Kinomuzun Tofiq Quliyevi
Pərvinin təqdimatında
AZƏRBAYCAN
KİNOSU - 120
Yaddaşlarda dərin iz buraxmaq, xalq dilindən
düşməmək hər sənətkara nəsib olan səadət
deyil. Bəlkə
əslində bütöv Azərbaycan mədəniyyəti
tarixinə nəzər salsaq, bu məqamda Tofiq Quliyevlə rəqabətə
girə biləcək adam tapılmaz. Sanki millətin bütün ruhu, canı, düşüncəsi,
adət-ənənələri, hər halı, hər
ovqatı Tofiq Quliyev musiqisinə həkk olunub. Və bu musiqinin əhatə etdiyi mövzuları, rəngarəngliyini
elə ötəri nəzərdə keçirəndə heyrət
etməyə bilmirsən.
Bütün
bunları bir adam yaradıb; ürəyimizi
sızladan ən qəmli nəğmələri də,
toylarda əl-qol açıb yorulanacan
oynadığımız, sümüyümüzə
düşən mahnıları da yazan bir adamdı... Tofiq
Quliyev.
Tofiq
Quliyevin bəstəkar kimi, musiqiçi kimi
böyüklüyü, bənzərsiz istedadı, milli
musiqimizdə yeni bir yolun əsasını qoyması, mahnı
janrını tamam ayrı bir mərtəbəyə yüksəltməsi
az qala elə yüz ildir ki, təsdiq
olunmuş həqiqətdir. Ötən ilin noyabr
ayında bəstəkarın 100 illik yubileyi ölkə
miqyasında qeyd olundu və yaradıcılığı ətrafında,
əsrarəngiz sənəti haqqında məqalələr
yazıldı. Şübhəsiz ki, bu
mövzular musiqişünasların araşdırmalı, təhlil
etməli olduğu məsələlərdir.
Bu da faktdır ki, Azərbaycan kinosunun böyük bir
hissəsi məhz Tofiq Quliyevin adıyla bağlıdı, həm
də onun musiqilərinə görə sevilib. Ona görə,
musiqişünas olmasam da, dahi bəstəkarın kino sənətimizin
inkişafındakı xidmətlərindən söz
açmaq istərdim.
Tofiq Quliyevin bəstəkarı olduğu filmlərin
sayı-hesabı bilinmir, bir yazıda onların
hamısından bəhs etmək mümkünsüzdür. Amma elə sadəcə
bu filmlərin siyahısına nəzər salmaq yetər ki, təəccüblənəsən.
Əlbəttə, hələ 14 yaşında ikən Asəf
Zeynallının tövsiyəsi ilə Mirzə Ələkbər
Sabirin “Uşaq və buz” şeirinə “Dərsə gedən
bir uşaq” mahnısını bəstələyən
adamın bu janrda zirvə olması yenilik deyil. Amma
kino kimi spesifik sahəni bu cür bilməsi, sözü, məqamı,
qəhrəmanın xarakterini, psixoloji ovqatını hiss etməsi
doğrudan da heyrətamizdir. Azərbaycanda üç bəstəkar
- Tofiq Quliyev, Emin Sabitoğlu və Polad Bülbüloğlu
kinonu bu cür hiss etdiklərinə, bildiklərinə görə
rejissorlar əsasən onlarla işləməyə
üstünlük veriblər. Hətta buna görə
qısqananlar da az olmayıb. Amma məsələ istedadda, yaxud yaxşı
mahnı bəstələməkdə deyil, məsələ
kinonu, mövzunu, ideyanı duymaqda və onu musiqi vasitəsilə
düzgün ifadə etməkdədir. Tofiq
Quliyevin isə söz duyğusu, kinonu necə dərindən
hiss etməsi ayrıca mövzudur. Onun
sözlə “təmasının” tarixi lap gənclik illərinə
gedib çıxır.
30-cu illərdə Dram teatrında kiçik bir musiqi
kollektivi yaradılır. Təxminən elə o illərdə
Konservatoriya tələbələrini Dram teatrının musiqi
kollektivinə dəvət edirlər. Tofiq
Quliyev də bu kollektivə qoşulur, bir neçə əsərin
dirijorluğunu edir. Onun təşəbbüsü
ilə bu orkestr genişləndirilir, hətta royal
alınır teatr üçün. Tofiq
Quliyev özü tamaşalar vaxtı royalda ifa edir. Elə o zamandan xeyli tamaşaçı məhz Tofiq
Quliyevə görə gəlir teatra, onu dinləmək
üçün. Tofiq Quliyevin teatrla əməkdaşlığı
da elə o vaxtdan başlayır və o, bir çox
tamaşalara musiqilər bəstələyir.
Teatrşünas,
professor İlham Rəhimli xatırlayır: “1968-ci ildə
Mehdi Məmmədov Lev Tolstoyun “Canlı meyit” pyesinə
quruluş verdi. O pyesin məşqlərində
iştirak etmişəm və Tofiq Quliyevlə Mehdi Məmmədovun
birgə necə çalışdığını
görmüşəm. Orda bir məqam vardı,
Mehdi Məmmədov deyirdi ki, qaraçıların rəqsi
qısaldılsın bir az. Amma Tofiq Quliyev
razılaşmırdı. “Bir psixoloji
ovqatdan başqasına keçmək üçün musiqi
sözün arasında mərhələ, keçid
olmalıdı” - deyirdi”.
İlham Rəhimlinin bu xatirəsindən Tofiq Quliyevin əsas
sirri, yanaşması aydın olur. Həm də elə bu
tezislə onun kinodakı fəaliyyətini, müxtəlif
psixoloji ovqatlar arasındakı “körpülərini” - musiqilərini
təhlil edə bilərik. Yəni əsas olan, diqqəti
çəkən
Tofiq Quliyevin hadisəni ustalıqla musiqiyə
çevirməsidir. Bununla bağlı mərhum bəstəkar
Cövdət Hacıyevin də bir xatirəsi maraqlıdır:
“Hələ lap gənc idik, tələbəydik. Tofiqlə məni Gürcüstana Tbilisi
yaxınlığındakı Qudauri istirahət düşərgəsinə
göndərmişdilər. Orda bir mədəniyyət
evi də vardı. Rəhbərliyi bizim
musiqiçi olduğumuzu biləndə qəribə bir
xahiş etdi. Dedilər ki, bəs bizdə
səssiz kinolar var, hər axşam camaata göstəririk.
Siz o səssiz kinolara baxın, süjetə,
mövzuya uyğun olaraq film boyu musiqilər ifa edin
tamaşaçılar üçün. O vaxt çox
cavan idik. Təbii ki, razılaşdıq və
çox yaxşı alındı. Görünür,
bəstəkar kimi yetişməyimizə də həmin hadisə
təsir elədi. Yəni hadisəni
görüb ona uyğun musiqi tapmaq baxımından”.
Beləliklə,
elə Cövdət Hacıyevin də bu gənclik xatirəsindən
Tofiq Quliyevin kino ilə bağlanmasının təməli, həmçinin,
hadisəni duyması, musiqiylə dəqiq ifadə etməsi
aydın olur.
Azərbaycan kinosunda isə bu cür musiqiyə
çevrilməli hadisələr, mahnı ilə
açılmalı, dilləndirilməli xarakterlər yetərincəydi. Elə sadəcə
siyahıya ötəri nəzər salaq.
“Səbuhi”
(1941), “Bəxtiyar” (1955), “Görüş” (1955), “Qızmar
günəş altında”
(1957), “Bakı və bakılılar” (1957), “Ögey ana”
(1958), “Onu bağışlamaq olarmı?” (1959),
“Telefonçu qız” (1962), “Möcüzələr adası”
(1963), “Sən niyə susursan?” (1966), “O
qızı tapın” (1970), “Nəsimi” (1973), “Dərviş
Parisi partladır” (1976),
“Qayınana” (1978) və s.
Bu adlarını sadaladıqlarım Azərbaycan
tamaşaçısının dönə-dönə
baxdığı, qəhrəmanlarını öz dostu,
qohumu kimi yaxşı tanıdığı,
mahnılarını əzbər bildiyi filmlərdir. Əlbəttə, bunlar Tofiq Quliyevin bəstəkarı
olduğu filmlərin bir hissəsidir. Ən
məşhurlarını və yaddaqalanlarını misal gətirməkdə,
həmçinin, onların çəkilmə tarixini göstərməkdə
məqsədim var. Siyahıdan bəstəkarın necə
ardıcıl çalışması, həm də bəzən
eyni ildə tamam fərqli mövzularda filmlərin musiqisini
yazması aydın görünür. Eyni
zamanda, bu filmlərin hamısının Sovet dövründə
çəkilməsi, bir hissəsinin rejimin təbliğ etdiyi
mövzulara həsr olunması da mühüm məqamdır.
Əslində, bəzi filmlər məhz elə
Tofiq Quliyevin musiqisinə görə bu gün də sevilir və
aktuallığını itirmir.
Tofiq Quliyevin kino yaradıcılığından
danışanda hər şeydən əvvəl “Bəxtiyar”
filmi yada düşür. Film Tofiq Quliyevlə Rəşid Behbudovun birgə
yaradıcılığı baxımından unudulmazdır. Bəstəkar
özü də bunu xüsusi qiymətləndirirdi və
böyük sənətkarlarla işləməsindən
qürur duyduğunu gizlətmirdi: “Mən çox xoşbəxtəm.
Bir fikir verin necə səslənir? Musiqisi
Tofiq Quliyevin, oxuyur Bülbül. Musiqisi Tofiq Quliyevin, oxuyur Rəşid
Behbudov. Musiqisi Tofiq Quliyevin, oxuyur Şövkət Ələkbərova...
Bundan böyük xoşbəxtlik ola bilməz”.
Şübhəsiz ki, bu sənətkarlar
üçün də Tofiq Quliyev kimi bəstəkarın
mahnılarını oxumaq böyük hadisə idi və
onların xalq tərəfindən bu cür sevilməsində
bəstəkarın xidməti də danılmazdır. Bu mənada “Bəxtiyar” filmi Rəşid Behbudovun da,
Tofiq Quliyevin də yaradıcılığında xüsusi yer
tutur.
Boris
Laskin və Nikolay Rojkovun ssenarisi əsasında rejissor Lətif
Səfərovun ekranlaşdırdığı bu filmdə
mövzu və
ideya baxımından Sovet sisteminin, kommunist
düşüncə tərzinin təsiri duyulur. Ömrünü atasının peşəsinə -
neftçiliyə həsr etmək istəyən Bəxtiyar (Rəşid
Behbudov) fırıldaqçı Ağabalanın
(Ağasadıq Gəraybəyli) əlinə düşür.
Özfəaliyyət dərnəyində mahnılar oxuyur, əsl
sənət yolundan sapır. Sonradan “haqq” yoluna qayıdan Bəxtiyar müğənniliyin
böyük sənət olmasını dərk edir və bu
işə ciddi yanaşır. Mövzu və ideya sovet
düşüncə tərzindən gəlsə də,
müəlliflər müxtəlif koloritli qəhrəmanların
- klub müdirinin, Hüseynova bacıları - Gülzarın,
Zəhranın, yaxud bir-biri ilə mübahisə edən Rza ilə
Mir Həmidin və digər bu cür xalqdan gələn
obqazların vasitəsilə filmin pafosunu azaltmağa müvəffəq
olublar. Həmçinin Ağasadıq Gəraybəyli,
İsmayıl Əfəndiyev, Müxlis Cənizadə, Münəvvər
Kələntərli kimi korifey sənətkarların canlı,
koloritli oyunu da filmi tamaşaçılara sevdirib. Lakin onu da etiraf etmək lazımdır ki, Rəşid
Behbudovun təkrarsız səsi və Tofiq Quliyevin şedevr
mahnıları “Bəxtiyar” filminin əsas uğurudur. Bu filmdən musiqi xəzinəmizə bir neçə
mahnı daxil olub. Ənvər Əlibəylinin sözlərinə
bəstələnmiş “Ağacda leylək”, “Sevgi valsı”,
“Bakı nəğməsi”, Rəsul Rzanın sözlərinə
yazılmış “Qızıl üzük” mahnıları
Qızıl Fonda daxil edilib. Və bu
mahnıların bir üstünlüyü, qeyri-adiliyi də
xalq mahnılarına çevrilməsidir. Deməli,
sadəcə kinoların süjetlərinə,
mövzularına uyğun yazılmış mahnılar təkcə
filmləri şöhrətləndirməyib, həmçinin,
özü ayrıca bir sənət nümunəsi kimi sevilib,
xalqın malına çevrilib, ölməzlik qazanıb.
Təsadüfi deyil ki, uzun illər Sovet
qadağaları ucbatından Azərbaycan musiqisi dinləməkdən
məhrum olan (qarşılıqlı olaraq!) türk
qardaşlarımız 90-cı illərdə, sərhədlər
açılanda musiqimizi, sənətimizi daha çox Tofiq
Quliyevin mahnılarıyla, əsərləriylə sevdilər.
O zamanlar əsasən Tofiq Quliyevin bəstəkarı
olduğu filmlər türk sinemalarına çıxdı və
əsas reklam elementi kimi də məhz bu mahnılar
qabardıldı. Türklər Azərbaycan kinolarına
tamaşaçı cəlb etmək üçün “Azəri
türküləri ilə süslü Azərbaycan filmi” -
reklamını afişlərin üzərində
yazırdılar. O zamanlar bəstəkarlarımız
Türkiyədə çox tanınmırdılar və Tofiq
Quliyevin mahnılarının türkü kimi - xalq
mahnısı kimi qəbul olunması təəccüb
doğurmur. Elə Türkiyədə də xalq
bu mahnılara, təkrarsız musiqiyə qulaq asmağa gəlirdi,
əsasən. O vaxt “Mutlu
aşıklar” adı ilə kinoteatrlara buraxılmış
“Əhməd hardadır?” filmimiz məhz qeyd etdiyim reklamın
hesabına anşlaqlar toplayırdı.
Daha öncə vurğuladığım məqama yenidən
qayıdıb təkrar edə bilərəm ki, elə Azərbaycanda
da illər sonra bu filmlərin sevilməsinin əsas səbəbkarı
Tofiq Quliyevdir.
Görünür, bəstəkar özü də
bunun fərqindəymiş. Ona görə
də “Nizami” filminin çəkilişi oğluna, rejissor Eldar
Quliyevə həvalə olunanda bu filmə musiqi bəstələməkdən
imtina edib, “Gələcəkdə haçansa birgə işləyərik”
- deyib. Bir növ övladına tələbkarlıq
göstərib, öz adıyla, musiqisilə dəstək olmaq
istəməyib.
Rejissor Tofiq Tağızadənin “Görüş” filmi bu
gün də sevərək baxdığımız
kinolardandır. Amma mövzusuna, ideyasına görə
Sovetlərin “xalqlar dostluğu” çərçivəsindədir.
Azərbaycan və Özbəkistan
pambıqçılarının dostluğu, əmək qəhrəmanı
olan özbək qızına sevgisinə görə dəyişən,
saflaşan, kənd təsərrüfatı qabaqcılına
çevrilən Azərbaycan oğlu. Əlbəttə,
yenə də müəlliflər Münəvvər (Münəvvər
Kələntərli), Əbülfəz (Ağahüseyn
Cavadov), Musa (Həsənağa Salayev), Şıxəli
(Əlağa Ağayev) və digər koloritli personajların,
onların gülməli, məzəli sözlərinin,
başlarına gələn olayların vasitəsiylə kinonu
Sovet ideyalarından “uzaqlaşdırmağa”
çalışıblar. İndi də dillər
əzbəri olan “qonaq üçün süfrə
açarlar”, “bu nə plovdu, yağ gətir” kimi ifadələr
də “Görüş” filmindən gəlir və zərbi-məsələ
çevrilib. Ancaq yenə də filmin məziyyətləri
sırasında Tofiq Quliyev musiqisi öndədir. Milli
musiqi xəzinəmizə daxil olan, Zeynal Cabbarzadənin
sözlərinə bəstələnmiş “Arzular”, “Axşam mahnısı”,
“Onu bircə dəfə görə biləydim” kimi unudulmaz
mahnılar “Görüş” filminin ən təsirli
kadrlarını mənalandırıb. Öz aləmində
qürbətə düşmüş, burda ürəyinə
ilk sevgi qığılcımları düşmüş gənc
özbək qızının pambıq çölündə
“Arzular, arzular” deyə həzin-həzin oxuması (Şövkət
Ələkbərova ifa edir), yaxud romantik bir axşamda, səmaya,
aya, ulduzlara baxıb “Axşam mahnısı”nı
ifa etməsi nə qədər yerinə düşür...
Ümumiyyətlə, Tofiq Quliyevin kinolara
yazdığı musiqilərdə ən mühüm məqam
qəhrəmanın ovqatını, halını musiqiyə dəqiq
çevirməsidir. Əlbəttə,
çalışdığı şairlərin böyük
istedadı, seçdiyi sözlərin son dərəcə dəqiqliyi
də xüsusi vurğulanmalıdır. Lakin
bütün hallarda musiqinin obrazı, hadisəni bu qədər
tamamlaması bəstəkarın böyük xidmətlərindən
biridir. Məsələn, elə rejissor Həbib
İsmayılovun “Ögey ana” filmində ailə qurduğu
kişinin övladıyla dil tapa bilməyən ananın - Nəcibə
Məlikovanın duyğuları elə bircə “Laylay”
mahnısında nə qədər təsirlidir?! İsmayılın (Ceyhun Mirzəyevin) şən,
qayğısız ovqatda “Kəndimiz” deyib oxuması nə qədər
təbiidirsə, pərişan qadının “Mənlə
danış, gül, oğlum” deyib kövrələrək
ifası o qədər təbiidir, obrazın xarakteriylə
üzvülük, vəhdət təşkil edir.
Tofiq Quliyevin filmoqrafiyasında ən heyrətamiz məqamlardan
biri “Nəsimi” filmidir. Məsələ burasındadır ki, hər zaman lirik,
romantik, şən, şux melodiyalar yazan bəstəkarın Nəsimi
kimi qəliz şairin “intonasiyasını”, sufi
ideyalarını hiss etməsi və musiqiyə “çevirməsi”
təəccüblüdür. Əslində, bəstəkarın
çoxşaxəli, dərin istedadı hər mövzuda
yazmağa, işləməyə imkan verib. Amma yenə də bu mövzuda o cür uğurlu
musiqilərin bəstələnməsi Tofiq Quliyev
böyüklüyünün, istedadının daha bir təsdiqidir.
1974-cü ildə Həsən Seyidbəylinin ssenarisi əsasında
çəkilmiş “Nəsimi” filmi VII Ümumittifaq
kinofestivalında mükafatlandırılıb və filmin bəstəkarı
Tofiq Quliyev Dövlət mükafatına layiq
görülüb.
Bu filmdən bir məqama diqqət çəkmək istərdim: Nəsimini öz məclislərinə dəvət edən dərvişlərin “Gəl, ey könül, yar istəmə” deyib çalıb oxuması, həm də bu səhnə ilə bütün dərviş ovqatını çatdırması bəstəkarın misilsiz xidmətidir. Ümumiyyətlə, filmə yazılan musiqilərin hamısında bir sufi, dərviş, tərki-dünyalıq “intonasiyası” var. Amma elə bu məqamda “Dərviş Parisi partladır” (rejissorlar K.Rüstəmbəyov, Ş.Mahmudbəyov) filmi yada düşür. Mirzə Babayevin canlandırdığı fırıldaqçı dərvişin “Mən bir köhnə dərvişəm, cəhənnəmdən gəlmişəm” deyib oxuması... Bu isə dərvişə parodiyadı, yalançı, fırıldaqçı adamın obrazıdır. Və “Nəsimi” filmindəki dərvişlərin musiqi nə qədər sufiyanədirsə, “Dərviş Parisi partladır”dakı dərvişin mahnısı bir o qədər yüngül, istehzalıdır. Və bunların hamısını hiss edən, duyan, tamaşaçıya çatdıran, anladan bir adamdı - Tofiq Quliyev.
Tofiq Quliyevin kinodakı bütün işlərindən danışmaq, hamısını açmaq, izah etmək, əlbəttə, mümkünsüzdür. Çünki dediyim kimi, bu, daha çox musiqişünasların işidir. Bununla belə, Tofiq Quliyevin kino aləminə, dünyasına kiçik bir səyahət də göstərir ki, ölməz bəstəkarın 120 yaşlı kinomuza töhfələri hələ neçə-neçə illər öz dəyərini qoruyub saxlayacaq.
525-ci qəzet.-2018.-13 yanvar.-S.14.