Sadəcə Bülbül
Əgər Azərbaycan xalqının ruhunu öz səsində
yaşadan vokalçıların müsabiqəsi keçirilsəydi,
o müsabiqənin qeyd-şərtsiz qalibi heç şübhəsiz
ki, Bülbül olardı.
Xalqımız
öz ulu keçmişini, mübarizə əzmini, bəşəri
duyğulardan qaynaqlanan ali əxlaqi keyfiyyətlərini-məhəbbətini,
kövrəkliyini, saflığını... özünə
Bülbülün səsi qədər dərindən hopduran və
əbədi yaşadan ikinci bir səs tanımır. Bu mənada, Bülbülün səsi Azərbaycanın
təkcə mənəvi sərvəti yox, həm də
tarixidir, tərcümeyi-halıdır desək, heç də
yanılmarıq.
Yaradıcılığında, fəaliyyətində
Bülbül qədər öncül, Bülbül qədər
təşəbbüskar, birincilik missiyasına Bülbül qədər
bağlı olan ikinci bir Azərbaycan vokalçısı
tapmaq mümkün deyil. Bülbül Azərbaycanın ilk peşəkar
vokalçısı, vokal sənəti
üzrə ilk azərbaycanlı
professor, Şərq oxuma məktəbini Avropa vokal məktəbi
ilə üzvi şəkildə birləşdirərək təkcə
Azərbaycan üçün yox, Yaxın və Orta Şərq ölkələri
üçün də böyük əhəmiyyət kəsb
edən yeni bir oxuma məktəbinin əsasını
qoymuş bənzərsiz sənətkardır.
O,
böyük sənətə xalq musiqisindən, muğamlardan
gəlmişdi. Xalq oxuma ənənələrini
çox erkən, özü də mükəmməl şəkildə
mənimsəyən Bülbül artıq 12-13
yaşlarında Qarabağın məşhur xanəndələrindən
idi. Əlbəttə, xanəndə olub bu yolu axıra qədər
getməyə onun hər cür imkanı, fürsəti
vardı: ürəkləri yerindən oynadan səs onda,
boy-buxun, yaraşıq onda. Üstəlik də
el-oba içində, xalq arasında qazandığı
hörmət. Zarafat deyil, hələ
bığ yeri əməllicə tərləməmişdi,
amma şöhrəti bütün Zaqafqaziyanı
dolaşırdı. Lakin
1920-ci ildə Bakıya gəlib Üzeyir bəyin
"Əsli və Kərəm" operasında Kərəm
rolunu ifa edəndən sonra Bülbülün həyatı da,
sənəti də, öz məcrasını
dəyişdi; oxumağın başqa üsullarının,
Allah vergisi ilan səsi başqa
yöndə səsləndirməyin
mümkünlüyünü görəndən sonra
Bülbül üzünü elə bir səmtə tutdu, elə
bir yola buruldu ki, bu yolun keçmişi, ənənəsi yox
idi. Bu yolun ilk yolçusu olmaq şərəfi,
xoşbəxtliyi Bülbülün alnına
yazılmışdı.
Bülbül
1927-ci ildə
konservatoriyaya daxil oldu və peşəkar oxuma sənətinin
sirlərini öyrənməyə
başladı. Lakin bu, olsa-olsa, işin
başlanğıcı idi.
Qəfil döngələrdən
keçib zirvələrə qalxan yoxuş Bülbülü
irəlidə gözləyirdi və Bülbül o yoxuşda
bir müddət tək-tənha addımladı.
"Artıq
3 ildir ki, konservatoriyadayam, amma hələ məndən
başqa azərbaycanlı vokalçı yoxdur... Əlbəttə, Azərbaycanın dünya incəsənətinə
qovuşması üçün yollar tapılmalıdır".
Xəfif
bir nisgillə yoğrulmuş bu sözləri Bülbül
1927-ci ildə deyib və bundan 3 il sonra Azərbaycanı
dünya incəsənətinə qovuşduran həmin o
yollardan birinin ilk müsafiri kimi üz tutub İtaliyaya, burada
düz 4 il vokal sənətinin incəliklərinə yiyələnib.
İtaliyadan qayıdandan 2 ay sonra 34 yaşlı müğənni
Xalq Maarif Komissarlığındakı müşavirədə
artıq görüb-götürmüş, peşəkar
ifaçılığın gizlinlərini mənimsəmiş
musiqiçi səriştəsi ilə deyirdi: "Bəstəkarlarımız
Avropa klassik formalarını mənimsəməlidirlər ki,
təksəsli oxuma əvəzinə Avropa çoxsəsliliyindən
(polifoniyasından) istifadə edə bilsinlər, hər bir
artistin əvvəlki improvizasiya
əvəzinə nota yazılmış partiyası olsun, Xalq
melodiyalarından, muğamlardan yeni operalarda da istifadə etmək
olar, bir şərtlə ki, onlar klassik Avropa operaları ruhunda
yazılsınlar. Özü də sadə
iqtibas etmək yox, folklor materialları əsasında öz
orijinal motivlərini bəstələmək gərəkdir".
Bu
sözləri öyrəndiklərini, bildiklərini tez bir
zamanda reallaşdırmaq, özünü təsdiq etmək ehtirası
ilə yanan
cavan bir müğənninin romantik arzuları, real əsası
olmayan istəyi kimi başa düşmək səhv olardı.
Əksinə, Bülbül öz
çıxışında müdrik bir uzaqgörənliklə
sabahın sərt həqiqətlərindən
danışırdı, gələcəyin
yaradıcılıq problemlərindən, bu problemləri dəf
etməyin yollarını vaxtında axtarıb-tapmaq
lüzumundan incə bir fəhmlə söz
açırdı.
Musiqi biliciləri, nəzəriyyəçilər
Bülbülün vokal sənətimizdəki yerinin
ucalığını, mövqeyinin aliliyini məhz bu iki
üslubun-muğam ifaçılığı üslubu ilə
Avropa oxu üslubunun uğurlu sintezinə nail olmasında
görürlər. Bu hadisənin milli mədəniyyətimiz
üçün əhəmiyyətini tam
aydınlığı ilə dərk etmək
üçün onu mütləq tarixi kontekstdə nəzərdən
keçirib qiymətləndirmək lazımdır. Azərbaycan milli vokal
ifaçılığının Avropa məktəbinə
qovuşmasını milli ənənələrin Avropanı,
Qərbi təmsil edən üslubun ayağına gətirilməsi,
yaxud onun içində əridilməsi kimi başa
düşmək səhv olardı. Bülbül peşəkar,
elmə əsaslanan oxu tərzinin incəliklərini dünya
opera sənətinin beşiyi sayılan İtaliyada öyrənmişdi və
bu üslubun öz klassik formasında Azərbaycan mədəniyyətinə
ağrı-acısız qovuşmasına haqlı olaraq həssaslıqla,
ehtiyatla yanaşırdı. Məsələ ondadır ki, Azərbaycan
dinləyicisinin zövqü, musiqi duyumu neçə əsr
idi ki, xalq muğamlarının, mahnılarının, son
onilliklərdə isə muğam improvizasiyası üslubunda
yazılmış operaların az qala iliyə
işləmiş emosional təsiri altında idi. Amma tarixi zərurətin qarşısını almaq
da mümkün deyildi. Milli oxuma sənəti
təksəsli oxuma prinsiplərinə əsaslanan üslub
çərçivəsinə qapanıb qala bilməzdi.
Polifonuk ifa tərzinin musiqimizə təşrif
buyurması qaçılmaz labüdlüyə
çevrilmişdi.
Əlbəttə, möcüzə dərhal baş vermədi,
bu möcüzəyə hamı o dəqiqə, özü də
asanlıqla inanmadı. İtaliyadan qayıdandan sonra
Bülbülün ilk çıxışları musiqi
ictimaiyyəti arasında heç də bir mənalı rəy
doğurmamışdı. Məsələn, bəzi
adamlar müğənninin ifasında "Traviata",
"Karmen", "Toska", "Cokonda" operalarından
ariyaları dinlədikdən sonra (Bülbülün həsrətində
olduğu yeni tipli Azərbaycan operası hələn yaranmamışdı)
guya musiqimizin Bülbülü həmişəlik itirməsi
barədə hadyanlar danışırdılar, Şərq
oxuma məktəbinin təəssübkeşləri kimi dərin
təəssüf hissi keçirirdilər. Amma
zaman göstərdi ki, Azərbaycan Bülbülü itirmədi,
əksinə, yeni keyfiyyətli, yeni missiyalı dahi
Bülbül qazandı. Özü də beş il, on il
üçün yox, əbədilik.
Musiqi folkloruna, xalq yaradıcılığına
Bülbülün sevgisi, sayğısı tükənməz
idi və onun 1932-ci ildə İncəsənət İşləri
İdarəsinin nəzdində yaratdığı elmi-tədqiqat
musiqi kabineti də bu sayğının, sevginin nəticəsi
kimi meydana gəlmişdi. Qarşısına Azərbaycan
musiqi folklorunun ən yaxşı nümunələrini
toplayıb təhlil və təbliğ etmək, müəyyən
səbəblər üzündən unudulan xalq
mahnılarını, melodiyalarını yenidən xalqa
qaytarmaq kimi nəcib və lazımlı bir məqsəd qoymuş
kabinet qısa vaxt ərzində gördüyü işlərlə
musiqi ictimaiyyətində böyük canlanma yaratmış, o
dövrün A.Zeynallı, Q.Qarayev, C.Hacıyev, T.Quliyev,
F.Əmirov, Niyazi kimi gənc bəstəkarlarının
yaradıcılıq enerjisini xalq qaynaqlarının öyrənilməsinə
və dirçəldilməsinə istiqamətləndirmiş,
respublikamızda musiqinin tədrisinin keyfiyyətcə yeni bir mərhələyə
qaldırılmasında mühüm rol oynamışdı.
Sonralar - yaşının nisbətən ahıl
çağında Bülbül yenidən xalq
mahnılarına üz tutdu - çoxlarını heyrətdə
qoyan, çoxlarına hələ indinin özündə də
çatmayan təzə bir yöndə.
Televiziyanın
qızıl fondunda nadir bir lent yazısı var: Bülbül
xalq çalğı alətləri ansamblının
müşayiətilə xalq mahnıları oxuyur. "Gülə
gülə" mahnısından əvvəl "Bayatı
kürd" üstündə Bülbülün gəzişmələrinin
şirinliyindən doymamış "Qara tellər"in
Bülbül yozumunun səmimiliyinə heyran kəsilirsən və
bu mahnının ifası bitən anda Bülbül öz qəfil,
gözlənilməz jesti ilə bizi heyrətə qoyur:
SSRİ xalq artisti, professor Bülbül nə oxusa
yaxşıdır - uşaq oyun kəlmələrindən ibarət aşağıdakı
düzgünü:
Əlimi
bıçaq kəsibdi,
Dəstə
bıçaq kəsibdi,
Yağ gətirin yağlayaq,
Dəsmal gətirin bağlayaq...
İfaçılıq texnikası, səsinin diapazonu Bülbülə ən mürəkkəb, ən çətin vokal partiyalarını rahatca oxumaq imkanı verirdi. Amma o, düzgün oxuyurdu. Bəlkə ona görə ki, dahilik hər yerdə, hər zaman dünyaya uşaq heyrətindən başlayıb uşaq təmizliyində də sona çatır?
Bülbül düzgün oxuyur, özü də necə şövqlə, həvəslə, tapdığı melodiyanı həmin o sözlərə yaraşdıra-yaraşdıra hər boğazda sözlə müsiqinin vəhdətindən təptəzə çələng hörə-hörə.
Bu mahnını oxumağa, onu bizim həm uşaqlarımızın, həm də qocalığımızın himni səviyyəsinə qaldırmağa yalnız Bülbülün qüdrəti çatardı.
Bülbül hər şeyə münasibətdə bu cür müdriklik nümayiş etdirirdi. 40-cı illərdə yaradılan və tezliklə Şərq simfonizminin inkişafında mühüm mərhələ kimi qiymətləndirilən "Şur", "Kürd-ovşarı" simfonik muğamları da bu müdrikliyin nişanələri deyildimi? Axı F.Əmirov bu əsərləri məhz Bülbülün təkidi, təşəbbüsü ilə yazmışdı.
Bülbül uzun illər xalqın yaddaşında oyun havası kimi yaşayan "İnnabı" melodiyasını birdən-birə mahnı biçiminə salmağa, ona mahnı ömrü verməyə özündə güc, mənəvi qüvvə tapırdı - çünki Bülbül idi!
Və nəhayət, Bülbülün Koroğlusu...
Üzeyir bəy dühasının parlaq incisi olan "Koroğlu" operası milli musiqi mədəniyyətimizin ucalığına heç bir zaman xələl gəlməyəcək möhtəşəm zirvələrindən biridir və Azərbaycan xalqı bunun üçün Üzeyir bəyə də, Bülbülə də eyni dərəcədə minnətdar olmalıdır.
Vaxtilə musiqişünaslar Koroğlu partiyasının ifasının Boris Qodunovun, Otellonun, Germanın partiyalarının ifasından çətin olduğunu dönə-dönə qeyd ediblər. Bülbül bu çətinliyin öhdəsindən ona görə məharətlə gəlib ki, öz ifasında sözlə, hərəkətlə musiqinin üzvi vəhdətinə, ahəngdarlığına misilsiz bir ustalıqla nail olub, qəhrəmanının musiqi obrazını zərgər dəqiqliyi ilə cilalayıb. Başqa sözlə, müğənni yaratdığı obrazın xarakterini - yenilməzliyini, üsyankarlığını, əsl qəhrəmanlara yaraşan sadəliyini, kövtəkliyini səslə musiqinin vəhdətində incəliklə rəsm edib.
Vokal tarixində analoqu çətin tapılan bu fenominal hadisənin izahını, şərhini vermək son dərəcə müşkül işdir. Musiqi aləminin nütüm incəliklərini, möcüzələrinin sözlə izah etmək mümkün olsaydı, nə vardı ki! Lakin bir şey gün kimi aydındı: Bülbül oxuyanda bu və ya digər vokal partiyasını xalq oxumaq tərzində ifa etməyi planlaşdırmırdı. Bu bənzərsiz keyfiyyət Bülbül sənətinin stixiyası idi, çünki muğam havası, xalq melodiyalarının əsrarəngiz ritm ölçüləri Bülbülün qanına, canına işləmişdir, onun ruhuna əbədilik hopmuşdur.
Bülbül sənəti mədəniyyətimizdə bütöv bir epoxa, mərhələdir və xalqımızın bütün gələcək nəsilləri bu böyük sənətin işığında zaman-zaman isinəcək, bu sənətin işığından keçib durula-durula Bülbülə minnətdar olacaqlar.
Bülbül sənəti bu gün hansı ucalıqdadırsa, 50 il, 100 il... sonra da eyni ucalıqda qalacaq.
Əlisəfdər
HÜSEYNOV
525-ci qəzet.- 2019.- 12 iyun.- S.19.