anam mənə deyərdi ki,

getmə sobaya tərəf.

əlini yandırarsan.

mənsə, əlimi sobaya yapışdırıb

soyardım yanan dərimi, Ayşən.

uşaqlıqdan bizi

qorxuda-qorxuda böyütdülər,

bütün xoxanlara doğru qaçdıq,

barmaqlarımızın arasından baxa-baxa

damdabacaları gözlədik,

öyrəndik qorxularımızla əylənməyi.

boğaz silən Sara xalanın barmağı

qalmadı boğazımızda,

sevdiyimiz adamlar kimi.

atama deyərdim,

Sara xala ölməsəydi,

boğazımızda ilişib qalan,

düyünlənən kədərimizi silərdi.

atam əllərini qarnına söykəyib gülərdi,

sonra atam da boğazımızda

düyünlənib ağrıya çevrildi.

sonra bütün evrənin sirri faş oldu,

sən demə,

haradasa su var, həyat var,

adamlar hələ də

başqa planetlərdə həyat axtarırlar,

laap başqa adamlarda axtardıqları kimi.

axtara-axtara dostum Rasim əyyaş oldu,

qonşum Aygün... nə isə...

bilirsən,

Ayşən,

sən də gedəcəksən...

mənsə, artıq öyrəşmişəm bütün ayrılıqlara,

həyatıma gedib-gələn qadınlar

gözəl və sərfəli restoranları tanıtdı mənə.

bir də davasız,

kinsiz ayrılmağı,

sakit, mehribanca.

eybi yox,

uzağı sən də əlimi yandıran soba,

uzağı sən də xoxan,

uzağı sən də damdabaca.

***

başqa nə var, başqa nə yox, soruşma,

köhnə təklik, köhnə darıxmaqdı bu.

gəl, bir gün özün bax qadın gözüylə

gör nə təklik, gör nə darıxmaqdı bu.

boğazım sıxılır qəhər əliylə,

üzülmür ayağım yerdən hələ ki.

arabir yadımdan çıxır gedənlər,

yəni dincəlirəm hərdən hələ ki.

yuxum da yozulur darıxmağa, qız,

tərslikdən hamısı hələ çin çıxır.

sevgi çıraq imiş, nə cin, nə arzu

içindən darıxan Ələddin çıxır.

gərək qulağını burum bu ömrün,

bəlkə bir gün gələ ağıl başına.

bir adam verirsən, darıxmaq düşür,

kül olur bu ömrün nağıl başına.

gəlir, xoşbəxtliyim tıkkatık, gəlir,

keçir düz yanımdan görməmiş kimi.

tənhalıq elə bir divdi ki, ömrü,

yeyir harda tutdu görməmiş kimi.

de, görün bu necə ömürdü axı,

hamıya bir nağıl yazısı düşür.

çıxıb gedənlər də demir bu ömrə

neçə il darıxmaq cəzası düşür.

başqa nə var, başqa nə yox soruşma,

hələ ki, birtəhər darıxıram da.

***

İsa çarmıxa çəkilməsəydi,

bilməyəcəkdik,

biçarədi

mıxlanan qolları, ayaqları

Allahın hər yerdə olduğuna işarədi.

sonra Gün kimi batdı,

sonra bir də doğulmadı İsa.

Musa gəlməsəydi,

bilməyəcəkdik,

Allahın çomağı var,

ayırır sevdiklərimizlə yollarımızı

dənizlər kimi.

Məhəmməd gəlməsəydi,

bilməyəcəkdik,

hörümçəklər tək adamların cangüdənidi,

Allah bir az da Musanın çomağıdı,

Məhəmmədin hörümçəyidi,

İsanın bədənidi.

sonda

heç vaxt hörümçəkləri öldürməyən adam

çomağa söykənib

İsanı gözlədi.

sonra Gün kimi batdı,

sonra bir də doğulmadı adam....

***

QULAĞINDA SIRĞA ELƏ SƏSİMİ

Bir gün fıstıq qabında siqaretlər yurd salar,

bir gün əlüzyuyana su axar gözlərimdən.

Daha günəşdən qabaq üzümə dəyməz əlin,

saçlarının ətrini alaram dizlərimdən.

Divar asılqanında zaman cəllada dönər,

hər gün o zəhrimar şey beynimi qamçılayar,

yoxluğunu səsiylə,

əqrəblərin iyirmi dörd saat hədəsiylə

salar yadıma hər gün.

İstisini itirmiş yastıq da "sən!" dillənər,

toz basmış güldandakı solmuş çiçəklər də sən.

Hər gün çirkli qab-qacaq,

sərxoş olub sındırdığım çərçivəli şəkillər,

boğazımda ilişən dadsız yeməklər də sən.

Bu yol inadkar külək.

Səni axtaran zaman boşa çıxır əllərim,

Təklik üzümə qayıdır sırtıq tüpürcək kimi.

Bu boza dönmüş həyat

tor bağlayıb gözlərimin ucunda

arsız hörümçək kimi.

Ağlımı itirmişəm.

Gah qayıdanda evə bir dəstə gül alıram,

gah da ki, eşidirəm mətbəxdən gülüşünü.

Gah da hərdən telefonda yığıramsa nömrəni

- Bu insan mövcud deyil! İtirdin Günəşini!

Hə, yadıma düşdü axı, nəsə bir söz demişdin,

demişdin ki, bilmək olmur avandımı, tərsimi.

İşdir, bir gün mən olmaram, darıxar qulaqların,

Eşidirsən?

Lazım olar...

Yaxşı-yaxşı qulağında sırğa elə səsimi.

Eminquey AKİF

525-ci qəzet.-2018.-19 dekabr.-S.8.