Sarışın payız
qara buludlarla yaşmaqlandı günəş
yorğun göylərin
təri səpələndi yerə...
etibarsız quşlar
günəşi axtarmağa getdi
qayğısız sərçələrin
səsi qarışdı
yağışın səsinə...
sarışın payız
yenə küçədə dilənən uşağı
yırtıq ayaqqabılarından tanıdı...
Pencək
havası
ağır aysan, - deyirlər,
may ayı!
Düşər, düşməzin olar...
Günəş elə gözəl
gülümsəyər səndə
elə gözəl çiçəklər açar...
təbiət səsləyər
adamı
qərar tutmarıq
evdə
amma
ağır aysan, - deyirlər,
düşər, düşməzin
olar...
Adamlar sevinmək istəmir
ağlamağı sevir adamlar
bir də kədəri
göz yaşını
qışın şaxtasını
yayın qızmarını
rənglərin qarasını...
Sevgilim səndə doğulub
özüm oktyabrda
o, üzü yaya gedərək böyüyüb
mən qışa...
Ortaq sevgimiz var onunla
bir də ilıq
günəşimiz
və
ikimiz də pencək havasında doğulmuşuq...
“Kağız kəpənəklər”
həmin gün
qara-qara buludlarla naxışlanırdı
göy üzünün
yaxası
və
külək
yağan qarı
duz kimi çevirirdi Bakının
başına...
Metro qarşısında limon satan qadının
yırtıq ayaqqabılarından
ayağına dolurdu qar
açıq qapıdan
evə girən oğru kimi...
Üzünün, əllərinin qırışlarına
toxunurdu əvvəlcə,
sonra ürəyinin sarı siminə.
Ayaqları donan qadının
ürəyi yanğın
yeriydi.
Qar yağırdı həmin
gün...
İşıqpulu, qazpulu borclarımızın
yazıldığı kağızları
külək
qapıya sancıldığı
yerdən çıxarıb
uçurdurdu havada
kəpənək kimi...
“Kağız kəpənəklər”
qar dənələrinə
qarışırdı...
Qəzada
yaralanıb sarğı
otağından çıxmış
adamlara bənzəyirdi
gövdəsi, budaqları
qarla sarılmış
çılpaq ağaclar...
Təkcə uşaqlar sevinirdi
qışa
soyuğu almadan veclərinə
çıxardırdılar qarın
dadını
şaxtayla əlbəyaxa
olmuş qadına heyrətlə baxaraq...
İsti
evlərinə tələsən
adamların
xəbəri yox idi ancaq
soyuqdan betər
limonların işığı
üşüdür
metro qarşısında
müştəri səsləyən
qadını...
Təkliyin qonağı
qaçıb bu boz şəhərdən
atıb soyuq küçəni
yazırsan yenə
təklik
qonaq çağırıb
səni
görən olmayıb
yenə
hansı yolla getmisən
hansı ürəkdən
keçib
hansı gözdən
itmisən
orda yola verirsən
zamanı - ayı,
ili
yenə də tənha qa lıb
gözlərinin sahili
yediyin öz içindi
içdiyin də göz yaşın
yazırsan ki göyərir
öz içində başdaşın
bir də içki, siqaret -
təkliyin süfrəsi
bol
təklik udacaq səni
deyəmmirəm: yaxşı
yol
oralar elə uzaq -
yazanda yaz bunu da
kaş nə vaxtsa təkliyin
özü səni
unuda...
Ağ
sap
İlk dəfə
qara köynəyinin
düyməsinin
ağ sapla tikilməyindən bildim
evinin
qadın əllərindən
ötrü darıxdığını...
sonra mənə hədiyyə etdiyin kitabların tozu
və
saralmış vərəqlərdəki
tənhalıq qoxusu
anlatdı həyatını...
ürəyim sənindi
bilirəm
saçlarım
gözlərim
ruhum...
amma daha çox əllərim sənin olsun istəyirəm...
saçını tumarlayar
üstünü örtər
yatarkən
xörək hazırlayar
süfrə bəzəyər
sənə
əllərim...
bir də
qara köynəyinə
qara,
ağ köynəyinə
ağ sapla tikər düymələri...
Ehtiras
pəncərəm günah
iş görür
külək gəlir
otağıma
tumarlayır jalüzləri
heç belə
görməmişdim mən
ehtiraslı gecələri
üzüyola gündüzləri
sevgi yatır pəncərəmdə -
gecə düşəndə
yumulur
güllərin ləçək
gözləri
açır günəş
düyməsini -
göyün yaxasında
qalır
buludların əl izləri...
Hərdən xətrimə dəy...
əllərimi sevirsən
incəliyi xoşuna
gəlir
bu dəqiqə baxışların
oğrun-oğrun üstünü
örtmür deyə
elə soyuqdur əllərim
bir bilsən...
gözlərimi sevirsən
isti sözlərinin
içərisində
ürəyimi əridən
bir də
“ceyran gözlüm”
deməyindi
ceyranın gözlərini
bir az da yaxından görməni istərdim
kədərli olanda da
bənzəyərmi gözlərimə
saçlarıma
zakiranə
təriflər deyirsən
bəlkə qısaldam
ahım yerdə qalsın qoy...
hərdən xətrimə
dəy
küsməyi öyrənim
ara ver təriflərə
özümdən
bezməyi öyrənim
bunun yaşlaşmağı
qocalmağı var
təriflərin təsəlliyə
dönməsin
sonra...
Bəs sən necə sevirsən?
sən məni
mən səni sevən kimi yox
başqa cür sevdin...
Amma sevdin, bilirəm...
Elə ki yadıma düşürsən
dərdlərimi unuduram
harasa tələsəndə
açarı, telefonu
evdə unutduğum kimi...
Adamlar gəzir şəhərdə
tək-tək, iki-iki,
üç-üç, bir
az da çox...
Təklər bu zaman tənha olur
sanki kimsəsiz olur...
Çoxlar dərya olur, dəniz olur.
İkilərin, üçlərin
və daha çoxların arasında
gözlərim gəzir
səni
Yerə
dağılan
mirvari boyunbağının
dənələrini
gəzən kimi...
Mən səni belə sevirəm,
bəs sən necə sevirsən?
Qağayılar gölə gəlməz
dənizə gəlməz
ördəklər...
Hərənin öz vətəni
var
mənim vətənim
sənin gözlərindi
özümü axtardığım,
özümü gəzdiyim
gözlərin
baxıb, baxıb
özümdən bezdiyim gözlərin
hər yerdə səni görmək istəyirəm
qoy qərib desinlər,
didərgin desinlər,
eybi yox...
Mən səni belə sevirəm
bəs sən necə sevirsən?
Əllərin
hər dəfə
əllərin toxunduqca
yanaqlarıma
sildikcə göz yaşımı
utandım onlara əzab verməkdən
təbəssümün düşməni kədər imiş -
gündüzdən qorxan
yarasa kimi gizlənər o
gülümsəsən
günəş doğsa qəlbində...
gülə bilsən
silahın qəhqəhələr olsa
əliyalın düşmən kimi geri çəkilər
kədər
gülüşüm gözlərimə qayıtdı
qaranquş öz yuvasına qayıdan kimi
əllərin unutsun göz yaşımı
sərçələr
qaranquş yuvasını unudan kimi...
Xuraman HÜSEYNZADƏ
525-ci qəzet.- 2018.- 6 oktyabr.- S.23.