Vaxtsız itirilən dünya
"Xatirə Yarpaqlari"Ndan...
Namiq
Abdullayevin adı ötən əsrin 70-ci illərində
yazıçı kimi oxuculara, həm də televiziya
tamaşaçılarına yaxşı tanış idi. Həmin illərdə o, çox tanınmış imzalardan
sayılırdı.
Qardaşı Tofiq həkim bizim Şabranın (keçmiş Dəvəçi)
adlı-sanlı həkimlərindən
idi. Tibb işçisi olan
atamla da yaxın münasibətləri
vardı. Bəlkə
də bu münasibət iş yoldaşlığından savayı,
Abdullayevlərin həm
də bizə uzaq qohumluqları çatdığından idi.
O vaxtlar mən M.F.Axundov adına
Azərbaycan Pedaqoji Rus dili və
ədəbiyyatı İnstitutunun
yuxarı kurs tələbəsi olanda Tofiq həkimin oğlu Vitya da bizim ali
məktəbə qəbul
olunmuşdu. Yataqxanada ayrı-ayrı mərtəbələrdə
qalırdıq. Tofiq
həkim yuxarı kurs tələbəsi kimi mənim onun aman-zaman, ərköyün, ev uşağı olan oğlundan, necə deyərlər, muğayat olmağımı
atamdan xahiş etmişdi.
Mənim ona qarşı canıyananlığımı, qayğımı qiymətləndirən
Vitya da "borclu" qalmaq istəmədi (bəlkə
də atası Tofiq həkim tapşırıbmış). Yazı-pozu
ilə məşğul
olduğumu, hətta yazılarımın mətbuatda
çap edildiyimi bilən Vitya bir bazar günü
məni də özünə qoşub əmisigilə qonaq apardı ki, onunla tanış
etsin, Namiq müəllim də mənə mümkün qədər öz sahəmizdə köməklik
göstərsin.
Gərək ki, Novruz bayramı
idi. Təbii, Namiq müəllim
sevimli qardaşı oğlu ilə birgə məni də mehribanlıqla qarşıladı. Tələbəlik
illəri yaşamış
Namiq müəllim ev xörəklərinin
tamarzısı olan
biz qonaqlarını ilk əvvəl
süfrəyə dəvət
etdi. Onsuz da yeyimcil olan Vitya doğma
əmisinin ilk təklifindən
sonra iştahla yeməyə girişdi.
Mən isə ilk dəfə qonaq olduğum evdə, özü də tanınmış bir yazıçı ilə üzbəüz oturub süfrəyə əl uzatmağa, hər nə qədər nəfsim çəksə də, utanıb sıxılırdım.
Burasını da deyim ki, bir masa
arxasında əyləşib
tikə kəsdiyim ilk
yazıçı elə
Namiq Abdullayev olub. Təbii ki, qardaşı
Tofiq həkim də, Vitya da mənim yazı-pozu
ilə məşğul
olduğumu ona demişdilər. Namiq
müəllim hələ
də əlimi süfrəyə uzatmadığımı
görüb özünə
xas bir tonda:
- Deyirlər ki, sən də qələm adamısan. Yazıb-pozursan... Yox. Bu utancaqlıqla səndən
yazıçı-filan çıxmaz.
Və...
Namiq müəllimin mənim yazı-pozu ilə məşğul olmağıma
şübhəsi qalmasın
deyə ürəklənib
utancaqlığı bir
kənara qoydum.
Aradan illər
keçəndən sonra
başa düşdüm
ki, qonaqpərvər, həm də hal əhli olan
Namiq müəlllim məni çörək yeməyə cəsarətləndirmək
üçün beləcə
"qorxudurmuş". Əslində
isə, demə, Namiq Abdullayev özü ən utancaq yazıçı imiş...
Namiq Abdullayevin
"İtirilmiş dünya"
adlı fantastik povestini hələ orta məktəb illərində oxumuşdum. Sonralar da
onun bir-birindən maraqlı əsərlərinin
oxucusu oldum.
Səksəninci illərin ortalarından sonra Namiq müəllim
keşməkeşli, tənha
bir ömür yaşadı. Əli hər şeydən
üzülmüşdü, elə bil dünyadan
küskün idi.
1992-ci ilin sentyabrın 22-də
64 yaşında dünyasını
dəyişən bu gözəl insan, maraqlı yazıçı
cavanlıq illərində
yazdığı "İtirilmiş
dünya" povestində
sənətkar fəhmi
ilə sanki duymuşdu ki, o, öz dünyasını,
biz də onun hələ neçə əsərlər yatan söz dünyasını
- yaradıcılıq xəzinəsini
vaxtsız itirəcəyik...
İyul,
2019
Aydın TAĞIYEV
AYB Şabran bölməsinin rəhbəri
525-ci qəzet.- 2019.- 28 avqust.- S.8.