Marafon qaçışı - (sənədli
hekayə)
Aydın TAĞIYEV
İllər çox da öyünməsin. Aradan nə
qədər keçsə
də, qaysaqlanmış
yaranın közünün
qopması yenə də bir himə
bənddir.
Çaraq kəndində nə vaxtdır ki, qardaş həsrətli Sündüz adında bir bacının gözləri yollarda qalıb. (Umu nənəsə
dünyadan gözləri
bu yollardan yığılmamış getdi.
Çəkdi bu illər dərdi, çəkənlər bilər
bu dərdi...) Qardaşının bir quruca adı çəkildimi, Sündüz
xala o gün bütün günü dolub boşalacaq, gecə də yuxusunu qarışdıracaq...
Ertəsi gün isə
nə özünü
biləcək, nə də sözünü.
Axır ki, handan -hana
qəlbini, gözünün
göyərtisini, ağrısını
dilində ağıya,
bayatıya döndərəcək:
Araz axar lililən
Bülbül oynar gülinən
Səni
necə ağlayım,
Bu qurumuş dilinən...
Kim bilir, bəlkə
də Sündüz xalanın elə dünəni də beləcə ötüb. Bu gecə də yenə yuxusunda qardaşını görəcək.
Dünən...
Bu gün...
O vaxtsa - 1941-ci ilin iyun ayının axırları olsa da - ucqar dağ
kəndində hələ
də bahar idi. Onuncular buraxılmış imtahanlarını vermişdilər,
indi də doğma məktəblə
vidalaşırdılar. Bu münasibətlə Çaraq məktəbində
təntənəli yığıncaq
keçirilirdi. Müəllimlər bir-bir məzunları təbrik edir, onlara həyatda uğurlar arzulayırdılar.
Lap axırda məktəbin
direktoru Abdulməcid Cəfərov çıxış
etdi. Çıxışının sonunda yenə
şagirdlərinə dönə-dönə
idmanla məşğul
olmağı tapşırdı.
Sözünü belə tamamladı
ki. Vətənə həmişə fiziki cəhətdən güclü, gümrah və sağlam oğul-qız lazımdır.
Sonra Abdulməcid müəllim üzünü
məzunlara tutub :
- Sabah bazar günüdür, - dedi, - təklif edirəm ki, orta məktəbi bitirməyiniz münasibəti
ilə Marafon qaçışına çıxasınız.
Dağlarımızın, düzlərimizin onsuz da çal-çağır
vaxtlarıdır.
Şagirdlər sevimli müəllimlərinin
təklifinə dərhal
tərəfdar çıxsalar
da, çoxu intizarda qaldı: "Marafon qaçışı!
Bu nə qaçışdır
elə?"
Abdulməcid müəllim şagirdlərinin
baxışlarından əlüstü
onların sualını
oxudu. Bir qədər fikirə gedib:
- Bilirsinizmi, uşaqlar, - deyə izah etdi, - qədim dünya tarixində deyilir ki, Marafon
adlı düzənlikdə
yunanlarla düşmən
arasında amansız döyüş gedirdi. Yunanlar öz torpaqları uğrunda güclü düşmənlə cəsarətlə
vuruşurdular. Vətənə məhəbbət hissi onlara yenilməz bir qüvvə verirdi. Düşmən tərəf məğlub
olub qaçmağa üz tutdu. Bir afinalı döyüşçü isə
bu şad qələbə xəbərini
şəhər əhalisinə
tez çatdırmaq üçün Marafon düzənliyi ilə Afina arasındakı 42 kilometrlik bir məsafəni qaça-qaça
gedib özünü şəhərə çatdırır,
ucadan qışqırır:
"Afinalılar, sevinin,
biz qalib gəldik!"
Uzun yolu qət etməkdən
nəfəsi kəsilmiş
döyüşçü sonra yerə sərilərək həlak
olur.
Abdulməcid müəllim susub
sözünə ara verdi, sonra isə:
- Hə, uşaqlar, - dedi, - bu igidlik şərəfinə
o vaxtadan bəri 42 kilometrlik məsafəyə
Marafon qaçışları
keçrilir.
Sabahı gün Marafon qaçışına çıxmaq
niyyəti ilə məzunlar evlərinə dağılışdılar. Ancaq...
Ertəsi
gün - iyunun 22-də
onlar Marafon qaçışı əvəzinə
rayon mərkəzi Dəvəçiyə,
Hərbi komissarlığa
yollandılar; əllərində
də cəbhəyə
könülü getmək
üçün ərizələri!
Axı! Vətən artıq darda idi! Alman faşistləri qəflətən
ölkəmizə soxulmuşdular.
Böyük ölkə amansız
düşmənlə müqəddəs
müharibəyə qalxmışdı.
Avqustun son günləri
idi. Məktəblərdə dərslərin başlanmasına
bir neçə gün qalırdı.
Yenə
rayon müəllimlərinin ənənəvi avqust müşavirəsi çağırılmışdı.
Ancaq iclas zalında bu dəfə qələbəlik deyildi.
Vətənin əli silah
tutan digər oğulları kimi müəllimlərin çoxu
da cəbhəyə getmişdi.
Zalda seyrəklik
idi. Çətin və ağır
günlər başlamışdı.
Sifətlər qüssəli,
baxışlar tutqun...
Abdulməcid müəllim də
fikirli idi. Fikirləşirdi ki, iki-üç
gündən sonra yenə də dərs jurnalı əlində sinifə girəcək. Yeni tədris
ilinin ilk dərslərinə.
Sentyabrın birini, ilk dərs
günü toy-bayramla,
qəribə bir intizarla gözləyirdi.
Bu dəfəsə kim bilir, necə olacaqdı. Axı qarşısında əyləşəcək
şagirdlərin bəzilərinin
atalarının qara xəbərləri gəlmişdi.
Abdulməcid müəllim qorabişən
avqust ayında üşürgələndi.
Müşavirə başlanmışdı. Müəllimlər bir-bir söz alıb danışırdılar. Səsləri gur deyildisə də, hamısının qəlbində qələbəyə sonsuz bir inam vardı. Axırda respublika maarif komissarlığının nümayəndəsi çıxış etdi. Arxada qalan müəllimləri qələbə naminə cəbhəyə yaxından kömək etməyə çağırdı. Onun çıxışından sonra Çaraq məktəbinin direktoru Abdulməcid Cəfərov söz istədi. Xitabət kürsüsünə qalxmamışdan əvvəl rəyasət heyətinin əyləşdiyi stola yaxınlaşdı. Əlindəki kağız pulları stolun üstünə qoydu. Abdulməcid müəllim sonra kürsüyə qalxdı.
O, keçib yerində əyləşənəcən zal alqış səslərindən guruldadı. Zalda müşavirədə iştirak edən müəllimlərin hamısı bir nəfər kimi Abdulməcid müəllimin çağırışına səs verdilər...
Bir necə gündən sonra, 3 sentyabr 1941-ci ildə "Bakinski raboçi" qəzet yazırdı: "Rayon müəllimləri müdafiə fonduna 196 min manat nəğd pul köçürmüşlər. Pedaqoq Abdulməcid Cəfərov müdafiə fonduna on beş günlük əmək haqqını, 500 manatlıq istiqraz vərəqini köçürmüş və hər ayın beş günlük əmək haqqını da müdafiə fonduna köçürməyi öhdəsinə almışdır".
Siyəzən şəhər sakini Əhməd Əhmədovun xatirələrindən
- Həmin ağır 1941-ci ildə mən Quba pedaqoji məktəbini bitirib Abdulməcid müəllimin direktor işlədiyi Çaraq məktəbinə təyinat almışdım. Abdulməcid müəllim şagirdlərin fiziki tərbiyəsinə xüsusi fikir verirdi. Oğlanlar arasında müxtəlif idman yarışları keçirirdi. "İndi Vətənə daha güclü, daha çevik oğlanlar lazımdır"- deyirdi.
O, məktəbdə atıcılıq dərnəyi təşkil etmişdi. Axşam tərəfi məktəbin cavan müəllimləri, yuxarı sinif şagirdləri və kəndin yeniyetmələri ilə dağı aşıb düzənliyə çıxardıq. Abdulməcid müəllim tüfəngdən hədəfə atəş açmağı öyrədərdi. Atdığımız güllələr sərrast olanda yamanca sevinərdi. "Afərin uşaqlar, - deyə hər birimizi qucaqlayıb öpərdi, - düşməni də beləcə nişan alarsınız..."
Ordumuz üçün çətin günlər idi. Kəndə dönəndə ağsaqqalların nəzərləri Abdulməcid müəllimin üzündə gəzərdi, lal baxışlar sanki xəbər almağa ürək eləmirdi: "Əsgərlərimiz düşmən qabağında dayana biləcəklərmi, müəllim?.."
Bir dəfə məşqdən kəndə dönəndə o, bizi məlul-müşkül dayanıb durmuş qocalara göstərib inamla: "Əlbəttə, biz qalib gələcəyik! - dedi. - Belə qoçaq oğulların qabağında hansı düşmən duruş gətirə bilər?!"
Bir gün, ürəyimizdə onun inamı cəbhəyə yollandıq. Bizi ötürməyə rayon mərkəzinə, Dəvəçiyəcən piyada gəlmişdi. Ayrılanda bir-bir hamımızı qucaqladı. "Ardınızca mən də gələcəyəm, - dedi, - görüşəcəyik. Əlbəttə, görüşəcəyik, özü də Berlində!"
O, arxada da
qala bilərdi. Rayonda onun kimi pedaqoqlara
ciddi ehtiyac vardı. Lakin Abdulməcid Cəfərov
1942-ci ilin iyununda rayon
hərbi komissarlığına
gəldi, Komissar onu dilə tutmaq
istədi, mümkün
olmadı. Abdulməcid
müəllimin səsi
titrədi:
- Yox, dözə bilmirəm, - dedi, - mənə elə gəlir ki, şagirdlərim orada yolumu gözləyir. Sözümə-nəsihətimə ehtiyacları var...
Düşmən Qrozniya, neft Bakısına can atırdı.
Döyüşlərin birində ağır
yaralanan baş leytenant Cəfərov sağaldıqdan sonra yenicə yaradılan
416-cı Taqanroq diviziyasının
siyasi şöbəsində
çalışmağa başladı.
Siyasi rəhbər
kimi Abdulməcid müəllim üçün
döyüşçülərdə Vətənə məhəbbət,
mərdlik, cəsarət,
düşmənə amansız
nifrət hissləri aşılamaq çətin
deyildi. Axı, elə onun
özü əsgərlərə
canlı nümunə
idi. Siyasi rəhbərin nümunəsi
neçə-neçə ordenə-medala
döndü. "Qırmızı
Ulduz", "İkinci
dərəcəli Böyük
Vətən Müharibəsi
ordeni", "Qafqaz müdafiəsinə görə"
medalı... Onun təltiflərinin tam olmayan
siyahısıdır bu...
Lakin həmişə sözündə bütöv olan müəllim sevimli şagirdlərinə verdiyi vədi yerinə yetirə bilmədi. Berlində görüşəcəklərinə lap az qalmışdı. 1945-ci ilin yanvar ayında Visla çayını o taya keçərkən faşist snayperinin gülləsi mayor Abdulməcid Cəfərovun qəlbini əbədi susdurdu. Neçə-neçə şagirdi isə Berlində onu çox axtardı...
İndi də hər il mayın 9-da Çaraqkənd məktəbinin şagirdləri Abdulməcid Cəfərovun xatirəsinə həsr edilmiş Marafon qaçışına çıxırlar.
Şabran
525-ci qəzet 2018.- 4 may.- S.8.