İspaniya - düşüncələr və
unudulmaz xatirələr
(Əvvəli ötən şənbə saylarımızda)
Korrida, ədətən,
iri dəyirmi amfiteatrlarda gedir. Çox vaxt
deyirlər ki, korrida - proloqu və epiloqu olan üç pərdəli faciədir.
Həqiqətən də, o, proloqdan başlayır - korrida iştirakçılarının parlaq və gözəl geyimdə paradı keçirilir. Əvvəlcə toreador çıxıb qırmızı
parçadan olan pərdə örtüyü
ilə öküzü
xeyli acıqlandırır.
Sonra səhnəyə
banderilyerolar çıxır,
onlar öküzün
belinə rəngli lentlər bağlanmış,
qarpun formasındakı
iti metal uclu banderilyalar sancırlar. Öküzün belinə bir
neçə banderilya
sancılır. Sonra gözləri
bağlı atın üstündə, atın
bədəni də hər iki tərəfdən
palazla örtülmüşdür,
pikador çıxır,
o, əlindəki pikanı
- nizəni öküzün
kürəyinə soxub,
onu fırladır, öküzün belindən
qan axmağa başlayır, ata hücum etsə də, heç nə edə bilmir, çünki pikadorun da qılçası
metalla mühafizə edilmişdir. Nizə batırılması
hesabına öküz
əvvəlki cəldliyini
itirir və taqətdən düşür.
Bu vaxt son səhnənin qəhrəmanı kimi
matador (toreador - “öküz” mənasını verən
“tore” sözündən, matador isə ispan feili olan “matar”
- “öldürmək” sözündəndir)
çıxır. O, əlindəki
qırmızı parça
ilə öküzü
yenə də hirsləndirdikdən və
yorduqdan sonra final hərəkətə keçir,
öküzlə üz-üzə
dayanıb, olduqca cəld tullanışla əlindəki iti qılıncı onun boynuna sancır. Öküzün ağzından qan
gəlir və bir azdan sonra
o yıxılır və
ölür. Ölməyən öküzün başının
arxasına bıçaq
zərbəsi vurub onu öldürürlər.
Sonra ölü öküzü
ata qoşub, sürüyərək qumlu
stadiondan çıxarırlar.
Matador öldürdüyü öküzün qulağını
kəsib, ən gözəl tamaşaçı
qıza hədiyyə
kimi göndərir.
Biz tamaşa edərkən,
bir ucaboylu banderilyero əlindəki qarpunu öküzün belinə sancıb qaçanda büdrəyib
yıxıldı və
öküz onun üstünə cumub, onu buynuzu ilə
vurmağa başladı. Sonra digər
toreadorlar pərdə
parçası ilə
öküzü hirsləndirib,
ondan araladılar.
Onun köynəyi arxadan cırılmışdı, öküzün
buynuzu ilə yaraladığı yerdən
qan axırdı.
Onun rəngi qaçmışdı,
görünür, çox
qorxmuşdu, buynuz bədəninə girsəydi,
o, ölə bilərdi.
Tamaşanın sonuna qədər
o, özünə gələ
bilmədi və biz yaxın məsafədən
bunu müşahidə
etdiyimizdən, ona yazığımız gəldi.
Lakin öküzlərlə oyun
ənənələrində daha qorxulusu da vardır və böyük amerikan yazıçısı
Ernest Heminquey onu öz romanında təsvir etməklə, populyarlığının artmasına
şərait yaratmışdır.
Bu, Navarra vilayətindəki
Pamplona şəhərində iyul ayında keçirilən hirsləndirilmiş
öküzlərin qabağında
böyük həvəskarlar
kütləsinin uzun məsafədə qaçmasıdır.
Bu vaxt çox adam yaralanır,
ölüm hadisələri
də olur. Sonda isə öküzlər arenaya göndərilir, onlara əzab verilir və sonra da öldürülür.
İspanlar barədə bir
neçə söz
İspaniya çox qədim və zəngin mənəvi və maddi mədəniyyətə
malik ölkədir. Dövlət kimi mövcud olduğu dövrdə onun mədəniyyətinin
yeni xüsusiyyətləri
meydana gəlmişdir.
Bunlar da tarixi, coğrafi
və digər amillərin təsiri ilə formalaşmışdır.
İspanlar çox musiqi sevən xalqdır. Onların mahnılarında
sevinc, məhəbbət,
kədər, qüssə,
təbiət və igidliklər tərənnüm
olunur. Hər regionda musiqi
öz yerli koloritinə malikdir. Cənubi İspaniyanın və ya Andalusiyanın musiqi sənəti daha ekzotik və
ekspressiv xarakter daşıyır. Bunu onların
flamenko rəqsində
aydın görmək
mümkündür. İspan mahnısı,
rəqsi və gitara musiqisi vəhdətindən ibarət
olmaqla, flamenkoda Şimali Afrikadan olan ərəb mahnılarının təsiri
hiss olunur. Bu rəqsdə xüsusi stilistik hərəkətlər
və jestlər öz əksini tapır. Qadınların ifa etdiyi rəqs ritminə, ekspressiyasına görə
qığılcım kimidir
və tamaşaçını
laqeyd müşahidəçilikdən
uzaqlaşdırır və
rəqqasənin hisslərini
yaşamağa məcbur
edir. Onlar həm də
kastanetdən istifadə
etməklə, ritmə
əlavə motiv verirlər. Bu ecazkar balet gitara
ifasına da canlanma və yüksək xüsusiyyətlər
bəxş edir.
Rəqs, adətən,
kişilər tərəfindən
solo oxunması ilə
müşayiət olunur.
Andalusiyalılar yaxşı deyirlər
ki, “Bir eyni şeyi demək üçün xorla oxumaq nəyə
lazımdır?”
Madriddə bizi flamenko rəqsi
ifa edilən yeganə gecə klubuna apardılar. Biz rəqqasələrin öz
hisslərinin çılpaqlığı
ilə ifadə edən qol və
ayaq hərəkətlərindən,
kastanetin çıxardığı
ritmə uyğun ekspressiyadan həzz aldıq. Gecəyarısı səhnəyə klubun yaşlı sahibəsi özü çıxıb rəqs edir. Bütövlükdə flamenko bizə
yaşanılan bayram təsiri bağışladı.
Digər
rəqslər olan balero və Araqon xotası ilə də tanış idim. Fransız bəstəkarı Moris Ravelin orkestr
üçün “Bolero” süitasına
mən böyük həzlə qulaq asıram. Araqon xotasını isə
İqor Moiseyevin məşhur “Dünya xalqlarının rəqsi”
ansamblının ifasında
görmüşdüm.
İspaniyada əsas musiqi aləti gitaradır və ispanların ifasında bu alət, elə bil ki, öz
təbiətini də
dəyişib, insana mübhəm olan sirləri açır, onu həyata münasibəti barədə
düşünməyə məcbur edir.
İspaniya barədə çox danışmaq olar, çünki bu ölkədə olanda zəngin təəssürata
yiyələnirsən. İspaniya nəinki
dərk olunmağa, hətta sevilməyə layiqdir. Gözəl qadınla qısa
müddətli ünsiyyət
adamda xoş xatirə tək qaldığı kimi, İspaniya da yaddaşa həkk olunaraq, illər, onillər keçsə də, silinib yox olmaq bilmir.
İspanların özləri
haqqında dedikləri:
“los hombres espanoles son afortunados
en amores” - “İspanların
həmişə sevgidə
bəxti gətirir” sözlərini bir qədər dəyişib
demək istəyirsən
ki, İspaniya elə bir ölkədir
ki, onun özünə hamı vurulur.
Manuel Maçadonun “Cantares” - “Nəğmələr” şeirində
isə deyilir:
“Vino, sentimento, gitarra u poezia...
hay en
los cantares de la partia mia”
- “şərab, hiss, gitara və poeziya...
onlar Vətənim barədə mahnılarda vardır”.
Şairin gətirdiyi dörd şey, həqiqətən
də, ispanlara məxsusdur və heç bir xalq ispanlarla bu xüsusiyyətlərin
cəmində müqayisəyə
girə bilməz.
İspan kişiləri isə öz qüruru ilə seçilir, onlar daim öz
ləyaqətlərinin keşiyindədirlər,
bəlkə də, əyilməz vətənpərvərliyin
səbəblərindən biri
də məhz budur. Böyük rus yazıçısı
N.V.Qoqol yazırdı
ki, öküz qoşulmuş kotanla torpağı şumlayan ispan kəndlisi yoldan ötüb keçəni gördükdə
işini atıb, əli cibində gəzməyə başlayır,
nümayiş etdirmək
istəyir ki, bu zəhmətlə onun heç bir əlaqəsi yoxdur. Həmin kəndli, zəhməti
özü üçün
cəza hesab edən köhnə idalqonu xatırladır.
İspan qadınlarının məlahəti, şarmı onlarla gözəllik xüsusiyyətlərini də geridə qoyur, ona görə də ispanlar öz qadınlarına hörmətlə yanaşırlar. “Espana” şərqisində isə deyilir ki, “Espana, Espana, la de las bellas” - “İspaniya, İspaniya, ən gözəl qadınlar diyarı”. İspan qadınları nəinki gözəldirlər, həm də ətrafa işıq və hərarət saçırlar, öz enerjilərini, pozitiv emosiyalarını, flamenkoda olduğu kimi, başqalarına ötürməyi öz məlahətlərinin bir hissəsi hesab edirlər. İspan qadınları əcnəbi adətlərin təsirinə düşməkdən yayına bilmirdilər.
XVIII əsrdə İtaliyanın böyük şəhərlərində çiçibeizm adəti yayılmışdı və bu qəribə qayda ispan qadınlarına da sirayət etmişdi, onlar da onun nümayişindən qürur duyurdular. Çiçibey, İtaliyada olduğu kimi, İspaniyada da ərli qadının daimi kompanyonu, bəzən həm də onun məşuqu olmaqla, ərli xanımların özünü göstərmək məqsədinə xidmət edən ictimai yerlərdəki tədbirlərdə onları müşayiət edirdi. Çiçibeizm şəhərlərin kübarları arasında mövcud idi. Ərli qadının çiçibeyə malik olması, bu mövcudluğun statusu nikah yaxınlığının da şərti hesab olunurdu. Çiçibeyi olmayan kübar qadın bunu ləyaqətinin qüsuru kimi qiymətləndirməklə, az qala özünü bədbəxt hesab edirdi. Dövrün adətlərinin xüsusiyyəti olan bu qayda böyük təsir gücünə malik idi, lakin XIX əsrdə sıradan çıxdı. Servantes əgər sağ olsaydı, yəqin ki, Sanço Pansanın qubernatorluğu vaxtı, əlbəttə, bu yazıçının təxəyyülünün məhsulu idi, namusuna təcavüzə görə yalnız məhkəməyə müraciət etdiyi halda, hakimin hökmü ilə aldığı pulu həmin kişi tutub geri alanda böyük dava qaldıran qadını ifşa edən kimi, çiçibeyizmə aludə olan qadınları da satira atəşinə tutardı.
İspaniya bütün xüsusiyyətlərini nəzərə aldıqda, unikal sehrə malik olan bir ölkədir, çox sayda sirlərlə doludur. Bu sirləri seyr etmək olar, lakin onları axıradək dərk etmək, araşdırmaq, onlara uyğun gələn cavabı tapmaq qeyri-mümkündür. Bu ölkə Qərblə Şərqin sintezini, Makedoniyanı Aleksandrın niyyətlərini həyata keçirən, bəlkə də, yeganə Avropa ölkəsidir. Bu vəhdəti hissələrə ayırmaq da ağılsızlıqdır, siam əkizlərini cərrahi yolla bir-birindən ayırmaq kimi çətin və təhlükəli bir işdir. Onun gözəlliyi də bu sintezdə üzə çıxır, məhz bunda da öz sirlərini gizlətməyi bacarır. Ona görə də İspaniyaya, dahi rəssam olan təbiətin və ölkəyə böyük sınaqlar bəxş etmiş tarixin yaratdığı bir əfsanəvi tablo kimi baxmaq olar. Bu xalqın bəxti gətirmişdir ki, iki bir-birindən fərqli olan qitənin qovuşmasında meydana gəlmiş, gözəl təbiəti olan bir ölkəyə sahib olmuşdur. Bəzən səhv etsə də, daim xoşbəxt gələcəyini düşünməklə, nəticə etibarilə öz taleyini düzgün müəyyən etməyi bacarmışdır. İspaniyanın və ispan xalqının şişirdilmiş tərifə, hiperbolizə edilmiş qiymətə ehtiyacı yoxdur, onlarla sadəcə tanışlıq az sonra hökmən ən azı ehtiram, bəlkə də, vurğunluq səviyyəsinə keçəcəkdir.
SON
Telman
ORUCOV
525-ci qəzet.- 2018.- 1 dekabr.- S.22.