"Mən, Abbasəli (Araz) Əhmədoğlu, 1968-ci il
martın 10-da, Güney Azərbaycanın Xoy
şəhərində anadan olmuşam. Məktəbə
getməzdən öncə atamdan yazıb-oxumağı
öyrənmişdim və sinfimizdə digər
şagirdlər içərisində birinci idim. Ata və babalarım əkinçiliklə
məşğul olmuş, bu yolla
zənginləşmişlər. Onlar dindar
idilər və gözəl səsləri, avazları var idi.
1986-cı ildə orta məktəbi bitirdim
və Şiraz Universitetininin radiotexnika bölümünə
daxil oldum. Tələbəlik
illərində qürbətin, qəribliyin acısını,
dərdini dərindən duydum. Mənim türk
ləhcəsi ilə fars dilində
danışmağımı lağa qoyub gülməsinlər
deyə, gecə-gündüz farsca danışmağa
çalışdım. Türk ləhcəmi
az-çox itirsəm də, adımı və soyadımı
saxlaya bildim. Elə məqam oldu ki,
adımı dəyişməyə qərar verdim.
Elə bu arada bir erməni tələbə Rəşid
Behbudovu mənə tanıtdı və kasetini verdi.
Onun kasetini köçürdüm və
bütün mahnıları öyrənib yaddaşıma
həkk elədim. 1990-cı il
mənim ömrümdə dönüş nöqtəsi oldu.
Çünki həmin ildə mən "Varlıq"
jurnalı, Hacıbaba Hüseynov, Bakı radiosu və
Azərbaycanın muğam musiqisi ilə tanış
oldum. 1996-cı ildə Təbriz Universitetinin
İngilis dili və ədəbiyyatı
bölümünə daxil oldum. Bu
hadisə dünyagörüşümdə böyük bir
dəyişikliyə səbəb oldu. Hazırda
təhsilimi mükəmməlləşdirirəm ki,
xalqıma daha gərəkli mütəxəssis kimi fayda
verə bilim".
İki daş
Adsız-sansız
sayısız qardaşlardıq,
Sıldırım
qaya başından
Qaldırmış
dimdik başını
Çənli
göyə qarşı baxan,
Tarix
boyu yandırılıb-yaxılan,
Bəzz
Qalası ətəyində
Arxa-arxaya
söykənib
Yüz
illərdən bəri
Min
bir düşüncəylə,
Yalnız
oturub mürgülü gözlər ilə
Heyranlıqla
dalmamışdıq
Bu
cənnətin,
Bu
yetim-yesir cənnətin,
Bu
yiyəsiz buraxılmış gözəlliyin
Tamaşasına,
seyrinə!
Dəfələrlə
islanıban
Əsgərlərin
axıtdığı qan-tər ilə,
Əllərindən
axan qanla,
Qalaya
çıxarılmışdıq,
Ordan
isə tullanmışdıq
Harınlamış
quduzların,
Özgələrin
var-yoxunda
Gözü qalmış donuzların təpəsinə.
Orda
yalnız lalələrlə,
Orda
yalnız çiçəklərlə,
Min
bir boya çalar gözəl böcəklərlə
Boyun
boyuna söykənib
Gecəni
gündüzə,
Gündüzüsə
gecəsinə qatıb
Kəkliklərin
qaqqıltısı,
Bülbüllərin
cəhcəhinə
Göz
yumuban ağız açıb
Getməmişdik
özümüzdən,
Dönməmişdik
sözümüzdən!
***
İllər
boyu göz olmuşduq,
Darıxmışdıq
yorulmuşduq,
Pıçıldaşıb
durulmuşduq,
Yan-yövrəmizdəkilərlə,
Min
bir yaşıllıqda çalan bitkilərlə,
Ətəklərdə
yuvarlanan buludlarla,
Göy
köksündən asılıban
Gözəlliyə
min qat artan tərlanlarla,
Şıdırqı şığıyıb şaxan
qartallarla.
Biz
də boyun uzatmışdıq,
Gözləyib
yola baxmışdıq
Kərtənkələlərlə,
Oğlan
yoldaşıyla,
İlana
ağıverənlə,
Ovun yanaşmasın.
Günəvərlənərkən
uzun saatlarla
Dinləmişdik
çevrəmizin
Melodik
harmoniyasın,
Çiçəklərlə
böcəklərin
Baleti ilə operasın.
Bu
çiçəkdən o çiçəyə
süzülərkən
Kəpənəklərlə küləyin simfonisin.
Gözləmişdik,
dayanmışdıq
Zəmanənin
qamçısına,
Olub
minlər can vermişdik
Torpağın
bir ovucuna...
Amma
heç vaxt sarsılıban
Ümidsizliyə
diz çöküb
Yüz
illərdən bəri
Yollarını
gözlədiyimiz
O
qəhrəman xalqın,
O
igid xalqın
Milyonlarla
çıxışını,
Hər
eldən, hər obadan yığışını,
Qaranlığın
qara basmış obasına
İldırımlar,
şimşəklər yağışını
Ola
bilməz bir xəyal sanmamışdıq...
Uydursunlar!
Bizsə inanmamışdıq...
525-ci qəzet.- 2019.- 5 iyul. S. 15.