Səməd Hüseynoğlu

Mən kiməm

Manat kimi xırdalanan ömrə bax,

Nə ruh bilər, bədən bilər mən kiməm.

Həyat adlı bir karvana qoşulub

Məndən əvvəl gedən bilər mən kiməm.

Altı ildi "sağ ol" dedim qırxına,

Su tökmədim susuz bir çöl arxına.

Pər olmadım bir dəyirman çarxına,

Dən üyüdən nədən bilər mən kiməm.

Əl-ovcumda üçüm-beşim olmadı,

Pay qoparan quzğun dişim olmadı.

Bir kimsəylə müşkül işim olmadı,

Mehribanlıq edən bilər mən kiməm.

Bir daşına tən olmağa yubandım,

Ac quşuna dən olmağa yubandım.

Səmt olmağa, yön olmağa utandım,

Necə deyim: Vətən bilər mən kiməm?

Nə ümmanlar, nə dənizlər bilmədi,

Nə asanlar, nə qəlizlər bilmədi.

Özgələr heç, ən əzizlər bilmədi,

Allah bilər, dədəm bilər mən kiməm.

Tənha ağac

Tənha bir ağac var yolumun üstə,

Mənim o ağaca yazığım gəlir.

Salmır kölgəsini qolumun üstə,

Mənim o ağaca yazığım gəlir.

Çox da ki yekədi, başda tacı var,

Nə yaraq-yasağı, nə də gücü var.

Onun da həmdəmə ehiyacı var,

Mənim o ağaca yazığım gəlir.

O ağac bəxtikəm adam kimidir,

Talanmış harayım, sədam kimidir.

Bir az da sınıxmış atam kimidir,

Mənim o ağaca yazığım gəlir.

Dibində çoxları kef-damaq qurub,

İllər yarasını köksünə vurub.

Ay allah, yetimtək boynunu burub,

Mənim o ağaca yazığım gəlir.

O ağac özüməm belə baxanda,

Baxdım o ağaca, baxdım yaxından.

Bəlkə o deyəcək tutub yaxamdan:

Mənim o ağaca yazığım gəlir.

Xoş gəlmisən

Onsuz da heç nədən küsən deyiləm,

Qara saçlarıma dən, xoş gəlmisən.

Günəşli günlərdən umacağım yox,

Bulud, xoş gəlmisən, çən, xoş gəlmisən.

Ay məni qəfildən haqlayan eşqim,

Gözümü yollarda saxlayan eşqim.

Arabir qapımı yoxlayan eşqim,

Ömrün ötəninə tən, xoş gəlmisən.

Bir qərib nisgili, nidanı aldım,

Həmişə, hər heydən sədanı aldım.

Başına dolandım, qadanı aldım,

Öpdüm qədəmini mən, xoş gəlmisən.

Götür, istədiyin pay sənin olsun,

Qışa mən dözərəm, yay sənin olsun.

Bir quru canım var, qoy, sənin olsun,

Nə yaxşı gəlmisən sən, xoş gəlmisən.

Verdim hər nəyim var, mən yelə verdim,

Borcumdu qumarda bir belə, verdim.

Bir gülü qoparıb bir gülə verdim,

Gülüm, həyatıma ən xoş gəlmisən.

Qorxdum görən olar, göz tutar səni,

Çoxbilmiş ovçular tez tutar səni.

Birdən bu dediyim söz tutar səni,

Amandı, dolanma gen, xoş gəlmisən.

Bu adamlar

Təkcə bostanıma daş atmadılar,

Daşı ətəklərdən boşaltmadılar.

Ay Allah, gör nələr yaşatmadılar

Mənə bu adamlar, bax, bu adamlar.

Kimdir o, nədir o, bilmək istəmir,

Yaşamaq istəyir, ölmək istəmir.

Səni də tanıyıb gəlmək istəmir,

Dinə, bu adamlar, bax, bu adamlar.

Sənsən, açan sənsən hər bir tilsimi,

De, niyə əyridir dünyanın himi?

Bəlkə də görünür kor şeytan kimi

Sənə bu adamlar, bax, bu adamlar.

Bilirəm, hamının borcu var sənə,

Nəyi var, nə versin borclular sənə?

Axır körpə kimi sığınar sənə,

Yenə bu adamlar, bax, bu adamlar.

Ana

Gəldik səni ziyarətə,

Nigaranım, salam, ana.

Mənəm, ömür-gün yoldaşım,

Bir də iki balam, ana.

Şəkil olub baxışların,

Nəmi qalıb yağışların.

Hanı şirin alqışların,

Cavabsız sualam, ana.

Heç dəymədin kefimizə,

Dözdün neçə səhvimizə.

Sən gedəndən evimizə

Gəlmir bibim, xalam, ana.

Necədir yerin, bilmirəm,

İstidir, sərin? - bilmirəm.

Dərdin var, birin bilmirəm,

Ona görə lalam, ana.

Gör, atam necə sınıxıb,

Dərdləri üzünə çıxıb.

Qorxuram, qəlbini sıxıb

Mən də bir xal salam, ana.

Qonşulardı solun-sağın,

Cərgə-cərgə, yığın-yığın.

Qaydasıdır ayrılığın -

Gərək yetim qalam, ana.

Heç kim bu adamı başa düşmədi

Məmməd Nazimoğlunun xatirəsinə

Yenə cədvəlinə yazıldı iki,

Bu adam neylədi beşə düşmədi.

Düz seçə bilmədi getdiyi yolu,

Bəxtinə bir fərli peşə düşmədi.

Yaradı kiminsə işinə bir az,

Üçünə bir az çox, beşinə bir az.

İstədi özün də düşünə bir az,

Neylədi yatmış bəxt işə düşmədi.

Əsil dost yolunda sınaqda qaldı,

Həsrətdən gözləri soraqda qaldı.

Çox şeydən çəkildi, qıraqda qaldı,

Kiməsə yem olub dişə düşmədi.

Bildim, bu adamın Səmədmiş adı,

Bir Məmməd varıydı - dostu, ustadı.

Bax, o da heç kimdən heç nə ummadı,

Heç kim bu adamı başa düşmədi.

Bu gecə bir şeir yazmaq istədim

Bu gecə başımı başlara qoşub,