-Dədə Qorqud"u
tərcümə edən zaman Türkiyə sərhəddindən
çox da uzaq olmayan Kəlbəcərdə
yaşayırdım ("Qorqud" bir sıra türk ləhcələrində
"Korkut" kimi anılır ki, bu da bu adın Litva dilindəki
tələffüzü ilə tamamilə səsləşir...).
Günortadan sonra dağlara qalxırdım, çimmək
üçün, orada sanki mərmərdən
hazırlanmış tabutun içi ilə axan Tərtər
şırıldayırdı... Ətrafdakı
açıq rəngli çay daşlarından
yığıb özümə qədim yunan vannasına bənzər
çimmək yeri düzəltmişdim. Orada
rahatca uzanıb, çayın üzərində
salınmış və Makedoniyalı İsgəndər
dönəmini xatırladan qədim tağbənd daş
körpülərə baxırdım. Bu yerlərdən
keçərək Şərqin ucsuz-bucaqsız çöllərinin
sanki aralanmış nəhəng cəhəngləri tərəfindən
tədricən sümürülüb udulan və beləliklə,
hər dəfə getdikcə gözdən itə-itə
Hindistana qədər addımlayan qədim yunan və ya Roma
qoşunlarının yürüşünü təsəvvürümə
gətirirdim... Və bəzən mənə elə gəlirdi
ki, hətta İsa peyğəmbər gəzən zaman əgər
ayağını təsadüfən haradasa
yaralamışdısa, həmin yer Qafqaz dağları
olmalı idi... Müqəddəs Yevangiliya da
büsbütün Qafqazdadır.
Bəlkə
də biz İsrailə can atmadığımız
üçün, kürdlər elə burada
yaşayırlar...Azərbaycan dağlarında yaşayan qədim
kürdlər...
lll
Onda aprel ayı idi. Bütün telefon dirəkləri aşıb
yıxılmışdı, elektrik enerjisi tamamilə kəsilmişdi,
yalnız sel sularının yuyub apardığı dağ
yamaclarında fəlakətə düçar olmuş ailələri
daşıyan yük maşınları
görünürdü (onda 1965-ci il idi,
amma dağlarda bu cür torpaq sürüşmələri, sel
və uçqunlar milyon illər öncə də baş
veribdir)...Onlar bizi özlərinin ən sevimli
xalçalarının üstündə oturtdular. Yorulub taqətdən
düşmüşdük, çox üzgün halda idik...
Öncə bizə yemək verdilər, daha sonra yəhərli
atlar və rezin çəkmələrlə təmin etdilər
ki, gedib Şuşaya çata bilək... Bu, həmin Şuşa idi ki, bu gün artıq
qalmayıbdır. Televizorda yalnız
uçurulmuş evləri, uşaqların və qocaların
meyitlərini görürük. Şuşa... Biz orada qədim qazqazlıların dağ ətəklərindəki
evlərində qoruyub saxladıqları Litva içkisini -
Anikşşyay çaxırı içdik. Bilirsiz, uzaq yola çıxan zaman buralarda minik
heyvanlarının belindən aşırılan torbalardan -
xurcunlardan istifadə olunur. Həmin xurcunlara lazımi
şeyləri, o cümlədən, yemək və su qoyub
aparırlar...Atlara minib uzaq yol gedirik, nəhayət ki, az qala yuxularda olduğu kimi, dağlarda
qurdların ulama səslərinin müşayiəti və
atların çimçişməsi ilə (atlar bu üsulla
insanı xəbərdar edirlər...) dağ ətəklərindən
bir vadiyə enirik. Atları talvarın altında
bağlayırıq və dostumun babası bizi soyuqdan donub
amanımız kəsilmiş halda, az qala əlləri
üstündə evə gətirir. 147 yaşı vardı...
İndi yaşadığı üçüncü arvadı
isə 72 yaşında idi... O, heç
tanımadığı və demək olar ki, tamamilə yad
adamları ocağında sığındırdı... İçəri gətirdi ki, itlər bizi
haça-paça edib gəmirməsinlər. İtlərinsə
sayı-hesabı yox idi, hamısı da dünyanın sonunun gəlməsi
xəbərini yayırmışlar kimi, durmadan və bərkdən
hürürdülər...
Səhər
isə... Litva səhərinə öyrəşmiş
balaca gözlərimi açmağa macal tapmamış,
özümü bu vadidə yaşayan bütün
başıpapaqlıların əhatəsində
gördüm. Və onlar məni, elə
bil nağıllarda olduğu kimi, bir meydana gətirdilər,
burada yerləşən idarəyə apardılar. Divarda
Leninin kiçicik şəkli asılmışdı, əsil
türkə oxşayırdı (litvalılar Leninin şəklini
çəkəndə, o, həmişə litvalıya
oxşar alınırdı, latışlar çəkəndə
isə latışa bənzəyirdi o atbaş zavallı...).
Burada elə bir vəsvəsəli hadisə baş vermədi. Yalnız meydanda dairə
vurub durmuş bütün dəliqanlı igidlərlə birbəbir
əl verib salamlaşmalı oldum... Axı ruslar
öhdənizdən necə gələ bildilər? - deyib, onlardan cüzi eyhamla soruşdum.
Deyirlər
ki, burada hər daşın altında bir aslan azərbaycanlı
- türk yatır...
Sonra
Naxçıvanik qəsəbəsinin
yaxınlığındakı ərazilərdə, - haralarda
ki, kəndlərdə ev donuzları ora-bura
qaçışırdılar, harada ki, öz rəqiblərini
kabinetində kürəyindən güllələmiş məşhur
qozbel Baqramyan anadan olubdur, bir daha azacıq da olsa Qafqazın
ruhunu hiss edə bildim. Burada hara baxırsan, başı
buludlardan nəm çəkən dağlar, köhnə məzarlıqlar
görünür... Ətrafda üzərində qoç təsvirləri
çəkilmiş və üstünü mamır
basmış qədim daşlar görsənir... Görəsən, qədim türklər əsrlər
boyu qoyun toteminə sitayiş ediblər?! Bəs
qədim litvalılar nəyə sitayiş ediblər? Romantiklər deyirlər ki, aya və ulduzlara
sitayiş etmişik. Axı ay-ulduza
bütün xalqlar sitayiş ediblər. Hətta
mən Miçiqanda qədim hindilərin torpaqlarını
ziyarət edərkən (uşaqlıq illərimizin
kitablarından "Sonuncu mohikan",
"Çingaçkuk" yadıma düşdü) digər
heç bir şeyi ağlıma gətirə bilmirdim. Harada ki təbii şərait mövcuddur, orada aya və
ulduzlara pərəstiş olubdur. Təbiətin
belə həyatverici qüvvəsi olmasaydı, onda biz nəyə
çevrilərdik?! Böyük Litva
yazıçısı və filosofu Vidunas vaxtilə izah
edirdi ki, Nyamunas (Neman) çayının ətrafındakı
ərazilər ən münasib həyatverici məkandır və
litvalıların genofondu məhz burada son olaraq tamamilə
formalaşmışdır.
lll
Daha sonra yolumuza davam edib dağların yüksəkliyində
yerləşən kurort mərkəzinə
çatırıq. Bir həftə öncə burada təzəcə
toyları olmuş bəy və gəlini aparan maşın
dağ başındakı yoldan sürüşüb
çıxaraq dərin uçuruma yuvarlanmışdı.
Dərənin dibində maşının yalnız paslanmaqda
olan dəmir skeleti qaralırdı, maşında sağ adam qalmamışdı. Odur ki,
burada qara kəlağayı örtmüş dağlı
qadınların arasından keçib at çapmağın
"bütün ləzzətini" ilk dəfə duydum.
Bu hadisə uşaqlıq dövrümün
Puşkin və Lermontovu yadıma saldı. Daha doğrusu, Puşkinin bir povestini
xatırladım, harada ki, o, Hərbi Gürcüstan yolu ilə
hərəkət edərkən rastına
çıxdığı karvanı təsvir edibdir. Əsgərlər, ulaqlar, atlar və bələdçilərdən
ibarət bir karvanı. "Nə
aparırsınız?" - deyərək,
Puşkin, ya da kimsə başqa birisi karvanbaşdan soruşur.
Və aparılan yükün üstü açılanda
öldürülmüş rus səfiri Qriboyedovun cənazəsi
görünür...
lll
Gənclik
illərimdə Qafqazda gördüyüm ən qəribə və
heyrətamiz mənzərələrdən biri eşşəyin
səhər tezdən su quyusunun yanında lap ucadan
anqırması idi! Elə bil ki, bu
dünyanın sona çatmasını bəyan edən
cahanşümul şeypur səsi yayılırdı.
Və yaxud, kənddə bir daxmadan o biri daxmaya gedən zaman, bir də görürdün ki, əyin-başı geyilməkdən yararsız hala düşüb cır-cındır içində olan balacaboy bir qafqazlı rastına çıxdı. Lakin arvadı ondan fərqli olaraq, xalis İsveç "blondinka"sını xatırladırdı. Qorxuram yalan deyəm, təxmin edirəm ki, qəhqəhə ilə gülən o sarışın şən qadın ya Tuladan, ya da Boronej ətrafından olmalı idi. Dolu bədəni vardı, çətinliklə qucaqlamaq olardı, amma olduqca seksual görünürdü. Çöllərdə qoyun otaran cırtdanboy qafqazlı çoban beləsinin qabağında dözüb özünü saxlaya bilərdimi? Əsla! Belə blondinkaları vaxtilə Leninqrad Opera və Balet Teatrının tamaşaçıları arasında çox görmüşəm. O vaxtlar dost Konqo ölkəsindən gəlmiş şanlı təmsilçilər o blondinkaları "Traviata" operasının qəlbləri riqqətə gətirən musiqi sədaları altında dörddişli dəmir dırmığa oxşayan uzun meymun barmaqları ilə yaxşıca əzib yumşaldırdılar... ("La Traviata" italyan dilində "Yolunu azmış qadın" və ya "Doğru yoldan çıxmış qadın" mənasını verir: - M.H.).
Mənim gənclik illərimin gözəl Qafqazı! Bəs nə vaxt mən sənin haqqında müfəssəl danışa biləcəyəm?! Həqiqətlərin, indi orada hökm sürən yalan, zorakılıq və ədalətsizlik barədə söz aça biləcəyəm? Ən başlıcası isə - dinc insanların vəhşicəsinə qətlə yetirilməsi ilə bağlı ürək ağrılarımı nə vaxt açıqlaya biləcəyəm?..
Olduqca mehriban və müdrikliyi ilə seçilən tanış tərcüməçi xanım D.L. bir dəfə danışırdı ki, norveçlilər axşamlar televizoru qoşub ekranlarda qan töküldüyünü görəndə Tanrıya şükür edirlər. Şükür edirlər ki, həmin qan doğma Norveçdə yox, başqa ölkədə tökülür. Yox, qətiyyən sevinmirlər, amma məmnunluq hissləri yaşayırlar ki, qan axan ölkəyə baxanda onların evlərində sakitlikdir. Litvalılar da eynilə düşünürlər. Bəs, nə vaxta qədər belə davam edəcək?!
Vilnüs, 4 dekabr 1992-ci il.
Litva dilindən tərcümə edən: Mahir Həmzəyev
Vilnüs
- Bakı, sentyabr-noyabr, 2017-ci il.
525-ci qəzet 2017.-
23 noyabr.- S.7.