Sinif "o"
Ələsgər Əhməd 1996-cı il dekabrın 19-da Bakıda anadan olub. Orta məktəbdə oxuduğu illərdə şeirlərinə görə bir neçə diplomla təltif olunub.
2015-2019-cu illərdə Azərbaycan Kooperasiya Universitetində təhsil alıb. Universitetlər arasında keçrilmiş
"Qış sədası"
şeir müsabiqəsinin
qalibi olub. Bugünlərdə "Bir ovuc
suda" adlı şeirlər kitabı nəşr edilib.
Gözlərini qapıdan,
çəkməməkdən başlayar
Onun dərsə gəlməməyi
Əvvəl lövhədə həsrəti
çəkilər,
Sonra ürəyi.
İkisini birləşdirib sevərsən
Təksən deyə, iki alarsan
Yanındakı boş stulda oturan olmaz
Ki, ayaqları
məktəbli formasındakı
yoxluqdan başqa,
nəsə saxlaya bilməz.
Əlinin
içində yuxulu olarsan
Pəncərəni,
top əvəzi sındırar
- səhər
Dəftərindən bir ağ vərəq
qoparıb,
Qara saçlarına göndərərsən,
təyyarə təhər.
Bir söz belə yazmadan.
Çatsa, başa tez düşər
qayıtsa, qanadından
tel düşər.
Suallar,
almadığın cavablardan
verildikcə
Tənəffüsün də səsi kəsilər,
Dəhlizin boşluğunda.
Müəllimə qələm verən
dostuna, düşmən
kəsilərsən
Qayıbla, jurnalın tanışlığında.
Bir partada sevgidən,
O birində darıxmaqdan danışılar
Barmağını qaldırıb, susarsan
Hisslərin evdə qalar.
Birdən
tənhalığın səsin
çıxararsan
Müəllim yox,
"Hər zaman yanındayıq" deyənlərin,
sükutu qovar.
Çiynində, özündən ağır
ayrılıqla,
evə gələndə
görərsən ki,
Xəyallar sevginin yol qırağıdır
Dayanmadan,
tez keçərsən,
qəza təhlükəsi
var.
Rebekka
Van Qoqun kəsilən qulağına and olsun
Arxamca dediyin bütün "gəl"ləri eşidirəm
Mənə olan nifrətinin
səsi
Dodaqlarını bürüyür
Meyvəsindən günah dişlədiyimiz
Alma ağacı da çürüyür, Rebekka
Dünən yenə masadakı
çərçivədən gəl çağırırdın
Mən şəkilləri eşidirəm
Dodaqlarının qırmızısı döşəməyə dağılırdı
Bildin hansı
şəkil?
- Sol qolunla dünyanı qucaqlamışdın
Gözlərin sonuncu çağırışını
edirdi
Açmağa gecikdiyim telefon zəngi kimi
Sağ qolunu məscidin divarından asmışdın
Heç
nəyə yaramırdı
- Çexovun tüfəngi
kimi
Əllərim Antarktidan daha soyuqdu
Ovuclarımda buz salxımına
dönüb
Siqaretimin
qüllabından oğurladığım
tüstü
Keçdiyin yollardan qəsdən
keçsəm də,
Toqquşmamaq istəyim -
Gəmiçinin Aysberq qorxusundan da pisdi.
Məncə, elə susmağım
Əsrin
ən yaxşı minacatıdı
Aramızdakı münasibət
Şimal
buzlu okeanın plagiatıdı, Rebekka
Mən bir az getməyindən narazıyam
Bir az da, darıxa bilməməyindən
Yoxluğun da dağ boydadı
Zirvəsində bir göyərçin
sülh axtarır
- Qanadı yoxdu -
Özümü atmağımın da
adı yoxdu
Bilirəm ki, tutacam gəlməməyindən
Bir gün, yaşamaq üçün
Qəpiklərimizə güllə atacağıq
Muğayat ol, ölməməyindən,
Rebekka.
Sıradan "bir gün"
Ovuclarımda bir quş azadlığı qanad çırpırdı
Səni
gözlədiyim ağacın
altında
Ayaqlarım siqaret almağa,
Əllərim saçımı qaydaya salmağa getdi.
Bir mağazanın qapısı
gecikməyinə çırpıldı
Bir süpürgəçi xala
ömrünü təmizlədi,
tıxacın altında.
Hər gün ayrı-ayrı evlərdə,
qapıları kilidlənən,
bütün gözəl
qadınlar da
Gözlərimə -
Tanrının səliqəsindən məktub
yazırdı.
Maşınlar da,
sürət həddini
düşəcəyin dayanacaqda
pozurdu.
Qorxurdum.
Sən,
o avtobusdan düşməsən
də
mən, avtobusdan düşənlərin,
üzündəki yorğunluğun
hara gedəcəyini
Heç
vaxt görüşməyənlərin
Görüşsələr, qızın köynəyin qırışlarına,
Oğlanın bəhanələri eşidib,
özünü susmaq haqqına, necə təqdim edəcəyini,
izləmək həvəsinə
düşmüşdüm.
Biz bir budaqdan qopmuşduq
Sən Nyutonun başına,
Mən Adəmin
mədəsinə düşmüşdüm.
Görüşmədik.
Güllələr günəşi qan
damarına çevirdi
Üzündən günəş öpən
qızın,
Üzündə qırmızı nöqtələr
yarandı
Amma görmədi ki,
günəş də qırmızı rəngdədi
Onu öpən dodaqları qandı.
O, çilli qız da öldü
Günəşin qırmızı bayrağa,
Torpağın qanlı su hövzəsinə dönüşdüyü yerdə
Qoca
veteran da,
ordenlərini güllələrə
sipər etdi
Günəş batan kimi döyüşdüyü yerdə
Qucağımızdakı körpələr, ayağımızda
öldü.
Adamlar barıt qoxusuna alışandan
Bütün xəstəliklər də sarılıq tutdu
Uzaqdan baxanda böyük,
Yaxından baxanda, ulduzlardan
balaca günəş
O, çilli qızı da,
Qırmızıdan əvvəlki rəngini də unutdu
Evlərimizdən bizi "sülh"lər
qovsa da,
Müharibələrlə qapı-qonşu
olduq
Bizə
qələm tutmağı
öyrətdilər
"Qələm" sındırmağa
qarşı olduq
Yazdıq,
dəridən-qabıqdan çıxdıq,
alınmadı
Buludları günəşin üstünə
yıxdıq, alınmadı.
Qaçmağı da bacarmadıq
Sərhədlər kəsdi ayaqlarımızı
Güllələr günəşi qan
damarına çevirdi
Şair
dostumu da öldürdülər,
O, günəşi sevirdi,
Mən də ki, çilli qızı.
Ələsgər ƏHMƏD
525-ci qəzet.- 2019.- 13 aprel.- S.23.