Bir qətlin tarixçəsi

Başı ağrıyırdı, bərk ağrıyırdı. Bolluca su içib arxası üstə yerə uzandı. Düşündü, düşündü... dostundan xoş bir mesaj gəldi. Sonra ayağa qalxıb təmiz havaya çıxdı. Başağrısı artıq keçmişdi. Fikir götürdü adamı: görəsən, ağrısına məlhəm olan bunlardan hansı idi? Bolluca su içməsimi, arxası üstə uzanmasımı, dostunun mesajımı, ya təmiz havaya çıxmasımı? Axı, olanlar ard-arda olmuşdu.

Başqa şeylər haqda da düşündü. Məsələn, görəsən, sevgilisi konkert hansı səbəbə görə tərk etmişdi onu? Əcəba anasını belə içdən yoran dəqiq hansı ağrısıydı və məsələn, Sovet hökuməti ard-arda yaşanan konkret hansı səbəbdən dağılmışdı?

Dəqiq cavabı yox idi, amma dəqiqləşdirməliydi, əlbəttə, dəqiqləşdirməliydi. Növbəti gün yenə başı ağrıdı. Bolluca su içib əcəlini güdən xəstə kimi gözlədi. Ağrısı keçmədi. Bu əlacın üstünə bir quş qoydu: demək, məlhəm su deyilmiş! Növbəti dəfə başı ağrıyanda arxası üstə yerə uzandı. Yenə heç nə dəyişmədi. Qəribədir, bu dəfə dostunun mesajı da işə yaramadı. Ümid sonuncu varianta - təmiz havaya çıxmağa qalmışdı və çox yəqin, şəfa məhz hava olacaqdı. Axşam idi, başı ağrımağa başlayan kimi dərhal əynini geyinib həyətə düşdü. Yox, zəhrimara qalsın, yox! Qələmini götürüb buna da bir quş qoydu.

Yaxşı, qardaşım, bəs bu andıra qalmış ağrının səbəbi, çarəsi, məlhəmi nə idi? Birdən hardansa ağlına gəldi ki, yəqin məlhəm bütün bunların cəmidir. Deyəsən, doğru cavabı tapmışdı - sevindi, bərk sevindi, yorğanını başına çəkib özünü yuxuya verdi və böyük həvəslə növbəti ağrını gözlədi. Ağrı, gözləndiyini bildiyindəndi-nədi, 3 gündən sonra, nazla, ədayla gəldi: qəşəngcə bəzənmişdi də zalımın qızı. Sevgiylə qarşıladı ağrısını adam, ard-arda dörd səbəbin dördünü də həyata keçirib üzü qibləyə gözlədi, amma budur, lənət olsun, lənət olsun, lənət olsun: ağrı qaya kimi yerindəydi!!!

Şəfa vardısa, mütləq bir səbəb vardı, amma axı nə idi bu səbəb? Bəlkə beşinci nəsə, gözlə görünməyən, başla bilinməyən nəsə? Hardan biləydi? Dayandı... susdu. Çoxdan oxuduğu bir misranı məhz indi dərindən anlayırdı: “Və nəticədə, bəzən səbəb də biz olarıq, nəticə də!” Anladı ki, kələfin ucunu itirib və kələfin ucunu itirən təkcə o deyil. Şəfa və ağrısının səbəbini qarışdırıb hamı, ona görə yaramır işə reseptlər, davalar, dərmanlar... Anladı ki, anasını belə içdən yoran (oxu: oyan) bəlkə də tamam başqa, tamam e, tamam başqa bir şeydir, düşündükləri və tez-tez aralarında danışdıqları (oxu: əzbər bildikləri) deyil. Və anladı ki, ay dili-qafil, bəlkə elə əzizi də onu tamam fərqli bir səbəblə tərk edib və bəlkə, onu günü-gündən ölümə yaxınlaşdıran davamlı başağrılarının da səbəbi elə bu ani gedişdir. Həyəcanlandı, qələmini götürüb, hər ehtimala qarşı, özündən sonrakılara belə bir qısa məktub qoydu:

Mənim ölümümdə, xahiş edirəm, Leylanı günahlandırasınız!

İlqar KAMİL

525-ci qəzet.- 2019.- 23 fevral.- S.18.