"Qabusnamə" -
adında sirli məqamlar daşıyan kitab
Fars nəşrinin ilk çağlarında elə bir əsər
göstərmək olmaz ki, oxucular arasında qazandığı
şöhrət baxımından "Qabusnamə" ilə
müqayisə edilə bilsin.
Bəzi mənbələrə görə, "Qabusnamə"
İranın Ziyarilər xanədanının son
hökmdarı Ünsürülməali Keykavus ibn İskəndər
ibn Qabus ibn Vəşmgir ibn Ziyar tərəfindən
1082-1083-cü miladi ilində (475 hicri qəməri) oğlu
Gilanşaha bir "vəsiyyətnamə", ya "nəsihətnamə"
kimi yadigar olaraq yazılıb. Qaynaqlarda qeyd edilir ki, yaşa
dolduğunu və bu dünyadan köçməsinə az qaldığını dərk edən ata
(müəllif) oğlunun taleyi haqqında narahat olmağa
başlayır. O, təfriqələr məkanı olan şah
sarayında zamanın sınaqlarından
çıxmağın yollarını, saraya uyğun
davranışları, mümkün qədər
ayıq-sayıq, gözüaçıq, çətin vəziyyətlərdən
çıxıb bir parça çörək
qazanmağın yollarını bilməyi, şahlıq
taxtına oturub cəmiyyəti dolandırmaq üçün
lazım olan bacarıqları oğluna öyrətmək
fikrinə düşür, nəhayət, bu kitabı yazıb
yadigar qoymaq qərarına gəlir.
Həqiqətən də bu kitabı oxuyan hər kəs
kitabdakı məsləhətlərdən faydalanır və
bu nəsihətlərə riayət etməyə
çalışır. Məhz bu səbəbdən də
"Qabusnamə" əsəri bütün Şərqdə,
hətta Qərbdə böyük şöhrət qazanıb,
bir çox dilə tərcümə edilib.
Əslində, bu məqalədə "Qabusnamə"
əsərinin mahiyyəti haqqında yazmaq yox, onun
adlandırılması ilə bağlı qaranlıq məsələlərə
aydınlıq gətirmək niyyətindəyik. Əsas məqsəd
isə "Qabusnamə" sözünün doğru
etimologiyasını öyrənib təqdim etməyə
çalışmaqdır.
Başqa dillərə tərcümə edilərkən əsərin
adı həmişə "Qabusnamə" kimi getmişdir. Lakin tədqiqatçı
alimlər bu adın düzgün olmadığını irəli
sürürlər. Mübahisə
kitabın Keykavus tərəfindən yazılması
haqqında getmir, əksinə, onun babası Qabusun
adının ərəbcə "Qabus" və onun farsca
ekvivalentinin "Kavus" olduğudur başlıca məqam.
İstər İran, istərsə də digər ölkələrin
şərqşünasları şübhə etmirlər ki, ərəblər
bir çox fars adlarını və
sözlərini öz əlifba qaydalarına
uyğunlaşdıraraq yazıya almışlar (məsələn,
fars dilindəki "Bozorgmehr" əvəzinə ərəb
dilində "Bozorcmehr" gedib).
Bir
çox alimlər, həm sovet şərqşünasları,
həm də farsların özləri A.Krımskinin
"Qabusnamə"nin Keykavus tərəfindən babası
Qabus ibn Vəşmgirin xatirəsinə belə
adlandırıldığı fikrini qəbul etmir, kitabın
bu cür adlandırılmasını "səhv" və
"anlaşılmazlıq" hesab edirlər.
"Qabusnamə"nin nə üçün belə
adlandırıldığı məsələsi şərqşünas
alimlər tərəfindən hələlik açıq
qalıb və onun həlli gələcək tədqiqatçıların
öhdəsinə buraxılıb.
İran alimi Rzaqulu Xan yazdığı müqəddimədə
şərh edir ki, "Qabus (sözü) Kavusun ərəbləşməsidir
və müəllifin babasının adı Əmir Kavusun
adındandır. Məşhur şərqşünas alim
Y.Bertels kitabın adını "qəribə"
adlandırmışdır. Həqiqətən də nə
fars, nə də ərəb dilində
"qabus" sözünün mənası yoxdur.
Məsələnin kökü dərin olduğu
üçün nə İran, nə də digər ölkələrin
dilçi alimləri sözün mənşəyini
düzgün təyin edə bilməmişlər.
Əslində,
həm fars, həm də ərəb dilində
"k" səsi və "k" (kaf) hərfi vardır. Bu
gün ərəb dilində "kaf" hərfi ilə
başlayan sözlər vardır ki, bunların əsli fars sözləridir. Məsələn, ərəb
dilində olan "künüz" sözü, fars dilində olan "kənz"
sözünün cəmidir. Söz hər iki
dildə "k" hərfi ilə getmişdir. Lakin fars
dilində "g" (gaf) hərfi ilə başlayan sözlər
ərəb dilində "g" hərfi və səsi olmadığı
üçün bu hərflə başlayan və ərəb
dilinə keçən sözlər bəzən "k", bəzən
"q", bəzən də "c" hərfi və səsi
ilə əvəzlənmişdir. Məsələn, fars dilində
"gövhər" - ərəb dilində "cövhər";
"gəvahir" - "cəvahir"; "gənc" (xəzinə,
dəfinə) - "kənz" kimi gedib.
Əslində,
dildə baş verən bu proses Ərəb Xilafəti
dövründə getmişdi. Bu proses hətta Azərbaycan
dilinə də sirayət edib. Azərbaycan Səfəvilər
sülaləsinin hökmdarı Şah İsmayıl Xətainin
babasının adı Səfəvilər sülaləsinin əsasını
qoyan Cüneydin əsl adı türk dilində Güneyiddir.
Tərib (ərəbləşmə) xilafətin
gücü ilə dilə elə sirayət edib ki, sonradan gələn
nəsil bu kimi oxşar hərf dəyişikliyinə o qədər
də məhəl qoymayıb.
"Qabus" sözünə baxarkən, bu
sözün "Kavus" sözündən yaranması
ehtimalını düzgün hesab etmək olar. Lakin fars
dilində "Kavus" sözünün əsli
"Gavus"dur. Məhz kitabın ərsəyə gəldiyi
dövr təribin - ərəbləşmənin güclü
vaxtına təsadüf etdiyindən ,"Gavus"
sözü həmin dövrdə İranın özündə
də "Kavus" kimi səslənmişdir.
Əsərə müqəddimə yazan Azərbaycan
alimləri də "Qabusnamə" sözünün
izahı ilə öz narahatçılıqlarını
bildirmişlər. Əsərin şərhini verən alimlər
əsər haqqında öz fikirlərini azərbaycanlı
oxuculara belə çatdırır. "Fikrimizi
sübut etmək, mühakimələrimizi əsaslandırmaq
üçün hər şeydən əvvəl tarixdə
Keykavusun mənsub olduğu xanədanın həyatı ilə
tanış olmalı, tarixi faktları Keykavusun "Qabusnamə"də
verdiyi məlumatlarla tutuşdurub məntiqi nəticə
çıxarmalıyıq".
Azərbaycan alimlərinin bu tövsiyəsinə əsaslanmaqla
yeni mülahizələr irəli sürə bilərik.
Əsərin müəllifi haqqında verilən şərhlərdə
onun xanədanının tarixi ilə bağlı bir sıra
tarixi məqamlara toxunulub. Ziyarilər Ərəb
Xilafətinin zəiflədiyi bir dövrdə, ərəblərə
qarşı hər yanda arası kəsilmədən,
biri-birini əvəz edən üsyanlar dövründə
meydana çıxmış, İranın cənubunda, Təbəristan
və Gurqanda həmişəlik olaraq xəlifəliyin
hökmünə son qoya bilmişdilər. İbn əl-Əsirin qeydinə görə, Mərdavic
iflasa uğramış bir kəndli olmuş, sonra əkinçiliyi
buraxaraq muzdlu ordu sırasına getmiş və orada hərbi
şöhrət qazanmışdı. Məhz
bu səbəbdən muzdlu ordunu özünə tabe edə
bilmiş, ərəbləri döyüşdə məğlub
edərək qovduğu ərazilərdə özünü
şah elan etmişdi. Onlar özlərini
Sasanilər nəsli hesab edir, hər şeydə onlara
oxşamağa çalışırdılar. Məsələn,
sülalənin banisi Mərdavic Sasanilər kimi öz
başına qızıl tac, ona tabe olan
feodal valilərin başına isə gümüşdən
tac qoyurdu, qızıl taxtda oturur, Sasani şahları kimi
böyük cah-cəlal yaradır, təntənəli mərasimlər,
"səde" (od bayramı) keçirdir, ordu
üçün eyş-işrət məclisləri təşkil
etdirirdi. Sasanilər kimi hakim şovinist ruhunu
aşılamağa çalışır, ərəblərə
xidmət edən iranlılara, başqa qövmlərlə
qohumluq edənlərə amansız divan tuturdu. Mərdavicin türk qulamlarını təhqir etməsi
ona baha başa gəlir. Türk
qulamları Mərdavicin köməkçisini ələ
alıb, qılıncını qınında
sındırırlar və onu hamamda olarkən qətlə
yetirirlər. Mərdavicin hakimiyyətini
davam etdirən sülaləsi də onun yolu ilə gedir. Onlar İranda Parslar və Kəbrlər Avesta dilində
ibadət edirlər. Mərdavicin adı əslində, fars dilində Mərdaviz kimidir. Aviz
sözünün ilkin kökü "gavus"dur. Gavizmin hökmranlığı dövründə bu
məfhum məşhur olduğu üçün, başqa
xalqların dilində öz şivələrinə uyğun səslənmiş,
eyni zamanda, yunanlar onu "Avesta" kimi işlətmişdilər.
Ellinizmin və onun ardınca gələn, eyni mənşədən
olan romalıların uzun müddətli hakimiyyətləri
dövründə də məfhumun deyilişi belə davam
etmişdi və bu səbəbdən də sözün
deyilişi fars dilinə də keçmişdi. Avesta məfhumu
farsca "avis", "aviz", "avic" və
"aviş" kimi işlənib.
Sasaniliyin tanrıçılığı olan Gavizm hələ
eramızdan əvvəllər İranda, Hindistanda geniş
vüsət almış və orada hakim
tanrıçılıq rolunu oynamışdı. Makedoniyalı İskəndər
(e.ə.336-323-cü illər) Qavqamela ("qav" sözü
də "gav" sözündəndir)
döyüşündə (e.ə.01.10.331-ci il)
III Daranın ordusunu həlledici döyüşlə məğlub
etdi və Əhmənilər dövlətini süquta
yetirmişdi. Zərdüştiliyin ruhunu
qırmaq üçün onun inək dərisi üzərində
yazılmış müqəddəs kitabı sayılan
Avestanı (yunanlar belə adlandırırdı) tonqala
atıb yandırmışdılar.
İran şairi Firdovsi, Sasani dövrünün
əfsanəvi və yarımmifik şahlarından bəhs edən
"Şahnamə" əsərində Firudinin
şahlıq taxtına oturması barədə olan hekayətində
körpə vaxtı bir inək tərəfindən bəsləndiyini,
onu hakimiyyətə gətirən dəmirçi Gavənin
döşlüyünün inək dərisindən
olmasını (gav), həmin inək dərisindən olan
döşlüyü Firudin daş-qaşla bəzədib
bayraq kimi (gaviyan) başının üstündən
asdırmasını, hakimiyyət simvolu olan gürzünü
"öküzbaşlı" (gavpeykər, gavsər)
hazırlatması ilə zərdüştiliyin totemi olan
"Gav-mahi"n müqəddəsliyini təsvir etmişdir.
"Gav" fars dilində "inək" deməkdir. Bu
söz mifoloji bir mahiyyət daşıyır. Onun mənşəyi
"ulu dil"dən gəlir. Zənnimizcə, həqiqətən,
bu məfhum görkəmli dilçimiz, professor Qəzənfər
Kazımovun "Azərbaycan dilinin tarixi" əsərində
qeyd etdiyi "Ka" məfhumundan yaranıb. Demək olar ki,
ilk ibtidai təktanrıçılıq "ka" məfhumu
əsasında formalaşıb. Heç bir rabitənin
mövcud olmadığı ən qədim dövrdə ibtidai
insana Allah tərəfindən verilən şüurun bərabər
paylanışı nəticəsində insanlarda tanrı təsəvvürü
eyni şəkildə yaranmış və onun
formalaşmasında ulu dilin ən ilkin sözü olan
"ka" məfhumu əsas rol oynamışdı.
"Ka" (əslində, Azərbaycan
türkcəsində "qa" olub) məfhumu ilkin
tanrıçılığın adlanmasında müstəsna
rola malikdir. Məsələn, tanrıya türklərdə
"Qut", ərəblərdə "Qəb", farsmənşəli
xalqlarda "Xuda" ("xu" məfhumu "ka" məfhumundan
törəmədir), Avropa xalqlarında "God",
"Got" deyilib. Eyni zamanda, inancın (totemin) özü də belə bir
paralelliklə yaranıb. Məsələn, türk xalqlarında "kəl",
"öküz" (ka-kə, kü), farslarda "gav"
(ka-ga), ərəblərdə "bəqərə" (ka-qə),
avropalılarda "cow" (ka-ko), slavyanlarda "korova"
(ka-ko) və sairə. Təsadüfi deyil ki, rus
dilində inək ətinə "qovyadina" (gav) deyilir.
Bütün dünya xalqlarının ən qədim əfsanələrində
"Gav-mahi" paralel şəkildə, təxminən eyni məzmunda
yayılıb.
"Guya yer kürəsini iki buynuzu
üstündə saxlayan əfsanəvi öküz" mifindən
söhbət gedir. Öküzün inanc
simvolu seçilməsi heç də təsadüfi
olmayıb, görünür. İbtidai
insanlar məhz tanrını "ikibuynuzlu" və ən
güclü təsəvvür etmişlər. Bu xüsusiyyətlər də öküzdə cəmləşmişdi.
İndi də Hindistanda bu
tanrıçılıq ənənəsi davam etdirilir.
İnancın şərtlərinə əsasən inanc sayılan
heyvanın əti (mal qismi) yeyilmir. İnancın
tərifinə əsasən, tayfa özlərini totemlə eyni
cür adlandırırdı. Elə
"Gaviyan" məfhumu da bu inancın əsasında
yaranmışdı.
Tövrata
görə, Firon yer üzərində özünü allahın köməkçisi
(Firon, Firovn sözü: fərr qədim qibti dilində
"od, şəfəq, parıltı"; ovn isə
"köməkçisi" kimi tərcümə olunur,
bütövlükdə "Od allahının (Qorun) köməkçisi"
mənasını bildirir) elan edəndə, Musa peyğəmbər
tərəfdarlarını allahla ilk danışıq yeri olan
Tur dağına aparanda, Firona beyət edən Samirə
adlı bir zərgər adamların qızıldan olan zinət
əşyalarını yığaraq, onları əridib
qayırdığı "govsalə" (farsca
"biryaşar" dana mənasını verir) ilə Musa
peyğəmbərin ümmətini yoldan azdırır,
başqa səmtə aparır. Bu gün farslar "govsalə"
sözünü məcazi mənada "sadəlövh adam"lar haqqında işlədirlər.
"Govsalə" sözü Azərbaycan dilində
"karsala adam" kimi işlənib, eyni
semantik mənanı bildirir. Bu əhvalatdan
aydın olur ki, "Gav-mahi" inancı hələ Sasani
imperiyasından çox əvvəllər, qədim misirlilərin
(qibtilərin) də inancı olmuşdu. Hadisə
eramızdan təxminən 3000 il əvvəl
Misirdə Firon sülaləsinin taxta
çıxdığı vaxta təsadüf edir. Bu bir daha onu sübut edir ki, həqiqətən də
"Ka" məfhumu ilk ibtidai təktanrıçılığın
əsasında dayanır.
Yeri gəlmişkən
"Kitabi-Dədə Qorquq"da yer alan
"gavurlar" ifadəsinin də "gav, gov" kəlmələrilə
əlaqələndirmək mümkündür.
"Qabusnamə" mətninin
(Bakı, "Şərq-Qərb"-2006), "Ərəb və
fars sözləri lüğəti" (Azərbaycan klassik ədəbiyyatını
oxumaq üçün. Bakı.
Yazıçı-1985) Azərbaycan Sovet Ensiklopediyası və
Qəzənfər Kazımovun "Azərbaycan dilinin
tarixi" (TEAS Press Nəşriyyat evi, 2017) kitablarına əsasən
irəli sürdüyümüz yuxarıdakı mülahizələrin
yekununda bir daha belə nəticəyə gəlmək olar ki,
"Qabusnamə" əsərinin adı əslində,
"ga, gav, gov"la əlaqəlidir və "Gavusnamə"
olmuşdur. Əsər yazıldığı dövrdə
İranda Ərəb Xilafətinin təsiri nəticəsində
dildə tərib - ərəbləşmə getməsi səbəbindən
kitabın adı "Gavusnamə" yox, "Qabusnamə"
kimi verilib.
Həsən
ƏLİYEV
aliyevhasan@gmail.com
525-ci qəzet.-
2019.- 21 iyun.- S.10.