Talesizlərin taleyi və
ya "Mən öləndə ağlama"
İnsan nə zaman xoşbəxt
olur? Ya
da nə zaman bədbəxt? Xoşbəxtkən, ya bədbəxtkən
bunun, həqiqətən,
fərqinə varırıqmı?
Nədir
bədbəxtliyin rəngi?
Qara?
Qırmızı? Bəlkə sarı? Məncə, hərənin bədbəxtliyinin
öz rəngi var. Lev
Tolstoy da Anna Kareninanın
faciəsini nəql etməzdən öncə
demişdi axı, bütün xoşbəxt
ailələr bir-birinə
bənzəyir, hər
bədbəxt ailə
isə özünə
görə bədbəxtdir.
***
Leyla da bədbəxt idi. Onun taleyilə tanış
olarkən sanki heç zaman xoşbəxt olmadığını
düşünürsən. Sanki bütün ağrılar,
bütün problemlər,
bütün əzablar
onun balaca çiyinləri üçün
yaradılıbmış. Amma ömrü boyu bədbəxtliyə düçar
olmaq mümkündürmü?
Heçmi olmamışdı xoş günləri?
Yox, olmuşdu. Bəs, Mika nə günə
dururdu? Axı, Leyla onun haqqında böyük sevgiylə, özləmlə,
gözlərindəki gülüşlə
danışırdı. Mika onun boz, nimdaş, rəngsiz, fərəhsiz, soyuq həyatına qəfil günəş kimi doğmuşdu. Bunu biz demirik,
o, özü danışır.
Amma hər xoşbəxtliyin bir bədəli var. Leylanın
qısa müddətli
xoşbəxtliyinin də
bədəli ağır
oldu, çox ağır...
***
Yazıçı-dramaturq Pərvinin yaratdığı
obrazdır Leyla. Martın
29-da Gənc Tamaşaçılar
Teatrının kiçik
səhnəsində, ağ mələfəyə
bürünmüş çarpayının
arxasından çıxıb
30 illik həyatını
danışan Leyla... Gənc aktrisa Səbinə Məmmədovanın həyat
verdiyi obraz yazıçı təxəyyülünün
məhsulu olsa da, reallıqla səsləşir. Hiss edirsən
ki, Leylada hər qadından bir az nəsə var. Azərbaycan
cəmiyyətinin qadına
münasibətidir bu gənc qadının həyatı...
Həmin gün premyerası keçirilən "Mən
öləndə ağlama"
mono tamaşasından danışıram
sizə. Rejissor Ayla Osmanovanın
quruluş verdiyi tamaşanın plastik həlli Ceyhun Dadaşova, səhnə tərtibatı Reyhan Aslanovaya aiddir. Səhnə əsəri eşq, ölüm, ailə, yalnızlıq... və başqa məsələlərdən
danışır. Bir insanın
dilindən insanlığa
aid bütün hisslər,
duyğular, qorxular, həyəcanlar, yaşantılar
nəql edilir.
Əgər mənə "tamaşa haqqında danış"
- desəniz, düzü,
danışmağa söz
tapmaram. Adi kiçik səhnə, balaca çarpayı, sarı, zəif işıq düşən
barmaqlıqla örtülmüş
pəncərə və
ağ paltarda
öz-özünə danışan
gənc qadın. Nə bər-bəzəkli səhnə
tərtibatı var, nə də insanın fikirlərini yayındıracaq pafos.
Hələ premyeradan öncə
mətbuatda gedən açıqlamada rejissor A.Osmanova özü də demişdi pyesi səs-küysüz, pafossuz, sadə hazırladığını. Biz də baxdıq
və şahidi olduq.
Mən sizə
danışa bilərəm
Leyladan. Hə, bir də Şubertin "Serenada"sından.
Leylanın sevimli
"Serenada"sı... Sevgilisinə
dinlədə bilmədiyi
"Serenada"... İnsanın
duyğularını öz
əlində xəmir
kimi yoğurub istədiyi formaya salmağı bacaran ilahi "Serenada"...
Əslində, Leylanın da həyatında qeyri-adi, insanı silkələyəcək,
təəccübləndirəcək,
"yox, bu qədəri də olmaz" dedirdəcək heç nə yoxdur. Adi qadının yaşadıqlarıdır.
Ətrafımıza nəzər
salsaq, o qədər Leyla kimi atası
içki düşkünü,
başqa qadınlarla gəzən, bədbəxt
anası dərddən,
qəmdən tez dünyasını dəyişən,
erkən yaşında
işləyib evə çörək, atasına
içki pulu qazanmağa məhkum, sevgidən, qayğıdan,
nəvazişdən uzaq
qadınlar taparıq ki. Hərəsinin öz hekayəsi, hərəsinin öz ağrıları...
***
Psixi dispanserin,
el dilində desək,
dəlixananın sakinidir
Leyla. Görünür ki, yenicə
düşüb bura.
Özü demiş, psixikası
pozulub. Amma bu pozulmaya qədər nələr çəkib, nələr
yaşayıb. Məsələ də budur. Düz bir saat Leyla
uşaqlığından başlamış
buraya gəlib düşənə qədərki
ağrılarını, acılarını
danışır.
Məlum olur ki, o, elə
sevgisiz, söz-söhbətli,
vecsiz ailənin tək övladı olub. Atası başqa qadını
sevir, anasından boşanmaq istəyir.
Anası isə görməyə alışdığımız
davranışı sərgiləyib,
eşitməyə öyrəşdiyimiz
sözləri deyir:
"Yox, boşana bilmərik, bizim qızımız var, sabah onun
haqqında nə deyərlər?! Sən getsən, biz necə
dolanarıq?!" Və
sair, və ilaxır... Beləcə, bir ailə də
bir-birini sevmədən,
istəmədən, iki
yad olmaq bir yana, iki
düşmən kimi nələrinsə, kimlərinsə
(adətən, övlad
- burada olduğu kimi) xətrinə, el qınağından qorxub bir-birinə dözməyə
məcbur qalırlar. Əgər bu prizmadan yanaşsaq, onda tək adamlıq,
mono tamaşanın talesizləri
bir neçə nəfərdir:
Leylanın atası bədbəxtdir...
Çünki həyat yoldaşını
sevmir. Hətta ondan boşanmaq
istəyir. Qadın razı
olmur. O, başqasını
sevir. Sevdiyi qadın da xəyanətkar çıxır.
Onu atıb başqasına gedir. Beləcə, kişi içkiyə
qurşanır. Bəli, sadaladıqlarımda
kişiyə haqq qazandıracaq bir tərəf olmaya bilər. Amma etiraf edək
ki, bu cür
bədbəxtliyə düçar
olan nə ilk, nə də sonuncu kişidir Leylanın atası.
Leylanın anası bədbəxtdir...
Əri onu sevmir. Başqa qadınla münasibəti
var, ondan boşanmaq istəyir.
Qadın
isə yaşadığı
cəmiyyəti çox
gözəl tanıyır.
Onun gözünün ağı-qarası,
bircə qızı
"boşanmış ailənin
övladı" damğasınımı
qazansın? Heç bilirsiniz
cəmiyyət belə
ailələrin övladlarına,
xüsusən, qızlarına
necə yanaşır?
Əlbəttə, bilirsiniz!
Hamımız bu cəmiyyətin
üzvüyük axı.
Onda fədakar ana döyülməyə də,
söyülməyə də,
qadınlıq qürurunun
ayaqlar altında əzilməyinə də
razı olur, təki qızı "boşanmış ailənin
övladı" olmasın.
Nəticə? Bütün ağrı-acını sinəsində daşıyan
qadın cavan yaşında vərəmləyib
ölür. Üstündə əsdiyi, uğrunda həyatını, qadınlığını
qurban verdiyi qızı isə içki düşkünü
atanın araq pulunu qazanmaq üçün cəmi
18 yaşında, universitetdə
oxumalı olduğu zamanda fərqli yerlərdə işləməli
olur.
Leylanın sevgilisi, məşhur hakim
Mikayıl (Mika) bədbəxtdir. 51 yaşı
var. Həyat yoldaşı
və beş
yaşlı qızı
illər öncə dəhşətli qəzada
həyatlarını itiriblər.
Ailəsini zamansız itirən
bu adamın həyatı da elə Leylanın həyatı kimi rəngsiz, mənasız, maraqsızdır.
... Və iki rəngsiz həyatın birləşməsi
ortaya əlvan, parlaq, gözqamaşdırıcı
eşq hekayətini çıxarır. Çətin,
məşəqqətli həyatına
rəğmən, yüksək
balla ali
məktəbə, hüquqşünaslıq
ixtisasına qəbul olan Leyla sonradan
öz ixtisası üzrə işləyir.
Bir gün məşhur hakimlə gənc vəkil xanımın yolları elə məhkəmə salonundaca
kəsişir. Leylanın ən
xoşbəxt günləri
ilə paralel dəlixanaya gedən yolu da başlayır.
Bu yerdə Leyla
elə qayğısız,
elə xoşbəxt görünür ki.
Sevgilisi ilə keçirdiyi günlər elə gözəldir ki, tamaşaçı "nəhayət,
tale bu bədbəxt qadının da üzünə güldü"-deyib içini çəkir, onunla birgə gülür, sevinir. Sanki bir
anlıq Leylanın hardan dayanıb bu əhvalatı danışdığını da unudur. Həqiqətləri isə
bircə Leylanın özü bilir...
***
Hə, Leyla dəlixanadadır, axı. Necə gəldi
düşdü bura?
Aralarındakı 21 illik yaş fərqinə baxmadan bir-birini dəlilərcə
sevən, bir-birinin həyatına rəng, məna, yaşamaq səbəbi, gülüş,
sevinc gətirən cütlüyün xoşbəxtliyi
nə yazıq ki, çox çəkmir. Həyatdan vaxtilə ən ağır zərbələr
alan Mikayılın
ürəyi "ağ
bayrağını qaldırır",
ömrünün bəlkə
də ən gözəl günlərində
sahibinə xəyanət
edir, nə onu, nə də
gənc sevgilisini xoşbəxt olmağa qoyur. Mənfur ölüm daha
bir sevən cütlüyü ayırır.
Dünya
yaranandan ölümün
ayırdığı nə
ilk cütlükdür onlar,
nə də son.
Ölümün də işi
bu deyilmi? Ayırmaq! Amma həqiqi eşq,
saf məhəbbət
olan yerdə ölüm ayrılıq gətirə bilərmi?
Ancaq cismani... Ruhlara isə ölümün belə gücü çatmır. Elə bu
əhvalatı danışan,
çəkdiyi ağrılarla
birgə sevdiyi adamı itirərək psixikası pozulan Leylanın da ruhunda sevgilisi yaşayır. Yoxsa nə Leyla öz
əhvalatını danışmaq
ehtiyacı duyardı,
nə də tamaşaçı onun taleyinə göz yaşları axıdardı...
Göz yaşı demişkən, bəli,
tamaşaçı Leylanın taleyinə, daha
doğrusu, talesizliyinə göz
yaşı axıdırdı, amma Leyla bütün bunları
danışarkən gözlərinin dərinində iki damla yaş
gizləsə də, sona qədər o yaşın o dərinlikdən
azadlığa çıxmasına izin
vermədi. Nə ağladı, nə də
sızladı. Sadəcə danışdı...
Danışdı... Yəqin ona görə
ki, sevgilisi gözlərini
yumarkən ona tək bir
şeyi vəsiyyət etmişdi:
"Mən öləndə ağlama..."
Şahanə MÜŞFİQ
525-ci qəzet.- 2019.- 3 aprel.- S.15.