Sazın qüdrətilə sözün
hikmətini qovuşduran ustad
Dədə Şəmşir-125
Şirindil ALIŞANLI
Filologiya elmləri doktoru, professor
Aşıq
Şəmşir Miskin Abdal, Aşıq Ələsgər,
Aşıq Qurbanın adı ilə bağlı böyük
sənət məktəbinin bədii örnəklərini XX əsrdə
yaşadan, yeni nəsillərin bədii yaddaşına
kökləyən qüdrətli saz və söz
ustadıdır.
O,
1893-cü ildə Cavanşir mahalının Gəmirçidam
kəndində görkəmli aşıq-şair Qurbanın
ailəsində dünyaya gəlmişdir. Elin-obanın
yaddaşında "Qurban bulağı" kimi həkk
olunmuş bu sənət ocağı böyük Ələsgərin
ehtiram göstərdiyi saz-söz məbədi idi. Xalqın min illərdən bəri süzülüb
gələn bədii söz yaddaşının həkk
olunduğu Aşıq Ələsgər, Aşıq Qurban
poeziyasının sehri gənc Şəmşirin fitri duyumunu,
poetik qan yaddaşını pöhrələndirdi. Ana nisgilini yaşamış gənc Şəmşirin
ilk misraları onun böyük istedadının nişanələri
idi.
Mənə
baxıb nə mələrsən,
Nə göynərsən, yetim quzu?!
Ot yerinə
dərd yeyərsən,
Qəm çeynərsən, yetim quzu.
Baxışından
ələm yağır,
Baxma mənə
fağır-fağır,
Mənim
dərdim dağdan ağır
Gör neynirsən yetim quzu?!
Bu ilk misralar ustad qələmin işartıları idi. Ağrının,
iztirabın poetik ünvanı sərrast
tapılmışdı. Sözün belə
poetik biçimi onun 70 ildən artıq davam edən bədii
axtarışlarının sənət meyarı oldu. "Qurban bulağı"ndan, Aşıq Ələsgərin
söz çeşməsindən ruhuna hopan sənətin
möcüzəli sirləri tanrının ona verdiyi ilhamla
başa-baş oldu. Aşıq Ələsgərlə
ilk görüşünü Aşıq Şəmşir belə
xatırlayırdı:
"Aşıq Ələsgər əmimi üzbəsurət
görməmişdim. Atam dedi: sabah Aşıq Ələsgər
əmin bizə gələcək. Mən səbirsizliklə
Göyçədən gələn yola göz dikmişdim.
Günəş dağlara təzəcə yayılan zaman,
"Qiblə" bulağının yanından
ağır-ağır gələn uca çinar boylu bir adam gördüm. Qaçıb
atama xəbər verdim ki, gələn yəqin Ələsgər
əmimdi. Biz ailəliklə onu
qarşılamağa getdik". Aşıq
Qurban Aşıq Ələsgərin oğlu ilə birgə təhsil
alırdı. Elm-ürfana, saza-sözə
sığınmış bu iki ailənin ünsiyyəti
Göyçə-Kəlbəcər mahalının sənət
beşiyinə çevrildi. Oğuz ellərinin
min illik folklor qaynaqları Aşıq Ələsgər,
Aşıq Qurban ünvanında tarixin əbədi səhifələrinə
köçdü.
Aşıq Şəmşir dünyaya dağlarda göz
açmışdı. Aşıq şeirinin əksər
janrlarında böyük sənət nümunələri
yaradan Şəmşir poeziyasının poetik ovqatını
onun ədəbi mühiti ilə yanaşı, Azərbaycan təbiətinin
ona bəxş etdiyi, fitri müşahidələrdən gələn
obrazlar silsiləsi tamamlayırdı. Dağ,
bulaq, qaya, çeşmə, yaylaq, bənövşə,
duman-çən onun poeziyasında şairin mənəvi
yaşantılarına bədii ünvanı idi.
Ortada atası Ağadabanlı Qurbanın adı və
poeziyasının meydanda olan sənət meyarı vardı.
Atası Qurbanın dillər əzbəri
olan poetik inciləri gənc Şəmşir üçün
sınaq meydanı, sənət imtahanı idi.
Aşıq
Qurban:
DAĞLAR
Əvvəl
xilqətimiz torpaqdan, sudan,
Sən
bizə atasan, anasan dağlar!
Pərvəriş
verirsən məhdi-zəmində,
Gah da məhv
edirsən, fənasan dağlar!
Mən
gedirəm səndə qaldı nişanım,
Qarışıb əhvalım, çox pərişanam.
Bir kəsə
söyləyib nə danışanam
Sən bilib əhvalım qanasan, dağlar.
Baxıb
seyrangaha, qan ağlar gözüm,
Bu qədər fərağa mən necə dözüm?
Budur
iltimasım, müxtəsər sözüm,
Qurbanı gah yada salasan, dağlar.
Xalq şeirinin ənənəvi mövzuları, illərin
sınağından keçmiş obrazlar silsiləsi
Aşıq Şəmşir poeziyasında yeni ovqata köklənir,
sənətin yaddaşı ilə sənətkar fəhmi,
dünyaduyumu qovuşur. Ustad şair-aşıq kimi xalq
arasında sayılıb seçilməsini, poetik
istedadının hüdudlarını özü sərrast
müəyyənləşdirir. Bu fəxriyyədəki
özünə inam, 60 il sənət
meydanlarında sazın və sözün namusunu çəkən,
dədəlik zirvəsinə ucalan böyük istedad sahibinin
bədii manifesti idi.
MƏN
Gəzirəm
obanı, oymağı çoxdan,
Ellərin dilinin əzbəriyəm mən.
Dərin
suallardan oldum xəbərdar,
Atan igidlərin səngəriyəm mən.
Ustaddan dərsimi
alaram cəmi,
Ümmanam,
köksümdə üzər min gəmi;
Təlatüm
eylərəm dəryalar kimi,
O
Kürün, Arazın Tərtəriyəm mən.
Xislətdə
sadəyəm, eşqdə Qafam,
Mən
mürvət kanıyam, əhli-insafam,
Gövhəri
tanıyan qoca sərrafam,
Seçilmiş cövhərin zərgəriyəm mən.
"Bu gözəl aşığın
yaradıcılığında xalq ruhunun, xalq mənəviyyatının
az-az aşıqların əl apardığı bir cəhəti
də yaxşı əks olunmuşdur. O da bəzən kinayə, mənalı
zarafat və şux təbəssümdür. ...Onun
qoşmalarında bəzən kinayə, təbəssüm
çox mənalı və ciddi söhbətin ortasında və
ya axırında gözlənilmədən meydana
çıxır, adamı həm güldürür, həm də
düşündürür" (Mirzə İbrahimov).
Aşıq Şəmşir iki əsrin övladı
idi. Həssas bir şair kimi həyatın
ağrı-acıları, haqqın, ədalətin,
insanlığın urvatdan düşdüyü məqamlar
onun poeziyasının bütün tarixi dönəmlərində
əsas qatlardan biri olmuşdur.
Zəhmətlə
bağ saldım, bağça düzəltdim,
Qismət olmur nədən barım özümə?
Yolları
piyada gedib-gəlməkdən
Düşmən olub ayaqlarım özümə.
Bəy
deyir: "Yaradan mənəm insanı,
İşləsin qapımda çıxınca
canı".
Bəs mənim torpağım, əkinim hanı?
Niyə çatmır ixtiyarım özümə?
Çəkilib
sinəmə dəmir şiş dağı,
Yediyim zəhərdi, içdiyim ağı.
Şəmşir
ha qazanır, aparır yağı,
Verən yoxdu qazanc-varım özümə.
"Aşıq Şəmşirin məhəbbəti də,
nifrəti də müdrik el ağsaqqalı kimi "gözləri
ilə odlar götürmüş" ata kimi çox mənalı
və dərindir" (Qulu Xəlilov).
Aşıq Şəmşir poeziyasına əbədilik
qazandıran onun mayasında duran böyük vətən
sevgisidir. Vətənin hər daşı, hər qayası, hər
bulağı onun qüdrətli qələmi ilə vətənsevərliyin
poetik simvolu səviyyəsinə qalxır. Dağların gözəlliyi, onun poetik vəsfi
milli əxlaqi dəyərlərin ünvanı kimi mənalandırılır.
İnsanlıq dağların əxlaq
meyarları önündə imtahana çəkilir.
Azərbaycan xalqının tarix boyu dünyanın bədii
dərkində təbiətlə ünsiyyətin, dağa,
bulağa, yaylağa pərəstişin qaynaqları vardı
və Aşıq Şəmşir şeirində bunun yeni,
tükənməz ifadə çalarları üzə
çıxır.
VƏTƏNİN
Könül
aşiqisən, dolan, yorulma,
Hey
başına, ayağına vətənin.
Bu cənnətdən
qeyri yana vurulma,
İsin isti ocağına vətənin.
..."Mərd
ata - mərd oğul" - el misalıdı,
İgidin ürəyi öz mahalıdı.
Kişinin
əzası qarışmalıdı
Ölən
günü torpağına vətənin!
Aşıq Şəmşir poeziyasının ilham mənbəyi,
Vətən sevgisinin əbədi ünvanı qoynunda
uyuduğu Kəlbəcər torpağıdır. Kəlbəcər
deyəndə Aşıq Şəmşir, Aşıq Şəmşir
deyəndə göz önünə Kəlbəcər gəlir.
Kəlbəcər Aşıq Şəmşir
şeirinin və səsinin beşiyidir. Bu
diyarın ona bəxş etdiyi ana südü kimi halal poetik
ilhamı ilə Kəlbəcərin möhtəşəm
poetik obrazını yaratmışdır.
"Allah
təala Kəlbəcəri xəlq edəndən bu genə
kimi Kəlbəcər heç bir aşığın,
şairin, alimin, ziyalının dilində Aşıq Şəmşir
dilində olan qədər poetik yüksəkliyə, mənəvi
ucalığa qalxıb, poeziyanın mənəvi sərvətinə
çevrilməyib" (Zəlimxan Yaqub).
Kəlbəcər dağlarının gözəlliyini
vəsf edən onlarca qoşma, gəraylı, təcnis və
bayatılardan təmiz dağ havasının ətri gəlir. Eyni
mövzudakı bu şeirlərin bir-birinə bənzəməyən
obrazlar sistemi, intonasiya zənginliyi sənətkar duyumu ilə
təbiətin qovşağından yaranır. Azərbaycan dilinin poetik hüdudları genişlənir,
sözün gözlənilməz bədii çalarları
heyrət doğurur.
Qubarlanır
qoca könül
Xəzəl
vaxtı, qar gələndə
Bir
payız qəm dustağıyam
Bir də ilk bahar gələndə.
İki
bacı - payızla yaz
Birində
qəm, birində yaz
Dünyanı
böyüdür bu saz
Dünya
mənə dar gələndə
Səməd
Vurğunun Kəlbəcərə gəlişinə qədər
doğma el-obada mahir saz-söz xiridarı kimi tanınan
Aşıq Şəmşir ölkə məkanında az tanınırdı. Artıq el
şənliklərinə də getmirdi. Yarım
əsrlik yaradıcılığı gözdən-könüldən
uzaq idi. Böyük Səməd Vurğunun Kəlbəcərə
gəlişi ilə klassik aşıq sənətinin son
nümayəndəsi Aşıq Şəmşir sənəti
xalqın sərvətinə çevrildi.
Aşığın müdrik misralarından xəbərdar
olan Səməd Vurğunun onunla görüşü az bir zamanda dillər əzbəri oldu,
onların deyişməsi dastanlaşdı. Xalq şairi Osman
Sarıvəlli demişkən: "Aşıq Şəmşir
Xalq şairi Səməd Vurğunun kəşfidir".
Aşıq Şəmşir poeziya çeşməsini
xəzan örtmüşdü, lal-dinməz
çağlayırdı. Səməd Vurğun
mərdliyi, Səməd Vurğun böyüklüyü bu
çeşmənin gözünü açdı, onu Kürə,
Xəzərə qovuşdurdu. Onlarla gənci
ədəbiyyata gətirən Səməd Vurğun bu dəfə
ahıl bir sənətkarı halal şöhrətinə
çatdırırdı. Səməd
Vurğunun məslək dostu xalq şairi Osman Sarıvəlli
böyük səxavətlə Aşıq Şəmşir
irsinin nəşrinin bütün ağırlığını
öz üzərinə götürürdü.
"Səməd Vurğun və Aşıq Şəmşir"
dastanı ilə həmahəng, aşığın 1959-cu
ildə nəşr edilmiş şeirlər" kitabı onu
xalqın sevimlisinə çevirdi". Səməd
Vurğun poetik istedad sahibini bir misrasından, gözlənilməz
bir obrazından tanıyırdı. Aşıqların
I qurultayında Aşıq Şəmşirin özündən
eşitdiyi "Vədəsində" şeirinin onda
oyatdığı xoş təəssüratı
unutmamışdı. Bu şeirdəki
müdrik fəlsəfi düşüncələr
dünyanın hər üzünü görmüş
Aşıq Şəmşirin bütün
yaradıcılığının mayasında duran həyat və
sənət təcrübəsinə köklənmişdi.
Səməd Vurğunun kövrək bir ovqatla
Aşıq Şəmşirə müraciəti, Aşıq
Şəmşir poeziyasını yüksək dəyərləndirməsi
bu iki sənətkarın
yaradıcılığındakı mərhəmlikdən,
doğmalıqdan gəlirdi.
"Səməd Vurğunla görüşəndə
Aşıq Şəmşir kamil saz, söz sənətkarı
idi. Bununla belə, həmin taleyüklü
görüşə ehtiyac varmış. Aşıq
Şəmşirin saz-söz məharətinin sorağı, əlbəttə,
Səməd Vurğuna da çatmışdı.
... O,
Aşıq Ələsgər kimi klassik aşıqların son
və ən parlaq nümayəndələri ilə keçən
əsrin ən müqtədir şairlərindən Səməd
Vurğun arasında unikal bir mənəvi körpü rolu
oynamışdı" (Bəkir Nəbiyev).
Bu görüşdən sonra Aşıq Şəmşir
qüdrətli bir şair kimi təqdir olunmaqla yanaşı,
saz havalarının mahir ifaçısı və
yaradıcısı kimi mütəxəssislərin diqqət
mərkəzində oldu. Onun ifasında 75 aşıq havası
musiqişünas Əminə Eldarova tərəfindən lentə
alındı. 1958-ci ildə Teleradio Komitəsinə
dəvət olunan Aşıq Şəmşirin ifasında bir
sıra aşıq havaları lentə alındı. Aşıq Şəmşirin klassik ifa tərzi, bənzərsiz
səs tembri ona böyük şöhrət gətirdi.
"Aşıq ürəkli
şair, şair ürəkli Aşıq Şəmşirin
yaradıcılığına sazla sözün birliyi
mövqeyindən baxmaq lazımdır". (Osman Sarıvəlli)
Aşıq Şəmşirin ifasındakı saz
havaları bütövlükdə Azərbaycan musiqisinin zənginləşməsinə
yardımçı oldu. Sazın, sözün və səsin vəhdəti
milli bədii yaddaşın çağdaş abidəsi kimi əbədiləşdi.
Aşıq Şəmşirin səsində
Murovun dumanlı, çənli günlərinin axşam qəribliyini
yada salan kövrəklik, Tərtərin Kəlbəcər
dağlarına layla çalan həzinliyi, bir də Dəlidağda
çaxan şimşəyin əks-sədası qalıb.
"Qaytarma", "Cəlili", "Göyçə
gülü", "Hüseyni", "Dübeyti",
"Müxəmməs", "Sarıtel", "Yurd
yeri" kimi onlarca saz havası onun ifasında yenidən
doğuldu. Yeni biçim qazandı. Aşıq şəmşir şair, bəstəkar,
ifaçı idi. O, saz havasını sözə,
sözü də havaya kökləyir, şeirin heç kimin
görmədiyi, ruhu dilləndirən yeni mənalarını
aşılayırdı.
"Aşıq Şəmşir saysız-hesabsız
aşıq qoşmalarının, onlarıla məhəbbət
və qəhrəmanlıq dastanını, cəsarətlə
demək olar ki, bütün aşıq havalarını bilən,
tələb olunan kimi də ifaya hazır olan saz və söz
ustasıdır" (Məhəmməd Hüseyn Təhmasib).
Aşıq Şəmşir elin-obanın
sayılıb-seçilən ağsaqqalı idi. Aranlı-dağlı
hamının ehtiram göstərdiyi bu müdrik sənətkar
böyük ailə başçısı, vəfalı
ömür-gün yoldaşı, qayğıkeş ata idi.
Öz halal zəhməti ilə ədəb-ərkanlı beş qız, beş oğul
böyütmüşdü. Aşıq Şəmşirin
Səməd Vurğunla görüşü, kimi onun bir
çox qələm əhli, sənətsevər dostları
ilə məktublaşmaları, məktublaşmaları dastana
çevrildiyi kimi, Güllü nənə ilə
keçirdiyi ömür-gün yolu da
nağıllaşıb, dastanlaşıb. Şəmşir lirizminin, Şəmşir yumorunun
hopduğu onlarca şeirin əsnasında "Şəmşir-Güllü"
dastanı yaranıb.
Oğlu Əkbərin faciəli ölümü onun
poeziyasında qovrulub-yanan ata nisgilinin bənzərsiz ifadəsi
idi.
CANIM
Oğlum
Əkbərin vəfatına
Hicranın
qoşunu alıb meydanım,
Dərdin ayağında əzilən canım.
Möhnət
səngər çəkib, tutub hər yanım,
Ətrafında qəmlər düzülən canım.
Qədər,
qəza yara vurdu dərindən,
Aşıbdı
həddindən, öz qədərindən;
Əzası
ayrılıb sümüklərindən,
Əriyib şam kimi nəzilən canım.
Özüm
ustad ikən olmuşam naşı,
Yüküm
ağır oldu - zülmətin daşı;
Bahar seli
kimi gözümün yaşı
Car olub üzünə süzülən canım.
İtirdim
İmanı, yoxdu nişanı,
Bir soraq
almadım, gəzdim dünyanı;
Böyük
Ələsgərim, Qurbanım hanı,
Əli o əllərdən üzülən canım.
Şəmşirəm, nə yazım, əsir əllərim?!
Qarışdı
torpağa, zay oldu zərim,
Ayrıldı
cərgədən cavan Əkbərim;
Qatarı,
nizamı pozulan canım!
Aşıq Şəmşir poeziyasında real
müşahidədən, konkret yaşantıdan kənar
şeir istisnadır. Hər şeirin mayasında şairin
şirinli-acılı həyat yollarında şahidi olduğu
təbiət hadisələrinin, insan münasibətlərinin
nişanələri dayanır. O, dünyaya müdrik bir
gözlə baxırdı, poeziya üçün nəyin və
necə dəyərli olduğunu fitrən keçdiyi kimi, mənsub
olduğu "Qurban bulağı" ədəbi məclisinin
də ənənələri ona yardımçı olurdu. Aşıq Şəmşir atası Qurbandan
saz-söz sənətinin sirlərini öyrəndili kimi
klassik poeziyanın sənət mətləblərindən də
xəbərdardı. Dini mənəvi dəyərləri
atasının kitabxanasında olan nadir kitablardan mənimsəmişdi.
Bu onun poeziyasında həyat, onun mənası
haqqında fəlsəfi düşüncələrini bənzərsiz
təsvir sistemi ilə ifadə etməyə yol açır.
Onun işlətdiyi obrazlar heyrətamizdir,
yalnız Aşıq Şəmşirin qüdrətli zəkasının
bədii məhsuludur.
ALTINDAYAM
Dostlar,
bağışlayın, dura bilmirəm:
Yan üstə qalmışam, daş altındayam.
Üstündə
gəzərdim qara torpağın,
İndi də mən onun baş altındayam.
Qəbrimi
bel, düsər qazıb çox dərin,
Mərd necə göstərsin burda hünərin.
Çökmüşəm
altına elə bir nərin:
Tərpənməz bir dağın döş
altındayam.
Cananım
hardadır, mən isə harda?..
Aşıq məxşuş qalıb belə diyarda.
Bir quru qəfəsəm
dar bir məzarda,
Kəfənə qəm yağıb, yaş
altındayam.
De hanı qələmim, hanı dəftərim?
Nə yazım dünyadan, nə var xəbərim?!
Yetişsin
dadıma Kərrari-Kərim!
Suala
cavabsız iş altındayam.
Qardaş
yox burda əlimdən tuta,
Nə anam, nə bacım, tapılmaz ata.
Gəlib
çatdım bu qaranlıq zulmata,
Bala uçurmayan quş altındayam.
Görünmür
oylaqlar, gəzdiyim dağlar,
Axtarıb hey məni yarım qan ağlar.
Gözündən
içdiyim sərin bulaqlar,
Bilin, köksünüzün tuş altındayam.
Toylarda
çaldığım sədəfli sazım,
Ellərə yadigar qaldı avazım.
Məzar
zimistandır, açılmaz yazıım,
Boranı zəngiməz qış altındayam.
Qeyb oldum
gözündən dayı, əminin,
Vəfalı
dostların, söz həmdəminin.
Mənə
çörək verən qızıl zəminin
Kübrəsi olmuşam, xış altındayam.
Oğul hayandadır, qız hayandadır?
Dağlara baxdığım göz hayandadır?
Şəmşir
hayandadır, saz hayandadır?..
Fikrə
qərq olmuşam, huş altındayam.
"Qurban bulağı" poetik çeşməsindən su içib qüdrətli şair - aşıq zirvəsinə ucalmış Aşıq Şəmşir Kəlbəcərdə ədəbi mühit formalaşdırdı. Bu bölgədən çıxan onlarca şairin və aşığın ustadı Aşıq Şəmşirdir. Onların şeirlərində Aşıq Şəmşirin nurlu poetik obrazı əks olunub. Onunla deyişmələrdə, yazışmalarda, ona həsr olunmuş yüzlərlə şeirdə Dədə Şəmşirin sənətinə, şəxsiyyətinə hörmət və ehtiramı ifadəsi Şəmşir poeziyası ənənələrinin davamıdır.
"Bir həqiqət də var. Qarlı zirvələr əbədi deyil. Sənətin zirvəsi isə əbədidir. Özü də xalqımızın sazlı-sözlü üfüqlərindən, el ədəbiyyatının hansı uzaqlığından baxırsan bax, görünür" (Səyavuş Sərxanlı).
Zaman keçdikcə Aşıq Şəmşir saz-söz dünyasının açılmamış səhifələri üzə çıxır. Ömrünün 60 ilini poeziyaya, saz-söz sənətinə həsr etmiş Dədə Şəmşir irsi bu gün öyrənilir, onun poeziya aləminə, aşıq havalarına gətirdiyi dəyərli örnəklər bu ulu sənətimizin əsrləri qovuşduran əbədi sənət abidəsi, insanlıq dərsləridir.
Dədə Şəmşir 1980-ci ildə gözlərini əbədi yumdu. Vəsiyyətinə görə Ağdalanda evi ilə üzbəüz dağın zirvəsində əbədiyyətə qovuşdu.
Aşıq Qurban varislərinin ocağı, Aşıq Şəmşirin Ağadaban kəndi, öz əli ilə tikdiyi, qonaq-qaralı evi namərd erməni qonşularından pənah apardığı müqəddəs məkan idi. Onlar dar gündə bu qapını döyər, insanpərvər sənətkarın hər cür qayğısından, səxavətindən, mərhəmətli bir insan olduğundan ağız dolusu danışardılar. Qarabağ hadisələrini başlayan bu namərd qonşuların illər uzunu xalqımıza tuşlanan məkrli niyyətini üzə çıxartdı. Onlar türk ruhunun carçısı olan bu sənət məbədinə əl qaldırdılar. Nə uşağa rəhm etdilər, nə ağbirçəyə, nə ağsaqqala. XX əsrin dəhşətli "Ağadaban faciəsi" baş verdi. Türk soyuna , türk sözünə qarşı soyqırımı törədildi.
Bu qırğından öncə Aşığın sevimli qızı Çimnaz xanım düşmən gülləsinə tuş gəldi. Onlarca şeirində vəsf etdiyi sevimli balasının xaincəsinə qətli onun ruhunu incitdi. Kim nə bilir belə ağrıya ruhlar tab gətirirmi?
Qətlə yetirilən 33 nəfərdən 16-sı Aşıq Şəmşir nəslindən olan uşaq, gənc və ahıl insanlar idi. Ağdabanlı Qurbanın, Aşıq Şəmşirin əlyazmaları, "Qurban bulağı"ndan yadigar qalan nadir kitablar məhv edildi. Yandırılan təkcə əlyazmalar deyildi. Xalqın ruhu idi, yaddaşı kitabı idi. Talan olunmuş "Qurban ocağı"nın tarixi nişanələri içərisində 1921-ci ildə Dədə Şəmşirə hədiyyə edilmiş Şahi İsmayılın adı üstündə həkk olunmuş üzük möhürü də var idi.
Bu gün doğma yurdundan perik düşmüş eli-obası Aşıq Şəmşir sözünün qüdrətinə pənah gətirir, yurd həsrətini, vətən nisgilinin ağrılarına bu poeziyanı, bu səsi, bu havaları məlhəm bilirlər. Aşıq Şəmşirin adını daşıyan mədəniyyət ocağında saz və söz irsimizin dünyada tanınmasında dəyərli tədbirlər görülür. Azərbaycan mədəniyyətinin sayılıb seçilən nümunələrinin toplanması, nəşri, təbliğinə həsr olunmuş bu tədbirlər Aşıq Şəmşirin yadigar qoyduğu mənəviyyat dərsləridir.
Dədə Şəmşirin onlarca yetirməsi bu
gün Respublikamızda ad-san çıxarıblar. "Kəlbəcər
ədəbi" mühitinin, başqa sözlə
"Aşıq Şəmşir ədəbi mühitinin
davamçısı olan onlarla qələm əhlinin
yaratdığı poeziya nümunələri Aşıq
Şəmşirin pak ruhunu dağlarda qəribsəməyə
qoymur.
Aşıq Şəmşir onun övladlarının, nəvə-nəticələrinin,
onu sevənlərin qibləgahıdır. Onun
soyadını daşıyan onlarca vətən övladı
Respublikamızın yüksəlişi naminə öz ulu Dədələrinin
adını uca tutur, onun müqəddəs amallarını
davam etdirirlər.
Aşıq Şəmşir həmişə qədirbilən
xalqımızın diqqətində olub. Səksən illiyi Respublika
səviyyəsində qeyd olunub, Əməkdar incəsənət
xadimi fəxri adına layiq
görülüb, "Şərəf nişanı"
ordeni ilə təltif olunub.
Mən qədirbilən xalqımıza ömrüm boyu
minnətdaram ki, atam Aşıq Şəmşiri hələ
sağlığında aşıq sənətinin zirvəsinə
- Dədəlik zirvəsinə qaldırdı". (Qənbər Şəmşiroğlu)
Ulu öndər Heydər Əliyev 2003-cü ilin iyulun 5-də
Dədə Şəmşirin anadan olmasının 110 illiyinin
ölkə miqyasında qeyd edilməsi üçün sərəncam
imzaladı. Həmin
sərəncamla Göygöl rayonundakı yedillik uşaq musiqi məktəbinə
və rayondakı küçələrin birinə
Aşıq Şəmşirin adı verildi. Büstü
ucaldıldı.
Heydər
Əliyev: "Qədim köklərə malik olan Azərbaycan
aşıq sənəti ənənələrinin davam etdirilməsi
və zənginləşdirilməsində Aşıq Şəmşirin
böyük əməyi vardır. Ömrünün
60 ilini öz sənəti ilə xalqa xidmətə həsr edən
el şairi aşıq şeirinin ən müxtəlif
formalarında gözəl sənət nümunələri
yaratmış, canlı həyat lövhələri ilə
dolu əsərlərində doğma xalqının fikir və
duyğularını yüksək sənətkarlıqla ifadə
etmişdir".
525-ci qəzet 2018.- 15 mart.- S.7.