Zavod çörəyi

Ayişə Nəbi

Zavod çörəyi ilə böyüyən uşaqların

Ağzı qabalığa alışır,

Dili qalınlığa

Dadı çovdar

Rəngi qurumuş buğda sarısı.

Boğuq günəş yumruluğunda

Bəzən zindan kimi ağır, bəzən qov kimi yüngül,

Bəzən, 3 qəpiyin çatmasa

əlinin çatmadığı qədər yüksək olan

Zavod çörəyi.

Dilin cadar olar mədən yalvarar

Aclıqdan gözün qaralar

gözün vitrindəki zavod çörəyində qalar

3 qəpiyin çatmaz

Gözün yerdə 3 qəpik axtarar.

Töküb bütün ciblərini, axtarıb küncü-bucağı

Tapdığın 47 qəpik -

50-dən 3 əksik - bir çörək eləməz

3 qəpik - çörəyə 3 addım deməkdir.

...O yanda maşın-maşın heyvana tökülən,

təkrar emala gedən

Ancaq 47 qəpiyə satılmayan

O əlçatmaz, o sevgili zavod çörəyi.

Vitrində qızara-qızara üzünə baxar

yumru-yumru zavod çörəyi

Yumru yumru qayalar yastığı olmaz,

daş olar tökülər başına

3 qəpiyi çatmayanda...

Ovcundakı üç, beş, on qəpikliklərə baxar

Bir də dönüb vitrindəki zavod çörəyinə.

Baxışarlar səssizcə zavod çörəyi ilə.

Qarşı vitrinin güzgüsündə

pörtmüş üzünə baxar sonra

Utanar çörəkdən.

Satıcıya baxar.

bir də 3 qəpiyin möhtəşəm gücünə.

Supermarketin qələbəliyində,

insana gəl-gəl deyən parlaqlığında

dönüb miskin-miskin özünə baxar,

ovcundakı 47 qəpiyə baxar,

qalar durduğu yerdə...

Mənsə torbamdakı çörək çeşidinə baxar

Şükr edərəm

uşaqlarımı

zavod çörəyi ilə böyüdə bildiyimə.

YA NƏBİ

Daş üstə düşmüş toxumam

Cücərmirəm ya İsa, ya İsa.

Üstümə yağmur yağdı şişdim

Qabığım çatladı ciyərim çürüdü

Rişəm daşa yerimədi ya İsa, ya İsa.

Gün od tökür yer qaynayır

içimdə doğulan

doğulub-doğulub yerində boğulan

atəş mənə sərinlik

od mənə mehdi

nəfəsim ahdı ya Musa, ya Musa.

Ayağın yandı ya Xəlil, ya İbrahim, ya ya….

Uddu məni qara balıq, ya Yunus

hu çəkdim huu nəfəsim itdi

nəfəsim yandı

sular axmadı dayandı

balıq məni mən dünyanı uddum

ya Yunus, ya Yunus zikr elə, zikr elə

toxam-toxam sirr oldum, sir oldum

doydum ya Yunus, ya Yunus

üstümə hopub donmuş

dəqiqələri çırpsam, ayları çırpsam

çırpsam bir toz kimi

tökülsə qarışsa havaya

quruyan gül ləçəkləri kimi

gizildər canım ya Nəbi, ya Nəbi.

HAVANIN UÇAN XALÇASINDA

Yuyulub sıxılıb ipdən asılıb

küləkdə yellənən paltarın içindəyəm

Rənglər titrəyir paltarda yelləndikcə

Hasar daralıb genəlir

Dəyişmir isti ilə soyuğun alveri

Nə üşüyürəm nə isinirəm

nəfəs alıram bəlirsizcə hissiz

nə varam, nə yoxam

iki dünya arası cəzbədəki duruşam

nəfəsimi tutub asılıram havadan

brahman kimi

ağır gəlir düşüncəm çəkisizliyə

çıxarıb atıram onu da yüklənmir beynimə

güncəlləmirəm hisslərimin çəkisini (yaşamı).

Dindirmə məni ud deyəcəyin sözləri

Qırılar asıldığım ip çaxılaram yerə

ölüm körpüsünə çıxmış kimi

Yenidən qayıdaram bədənimə

Yenidən ağrıyar ruhum canım.

qoy özbaşına titrəsin havada kölgələr

məni dindirmə, dinmə danışma

səssizliyin ahəngində bardaş qurmuşam

havanın uçan xalçasında

daha paltarım da yellənmir asıldığı ipdə

yoxluq hökm oxuyur günün üzünə

səslər sərtləşir üzlər qaba

yoxmu oldum yoxsa daha...

Ayişə NƏBİ

525-ci qəzet 2018.- 14 sentyabr.-S.8.