Gənclər meydan suladı - TV-lər harda idi?
"NƏSİMİ
GECƏSİ"NDƏ GÖRDÜKLƏRİM
Oğlan səhnədə nə etdisə, zalı yerindən oynatdı.
Göz önündə
Nəsimiyə çevrildi. Çiyinlərini
ata-ata qəzəl dedi, sözləri gah tezləşdirdi, gah ləngitdi, qavalçıları da yanında ritm tutdu. Sonra ayaqda alqışlandı.
Azərbaycana yeni istedadlar gəlir. Ayrı-ayrı universitetlərin tələbələrinin möhtəşəm
çıxışlarını görəndən sonra bu fikrə gəldim.
İkisi
özəlliklə diqqət
çəkdi. Nəsiminin
qəzəlini rusca ifa edən gözəl
qızın fon
musiqisi də, səs tembri də uyumluluğu ilə əsl sənət nümunəsi
oldu. Bir də dediyim
o oğlan - Ümid Abbaszadə. Elə “ümid”
kimi göründü
gözümüzə.
Hərəsinin ayrı bir naxışı vardı. Hamısı maraqlı idi.
Muğam Mərkəzində universitetlər arasında keçirilən Nəsimi şeir yarışmasının final gecəsindən danışıram. Uzun illər heç bir tədbirdə görmədiyimiz təbiiliyi, içdənliyi gördük. Finalçılar şeirləri aramla, sakit deyirdilər. Şeirlərə yeni nəfəs verən o gənclər heç bilmədilər nə etdilər. İllərdi ruhsuz, coşğusuz, şeirdən, gerçək sənətdən uzaq gənclik görməkdən gələcəyimizlə bağlı ümidsizliyə qapılan insanlarda ümid yaratdılar. Artıq “gənc” sözü qorxu oyadırdı.
“Gənc” deyəndə elə bilirdik ölkəmizin bütün ümidsizliyi üzümüzə çırpılır.
Elə bilirdik bütün sabahsızlıq, dünənsizlik insan cildində gözümüzə dikilir.
Bu tədbir gerçək
bir metamodernizmin ifadəsi oldu. Metamodernizm sənətin
bütün sahələrində
keçmiş dəyərləri
yeniləməyi təklif
edir. Yenidən başlamağı öyrədir.
Metamodernizm yeni cərəyandı.
Özündən əvvəlkiləri inkar etmir, onları
təzələyir. Problemin qoyuluşu və
çıxış yolu
vəhdətdə olur,
ümid verir. Bu tədbirdə öyrəşdiyimiz
depressiv Nəsimi yox idi. Dərinliyində yaşamaq eşqi
olan, anlamı ilə sakitləşdirən
bir Nəsimi vardı. Dərisi soyulan, əzablarla dolu obraz gənclərin
dilində mənəviliyə
çağırış idi, üzlərində işığa çevrilmişdi. Həyatın da, ölümün
də gözünə
rahat baxırdı bu Nəsimi və elə olmağı öyrədirdi
öz cismi canı ilə.
650 illik bir poetikanın ritmi, intonasiyası çağdaş
görünürdü. Nəsimi özgüvəni
bütün aydınlığı
ilə ortadaydı.
21-ci əsrin gəncliyinin nəfəsinə
qarışan laməkanlıq
yeni dünyadan qopmurdu. Yeni dünyada düşünməyin,
duymağın və yaşamağın yolunu göstərirdi. “Biz varıq və bu irs bizimdi”
deyirdi.
Tədbirin rəsmi olmayan strukturu izləyiciyə özünü evdə, özününkülərlə oturubmuş kimi hiss etdirirdi. Öyrəşmədiyimiz format idi - sadə
və estetik. Təşkilatçı İncəsənət Universitetinin rektoru Ceyran Mahmudova sevgisini qatmışdı
işə. Gəncləri də özü kimi təmkinli, yaradıcı idi. Dəbdəbəsiz, axıcı, hazırlıqlı
tədbirdə ruhumuz gəncliyimizlə birgə
qəzəl oxudu.
Artıq
heç nə gözə dəymədi,
qüsur olmadı, səliqəsizlik yox idi. Muğam Mərkəzində isti ortam yaratdılar. Mədəniyyət və İncəsənət
Universitetinin tələbəsi
Ümid Abbaszadə ilə Bakı Ali Neft Məktəbinin tələbəsi Nilufər
Əsgərzadə birinci
yerin qalibi oldular. Neft Məktəbinin rektoru Elmar Qasımov səhnəyə çıxaraq
zalı coşduran enerjili çıxışı
ilə tədbiri bir az da havalı hala gətirdi. Hansısa xarici ölkədəydik sanki. Saatlarca maraqla izlədik,
dincəldik, həyəcanlandıq.
Bu proqramla tələbələrimiz
bütün Azərbaycanı
gəzsələr, ölkənin
hər yerində teatrlarda, universitet zallarında çıxış
etsələr, çox
böyük və gənclər üçün
stimullaşdırıcı iş olar. Yaradıcılığa maraq yaratmaq ruhları oyadar. “Nəsimi ili” adına izlədiyimiz
ən tərzli tədbir idi. Çıxışlarda, ifalarda, kompozisiyalarda
zorlanma yox idi, artıqlığa yer verilməmişdi, gərəksiz təşəbbüskarlıq
hiss edilmədi. Cəmiyyətdə insanların müxtəlif
maraqlar ətrafında
toplaşması, stimullaşdırıcı
işlərə cəlb
olunması mənəvi
dirçəlişə təkan
verir. Bu, ən çox gəncliyə gərəkdi.
Apatiyanın hökm sürdüyü zamanda belə içdən olan işlərin bütünlükdə
ölkə üçün
effektiv nəticələr
verməsi ehtimalı böyükdü. Bu cür tədbirlər
quş qoymaq xətrinə olmasın gərək. Sevgi ilə
və peşəkarların
əlindən çıxsın.
İstedadlı gəncliyə tapşırılsın.
Gəncliyimiz möhtəşəm idi.
Sonuncu çıxışçını
alqışladıq və
tədbirin bitdiyini düşünüb yığışmağa
hazırlaşdıq. Elə bu
dəm gözlənilmədən
zaldan səs gəldi. Hamı arxaya çevrildi.
Çıxışını bitirib tamaşaçılar
arasında adda-budda oturan yarışmaçılar
bir-bir yerlərindən
qalxıb “Sığmazam”
qəzəlini beyt-beyt
səsləndirdilər. Hər kəs heyrət içində izlədi.
Uşaqlar elə ürəkdən
qapılmışdılar gördükləri
işə, üzlərindəki
bircə mimikanı qaçırmadan izləmək
istəyirdi hər kəs. Bu təbiilikdən
zövq alırdıq.
Şeir bitdi və bütün
zal nəsimiçiləri
ayaqda alqışladı.
TV-lərimiz isə
yenə gəlmədi,
çəkmədi. Halbuki bütün
Azərbaycanın və
bizi izləyə bilən hər kəsin o möhtəşəm
sadəliyi görməsi
gərək idi.
Aysel
ƏLİZADƏ
525-ci
qəzet.- 2019.- 24 aprel.- S14.