Dəniz dənizdə batır
Esse
Yer üzünün birinci möcüzəsidir dəniz... Sözün bütün mənalarında möcüzə. Baxıram və düşünürəm bu qədər su necə yerləşib dünyaya?! Niyə çıxmır məcrasından?! Torpaq niyə çəkmir canına bu suyu?! Ayın dənizlə nə işi?! Aya baxıb qabarır, çəkilir, niyə?! Küləyin bu boyda suya necə gücü çatır axı?! Dalğalar qayalara çırpılanda üstümə sıçrayan damlalar niyə belə soyuqdu?!
Mənim coğrafiyadan xəbərim var, amma dəniz yenə də möcüzədi axı. İnsanı bu qədər əks etdirən ikinci bir təbiət hadisəsi yoxdu, məncə. Dəniz insanın güzgüsüdü... Necə ovqatda olursan ol, dəniz hər halına cavab verəcək. Sevgilinlə əl-ələ tut gəz sahilində, gizlədəcək səni hamıdan... Ya da lap ləpədöyəndə otur ayaqlarınla çırp suları, anındaca uşağa döndərəcək səni. Yaşamaq istəyirsən, lap yaxşı, buludların sudakı əksinə bax, həyatın necə gözəl olduğunu dərk edəcəksən. Yox, istəmirsən?! Ölmək düşüb könlünə?! Dəniz ən gözəl fürsəti, ən izsiz ölümü bəxş edəcək sənə. Hələ heç kəsin ölüm sevdasını cavabsız qoymayıb o... Sularında neçə-neçə ömürləri ən gözəl sonlara yetirib. Gir qucağına, unut dünyanı, unut və səssizcə get. Bir yosun kimi, ya da balıqqulağı kimi dənizin tərkibi, canı ol. Amma özünü yaxşı apar, dalğalar səni qovmasın...
Dəniz sakitləşib, dalğalar yatıb,
Bir uzaq adada qalmağım gəlib.
Üzüqoyulu düşüb qumlu sahilə
Dünyadan xəbərsiz olmağım gəlib.
Aman Allah bu buludlar kimindi?
O səs hardan gəlib, haraya getdi?!
Bir ömür vermişdin şair olmağa,
O da vaya düşdü,
haraya getdi...
Vaqif
Səmədoğlunun da şeiri dəniz kimidi elə... Hər halının, hər
ovqatının əksidir.
Hər halının deyəndə
ki, axı insan kefindən şeir oxumaz?! Şeir istəyirsənsə, qəmlisən
deməli?! Dünyadan bezdiyin,
adamlardan yorulduğun,
özünü daşımaqdan
usandığın üçün
üz tutursan şeirə. Və Vaqif
Səmədoğlunun misraları
elə incə-incə
sığal çəkir
ki, başına.
Sakitləşirsən, həyatın
faniliyinə bir daha əmin olursan, ona görə...
Mübarizə havayı işdirsə,
niyə yorasan ki, özünü?!
Dəniz
dəniz suyundan
təngə gəlib
deyəsən,
coşub sahilə
vurur
özünü dalğa-dalğa.
Qayalar qorxa-qorxa
Baxırlar sağa-sola,
Dalğalar əl-qol atır
Dəniz
dənizdə batır...
İnsan möcüzə qarşısında
aciz olduğu üçün inanır
hər şeyə. Yer Allahı,
göy Allahı, dəniz Allahı, nə bilim daha
nələrin Allahlarını
özünü heç
saydığı üçün,
ya da gözəgörünməzə
tapınmaq, hər şeyi ondan istəmək üçün
uydurub. Dənizin sahilində durub
"Mən burdayam, İlahi" oxuyuram.
Dilini bildiyim - bilmədiyim yüzlərlə
adam ötür
yanımdan, amma tənhalıq hissi bir an əl çəkmir yaxamdan... Şeirlər də qəhərləndirir,
söz də dənizə atılmaq həvəsini artırır.
Şair elə belə olar - deyirəm özümə. Bircə misrasını
o birisindən seçmək,
ayırmaq olmur. Az qala hər vərəqi qatlayıram, hər şeiri dua kimi üçkünc büküb cibimə qoymaq istəyirəm. Və başa düşürəm
ki, bizim hamımızın bildiyimiz,
müqəddəs kitabların
anlatdığı Allahdan
fərqlidi Vaqif Səmədoğlunun şeirlərindəki
Allah. Və şair
ondan heç nə istəmir... Heç kimdən heç nə istəmir:
Nə barım var, nə barxanam
Ömür yükü bağlamağa.
Allah, məni yarı öldür,
Yarı
saxla ağlamağa...
Hər vərəqdə ölüm,
hər misrada heçlik, ümidsizlik, mücərrədlik ürəyi
partlamağa gətirir:
Bilirəm,
yer üzündə
bütün izlər
ömürdən gedir,
dəniz belə
gözdən itir.
Bilirəm,
Yer üzündə
Bir yol da salınmadı
insan gözündən.
Tapılmadı itənlər.
Mənsə gah həyata,
Gah ölümə
səbəb gəzirəm.
Yaşayıram, dözürəm.
Bir misra da, bir
gecə də...
Hə, ümid
verən, yaşamaq həvəsi yaradan təkcə budur; daha bir misra. Yaşamaq dözməkdi,
bu, dəqiqdir. Özünə dözmək, düşüncələrinə
dözmək, səni
kərpic-kərpic sökən
ağrılara dözməkdi
həyat. Amma Vaqif Səmədoğlu poeziyasının unikallığı
"çıxış yolu"
göstərməsidi:
Dünyada səndən başqa
Kimsəm yox idi bəlkə.
Amma sən də sağ qaldın,
Sağ qaldın yad olmaqçün.
İndi
özündən küs,
Mənim
min imanım var dünyada...
Uzaqda bir külək var,
Küləyin üstündə bayraq...
Cild-cild fəlsəfə kitablarının
deyə bilməyəcəyini
açır bu şeir. Əgər o adam sağ qalıbsa və sağ ikən yad olubsa, deməli,
heçliyə gəlib
çatmısan... "Özündən
küs" deyib acıq çıxırsan
öz aləmində,
amma dəqiq bilirsən ki, indən sonra uzaqdakı küləkdən
və onun üstündəki bayraqdan
savayı heç nəyin yoxdur...
Çoxdanmı çıxmışam yadından?
Mən heç,
Bəs neçin unutdun
Xəzərin üstündəki taya buludları?
Ölümdən qorxmuram, gülüm,
Qorxuram sənsiz sağ qalacağımdan,
Qorxuram yaman...
Yer üzündə
ölümdən daha
dəhşətli sonlar
var şairdən ötrü. Axı ölüm Allah əmridirsə,
tabe olmaqdan savayı yol yoxdur. Ayrılıq isə daha dəhşətlidir. Gedən
üçün də,
qalan üçün
də... Getmək və qalmaq sözləri ayrı-ayrı
adamlara aiddirsə, deməli, ortada buzxana var. Tənhalığın
buz soyuğuna hələ heç kim tab gətirə
bilməyib. İsti nəfəs arzusu həmişə var...
Sabahdan axşamacan,
gözüm yolda.
Nə bir yoldaş gözləyirəm,
Nə qız gözü.
Nə kağıza yapışan
söz,
Nə də ki bir baxt.
Sabahdan gözüm
yolda.
Nə bir Günəş möhürləyən səhər,
Nə də axşam imzası gözləmirəm.
Qəribədi, Vaqif Səmədoğlu
şeirini hansısa
"şünaslıq" qaydaları ilə, ya da "izmlər"
daxilində təhlil etmək istəmir adam. Ümumiyyətlə, təhlilə gəlmir bu şeirlər. Tənhalıq şairinin hər sözü təsəllidi, hər şeiri çiyninə qonmuş dost əli kimidir. Və yuxarıda gətirdiyim
misraların məndən
ötrü gözəlliyi
"gözləmirəm" deyən adamın, hər şeyə inamını itirmiş qəhrəmanın gizli bir gözləntisidir.
Əslində, baxtın açılmasını
da, qız sözünü də, kağıza yapışan
kəlməni də, günəşi də, axşamı da gözləyir şair və bunları boynuna almadığı üçün misralar
ŞEİR olur. Və bu
şeirlərin məziyyətlərindən
danışsaq, mənim
düşüncəmdə birinci yerdə şairin söz duyğusudur. Vaqif Səmədoğlunun
bircə şeirində
belə söz tıxacına rast gəlməzsən. Az sözlə çoxu demək, hətta bəzən "susaraq" danışmaqdı
onun lirikasının özəlliyi. "Yaxşı
dedimmi?" yox, "heç nə demirəm, özün anla" düşüncəsi...
Ah çəkməyə bir
yer
olmalıdır axı bu dünyada!
Səni
aclıqdan qurtarıb
Sonra oduna doğranmış
tut ağacını
Yada salmaqçün
Bir künc olmalıdır axı
Bu gen dünyada!
Şair
heç bir böyük idealları başına vurmur, "belə ol, elə
ol, yaxşı adam ol,
yaxşılığı unutma" - deyib sıxmır ürəyini.
Sadəcə səni aclıqdan
qurtarmış tut ağacının
doğranmasını yadına
salmaqla ən ciddi, ən böyük tərbiyəni
verir...Axı həyat, yaşamaq böyük yox, ən gözəgörünməz
"hadisələrdən" asılıdı. Tut ağacını
xatırladığın üçün
adamsan, gen dünyada küncün olmadığı
üçün tənhasan...
Hər şeyin var, amma heç nəyin yoxdu - düşüncəsini anladır
Vaqif Səmədoğlu.
Və bunları anlayıb axıracan dərk etsən, beşəlli yapışmayacaqsan dünyadan.
Nə yaman ağırmış
hər gün,
Bir ömrü
yüz paya bölmək.
Dəniz
sahilində durub,
Dəniz
həsrətiylə ölmək...
Həyat elə budur, dəniz sahilində dəniz həsrətiylə yaşamaq, ya da ölmək. Amma heç təsəllisi yoxdurmu şairin?! Kitabı vərəq-vərəq edirəm, az qala söz-söz sökürəm şeirlərini, tapa bilmirəm. Birdən "Bəxt üzüyü”ndə ki Tanrıbəy dayının yağışı yadıma düşür... "Bu ağacları sulayın" deyib hamıya ağız açan köməksiz, əlil bir qocanın qonşuların mənasız bir üzükdən ötrü düşmən olduğunu görüb hər şeydən əlini üzdüyü vaxtda yağış yağmağa başlayır... Hə, "bulvardakı söyüdləri sulayan" həmişə olacaq...
Şairin 80 yaşı tamam olacaq iyun
ayında... Amma mənə elə gəlir
ki, Vaqif Səmədoğlu
hər gün doğulur,
ipdə uşaq paltarı yellənəndə,
ya da qağayı dəniz
üstündə qanad çalanda,
onu axtaranda yenidən
gəlir dünyaya... Yubileyin
mübarək, Şair! Səni
düşünürəm! Dənizdən salamlarım var...
PƏRVİN
525-ci qəzet.- 2019.- 27 aprel.- S.15.