Ay işığının həsrəti  

 

 

 

Biz nələrin həsrətini çəkirik, nələrin? Bir düşünək hələ. Mən, bəlkə , bahalı bir maşının. Sən, bəlkə , şahanə bir mənzilin. O, bəlkə , hamının arzuladığı, adını eşidib özünü görmədiyi xoşbəxtliyin...

Biz nələrin həsrətini çəkirik, nələrin? Çox şeyin. Olduqca çox şeyin! Amma dəqiq bilirəm: bunların içində ay işığı yoxdur.

Sizə bir möhtəşəm xəbər deyimmi? Əzizlər, biz ayı görürük! Lakin... bu möcüzə niyə axı, bizə yetmir? Məsələn, sizinAyı görməməkkimi bir qorxunuz varmı? Təsəvvür edin, təsəvvür edin, çəkinməyin, gözlərinizi yumun təsəvvür edin. Ki, gecədir, evinizin pəncərəsindən səmaya baxır, baxır, baxır, ayı görmürsünüz. Heç ulduzları da. Heç özünüzü .

Nəfəsim darıxdı...

Verdiyin gözə , işığa da şükür, ilahi!

Biz, bu gün hər şeyin yaxşı olduğunu, yalnız sabah, hər şey bərbad olduğunda anlayan məxluqlarıq.

Ay işıqlı ayaz gecələrdən biridir. Darıxma, hər şey yaxşı olacaq!” - deyirəm kiməsə telefonda. Qızım yan otaqdan hörüklərini oynada-oynada gəlir: “Atacan, “hər şey yaxşı olacaqdeyib indiki zamanın xətrinə dəymirikmi? Bəlkə eləhər şey yaxşıdır?” Bağrıma basıb gözlərindən öpürəm: “Kimdən öyrənmisən bunu?” Xəfifcə gülümsünür:

Əlbəttə ki, səndən!”

Əsərlərini xüsusi sevgiylə dinlədiyim böyük Lüdviq van Bethoven bir gün dostuyla birlikdə Vyana küçələrində gəzməkdəymiş. Kənarından keçdikləri bər-bəzəksiz bir mənzildən piano səsi eşidirlər, bəstəkar başını qaldırıb baxır: Aha! Mənzilin ikinci mərtəbəsinin pəncərəsi açıqdır bu gözəl səs ordan gəlir. Bethoven çox təsirlənir. Dostuna piano çalan adamın möhtəşəm ifa etdiyini onu görmək istədiyini söyləyir. Birlikdə ikinci mərtəbəyə qalxıb qapını döyürlər. Qapını açan qadın Bethoveni dərhal tanıyır:

- Vauu, Bethoven!!!

Bethoven piano səsinə gəldiyini mümkünsə ifaçını görmək istədiyini söyləyir. Həyəcandan özünü itirmiş qadın pianonu çalanın qızı olduğunu deyir dil-boğaza qoymadan onları içəri dəvət edir.

Dəhlizdə kimsə gözə dəymir.

Bethoven qızın olduğu otağa keçməli olur.

Anası qızına Bethovenin gəldiyini xəbər verir, qız çox həyəcanlanır, əlləri əsir, dərhal ayağa qalxır, gözlərini aça bildiyi qədər açıb pərəstişkarı olduğu Bethoveni görməyə çalışır, lakin qız... kordur.

Necə...?! Kordur...?! Bethoven çox məyus olur, gözləri yaşarır, köksü dəniz kimi qabarır, qəlbində fırtınalar baş qaldırır. Sonra özünü ələ alıb: “Lütfən, məndən bir şey istəyin” - deyə qızın könlünü almağa çalışır. Dünya işığından məhrum olmuş bir qız ondan istəyə bilərdi ki. Bethoven həsrətlə qızın cavabını gözləyir. Qız qarbəyaz əli ilə yanaqları boyunca gilələnən göz yaşlarını silib dillənir: “Mən... heç ay işığı görmədim, cənab ustad, mənə ay işığını izah edərsinizmi?”

Bethoven sanki eynən gözlədiyi sifarişi alır, parıltılı gözlərlə pianonun arxasına keçərək məşhur “Moonlight” (“Ay işığı”) sonatasını yaradır.

Bu həmən sonatadır ki, mənAyrılıqromanını onu dinləyə-dinləyə yazmışam.

Elə bu yazını da.

Bu həmən Bethovendir ki, 1796-cı ildən etibarən eşitmə qabiliyyəti zəifləməyə başlayır. Qulaqlarındakı kəskin cingilti səsləri (tinnitus) getdikcə ona musiqi səslərini ayırd etməkdə maneçilik törədir beləliklə, o, eşitmə qabiliyyətini bütünlüklə itirir. Hətta yazırlar ki, Bethoven doqquzuncu simfoniyasının premyerasının sonunda tamaşaçıların atəşli alqışlarını görmək üçün geriyə dönür. Lakin heç eşitmədiyini anlayıb hönkür-hönkür ağlayır.

Biz bu gün hər şeyin yaxşı olduğunu, yalnız sabah, hər şey bərbad olduğunda anlayan məxluqlarıq.

Bu gününə şükür, ilahi!

 

 

İlqar KAMİL

 

525-ci qəzet.- 2019.- 2 fevral.- S.24.