Erkən realizm dövrü
Azərbaycanın ictimai-siyasi həyatında XVII-XVIII əsrlərdə
ciddi dəyişikliklər baş vermişdir.
Ölkə ərazilərinin Osmanlı dövlətindən
Səfəvi hakimiyyətinə qaytarılması uğrunda
aparılan mübarizənin Cəlalilər hərəkatı
adlanan ümumxalq hərəkatına çevrilməsi ictimai
mühitdə ölkənin müqəddəratı ilə
bağlı məsələləri ön mövqeyə
çəkmiş, vətənpərvərlik və
azadlıq ideyalarını qüvvətləndirmişdir. “İstanbuldan
İrəvana, Bağdaddan Dəmirqapı Dərbəndədək”
(“Azərbaycan tarixi”, 7 cilddə, III cild, Bakı, “Elm”, 1999, səh.248)
olan torpaqları əhatə edən və xalq içərisindən
çıxmış vətənpərvər qəhrəmanın
adı ilə Koroğlu hərəkatına çevrilən
bu mübarizə hadisələrin və proseslərin
gerçək bir mövqedən qiymətləndirilməsini tələb
edirdi. İctimai-siyasi həyatda baş verən
bu dəyişiklik ədəbiyyatın da hədəflərinin,
təsvir və tərənnüm üsullarının yeniləşməsinə
öz təsirini göstərmişdir. Azərbaycan ədəbiyyatında
XVII əsrdən etibarən tədricən romantik tərənnümdən
həyatiliyə, gerçəkliyə doğru yeni bir proses
başlanmışdır. Eyni zamanda, XVIII əsrdə Səfəvi
dövlətinin tənəzzülü, Xəzərboyu ərazilərin
çar Rusiyası tərəfindən işğal edilməsi və nəhayət,
Nadir şahın qətli ilə Azərbaycanda yaranmış
mürəkkəb ictimai-siyasi şərait də ictimai fikrə,
ədəbi-mədəni proseslərə öz təsirini
göstərmişdir. Azərbaycanda xanlıqlar
formatında “kiçik padşahlıqların” yaranması
ölkənin parçalanmasına gətirib çıxarsa
da, həm də müstəqil dövlətçilik
şüurunun formalaşmasında mühüm amilə
çevrilmişdir. Bu dövrdən
başlayaraq Azərbaycanda elm, maarif, ədəbiyyat və incəsənətdə
xəlqiləşmə meylləri qüvvətlənmişdir.
Beləliklə, Azərbaycan ədəbiyyatı
XVII əsrdə yeni mərhələyə daxil olmuşdur.
Azərbaycan ədəbiyyatında yeni mərhələnin
formalaşmasının ictimai-siyasi reallıqlarla
yanaşı, ədəbi-mədəni proseslərdən
doğan səbəbləri də var idi. İlk
növbədə onu qeyd etmək lazımdır ki, bu vaxta qədərki
klassik poeziyada mövcud olan nəsihətçilik meylləri
XVII əsrdə inkişaf edərək müsbət mənada
didaktik ədəbiyyatın yaranmasına səbəb
olmuşdur. Bu isə öz növbəsində
ədəbiyyatın, xüsusən də poeziyanın romantik
ucalıqdan həyata, cəmiyyətə və insana doğru
inkişafında yeni istiqamətin başlanması demək
idi. XVII əsrdə klassik lirika ənənəsi
içərisində həyati-didaktik meylin daha da qüvvətlənməsi
aşkar müşahidə olunur ki, bu da bir az
sonra meydana çıxmış Azərbaycan realizminin ilkin
addımlarının atılması üçün münbit
zəmin hazırlayır. Məhəmməd
Əmaninin yaradıcılığındakı
didaktikaçılıq, Sadiq bəy Əfşarın
şeirlərindəki xalq ruhu bu vaxta qədər məhəbbət
notları üstündə köklənmiş ədəbiyyatda
artıq ab-havanın dəyişilməkdə olduğunu əks
etdirir. Fədai Təbrizinin “Bəxtiyarnamə”
poemasının başdan-başa əxlaqi-didaktik məsələlərə
həsr olunması ədəbiyyatda yeni hadisə idi. Qövsi Təbrizi də klassik lirika janrlarında həyati-didaktik
şeirlər yaratmağın nümunəsini göstərmişdir.
Onun lirikasında zamanın ictimai-siyasi və nəsihətamiz-didaktik
baxışları öz əksini tapmışdır. Fədainin
aşağıdakı zərbi-məsəl kimi səslənən
misraları dövrün nəsihətamiz poeziyasının əsas
ruhunu ifadə edir:
Gər
istərsən sənə etməyə nöqsan,
Cahanda heç kəsə söyləmə böhtan.
Demə
böhtan və töhmət bigünahə,
Düşər hər kimsə öz qazdığı
çahə.
XVII əsr Azərbaycan poeziyasındakı açıq
tənqid ruhu ədəbiyyatda “Şikayətnamə” ənənəsinin
davam etməkdə, dərinləşməkdə olduğunu
göstərirdi. Bu mərhələdə hətta konkret tənqid
hədəflərinə malik olan əsərlərin
yazılması ədəbiyyatda romantik üslubun tədricən
zəifləməsini, realist meylin güclənməkdə
olduğunu nümayiş etdirir. Məsələn,
ədəbiyyat tarixindən məlumdur ki, Tərzi
Əfşar II Şah Abbasın vəziri Nəvvab Sultana
göndərdiyi bir məsnəvidə vəqf idarəsi məmurlarını
rüşvətxorluqda təqsirləndirir, təqaüdçülərin
isə əzab-əziyyət çəkdiyini göstərir.
Yaxud, Ağa Məsih Şirvaninin “Vərqa və
Gülşa” poemasındakı mürəkkəb və gərgin
həyati hadisələri romantik üslubda tərənnüm
etmək çətin idi. Arif Şirvaninin
dövrün hakim sinfini təmsil edənləri həcvlə
tənqid etməsi artıq realizmin ədəbiyyatın
qapısını döyməkdə olmasından xəbər
verirdi. Qövsi Təbrizinin şeirlərində
də həyat hadisələrinə münasibətdə
gerçəkliyə meyl və tənqid notları
müşahidə olunmaqdadır. Şair hətta
yaşadığı dövrdə ana dilinin sıxışdırılmasına
qarşı etiraz ifadə edən ciddi şeirlər
yazmışdır. Şakir Şirvaninin
“Əhvali-Şirvan” tarixi mənzuməsində şairin
ürəkdən bağlı olduğu Şirvan elinin
timsalında ölkədəki çətin və mürəkkəb
vəziyyət realist boyalarla əks etdirilmişdir. Məchur Şirvaninin “Qisseyi-Şirzad” poemasında
da tarixi mövzu əsasında şairin
yaşadığı dövrün reallıqlarına obyektiv
münasibət ifadə olunmuşdur. Ədəbiyyatda
Azərbaycan realizminin rüşeymləri olan bu əsərlər
nəinki gerçək həyat lövhələrini, hətta
real tarixi hadisələri və siyasi prosesləri əks
etdirirdi. Ona görə də XVII əsr şairlərinin
“həqiqətpərəst bir vətəndaş kimi
çıxış edərək yaşadıqları
dövrün ictimai səciyyəsini vermələri,
...haqsızlıq və ədalətsizlikləri cəsarətlə
tənqid etmələri”
haqlı olaraq XVII əsr Azərbaycan ədəbiyyatının
xarakterik xüsusiyyətlərindən biri hesab olunur.
Azərbaycan ədəbiyyatında XVII əsrdən epik
növdə yazılan əsərlərə marağın
qüvvətlənməsi romantik lirikanın tədricən
öz yerini poemalara verməsinin əlaməti idi. Bu dövrdə
demək olar ki, ədəbiyyatda poema, yaxud mənzum hekayət
yazmayan sənətkar göstərmək çətindir.
Fədai Təbrizinin “Bəxtiyarnamə”, Ağa Məsih
Şirvaninin “Vərqa və Gülşa”, Sadiq bəy
Əfşarın “Şöhrətli Abbasın qələbə
kitabı”, Kövsəri Həmədaninin “Fərhad və
Şirin” və sair poemalarda ibrətamiz əhvalatların, bəzən
isə tarixi hadisələrin qələmə alınması
poeziyada romantika ilə realist meyillərin mübarizəsində
həyati reallıqların təqdim olunmasına
üstünlük verildiyini nəzərə
çarpdırır. Orta əsrlər Azərbaycan
epik ədəbiyyatından fərqli olaraq, erkən yeni
dövrdə yaranmış poemalarda lirika deyil, hadisə,
süjet xəttinin inkişafı, obrazların təkamülü
əsas yer tutur. Mövzu baxımından
da dəyişən poemalar əsasən epik-didaktik janrda
yaranmışdır. Bu isə XVII-XVIII əsrlər
Azərbaycan ədəbiyyatında gedən xəlqiləşmə
proseslərinin təzahürləri idi.
Bundan başqa, həmin dövrdə poeziyada xalq ədəbiyyatına
və canlı danışıq dilinə doğru ciddi
dönüş müşahidə olunur. Sarı Aşıq, Abbas
Tufarqanlı, Xəstə Qasım kimi ustad aşıqların
yaşayıb-yaratması ədəbiyyatda milli bədii təfəkkürü
daha da qüvvətləndirmişdir. “Koroğlu”
qəhrəmanlıq dastanının yaranması və
geniş yayılması xalq ədəbiyyatı ənənələrinə
marağı artırmışdır. XVII əsrdə
“Şah İsmayıl”, xüsusən, “Aşıq Qərib”
dastanlarının yaranması, XVIII əsrdə “Əsli və
Kərəm” dastanının formalaşması ilə
yazılı ədəbiyyatda xalq həyatına və milli
oyanışa doğru ciddi dönüşə təkan
vermişdir. Xalq-aşıq ədəbiyyatı
ənənəsinin genişlənməsi yazılı ədəbiyyatda
da bu üslubun təzahürünü qaçılmaz
etmişdir.
Saib Təbrizinin (1601-1677) Azərbaycan ədəbiyyatına
gətirdiyi “Hind səpkisi” xarakterinə görə xalq həyatına
meylli poeziyanın inkişafına təkan vermişdir. Şairin qəzəl
janrında yazdığı şeirlərindəki aforizmlər
kimi səslənən hikmətamiz fikirlər romantik
poeziyanın ahəngini dəyişmişdir. Onun formaca klassik üslubda yazılmış
lirikasında həyatiliklə romantika və didaktika bir-birini
tamamlayır. “Hind səpkisi”nin
gündəmə gətirdiyi həyatilik və diaktika saray ədəbiyyatının
mövqeyini zəiflətmiş, romantik-didaktik ədəbiyyata
marağı qüvvətləndirmişdir. Saib Təbrizinin
poeziyası məhəbbət lirikası ilə realist şeir
arasında aşiqanə-didaktik şeirin klassik nümunəsidir:
Olmadı
xurşiddən dağlarda rəngin daşlar,
Gördülər ləli-ləbin, qan tərlədilər
daşlar.
Çün
dökəndə el dedim tərk etməsin
yoldaşlığı,
Çox qara oldu günüm, yad oldular qardaşlar.
Yol əgər
həqdir, çəkər yolsuzdan axır intiqam,
Yola tapşır, çıxdılar yoldan əgər
yoldaşlar.
Mehriban
olmaz nəsimi-sübhdən hərgiz sana,
Şəmtək ta tökmədən Saib, gözündən
yaşlar.
XVII-XVIII əsrlərdə Azərbaycan bədii nəsri
ədəbiyyatın ayrıca bir istiqamətinə
çevrilmişdir. Bu mərhələdə AMEA-nın
müxbir üzvü Əlyar Səfərlinin
yazdığı kimi, “bədii nəsr klassik poemaların
“dibaçə” hissəsindən ayrılaraq müstəqil
inkişaf yoluna qədəm qoyur, yeni vüsət qazanaraq ədəbi-bədii
cəhətdən də, dil-üslubca da, məfkurəcə
də kamilləşir”. Mənzum hekayənin
müstəqil janra çevrildiyi həmin dövrdə, eyni
zamanda, nəsrlə yazılmış hekayə janrı da
formalaşmışdır. Vəli Ərəşinin
“Düzd və qazi” hekayəsi Azərbaycan ədəbiyyatında
bu janrın ilk nümunəsi kimi meydana
çıxmışdır. Poeziyadakı “Hind səpkisi”nin dalğasında hind folkloru əsasında
yaranmış “Tutinamə”nin azərbaycanlı müəllif
Möhsün Nəsiri tərəfindən Azərbaycan
variantının yaradılması bədii nəsrin
inkişafında mühüm addım idi. Nəzm
hissələri olsa da, nəsrin üstünlük təşkil
etdiyi “Şəhriyar” dastanı nəsr sahəsində proseslərin
genişlənməsinin məntiqi yekunu olan əhəmiyyətli
ədəbi hadisə idi.
Göründüyü kimi, XVII əsr Azərbaycan ədəbiyyatı
klassik romantik poeziyadan erkən realizmə keçid
dövrüdür. Bu dövrün poeziyası romantik lirikadan
gerçəkliyin bədii ifadəsinə doğru baş
vermiş ilkin böyük dönüşdür, yeni ədəbi
istiqamətin başlanğıcıdır. Geniş mənada
həmin mərhələdə yaranan ədəbiyyat XVIII əsr Azərbaycan
realist şeirinin proloqudur. XVII əsr Azərbaycan
ədəbiyyatı XVIII əsrin erkən realizminə
hazırlıq dövrüdür. Azərbaycan
realizmi XVII əsrin “keçid dövrü” ədəbiyyatı
vasitəsilə realist mərhələyə qədəm
qoymuşdur. Beləliklə, “XVII əsr Azərbaycan
ədəbiyyatı Məhəmməd Füzuli ilə Molla Pənah
Vaqif arasında mühüm bir körpü funksiyasını
yerinə yetirmişdir”. (İ.Həbibbəyli).
XVII-XVIII əsrlər Azərbaycan ədəbiyyatı
bir yerdə erkən yeni dövr ədəbiyyatı mərhələsini
formalaşdırmışdır. Ədəbiyyatşünaslıqda
bu tarixi mərhələdə ədəbiyyatın xarakterinə
uyğun olaraq real həyat hadisələrinin, insanın zahiri
və mənəvi gözəlliyinin tərənnüm edilməsinə
üstünlük verildiyi üçün bir müddət həmin
dövrün ədəbiyyatı təsviri realizm kimi səciyyələndirilmişdir.
Lakin görkəmli ədəbiyyatşünas Yaşar Qarayev
haqlı olaraq təsviri realizm anlayışının XVIII əsrin
Azərbaycan ədəbiyyatının reallıqlarını
tam ifadə etmədiyini qeyd edərək yazmışdır:
“Vaqifin adı və üslubu ilə bağlı məktəbə
aid edilən “təsviri realizm” istilahı, şübhəsiz,
şərti ifadədir.
Əslində, “realizm”, hər şeydən əvvəl,
təsvirçilikdən uzaqlıq deməkdir. İlkin
realizmə “təsiri olmayan” sonrakı dövrün realizmi ilə
müqayisədə verilmiş bu ad həmin realizm tipinin mahiyyətini
ifadə edə bilmir”.
Bu - Azərbaycan
ədəbiyyatında realizmin başlanğıc mərhələsi
idi. Doğrudur, əsasən romantik istiqamətdə
inkişaf etsə də, klassik Azərbaycan poeziyasında da
bütün dövrlərdə realist meyllər olmuşdur.
Nizami Gəncəvi əməkçi kərpickəsən
kişinin obrazını yaradarkən, Əfzələddin
Xaqaninin “Mədain xərabələri” əsərində
dövrün ictimai ziddiyyətləri diqqət mərkəzinə
çəkilərkən romantik idealla yanaşı, realist
cizgilər də nəzərə
çarpdırılmışdır. Yaxud
da Məhəmməd Füzulinin “Şikayətnamə” hekayəsi
adından da göründüyü kimi, hadisə və şəxsiyyətlərə
real, gerçək münasibəti ifadə edirdi. Tərəddüd
etmədən “Şikayətnamə”ni Azərbaycan
ədəbiyyatında romantik-realist nəsrin ilk mükəmməl
nümunəsi hesab etmək olar. Bundan başqa,
artıq XVII əsrdən etibarən Azərbaycan ədəbiyyatında
daha çox nəzərə çarpan didaktika da romantika
içərisində realist baxışların ifadəsinə
doğru meyli qüvvətləndirmişdir. Qeyd
olunduğu kimi, Saib Təbrizinin Azərbaycan poeziyasında
yaratdığı “Hind səpkisi” klassik romantik lirikadan fərqli
olaraq, həm də həyat nəfəsi olan meylləri də
ifadə edirdi. Bu mənada XVII əsr Azərbaycan
poeziyası milli ədəbiyyatın erkən realizm
dövrünün hazırlıq mərhələsidir. Xüsusən, folklor üslubunda ədəbiyyatın
yeni inkişaf dövrünə qədəm qoyması,
aşıq ədəbiyyatının qüvvətlənməsi
özü ilə birlikdə ədəbiyyatda milli ruhu, ana
dilinin geniş imkanlarını, xalq həyatının təsviri
və tərənnümünü də nəzərəçarpacaq
səviyyədə poeziyaya gətirmişdi. Bunlar bir az sonra meydana çıxacaq Molla Pənah
Vaqifin poeziyasında öz əksini tapmış təbii insan
həyatının və real təbiət təsvirlərinin
ilkin məşqləri idi. Ona görə də
XVIII əsr Azərbaycan realizmi həqiqətən də təsviri
realizm olmayıb, həyat həqiqətlərini görünən
tərəfləri, zahiri əlamətləri ilə
yanaşı, daxili mahiyyəti, bəzən isə hətta
ziddiyyətləri ilə birlikdə əks etdirməyə səy
göstərən erkən realist ədəbiyyat nümunəsi
idi. Molla Pənah Vaqifin “Kür
qırağı” şeiri uzun əsrlər ərzində
romantik səviyyədə vəsf edilmiş Azərbaycan təbiətinin
yazılı ədəbiyyatdakı ilk realist təqdimatıdır.
Şeirdə “əcəb seyrəngahı” olan
Kür qırağının bütün real təbii gözəllikləri
ilə bərabər, həm də “yaşılbaş sonası”
olmamasına təəssüf hissləri də səsləndirilir.
“Bayram oldu” şeirindəki “Bizim evdə dolu çuval da
yoxdur” misrasında səslənən giley xarakterli tənqid əslində
ədəbiyyatın gerçək həyata, realizmə
dönüşünün əhvali-ruhiyyəsinin ifadəsi
idi. Ona görə də XVIII əsrin realizmi təsviri
realizm yox, realizmin ərəfəsinin, başlanğıc
dövrünün ovqatını yaşayan və əks etdirən
erkən realizm idi. Molla Pənah Vaqifin
realizmi Azərbaycan ədəbiyyatında realizm ədəbi cərəyanının
müqəddiməsidir. Şairin məşhur “Görmədim”
müxəmməsi ideya-bədii xüsusiyyətlərinə
görə Azərbaycan realizminin möhkəm təməllərindən
və mükəmməl örnəklərindən biridir. “Görmədim” şeiri Azərbaycan ədəbiyyatında
erkən realizmin kulminasiya nöqtəsidir. Həyatın ağırlıqlarını,
dövrün böyük çətinliklərini və
ziddiyyətlərini bütün reallıqları ilə
ümumiləşmiş şəkildə sərrast ifadə
edən “Görmədim” şeirində milli realist ədəbi
düşüncənin əsas xüsusiyyətləri və
bütün enerjisi bədii şəkildə
özünün real əksini tapmışdır. Molla Pənah Vaqifin yaradıcılığı və
xüsusən də “Görmədim” şeiri Azərbaycan ədəbiyyatında
realizm epoxasının artıq dönməz xarakter
aldığını təsdiq edən ədəbi bəyanatdır.
Dərin
ictimai məzmunu və təsvir vasitələri ilə
“Görmədim” şeirini Azərbaycan realizminin erkən
dövrünün proqramı adlandırmaq olar:
Mən
cahan mülkündə, mütləq, doğru halət
görmədim,
Hər nə gördüm, əyri gördüm, özgə
babət görmədim.
Aşinalar
ixtilatında sədaqət görmədim,
Biətü
iqrarü imanü dəyanət görmədim,
Bivəfadan lacərəm təhsili-hacət görmədim.
...Kizbü
böhtandan səvayı bir hekayət görmədim.
...Bulmadım
bir dost ki, ondan bir ədavət görmədim.
...Hiç
kəsdə həqqə layiq bir ibadət görmədim.
...Qədrü
qiymət istəyib, qeyr əz xəsarət görmədim.
...İşlənən işlərdə ehkamü ləyaqət
görmədim.
...Dövlətü
iqbalü malın axırın gördüm tamam,
Həşmətü
cahü cəlalın axırın gördüm tamam,
Zülfü
ruyü xəttü xalın axırın gördüm tamam,
Həmdəmi-sahibcəmalın
axırın gördüm tamam,
Başədək bir hüsnü-surət, qəddü
qamət görmədim.
Molla Pənah Vaqif Azərbaycan ədəbi-ictimai fikrində
Məhəmməd Füzulidən sonrakı, Mirzə Fətli
Axundovdan əvvəlki böyük ədəbiyyatın fərqli
zirvəsidir.
Vaqifin “Görmədim” müxəmməsi
“Koroğlu” dastanı ilə “Molla Nəsrəddin” ədəbiyyatı
arasında möhtəşəm körpüdür.
Molla Vəli Vidadinin
yaradıcılığındakı “Müsibətnamə”
ruhu Azərbaycan ədəbiyyatının daha
ağrılı çalarlarını özündə ifadə
edir. Vidadi
lirikası “Söz ki çoxdur, yeri yoxdur deməyə” bəyanatı
ilə bir qədər ehtiyatlı mövqedən
çıxış etsə də, yaşadığı
dövrün “sultan-xanına” etibar etməyən,
“külli-Qarabağın abı-həyatı”nı bayatı
kimi xalq ruhunda əks etdirən, “haqqın kəraməti” olan
realist şeirin əsas yaradıcılarından biridir. XVIII əsr Azərbaycan realist şeirinin qoşa
qanadları olan Molla Pənah Vaqifin və Molla Vəli Vidadinin
“Durnalar” şeirlərində həm təbiət hadisəsinin
reallıqları, həm də cəmiyyətdə
müşahidə olunan gərginlik notları öz əksini
tapmışdır. “Durnalar” şeiri mahiyyət etibarilə
realizmi Azərbaycan ədəbiyyatına gətirən durna qatarı idi:
... Asta
qanad çalın, qafil telləri,
Heyifdir, salarsız düzə, durnalar.
Beləliklə, XVIII əsrdə artıq Azərbaycan poeziyasında real olaraq insan və cəmiyyət məsələləri ədəbiyyatın “gündəliyində” əsas yeri tutmuşdur. Bu dövrdə xalq-aşıq şeiri formaları klassik lirika janrlarını üstələmişdir. Daha doğrusu, Molla Pənah Vaqifin yaradıcılığı ilə xalq şeiri ilə yazılı poeziya arasındakı fərq aradan qalxmışdır. XVIII əsr Azərbaycan şeirində heca vəznində yazılmış ədəbiyyat əruz vəznli poeziyanı arxada qoymuşdur. Bu, Azərbaycan poeziyasında əruz epoxasının süqutu dövrü idi. Məhz bu mərhələdən sonra Azərbaycan poeziyasında heca vəznli şeir dönməz xarakter almış, yüksələn xətlə inkişaf etmişdir. Vaqif Azərbaycan şeirini modern ədəbiyyat müstəvisinə çıxarmışdır.
XVIII əsrdə artıq Azərbaycan ədəbiyyatının janr mənzərəsi də dəyişmişdir. Klassik Azərbaycan ədəbiyyatındakı qəzəl və qəsidəni yeni epoxada qoşma və gəraylı əvəz etmişdir. Bu mərhələdə canlı xalq dilində və folklor üslubunda yaranan ədəbiyyat əsasında Azərbaycan ədəbi dili formalaşmışdır. Haqlı olaraq Molla Pənah Vaqif Azərbaycan ədəbi dilinin banisi hesab olunur: “Molla Pənah Vaqif ədəbi-bədii təfəkkürün (və ədəbi-bədii dilin) milli əsasda inkişafını mütləqləşdirirdi, - onun xidməti nəticəsində folklor üslubu klassik üslubun nüfuzunu sındırıb aparıcı mövqeyə çıxdı; bundan sonra ədəbi-bədii təfəkkürün (və ədəbi-bədii dilin) perspektivlərini bir qayda olaraq folklor üslubu müəyyən etdi... Nəticədə folklor üslubu ədəbi-bədii dili bütövlükdə təmsil etmək iddiasına malik olur”. (Nizami Cəfərov). XVIII əsr Azərbaycan şeirinin, xüsusən də Molla Pənah Vaqifin tərənnüm etdiyi el gözəlləri klassik poeziyadakı Leylilərin və Şirinlərin deyil, “Kitabi-Dədə Qorqud” dastanlarındakı Burla Xatunların, Banu Çiçəklərin yeni tarixi şəraitdəki davamçıları idilər. Bütövlükdə XVIII əsrdə ədəbiyyat formaca da, məzmun etibarilə də dəyişmişdir. Bu yeniləşmə Azərbaycan ədəbiyyatında erkən realizmin meydana çıxması ilə nəticələnmişdir. Haqlı olaraq “realistik təfəkkürün oyanması, həyat hadisələrinə, insana münasibətdə realist dünyabaxışın üstün gəlməsi faktı” (Araz Dadaşzadə) XVIII əsr Azərbaycan lirikasının əlamətdar cəhəti hesab olunur. Şeirdə dünyəvilik və həyatilik, dildə sadəlik və təbiilik, mövzudakı dövrandan narazılıq və taledən şikayət, didaktik-hikmətamiz baxışların ifadəsi, nikbinlik və kədər erkən Azərbaycan realizminin əsas səciyyəvi xüsusiyyətləridir.
Ümumiyyətlə, XVII-XVIII əsrlər Azərbaycan
ədəbiyyatı çoxəsrlik milli ədəbi
gedişatın tarixində xüsusi mərhələdir. Vaxtilə akademik Həmid Araslının XVII-XVIII əsrlər
Azərbaycan ədəbiyyatına həsr olunmuş ayrıca
dərslik yazıb nəşr etdirməsi bu tarixi mərhələnin
milli ədəbiyyatın inkişafındakı xüsusi
rolunun və mühüm yerinin elmi fikirdə etiraf
olunmasının bir göstəricisidir. Erkən Azərbaycan
realizmi ədəbiyyatımızda realist ədəbi cərəyanın
başlanğıc dövrü, yaxud start mərhələsidir.
Bu, Azərbaycan realizminin təməlini, bünövrəsini
təşkil edən yeni tipli ədəbiyyatdır. Erkən
realizm mərhələsi realist ədəbiyyatın
davamlı olması üçün mühüm zəruri
şərtləri hazırlamışdır. Molla Pənah
Vaqifin “Bayram oldu” şeirində həyati çətinliklərlə
birlikdə “kamal da yoxdur” kimi dərin təəssüf hissləri
ifadə edən misraları həm də yeni Zamanın
ağıla, elmə, tərəqqiyə, maarifçiliyə
olan dərin ehtiyacının ifadəsi idi. Bu, cəmiyyətdə
və ədəbiyyatda meydana çıxacaq yeni tarixi mərhələnin
XIX əsr Azərbaycan maarifçi realizminin təməllərini
hazırlayan erkən realizm ədəbiyyatıdır. Erkən
realizm - Azərbaycan ədəbiyyatında sonrakı yeni
dövrün, maarifçi realizm mərhələsinin baş
məşqidir.
İsa
HƏBİBBƏYLİ
Azərbaycan
Milli Elmlər Akademiyasının vitse-prezidenti, Milli Məclisin
Elm və Təhsil Komitəsinin sədri, akademik
525-ci qəzet.- 2017.- 21 oktyabr.- S.14-15.