Sən yuxumu qara basan

1972-ci il Qaradağ mahalının "Nəmərvər" kəndində dünyaya göz açıb. Şeirlərini "Sevən" təxəllüsü ilə yazır. "Yolsuz yollar" və "Qaranlıq boyludur doğacaq məni" adlı iki kitabı çapa hazırlanır. Cavad Bərzegərzadə Sevən Təbrizdə yaşayır.

şeytan üzlü bir mələksən.

Qanadımdan yelpiklənən

tükü tökük son lələksən.

Səni sənə buraxacam

təntitmədən ürəyimi.

İçərimdə öldürəcəm

o köhnələn diləyimi.

Qırmızı göz məlumları

məchullara göməcəyəm.

Bu pıtlaşan duyğuları

ağ günlərə hörəcəyəm.

Özgələrə ağlamağı

siləcəyəm, gözlərimdən.

Dilimdəki qara payı

qazacağam sözlərimdən.

Axşamüstü kəsəcəyəm

qaranlığın nəs damarın.

Fikrim ilə yıxacağam

cəhalətin dam-uvarın.

Bu sevdamın yelinindən,

səni vətən doğacağam.

Şeytan üzlü mələkləri

cənnətimdən qovacağam...

***

Hönkür-hönkür bu ağlamaq

qəfəsdə bir quş səsidir.

Dildən düşmüş insanlığın

bəlkə də son nəfəsidir.

Bu sızıltı yaxındadı,

qulaqlara hürən yoxdu.

Ölüləri hamı görür,

öldürəni görən yoxdu...

İçimizdə bir şeytan var,

papağını yan qoyubdu.

Gözümüzə Quran çəkib

əlimizə qan qoyubdu.

Təzə günü, köhnəlirik

əpridirik, ağlı-huşu.

Qanadından vırılıbdır

minarədə, fikir quşu.

Çobalayır məscid-məscid

qıldığımız, bu namazlar.

Qunutumuz, günah daşır

pozulubdu, dəstamazlar.

Niyyət ölüb əzan çağı

yağçıların yağdanında.

Yaşayışlar buz bağlayıb

dinçilərin novdanında.

Hönkür-hönkür bu ağlamaq

ümidlərin, vay səsidir.

Bu kal qafa, həyat boyu

Düşüncənin qəfəsidir.

***

Aclığım doyurur hər anda məni,

yediyin gəyirir gözlərim daha.

Udduğum dəblərə ürəyim qalxır,

dilimi gəmirir sözlərim daha.

Biz ögey yolların qara yolçusu

başmağı cırılmış ayaqlarıq biz.

Yuxunun əvvəli axırı bizik,

nə deyim yatmamış sayaqlarıq biz.

Sorduğum sorğular qalıb cavabsız,

şəhərlər hələ də qan içindədir.

İşıqlar baxışın tilsimində

qaralmış buludun dan içindədir.

Qaranlıq boyludu doğacaq məni,

geriyə işləyən saat susacaq.

Sanıram anamın dərdli ürəyi

"Sevən"i bu gecə qanlar qusacaq.

Gözümdə çalınır intihar səsi

doğmamış ayımda kurtaj olacaq.

Nə bilim bəlkə də zülmətin əli

röyamın göyündən ulduz yolacaq.

***

Büründüm özümün çılpaqlığıma,

ölümü yaşadım həyat adıyla.

Əllərim üşüdü, əlcəklərimi

qışqırdım sükutun fəryadlaryla.

Dilimin dilçəyi yedi dilimi,

səssizlik içimə qurşaq salladı.

Baxışım gözümü doldu boşaldı,

bu dolu boşluğum ömrü dalladı.

Alnımda tərlədi yaşamım məni,

gülüşüm dodaqda dəlicə tutdu.

Titrədi ağrımın damduvarları,

sözcüklər ağzımda tüpürcək utdu.

Qapandı üzümə çıxış yolları,

ürək astanama vərəm döşəndi.

Qara işqırığı utqundu boğaz,

ölümüm dirimi görüb üşəndi.

Bir dünya sevgimə sevən doğmadı,

Məhddən ləhdədək çəkdim sancımı.

Min dönə özümlə küsdüm, barışdım,

Axırda qəbrimə əkdim sancımı.

Cavad BƏRZEGƏRZADƏ SEVƏN

525-ci qəzet.- 2019.- 6 dekabr.- S.15.