Ay işığının həsrəti
Biz nələrin həsrətini
çəkirik, nələrin? Bir düşünək
hələ. Mən, bəlkə
də, bahalı bir maşının.
Sən, bəlkə də, şahanə bir mənzilin. O, bəlkə
də, hamının arzuladığı, adını
eşidib özünü
görmədiyi xoşbəxtliyin...
Biz nələrin həsrətini
çəkirik, nələrin? Çox şeyin.
Olduqca çox şeyin! Amma dəqiq bilirəm: bunların içində
ay işığı yoxdur.
Sizə bir möhtəşəm xəbər deyimmi? Əzizlər,
biz ayı görürük!
Lakin... bu möcüzə niyə axı, bizə yetmir? Məsələn, sizin “Ayı
görməmək” kimi
bir qorxunuz varmı? Təsəvvür edin, təsəvvür
edin, çəkinməyin,
gözlərinizi yumun
və təsəvvür
edin. Ki, gecədir, evinizin
pəncərəsindən səmaya
baxır, baxır, baxır, ayı görmürsünüz. Heç ulduzları
da. Heç özünüzü də.
Nəfəsim darıxdı...
Verdiyin gözə də, işığa da şükür, ilahi!
Biz, bu gün hər
şeyin yaxşı olduğunu, yalnız sabah, hər
şey bərbad olduğunda anlayan məxluqlarıq.
Ay işıqlı ayaz gecələrdən biridir.
“Darıxma, hər
şey yaxşı olacaq!” - deyirəm
kiməsə telefonda.
Qızım yan otaqdan hörüklərini
oynada-oynada gəlir: “Atacan, “hər şey yaxşı olacaq” deyib indiki
zamanın xətrinə
dəymirikmi? Bəlkə elə
“hər şey yaxşıdır?” Bağrıma
basıb gözlərindən
öpürəm: “Kimdən
öyrənmisən bunu?”
Xəfifcə gülümsünür:
“Əlbəttə ki,
səndən!”
Əsərlərini xüsusi sevgiylə dinlədiyim böyük Lüdviq van Bethoven bir gün dostuyla
birlikdə Vyana küçələrində gəzməkdəymiş. Kənarından
keçdikləri bər-bəzəksiz
bir mənzildən
piano səsi eşidirlər,
bəstəkar başını
qaldırıb baxır:
Aha! Mənzilin ikinci mərtəbəsinin
pəncərəsi açıqdır
və bu gözəl səs ordan gəlir. Bethoven çox təsirlənir.
Dostuna
piano çalan adamın
möhtəşəm ifa
etdiyini və onu görmək istədiyini söyləyir.
Birlikdə ikinci mərtəbəyə
qalxıb qapını
döyürlər. Qapını
açan qadın Bethoveni dərhal tanıyır:
- Vauu, Bethoven!!!
Bethoven piano səsinə
gəldiyini və mümkünsə ifaçını
görmək istədiyini
söyləyir. Həyəcandan özünü itirmiş
qadın pianonu çalanın qızı
olduğunu deyir və dil-boğaza qoymadan onları içəri dəvət
edir.
Dəhlizdə kimsə gözə dəymir.
Bethoven qızın
olduğu otağa keçməli olur.
Anası qızına Bethovenin gəldiyini xəbər verir, qız çox həyəcanlanır,
əlləri əsir,
dərhal ayağa qalxır, gözlərini aça bildiyi qədər açıb pərəstişkarı olduğu
Bethoveni görməyə
çalışır, lakin
qız... kordur.
Necə...?!
Kordur...?! Bethoven çox məyus
olur, gözləri yaşarır, köksü
dəniz kimi qabarır, qəlbində fırtınalar baş qaldırır. Sonra özünü ələ
alıb: “Lütfən,
məndən bir şey istəyin” - deyə qızın könlünü almağa
çalışır. Dünya işığından
məhrum olmuş bir qız ondan
nə istəyə bilərdi ki. Bethoven həsrətlə qızın
cavabını gözləyir.
Qız qarbəyaz əli ilə yanaqları boyunca gilələnən göz
yaşlarını silib
dillənir: “Mən...
heç ay işığı
görmədim, cənab
ustad, mənə ay işığını izah
edərsinizmi?”
Bethoven sanki eynən gözlədiyi sifarişi alır, parıltılı gözlərlə
pianonun arxasına keçərək məşhur
“Moonlight” (“Ay işığı”) sonatasını yaradır.
Bu həmən sonatadır
ki, mən “Ayrılıq” romanını
onu dinləyə-dinləyə
yazmışam.
Elə bu yazını da.
Bu həmən Bethovendir
ki, 1796-cı ildən
etibarən eşitmə
qabiliyyəti zəifləməyə
başlayır. Qulaqlarındakı kəskin cingilti
səsləri (tinnitus) getdikcə
ona musiqi səslərini ayırd etməkdə maneçilik
törədir və beləliklə, o, eşitmə
qabiliyyətini bütünlüklə
itirir. Hətta yazırlar ki,
Bethoven doqquzuncu simfoniyasının premyerasının
sonunda tamaşaçıların
atəşli alqışlarını
görmək üçün
geriyə dönür.
Lakin heç nə eşitmədiyini anlayıb
hönkür-hönkür ağlayır.
Biz bu gün hər
şeyin yaxşı olduğunu, yalnız sabah, hər
şey bərbad olduğunda anlayan məxluqlarıq.
Bu gününə şükür, ilahi!
İlqar
KAMİL
525-ci qəzet.- 2019.- 2 fevral.- S.24.